Το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», κάνει πλέον τις βόλτες του στους δρόμους της Αθήνας, αράζει σε βιβλιοθήκες, συρτάρια, τραπεζάκια, τσακίζει, λερώνεται, ζει τέλος πάντων με τον τρόπο που ζούνε τα βιβλία: μέσα από χέρια και μάτια.
Εμείς «κλέβουμε» ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το εσωτερικό του και θα σας τα παρουσιάζουμε σιγά σιγά.
Αν βρεθείτε σε αίθουσα που κάποιος μιλάει στον διπλανό του ή μασουλάει άτσαλα πατατάκια και ποπ κορν, προτού –δικαίως– εκνευριστείτε, σκεφτείτε αυτή τη νύχτα χαμού και χάους στο Σινέ Παρί, το 1964.
Σινέ Παρί / Προπολεμικός θερινός κινηματογράφος
Το 1964 έγιναν εδώ διάφορα ωραία: «Ανεστατώθη προχθές την νύκτα η Πλάκα από
δεκάδες Νεαρών Αθηναίων αμφοτέρων των φύλων που ηγωνίζοντο να
μεταφυτεύσουν εις το Κλεινόν Άστυ την μόδα των μακρομάλληδων και ωρυομένων
μονίμως Μπητλς. Επί ολόκληρον ώραν περισσότεροι από 40 έξαλλοι νεαροί
ωρχούντο κανιβαλικώς, εκβάλλοντες ανάρθρους κραυγάς, εις μίαν αλλόφρονα
χορευτικήν πορείαν προς την κεντρικήν οδόν Κυδαθηναίων. Τελικώς οι ασύδοτοι
μιμηταί των ακούρευτων Άγγλων τραγουδιστών ηναγκάσθησαν να διαλυθούν,
εγκαταλείψαντες επί του πεδίου της μάχης οκτώ συνδέλφους των, οι οποίοι
ωδηγήθησαν εν τιμητική πομπή προς το Β΄ Αστυνομικόν Τμήμα. Η πρώτη πράξις
άρχισε στον κινηματογράφο Σινέ Παρί κατά την τελευταίαν προβολήν
της μουσικοχορευτικής ταινίας “Νύχτες στο Λας Βέγκας”, στην οποίαν
πρωταγωνιστεί ο Έλβις Πρίσλεϋ, που θεωρείται και ο πρόδρομος των
Μπητλς, ο οποίος παρέσυρε τους θεατάς σε μία ομαδική μίμησι της εξαλλοσύνης
του. Κρατούσαν το ίσο με ρυθμικά χειροκροτήματα. Πολύ γρήγορα ο Έλβις
τους κατέκτησε, μεταδίδοντάς τους το αμόκ της τέχνης του. Και ξαφνικά, ενώ
εκτελούσε λικνιζόμενος ένα χάλλυ γκάλλυ, οι ασυγκράτητοι
θαυμασταί και οι θαυμάστριες άρχισαν να τον συνοδεύουν. Μέσα σε λίγα λεπτά το
Σινέ Παρί είχε μεταβληθή σε κλαμπ ωρυομένων νέγρων. Οι πλέον θερμόαιμοι,
ανεβασμένοι στα καθίσματα, ξεφώνιζαν και χόρευαν, μιμούμενοι φιγούρες του
Πρίσλεϋ. Ματαίως οι σοβαροί θεατάι διεμαρτύροντο. Διά να καθησυχάση τα
εξημμένα πνέυματα, η Διεύθυνσις του κινηματογράφου διέταξε την διακοπήν της
προβολής. Τα φώτα άναψαν… Το παραλήρημα έφθασε στο αποκορύφωμα, όταν οι
“μπήτλς των Αθηνών” άρχισαν εν χορώ να απαιτούν:
“Θέλομε τον Πρίσλεϋ. Σβήστε τα φώτα”».
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» από εδώ.