Μια μαυρίλα έχει καλύψει την πόλη αυτή τη χρονιά. Οι λόγοι είναι γνωστοί και βαριόμαστε να τους επαναλαμβάνουμε. Πραγματικά κουραστήκαμε να βλέπουμε και να ακούμε μαύρο. Ανιχνευτές της πόλης καθώς είμαστε, ρουφώντας τις ανθρώπινες ιστορίες που ακούμε σε στενά σοκάκια ή μαντεύοντας πίσω από ένα “Αχ!” που βγαίνει αληθινό απ’την ψυχή του συνομιλητή μας τη δική του ιστορία, αποφασίσαμε να δεχτούμε και να σας πούμε ότι η ζωή είναι πολύχρωμη. Και δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγήκε από αυτήν την χρονιά. Αληθινές ιστορίες; Φανταστικές; Το δικό μας ηθικό δίδαγμα όπως το “διαβάσαμε” πίσω από το βλέμμα ενός ανθρώπου; Μικρή σημασία έχει. Εμείς πάντα θα λέμε ότι ήμασταν εκεί και τις είδαμε.

Μια χρονιά δεν καθορίζεται από τις άσχημες ειδήσεις. Υπάρχουν και τα θετικά! Αυτές οι όμορφες στιγμές που πρέπει να εκτιμάμε!

Ο Αντώνης δεν ήταν ποτέ ευτραφής, αλλά σίγουρα δεν ήταν γυμνασμένος. Ποτέ δεν του άρεσε η γυμναστική, βαρυγκομούσε και μόνο στη σκέψη.

Πλησίαζε τα 50 και δεν είχε καν περπατήσει παραπάνω από 500 μέτρα στη ζωή του. Πάντα έπαιρνε το παπάκι ή το αυτοκίνητο. Ακόμη και μια απομακρυσμένη παραλία να ήθελε να δει, προτιμούσε να πληρώσει ένα βαρκάρη να τον πάει, παρά να ταλαιπωρηθεί.

Μία φορά που είχε κατέβει στους Εγκρεμνούς στη Λευκάδα, αρνήθηκε να ανέβει πάλι και ήρθαν όντως και τον πήραν οι φίλοι του με ένα βαρκάκι. Τα 50 τα έκλεισε στις 24 Μαρτίου και μόλις είχε ανακοινωθεί το lockdown.

Για να βγει, έπρεπε να έχει λόγο. “Στ’αρχίδια μου” είπε, “θα κάτσω μέσα μέχρι να βγούμε”. Όταν ήρθε το Πάσχα κόντεψε να τρελαθεί από τη βαρεμάρα. Κοιτούσε τα χαρτιά μετακίνησης και είδε το 6. “Ρε λες να τρέξω;”. Άρχισε δειλά δειλά, σύμφωνα με τις οδηγίες της εφαρμογής στο κινητό. Πήγε να τα παρατήσει 16 φορές. Μετά άρχισε να του αρέσει.

Όταν άκουσε για το διαδικτυακό μαραθώνιο, αποφάσισε να συμμετέχει. Όποια διαδρομή ήθελες επέλεγες και η εφαρμογή σε κατέγραφε. Δεν αρίστευσε στα 25 χιλιόμετρα, αλλά στα 5 βγήκε με το καλύτερο σκορ…