25 χρόνια και ένα αφιέρωμα
Το 2000 ήμουν 34 χρονών. Το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είχε γεννηθεί (ίσως επωάζονταν ως πιθανότητα) και ακόμα θυμάμαι την ελπίδα αλλά και την αγωνία πολλών για το ότι περνούσαμε το κατώφλι του 21ου αιώνα. Φέτος, το 1/4 του αιώνα ολοκληρώνεται και οι αλλαγές που συντελέστηκαν είναι τόσες σε πλήθος αλλά και σε ποιότητα, που με παλιές αναλογίες θα έπρεπε να είχε περάσει ένας αιώνας, ίσως και περισσότερο.
Όταν αποφασίσαμε το θέμα ξέραμε πως θα έχει μεγάλες δυσκολίες και σε πολλά επίπεδα. Η Ηλέκτρα, η Άντα, η Στεργιάνα και η Γεωργία που επιμελήθηκαν τις χρονιές, βρέθηκαν μπροστά σε έναν καταιγισμό ειδήσεων/γεγονότων. Η διασταύρωση, η επιλογή, η ισορροπία ανάμεσα σε όλον αυτόν τον πανζουρλισμό φάνταζε εξαιρετικά δύσκολη. Η αλήθεια είναι πως μια μικρή κατάθλιψη την πάθαμε…
Οι κοινωνίες και οι άνθρωποι οφείλουν να αναστοχάζονται, να θυμούνται και να βγάζουν συμπεράσματα. Μέσα στις 25 αυτές σελίδες, άνθρωποι-γεγονότα-καταστάσεις δημιουργούν ένα χαοτικό σύμπαν που αρνείται να χωρέσει σε κανόνες και τυπικές λογικές. Μακάρι να μπορούσε κάποιος να είναι αισιόδοξος για το πώς θα κυλήσουν τα επόμενα 25 χρόνια. Εγώ μάλλον δεν είμαι. Όμως υπάρχει τρεις ελπίδες!
Η μια βρίσκεται στην προσπάθεια το αντικείμενο να γίνει υποκείμενο. Δηλαδή να προσπαθήσει ο άνθρωπος, οι παρέες, οι ομάδες, οι κοινότητες να δράσουν και να αλλάζουν όσο μπορούν –έστω και λίγο– την πραγματικότητα γύρω μας. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, στατιστικές, καταναλωτική μάζα, χρήστες. Κάποιοι ανησυχούν μήπως οι μηχανές αρχίσουν να σκέφτονται σαν άνθρωποι. Ομως ο μεγαλύτερος ορατός κίνδυνος είναι οι άνθρωποι να λειτουργούν και να σκέφτονται σαν μηχανές.
Η δεύτερη ελπίδα εδράζεται στις νέες γενιές που καλά θα κάνουν να διαβάσουν ιστορία. Αυτές οι γενιές κάνουν τη μαθητεία τους και συνεχίζουν να γελούν, να ματώνουν, να λαθεύουν, να ελπίζουν, να ηττώνται, να ζουν.
Η τρίτη είναι πως παρά τις αλλαγές και την εξέλιξη (αλήθεια, εξέλιξη σημαίνει αυτόματα και πρόοδο;) υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ και πιο ωραίο, που για μένα αλλά και για πολλούς ακόμα, είναι η ανθρώπινη φύση που συνεχίζει να υπάρχει.
Υ.Γ. 1 Η επιλογή των ειδήσεων που συμπεριλήφθηκαν σε κάθε χρονιά σαφώς δεν είναι αντικειμενική, απηχεί την ταυτότητα του εντύπου και των ανθρώπων του.
Υ.Γ. 2 Οι λεζάντες και τα κείμενα τις περισσότερες φορές δεν είναι ειδησεογραφικά αλλά υποδηλώνουν άποψη.
Υ.Γ. 3 Το μοίρασμα των ετών για το ποια θα γράψει την καθεμία, έγινε κατόπιν κληρώσεως μιας και τώρα τελευταία αγαπάμε την τυχαιότητα.
Υ.Γ. 4 Ομολογώ πως σε αυτό το αφιέρωμα υπήρξαν ελάχιστες πινελιές λογοκρισίας!
Ας οραματιστούμε το αύριο με την εξής φράση: Η πιο ριζοσπαστική, δίκαιη και απελευθερωτική αλλαγή στον αιώνα της Τεχνολογίας δεν θα προέλθει από αυτήν την ίδια αλλά από την ανάδυση μιας νέας αντίληψης για το τι σημαίνει να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος.
Με τις α/συνέχειες της ζωής, λοιπόν, να προϋπαντήσουμε τα επόμενα χρόνια.
Χρύσανθος Ξάνθης
Είμαι μεγαλύτερη από το 1/4 του αιώνα, μάγκες, θα σέβεστε:
Τριανταδύο χρόνια σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι τριαντάρηδες που ανδρωθήκαμε και που γυναικωθήκαμε, βεβαίως βεβαίως, μες στο μιλένιουμ το ένδοξο, το υποσχόμενο πολλά, έχουμε να σας πούμε ακόμα περισσότερα. Εν τάχει: από δραχμή, ευρώ στα παιδικάτα μας/δολοφονία Γρηγορόπουλου/νόμος Διαμαντοπούλου στα πανεπιστήμια για διαγραφή αιώνιων φοιτητών/Αριστερά στην εξουσία στα φοιτητικά μας χρόνια/πολλές διαδηλώσεις, οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα κι εμείς μαζί τους/Covid στη μέση των 20s μας, ωσάν ξυραφιά, χάραξε και άλλαξε τη ζωή μας/Παύλος Φύσσας εν τω μεταξύ/Ζακ Κωστόπουλος και ατελείωτες λίστες γυναικοκτονιών που αποκαλύφθηκαν. Το MeToo κι εμείς οι μιλένιαλ γυναίκες να σκεφτόμαστε ότι «εκείνη η φάση» ήταν κακοποίηση τελικά. Τα τριακοστά μας γενέθλια. Τα τριακοστά μου γενέθλια. Η πιο ευτυχισμένη νύχτα της μέχρι τώρα μου ζωής κι ας ήταν τα γύρω γύρω (τα πριν και τα μετά, εννοώ) λίμνες δακρύων. Πέρασα, λοιπόν, τα 25, πέρασα και τα 30 και θέλω, ακόμα, να τα εκατοστήσω. Να θες να ζεις σε καιρούς που σου ψιθυρίζουν τον θάνατο συνεχώς στ’ αυτί, το λες και επιτυχία. Στα επόμενα 25, λοιπόν, κυρά μου, λέω στον εαυτό μου και χαμογελάμε διστακτικά κι οι δυο μας.
Γεωργία Δρακάκη | ΕΓΡΑΨΕ: 2001, 2003, 2013, 2017, 2021, 2023, 2024
Πού πάει η ανεμελιά όταν φεύγει;
Το φετινό καλοκαίρι διάβασα τον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς. Ένα από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα ήταν η αναφορά των συμπτωμάτων/τάσεων μιας εποχής: «το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα». Κλείνοντας λοιπόν (αισίως;) το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, προσπάθησα να βρω τα συμπτώματα/τάσεις αυτής της εποχής. Ήταν αδύνατον. Γιατί το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα ανήκει ξεκάθαρα σε αυτούς που γεννήθηκαν στο τέλος του προηγούμενου το συγκεκριμένο κομματάκι του αιώνα υπήρξε για τους 30+ πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση με όλα όσα στραβά ή ίσια αυτό περιλαμβάνει. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα (σε ό,τι με αφορά) γράφτηκε με σεβασμό στη συλλογική ιστορία που διαμόρφωσε τις προσωπικές μας ιστορίες και τούμπαλιν. Και όπως ο Τομ Ρόμπινς λέει κάποια στιγμή ότι «ακόμη δεν μάθαμε πού πάει το πάθος όταν φεύγει», έτσι κι εγώ θέτω νέο στόχο για το 2025: να μάθω πού πάει η ανεμελιά όταν φεύγει ― κάπου στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Cheers, darlings.
Άντα Κουγιά | ΕΓΡΑΨΕ: 2002, 2004, 2006, 2008, 2011, 2016
Παιδί των 90s, σωστή μιλένιαλ
Τρέξανε 25 χρόνια σαν το road runner. Κι ενώ όσο περνούσαν μας φαίνονταν ατελείωτα, τώρα τα ψάχνουμε κι αναρωτιόμαστε πού πήγαν. Χάθηκαν τα 90s με τα κοτλέ παντελόνια μέσα στα ’00s και την τηλεόραση να παίζει μόνο Friends και ειδήσεις. Ύστερα άτσαλο μεγάλωμα με κρίση, με το ’08, την πιο μεγάλη έκρηξη που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Αποστηθίζαμε ιστορία κατεύθυνσης, στίχους και συνθήματα. Το ’10 άρχισαν οι σπουδές, τα νυχτοκάματα και τα πρώτα tips από τους φιλεύσπλαχνους τουρίστες. Κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, είπαμε θα τα καταφέρουμε no matter what. Και πήγαμε να ζήσουμε έξω και δεν αντέξαμε πολύ, γιατί «έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές». Και μετά επιτέλους η Αθήνα και στημένες παρτίδες και χαμένοι αγώνες και κερδισμένοι στόχοι κι η πανδημία κι ακόμα προχωράμε. Σιγά σιγά αρχίζει η νοσταλγία να καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο από τα όνειρα. Κι όμως, είμαστε ακόμα τόσο παιδιά… Παιδιά των 90s αλλά μιλένιαλς, μιας και η αληθινή ζωή μας άρχισε από το 2000 και μετά. Χρειαζόταν μια ανασκόπηση, οπότε αυτό το αφιέρωμα-χρονοκάψουλα μας έκατσε ταμάμ! Ας έχουμε ένα όμορφο, δημιουργικό, αγαπησιάρικο 2025 μπας και κλείσει με στυλ και αξιοπρέπεια το πρώτο τέταρτο του αιώνα.
Στεργιάνα Τζέγκα | ΕΓΡΑΨΕ: 2007, 2009, 2010, 2015, 2018, 2022
25 χρόνια είναι πολλά Ή λίγα;
Αυτά τα 25 χρόνια είναι αφιερωμένα σε εμάς τους τριάντα-λίγο-πάνω-λίγο-κάτω γιατί ήταν τα χρόνια της νιότης μας. Αυτό το ένα τέταρτο του αιώνα είμαστε εμείς που γίναμε δέκα, είκοσι και τριάντα χρονών. Μεγαλώσαμε με κάτι ατάκες τύπου «δεν έχετε ζήσει πόλεμο εσείς», «δεν έχετε ζήσει φτώχεια εσείς», «δεν έχετε ζήσει αρρώστιες εσείς» και τελικά συνειδητοποιώ ότι όλα τα ζήσαμε ― αλλιώς, αλλά όλα. Και τα καταφέραμε κάπως. Μέσα σε όλη τη σαπίλα, κάπως τα καταφέραμε. Γενναία πράξη να τα καταφέρνεις. Τσιμπήσαμε τις σακατεμένες μέσες απ’ το σέρβις, τις καταθλιψούλες μας από το δεν μπορώ να δω τίποτα αίσια να ξετυλίγεται μπροστά μου, τους συνομήλικούς μας με καρκίνο, τη δυσκολία των σχέσεων και τις καταψύξεις ωαρίων, αλλά ζήσαμε έναν Δεκέμβρη μαγικό και προλάβαμε να κάνουμε τις ασφάλτους δικές μας, εκείνες τις λίγες μέρες που ήρθαν τα πάνω κάτω. Επόμενο τέταρτο του αιώνα, να ξέρεις, σε περιμένω.
Ηλέκτρα Τζώρτσου | ΕΓΡΑΨΕ: 2000, 2005, 2012, 2014, 2019, 2020
Διαβάστε το αφιέρωμα όπως τυπώθηκε