Το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», κάνει πλέον τις βόλτες του στους δρόμους της Αθήνας, αράζει σε βιβλιοθήκες, συρτάρια, τραπεζάκια, τσακίζει, λερώνεται, ζει τέλος πάντων με τον τρόπο που ζούνε τα βιβλία: μέσα από χέρια και μάτια.
Εμείς «κλέβουμε» ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το εσωτερικό του και θα σας τα παρουσιάζουμε σιγά σιγά.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο 1968, στο σινεμά «Άμλέτ», όπου φαίνεται με χιουμοριστικό τρόπο εδώ, ευτυχώς, πώς η χούντα είχε τρυπώσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων και βλέπανε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε… ξυπνητήρια εργατών.
Άμλετ
Κλιματιζόμενο υπόγειο χειμερινό σινεμά.
Διατηρήθηκε σχεδόν τριάντα χρόνια, τέλος Φλεβάρη 1963-1991.
Ωραία ιστορία λέει ο Αντώνης Στεργιάκης:
Το ’68 είχα τον «Άμλετ». Μου κατεβαίνει ένας θεατής από τον εξώστη και μου λέει: «Πρέπει να ειδοποιήσεις την αστυνομία». «Γιατί;» του λέω. «Κάποιος έχει μια βόμβα μαζί του. Έχει ένα δέμα, ακούγεται». Τι να κάνω, χούντα είχαμε τότε, σκάγανε πού και πού βόμβες, φώναξα την αστυνομία. Είπα όμως στους αστυνομικούς –ήρθανε αμέσως–: «Όσο μπορείτε ήρεμα παρακαλώ. Σινεμά είμαστε, θεατές πολλοί μέσα…» Ανέβηκα κι εγώ μαζί τους στον εξώστη. Εκείνος ο θεατής έδειξε τον άλλο με το δέμα. Ο άνθρωπος κοιμότανε, τόνε τσιμπήσανε οι μπάτσοι, αλαφιάστηκε. Τόνε βγάλανε έξω στο φουαγιέ. Άνθρακες ο θησαυρός. Ένας εργατικός ανθρωπάκος ήτανε, ταλαιπωρημένος, με φτωχικά ρούχα. Κουβάλαγε το κολατσιό του και ένα ξυπνητήρι για να ξυπνήσει. Παλιό ξυπνητήρι, κουρδιστό, με ελατήριο, τικ τακ πολύ δυνατό. Αυτό ακουγότανε. Γελάγαμε μετά όλοι μαζί, κι αυτός κι εγώ κι ο μπάτσοι»
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» από εδώ.
