Οι ανεξήγητες «βροχές» από πέτρες με εντοπισμένους στόχους σπίτια και ανθρώπους ήταν ένα φαινόμενο που αναφερόταν τακτικά στις εφημερίδες των αρχών του 20ου αιώνα. Υπάρχει μια παράξενη «υλιστική» παράμετρος η οποία αφορά μια ολόκληρη κατηγορία παραφυσικών φαινομένων. Πρόκειται για το...

Ο Αλέκος Παναγούλης (1939-1976) ήταν ένας από τους λίγους που αντιστάθηκαν έμπρακτα και θαρραλέα στο καθεστώς της επτάχρονης δικτατορίας

Την άνοιξη του 1948, τόσο στην Αθήνα, όσο και σε άλλες πόλεις, ο κόσμος άρχισε να βλέπει τη Θεοτόκο σε υαλοπίνακες κτιρίων. Στο βαρύ ψυχοκοινωνικό κλίμα του Εμφυλίου, η Παναγία είχε επιστρατευτεί στον «πόλεμο εναντίον των αθέων».

Από την «αστρική καμπάνα» ως τα «τηλεφωνήματα από νεκρούς», μυστηριώδεις ήχοι και φωνές στοιχειώνουν τις ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες.

Το Πάσχα του 1973, ένα περίεργο φαινόμενο μετά από ένα θανατηφόρο τροχαίο έγινε αφορμή για ποικίλες συζητήσεις, αποτελώντας ένα βαρόμετρο του zeitgeist.

Δεν είναι απορίας άξιο ότι, τα Χριστούγεννα του 1995, οι ελληνικές εφημερίδες γέμισαν τεράστια πρωτοσέλιδα με «πιασιάρικους» τίτλους.

Ένας επίμονος αστικός θρύλος αφορά τον παράξενο ωτοστοπατζή, συνήθως αντίθετου φύλου από τον οδηγό, που εξαφανίζεται μυστηριωδώς, έχοντας κάποιες φορές προφητέψει δεινά, ή απλώς τρομοκρατήσει.

Γάμοι, αλλοδαποί, «συμπτώσεις» και τραγωδίες συμπλέκονται σε ένα περίεργο κουβάρι με επίκεντρο το δράμα στα Πατήσια που κράτησε τη χώρα καρφωμένη στους τηλεοπτικούς δέκτες πριν από δυο δεκαετίες.

Στη δεκαετία του 1960, στο απόγειο του αγώνα δρόμου προς τη Σελήνη, μια ομάδα Αθηναίων πνευματιστών διατεινόταν ότι φωτογράφιζε τακτικά όντα από τον Άρη και την Αφροδίτη με τη βοήθεια μιας γυάλινης σφαίρας.