Αγαπητές «Πανελλήνιες», σας ευχαριστώ για τη γνωριμία, για την πολύχρωμη φιέστα σας, που ως γονέας παρατηρούσα καρέ καρέ και με το στόμα ανοιχτό!
Σας ευχαριστώ εκ μέρους και των παιδιών, έτσι κατάματα όταν σας κοίταξα να μαρκάρετε μια χούφτα νέων, στη γωνία. Αυτό το τρέμουλο στα ολόφρεσκα κορμιά, που κρέμονταν από τα χείλη σας… Που εναπόθεσαν κάθε όνειρο και ξενύχτι τους στις τέσσερις μέρες, που τους δώσατε για να σας το αποδείξουν!
Είδα το μεγαλείο σας, στα χείλη τους που δάγκωναν, στα φαγωμένα από το άγχος νύχια τους, στις ζελατίνες με τα δικαιολογητικά, τα διπλά στυλό και τις εικόνιτσες τους!
Ήθελα επίσης, πολύ να σας χειροκροτήσω όρθια, δυνατά όμως, αλλά μαζί με τους υπόλοιπους γονείς, στα κάγκελα ή κάτω από έναν ίσκιο που περιμέναμε – δεν ήταν και εύκολο, όπως καταλαβαίνετε;
Και όταν έβγαιναν τα παιδιά, άλλα με χαμόγελο, άλλα με κλάματα και κόκκινα μάγουλα (όχι από τον ενθουσιασμό όπως αρμόζει στην ηλικία τους,) αλλά από την αγωνία, πόσο ήθελα να σας κεράσω λίγο νερό από τα μπουκαλάκια που κρατούσαν στα χέρια τους!
Είδα το χαράκωμα στο πλάνο σας, τον πόλεμο, που γινόταν εκεί μέσα, όταν ρωτούσαν οι γονείς τους συμμαθητές «πώς είναι η Μαρία, την είδες;» και αυτά απαντούσαν «καλά» και ηρεμούσε η μάνα και το παιδί παρηγορούσε με συμπάθεια, όταν κατέρρεε στα πόδια του, τότε πόσο πολύ θα ήθελα να σας έσφιγγα το χέρι.
Οι Μπάτσοι, δε, στην καγκελόπορτα, να διαφυλάξουν το πεδίο βολής, να προστατεύσουν το θήραμα του συστήματος πριν φαγωθεί – τι εξαιρετική σκηνογραφική παρέμβαση, σας το αναγνωρίζω…
Αγαπητές μου Πανελλαδικές, είστε ο οργασμός του στείρου εκπαιδευτικού μας συστήματος, που πνίγει τη δημιουργικότητα, φτιάχνει σκιαγμένα παπαγαλάκια, πατρονάρει τον ενθουσιασμό και βάζει τσιρότο επαίνων, που βαφτίζει αξιοκρατία, με πλήρη Φαρισαϊσμό και έναν αποχυμωτή παραμάσχαλα να στύβει μυαλά, αντοχές και ορίζοντες!
Λυπάμαι ειλικρινά που σας γνώρισα όπως ήδη έχετε αντιληφθεί, αλλά σας ευχαριστώ από καρδιάς, που επιδείξατε τη ξεβράκωτη αλήθεια σας στα παιδιά και έτσι αν σας ξαναδούν με διαφορετική φορεσιά στο μέλλον, θα σας αναγνωρίσουν αμέσως και θα σας απαξιώσουν δεόντως…
Όμως, αγαπητές μου Πανελλήνιες, οφείλετε να μας ευχαριστήσετε και εσείς με τη σειρά σας, γιατί «αυτές οι στιγμές απόλαυσής» σας, κάθε σεζόν, νομίζω είναι και οι μοναδικές στον ανοργασμικό σας βίο…
«Φιλικά»
Μια μαμά (απ’ τις πολλές…)
