Έργο για το «τώρα» ελαφρά μετατοπισμένο σε ένα πιθανό κβαντικό μέλλον (ας πούμε δέκα χρόνια μακριά).

Η Τεχνολογία τής Τρίτης Βιομηχανικής Επανάστασης, η Ρομποτική τής Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, τα επαπειλούμενα με εξαφάνιση συναισθήματα, ο έλεγχος της γλώσσας από την πολιτική ορθότητα, η έμφυλη βία και το απείκασμά της, το μπούχτισμα του σεξ (από τον πανερωτισμό στην ασεξουαλικότητα)… Και δεν φτάνεις βεβαίως να νοσταλγήσεις το βίαιο φαλλοκρατικό πατριαρχικό σύστημα τού παρελθόντος, όμως τι απέγινε εκείνο το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» τού Μενέλαου Λουντέμη;

Αντικαταστήσαμε τις αισθήσεις από μεταισθήσεις, τις αυθεντικές πρωτογενείς εμπειρίες με διαμεσολαβημένες, αδυνατούμε να ανταποκριθούμε στην πληθώρα των πληροφοριών και των fake news που κατακλύζουν τις οθόνες μας. Το δίκαιο τού ισχυροτέρου, ο νόμος τής ζούγκλας.

Οι άνθρωποι χωρίζονται (όπως χαρακτηριστικά φαίνεται σε αυτή την αποχαυνωμένη οικογένεια) σε τέσσερα είδη: πατριάρχης φιλελεύθερος ιδεαλιστής, μητέρα υλίστρια πραγματίστρια, θεία εκπαιδευτικής ανοχής, κόρη κολλημένη στο παιδικό της δωμάτιο αδύναμη να ωριμάσει, απρόθυμη να συνεισφέρει στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Την λύση στην αδιέξοδη αυτή συγκρουσιακή κατάσταση που τείνει να μονιμοποιηθεί θα φέρει ο «Ξένος», ο απρόσκλητος παρίας, που μιλάει σαν ποιητής προφήτης και φέρεται σαν ιππότης τού παλαιού καλού καιρού. Η αφηγηματική σύμβαση τον θέλει τηλεπαθητικό, παντογνώστη, επιδεικνύοντα τον μέγιστο βαθμό ενσυναίσθησης.

Το μέλλον; Το είδος τού ιδανικού συντρόφου; Δεν ξέρω.

Κανείς δεν ξέρει. Δεν δίνονται απαντήσεις. Τίθενται όμως κάποια σημαντικά ερωτήματα.

Πυκνές διακειμενικές παραπομπές, δραματουργική αμηχανία, παράλληλοι μονόλογοι, κενά στην πλοκή, σκηνική οικονομία τρεμάμενη, ποιητικό θέατρο ή θέατρο τού λόγου όπως θα το λέγαμε παλιά, με έντονη σωματικότητα όμως.

Εκπληκτικό το σκηνικό με τις κολλημένες άσπρες πλαστικές καρέκλες σε σχήμα ωμέγα (όρθιο και ξαπλωτό).

Το έργο τελειώνει κάπως απότομα και μελοδραματικά. Η βεβιασμένη ανάγκη για “Happy end” φέρνει ξινά, άωρα αποτελέσματα.

Δοκίμιον περί χρόνου το πρώτο μέρος, περί συντροφικότητος το δεύτερο.

Το χιούμορ διαφαίνεται ως μέσον για την εμμέσως προτεινόμενη λύση.

Καλή προσπάθεια, ενδιαφέρων συγγραφικός πειραματισμός από μια έμπειρη στη συγγραφή.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ. ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!! ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΆΛΛΟ, ΝΕΑΝΙΚΟ.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΕΓΗ ΣΕ ΝΕΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr

Info από το Δελτίο Τύπου:

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

154 Bertha
της Έλσας Ανδριανού

Σκηνοθεσία
Θοδωρής Αμπαζής

Πρεμιέρα
20 Απριλίου 2023

Παραστάσεις Τετάρτη με Κυριακή ώρα 21.00
έως και 7 Μαΐου και μόνο για 14 παραστάσεις

Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5

Ένα χάσμα γενεών διαστημικών διαστάσεων.
Μια οικογένεια σε αδιέξοδο, λίγο πριν την ρουφήξει η μαύρη τρύπα.
Όσο οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα έτη φωτός που τους χωρίζουν από έναν απροσδιόριστο κόσμο που δεν θέλει – η δεν μπορεί;-να βρει το όνομα του, τα παιδιά ψάχνουν καταφύγιο σε άλλους γαλαξίες.
Υπάρχει μέλλον για τον άνθρωπο; Ή μόνο η αναμονή του επόμενου big bang;

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει από τις 19 Απριλίου στο Υπόγειο τη νέα παράσταση του Θοδωρή Αμπαζή και της Ομάδας ΟΠΕRΑ, «154 Bertha». Μια κωμικοτραγική ιστορία εντός της “οικογενειακής εστίας” – κάποτε πεδίον δόξης λαμπρόν προσωπικών, έμφυλων, γενεακών και πάντοτε πολιτικών συγκρούσεων, τώρα άδειο κέλυφος όπου αντηχούν άσφαιρα πυρά.

Ένας άντρας -κατά τη γνώμη του, ιδεολόγος-, η γυναίκα του -κατά τη γνώμη της, πραγματίστρια-, η αδελφή της -που, κατά τη γνώμη της, όλο και κάτι θα αξίζει τον κόπο. Κι οι τρεις αιχμάλωτοι της συνύπαρξης. Παρελθόν, αδράνεια, φόβος, εγκλωβισμός, ματαίωση, πόλεμος.

Άνθρωποι που δε βλέπουν, άνθρωποι περίκλειστοι, κληροδοτούν την άχαρη κληρονομιά της ερημίας στην επόμενη γενιά: ένα κορίτσι -που, κατά τη γνώμη του, τίποτε δεν αξίζει τίποτε- αδιάφορο για πόθο και ζωή, ένα αγόρι που βλέπει μπρος και πίσω, με θράσος περισσό “σοφό” ερήμην.

Η φρενήρης αποδόμηση στερεοτύπων αποκαλύπτει την αμηχανία εγκαθίδρυσης νέων: Στη θέση του κουρασμένου ορθού λόγου, η νέα μαγική σκέψη -ταφόπλακα σμιλευμένη μέσα στην απομάγευση της νεωτερικότητας· στη θέση της σύγκρουσης, ο κανιβαλισμός· στη θέση της ιδέας, ο φασισμός της παντοδύναμης επιδραστικότητας.

Το έργο, μ’ όλες τις αναμνήσεις της μεγάλης δραματουργίας, αναδύεται από εποχή ήττας -με επίγνωση. Χωρίς τις μεγάλες τραγωδίες της Ορέστειας, χωρίς τα γενναία δράματα του Πατέρα, ας είναι μια γκριμάτσα και μια αμυδρή ελπίδα εξόδου -στον καθαρό αέρα ή στην αστερόσκονη.

Ταυτότητα
Σκηνοθεσία-πρωτότυπη μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Παύλου
Βοηθός σκηνογράφου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Κατασκευή σκηνικού: Μάριος Ιωάννου
Βοηθός φωτιστή: Χάρης Δάλλας
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Διανομή
Γιώργος: Νέστορας Κοψιδάς
Έλλη: Αμαλία Τσεκούρα
Ζωή: Δανάη Σαριδάκη
Νεφέλη: Λένα Μποζάκη
Νικόλας: Γιώργος Ζυγούρης

Διάρκεια 90 λεπτά
Εισιτήρια από 15 ευρώ

Προπώληση
https://www.viva.gr/tickets/theater/154-bertha/