Η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου, με αφορμή την παράσταση «Τρεις Γυναίκες», μας μιλάει για τη συνεργασία της με τον Μπομπ Γουίλσον, την πορεία της και τη σημασία που έχει για αυτήν το θέατρο. Μέχρι να την απολαύσετε από κοντά στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», απολαύστε την κι από εδώ!
Σε πετυχαίνουμε σε μια περίοδο της ζωής σου που…
Προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το θέατρο, να φανταστώ, αλλά παράλληλα να συμφιλιωθώ με τη χώρα που ζω…δεν είναι εύκολο.
Ο ρόλος σου στην παράσταση «Τρεις Γυναίκες»;
Είμαι η «Γ», η νεότερη εκδοχή αυτής της γυναίκας, γεμάτη όνειρα και προσδοκίες. Η «Γ» κοντράρεται συνεχώς και αντιστέκεται στο άσχημο μέλλον που της αποκαλύπτουν.
Ποιες προκλήσεις είχε και ποιες μεγάλες χαρές;
Μαθαίνει να ζει στο τώρα –αυτό της προτείνουν–, παρόλα αυτά, αγωνιά συνεχώς για ένα ευτυχισμένο αύριο. Είναι τρομερή δοκιμασία να μαθαίνεις το μέλλον σου, ειδικά όταν αυτό έχει μαύρες τρύπες. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να σου αφαιρούν τη δυνατότητα να φαντάζεσαι.
Πώς αλλάζει το σώμα, η φωνή, το πρόσωπο… Πώς αλλάζει η υποκριτική όταν ερμηνεύει ένας ηθοποιός σύμφωνα με τις ιδέες και την αισθητική του Wilson;
Προτείνει την διαδικασία του παιχνιδιού, δεν υπάρχει ρεαλισμός αλλά εσωτερικά πρέπει να είσαι πολύ γεμάτος. Υπάρχει μια παράξενη εξωστρέφεια και ακρίβεια, ερμηνεύει πάνω σε παρτιτούρες που ενώ είναι πολύ αυστηρές, στην πραγματικότητα σε αφήνουν απόλυτα ελεύθερο. Ανοίγει δυνατότητες και με έναν μαγικό τρόπο φτιάχνει ένα μαγικό τοπίο.
Πώς ήταν οι πρόβες; Κάποια στιγμή από αυτές που σου έμεινε αξέχαστη;
Όλες οι πρόβες μαζί του θα μου μείνουν αξέχαστες! Δημιουργεί ένα πλαίσιο που αισθάνεσαι συνεχώς στον αέρα, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, δουλεύει ταυτόχρονα τη μουσική, τα μαλλιά, το μακιγιάζ, τρόπους εκφοράς, τόνους, ρυθμούς… Πρέπει να είσαι σε μια διαρκή ετοιμότητα! Θέλει πολλή συγκέντρωση αλλά ταυτόχρονα και μια ελαφράδα, για να είσαι ανοιχτός σε ό,τι σου ζητηθεί. Δεν θέλει καμία αντίσταση, απλά να βουτάς.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή ή εικόνα που συνοψίζει για ‘σένα την ατμόσφαιρα της παράστασης;
Στην δεύτερη πράξη προσπαθεί η καθεμία να ορίσει την ευτυχία, να μοιραστεί την πιο ευτυχισμένη της στιγμή…είναι και παραστασιακά και κειμενικά πολύ ισχυρή στιγμή.
Είναι και η αγαπημένη σου;
Είναι… Αν και αγαπημένο μου είναι όλο το χτίσιμο μέχρι μα φτάσουμε εκεί. Το χτίσιμο έχει όλη τη δουλειά…κι εγώ αγαπώ ό,τι κρύβει κόπο και πίστη.
Πώς προετοιμάζεσαι για την παράσταση και πώς αποφορτίζεσαι μετά;
Το «πριν» σε κάθε παράσταση μού είναι πολύ δύσκολο. Για τη συγκεκριμένη, επειδή είναι πολύ έντονο το όραμα του Γουίλσον, μ’ αρέσει να φαντάζομαι ότι είναι σε κάθε παράσταση. Μου δημιουργεί το αίσθημα του μη αυτονόητου, αλλά και τη διάθεση σκανδάλης. «Have fun!», αυτό μας λέει πάντα.
Ποιο εργαλείο πιστεύεις πως θα κρατήσεις από τον Wilson και στις επόμενες δουλειές σου;
Πολλά. Την επιμονή και τη δουλειά στο αισθητικό αποτέλεσμα, που είναι μέρος της ερμηνείας κι όχι μια διακοσμητική παρένθεση σε μια παράσταση.
Θυμάσαι τη στιγμή που είπες «Από εδώ και πέρα μόνο θέατρο, τίποτα άλλο» ή έγινε σταδιακά;
Αυτή η στιγμή ανανεώνεται μέσα στα χρόνια. Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπη με τον λόγο που το κάνω. Το ερώτημα είναι περνώντας ο καιρός το πως και με ποιους…Το σίγουρο είναι ότι είναι ένας τόπος όπου μοιάζει να βρίσκω τον πυρήνα μου.
Υπάρχει κάποια παράσταση που δεν τη χόρτασες ή που θα ήθελες να ξαναπαιχτεί για να ξανααναμετρηθείς μαζί της;
Υπάρχουν συνεργασίες που θα ήθελα να ξαναζήσω. Μου λείπει που έχει φύγει ο Λευτέρης Βογιατζής, μου λείπει που δεν υπάρχουν ισχυρές εστίες θεατρικές. Οι χώροι χάνουν την ταυτότητά τους και την ιστορία τους, τους συντηρεί μόνο η μνήμη.
Τι σημαίνει να αφοσιώνεται κάποιος στο θέατρο, στην Ελλάδα του σήμερα;
Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει το οτιδήποτε, αν δεν αφοσιωθείς. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει κάποια άλλη λειτουργία. Με αυτήν πορευόμαστε και προσπαθώ να μην την προδώσω. Η Ελλάδα του σήμερα…Λυπάμαι που ζω σε αυτήν τη χώρα. Η γλώσσα είναι το εργαλείο μου και είμαι εξαρτημένη απόλυτα. Αισθητικά, πνευματικά η Ελλάδα είναι σε βαθιά κρίση. Οπότε…παλεύω, παλεύουμε όσο μπορούμε κι ελπίζουμε ότι όταν πια θα φτάσουν όλα τελείως στον πάτο, κάτι θα αρχίζει να αλλάζει.
Όνειρα για το μέλλον; Θεατρικά και μη…
Να είμαι υγιής. Δυνατή ψυχικά και σωματικά.
Και κάτι τελευταίο με αφορμή το έργο. Τι πιστεύεις ότι απογίνονται οι νεότεροι εαυτοί μας όταν γεράσουμε;
Μας κάνουν παρέα και μας κάνουν να χαμογελάμε. Είτε από νοσταλγία, είτε από την εμπειρία της γνώσης, για κάτι που ξέρουμε ενώ τότε δεν…
Πληροφορίες για την παράσταση
Περιγραφή:
Ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Wilson σκηνοθετεί τις Τρεις Ψηλές Γυναίκες. Το κείμενο του Άλμπυ δομείται πάνω στα θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα της σχέσης του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον θάνατό του, παρουσιάζοντας τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών που σταδιακά συγκλίνουν σε ένα πρόσωπο. Ο Robert Wilson, μέσα από την χαρακτηριστική του ιδιόμορφη χρήση χρόνου και χώρου, ενορχηστρώνει μια σύνθετη αφήγηση για τον χρόνο που περνά και για τον άνθρωπο που περιεργάζεται τα πολλαπλά του είδωλα μέσα στο κάτοπτρο της ζωής.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Σχεδιασμός φωτισμού: Robert Wilson
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Διασκευή: Charles Chemin
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Charles Chemin
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Συνεργάτης σχεδιασμού φωτισμού: Marcello Lumaca
Συνεργάτης σκηνογράφος: Flavio Pezzotti
Κοστούμια: Flavia Ruggeri
Σχεδιασμός ήχου: Thorsten Hoppe
Σχεδιασμός μακιγιάζ– περούκες: Manu Halligan
Επιμέλεια φωτισμού: Cristian Simon Petru
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Επιμέλεια κίνησης: Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Φωτογραφίες: Julian Mommert, Μαριάνα Μπίστη
Υπεύθυνη παραγωγής: Αιμιλία Σιαφαρίκα
Ηθοποιοί: Ρένη Πιττακή, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αλέξης Φουσέκης
Εισιτήρια θα βρείτε εδώ
