Τι συμβαίνει εκεί έξω? Υπάρχει μια περίεργη ησυχία. Πού είναι όλοι? Εγκλωβισμένοι πίσω από τα σφραγισμένα παράθυρα, ένας άθλιος στρατός χαμένων και μοναχικών σκιών επιβιώνει στο καθημερινό και αμετάβλητο ραμαντάμ.

Τα φίμωτρα ως υποχρεωτικό αξεσουάρ και ο θυμός εγκλωβισμένος στις ντουλάπες, έτοιμος να εκραγεί. Τα χαμόγελα ξεχασμένα και ένας πανίσχυρο ιμάμης, 40 ιντσών, που δεν σταματά ποτέ να μετρά τους νεκρούς και να θυμίζει την σημασία της μετάνοιας απέναντι στην αμαρτωλή, ανεύθυνη και ασήμαντη ύπαρξή μας.

Τα βλέμματα αδιάφορα, χαμένα στο κενό και η ψαλμωδία που συνεχίζει ακούραστη, ασταμάτητη. Σκασμός!  Μιλάει ο προφήτης: “τα κρούσματα ανέβηκαν και πάλι. Ντροπή σας! Κάποιος πρέπει να πληρώσει…Δεν θα περάσει έτσι. Και ειδικά εσείς, μην κάνετε σαν να μην καταλαβαίνετε, μαζί σας μιλάω…καταραμένη νεολαία. Τί νομίζετε ότι κάνετε? Τί είναι αυτή η εμμονή να κυνηγάτε κοινωνικές επαφές? Να συναντιέστε με φίλους, γκόμενους , παρέες? Να περνάτε καλά?!! Δεν υπάρχουν δικαιολογίες! Μαζεύεστε σε παρκάκια, πλατείες , παραλίες…Χωρίς να παράγετε, χωρίς να καταναλώνετε. Ένας μπελάς είστε ! Εντελώς άχρηστοι! Και είστε και οι πιο ανθεκτικοί στην αρρώστια…. ανάθεμά σας“.

Τί συμβαίνει εκεί έξω? Υπάρχει μια περίεργη ησυχία. Και όμως δεν είναι ησυχία. Είναι μια μεγάλη απουσία. Είναι η κοινωνία που είναι απών, πληγωμένη και ταπεινωμένη εξαιτίας μιας εδώ και χρόνια λανθασμένης πορείας. Είναι ο λαός που είναι απών, θυμωμένος και φυλακισμένος από μια ανίκανη και διεστραμμένη εξουσία. Είναι η νεολαία που είναι απών, ευνουχισμένη και καταδικασμένη από ένα άδικο και κυνικό σύστημα. Είναι το όνειρο που είναι απών, κατεστραμμένο και  εξευτελισμένο από έναν ανίκανο και βάρβαρο πολιτισμό. Είναι η χαρά που είναι απών, ξεχασμένη και θαμμένη στην μάταια και ανούσια προσπάθεια να επιδιώκουμε την επιβίωση αντί να επιδιώκουμε την ζωή.