Πολλές φορές μας έχει απασχολήσει το θέμα της Εκπαίδευσης, ο ρόλος του παιδαγωγού και το εκπαιδευτικό σύστημα. Σκεπτόμενοι τους δασκάλους μας αυτός που, κατά κοινή ομολογία,  έδειχνε πραότητα και κατανόηση στις ανάγκες μας για περισσότερο παιχνίδι ή κάτι με εξωσχολικό ενδιαφέρον, γινόταν ο αγαπημένος μας. Βέβαια, λίγες ήταν οι περιπτώσεις των παιδαγωγών που δεν ήταν/ είναι διεκπεραιωτές του μαθήματος, της στεγνής παράδοσης της διδακτέας ύλης κι ενίοτε τιμωροί. Τα πράγματα αλλάζουν. Πολλοί εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων ενδιαφέρονται για την πρόοδο και εξέλιξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Ένα φωτεινό παράδειγμα αποτελεί ο παιδαγωγός Χαράλαμπος Μπαλτάς, ένας αγωνιστής για ένα καλύτερο παιδαγωγικό- εκπαιδευτικό μέλλον!

Ο Χαράλαμπος Μπαλτάς μαζί με τους συνοδοιπόρους του και τα παιδιά οραματίζεται το Σχολείο της Κοινότητας να αποτελέσει μία νέα πραγματικότητα για όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τι είναι όμως “Το σκασιαρχείο”; 

Το σχολείο των θάμνων, είναι το σχολείο στο οποίο έχουμε ένα παιδί που διαφωνεί και βγαίνει έξω από αυτό, βγαίνει στους θάμνους ή ένα παιδί που αντιλαμβάνεται ότι ένα μέρος της γνώσης δεν είναι μέσα στο σχολείο αλλά εκτός. Είναι ένα παιδί που κάνει σκασιαρχείο, με την έννοια ότι το μάθημα με έναν δάσκαλο δεν είναι τόσο πετυχημένο, και αισθάνεται ότι μπορεί να το αναπληρώσει κάνοντας κάτι άλλο. 

Επίσης είναι και η ιδέα του ιδρυματισμού, το να μην είμαστε δηλαδή κλεισμένοι από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα σε μία τάξη αλλά να λέμε πως όπως έχω παιδαγωγική μιας τάξης, έχω και της αυλής.  Άρα, να αντιλαμβάνομαι την εκπαίδευση και την διαδικασία της εκπαίδευσης. Πώς ξεκινάω τη μέρα μου; Με μία συνέλευση που θέλω να κάνω το πρωί με τα παιδιά στην αυλή; Θέλω να συνεχίσω τη μέρα μου ποτίζοντας τον κήπο και  να ξεκινήσει η μέρα με μια πράξη, να μπω μετά στην τάξη και συνεχίσω αυτό που θέλω μαζί με τα παιδιά, γραμματική ή γλώσσα… οτιδήποτε το οποίο όμως έχει προέλθει από την αυλή και να είναι μια αληθινή πρόταση, ένα ημερολόγιο. Ξεφυλλίζω το τετράδιο μου και βλέπω ότι αυτό που περιγράφω είναι πραγματικό.

Οι αναγκαιότητα των ανοιχτών σχολείων

Αυτήν την  περίοδο αποδεικνύεται πως ένα ανοιχτό σχολείο είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη. Όταν λέμε ανοιχτό δεν εννοούμε αν θα ανοίξουν τα σχολεία ή όχι τώρα, αλλά σε ποιο βαθμό είναι ένας χώρος πολιτισμού, προαγωγής της υγείας, έχει διάφορα εργαλεία προκειμένου να έχει πρόσβαση ανά πάσα στιγμή κάθε παιδί σύμφωνα με τις ανάγκες του. Δεν έχει τεχνολογία στο σπίτι του; Έρχεται στο σχολείο…

Ψηφιακό σχολείο και διαφωνία μεταξύ Διοίκησης και Παιδαγωγών

Το 2010 ξεκινά η ιδέα της κρίσης -εκείνη την εποχή και μέχρι πριν ανήκαμε στους εκπαιδευτικούς που αφού δουλεύουν με ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα ήμασταν σε αυτή την ομάδα εκπαιδευτικών που προήγαγε πάντα μια ιδέα συμμετοχής στον εκσυγχρονισμό της χώρας:  Ολοήμερο σχολείο, βιβλιοθήκες μέσα στα σχολεία, σίτιση στα σχολεία ή να έχουμε μία ευελιξία στο να καθορίζουμε εμείς το αντικείμενό μας. Αυτές ήταν μερικές συμφωνίες που έλεγες ότι με βρίσκουν σύμφωνο, τα παλεύω, οικειοποιούμαι τις μεταρρυθμίσεις.

Η περίοδος της κρίσης έδειξε το τέλος αυτής της περιόδου. Για διάφορους λόγους αυτές οι αντιλήψεις έφτασαν μετά το 2010 να συγκρατούνται οριακά ως προς το νόημα τους, αφενός μεν γιατί οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που τις υπηρετούσαν εξασθένησαν και αφετέρου δε η κρίση σήμαινε αναδιοργάνωση του σχολείου. Από εκεί ξεκινούν οι διαφωνίες. Εμείς λέγαμε ότι θέλουμε ένα σχολείο αφής, όχι ένα ψηφιακό σχολείο με τον τρόπο που μας προτάθηκε, και το οποίο διαπιστώνουμε ότι έμεινε ημιτελές, πως κι αν ακόμα διατείνονταν ότι ήθελαν ένα τέτοιο σχολείο δεν είναι σε θέση να το υποστηρίξουν.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν σχεδόν απαγορευτική μία φωτογραφία ενός ημερολογίου και τώρα φτάσαμε να ακούμε για κάμερες, μια αντίθετη κατάσταση σαν να λες ότι η εικόνα νομιμοποιείται εντός του σχολείου. Το 2010 το Υπουργείο Παιδείας λογόκρινε ακόμα την ταινία «Τα παιδία δεν παίζει», εξέδωσε κείμενο να μην παιχτεί στα σχολεία.

Εμείς θέλουμε ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινότητα, ένα σχολείο που να συνδυάζει την αυλή, την τάξη και τον τρόπο που θα βγαίνουμε έξω απ’ το σχολείο. Ένα σχολείο με διαδρομές μες στην πόλη, σχολείο που έχει αφή, λειτουργικό αλφαβητισμό. Η δεύτερη διαφωνία μας ήταν της λεγόμενης, κατ’ επίφαση, δημοκρατίας που είχαμε το 2012-2014, που επιτράπηκε η άνοδος των ιδεών του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί -για διάφορους λόγους- βρέθηκαν σε πολύ δυσάρεστη θέση, κάνοντας το αυτονόητο, κάνοντας δηλαδή έναν ενεργό, μέσα κι έξω από το σχολείο, αντιφασισμό.  Και μετά ξεκινά μια νέα περίοδος που συντασσόμαστε στην ιδέα του ανοιχτού σχολείου

Η αντίθεση για τις κάμερες στις σχολικές αίθουσες

Η δική μας αντίληψη είναι ότι τα εργαλεία που πρέπει να ενεργοποιηθούν τώρα πρέπει να έχουν την εικόνα αλλά όχι την εικόνα του καθενός εξ ημών εκπαιδευτικού, όσο μιας εκπαιδευτικής τηλεόρασης  η οποία πολύ σοβαρά λέει ότι: προχωρώ στην προαγωγή μιας σειράς μαθημάτων που θέλω να τα οργανώσω βάση του αναλυτικού προγράμματος…

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, από τότε που έχουμε ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, κινηματογράφο από και για τα παιδιά στη χώρα μας, τα εργαλεία αυτά δεν έχουν αναπτυχθεί περαιτέρω. Φτάσαμε εκπαιδευτική τηλεόραση να έχουμε μόνο το Σαββατόκυριακο, κάτι λίγο έτσι για τα παιδιά και τώρα, που είναι ανάγκη να έχεις μαγνητοσκοπημένα μαθήματα βιολογίας, σε πόσα μαθήματα να το χωρίσεις; Γιατί αυτό να μην το κάνει το Υπ. Παιδείας και να το κάνει ο δάσκαλος; Με έναν επαγγελματία που θα χωρίζει το μάθημα σε ενότητες…

Αν κάποτε αμφισβητήσαμε κάτι αυτό τι ήταν; Έναν δάσκαλο να μιλάει και κάποια παιδιά να τον ακούν; Αν η κάμερα αναπαράγει παιδαγωγικά τότε εγώ δεν αισθάνομαι να έχει περάσει καμία μέρα παιδαγωγική. Αν αυτό είναι το μάθημα τότε αυτόν τον δάσκαλο ας το μαγνητοσκοπήσουν, εγώ όμως έχω αντιρρήσεις. Δεν άλλαξε τίποτα τα τελευταία 100 χρόνια στην παιδαγωγική;

Επειδή έχουμε δουλέψει διαφορετικά με τα παιδιά, ξέρουμε ότι μπορείς να δεις πολύ ωραία φιλμάκια που αφορούν την εκπαίδευση, για παράδειγμα «Ο Δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται», δες ένα αρχείο 70 ταινιών που έχουν δημιουργηθεί από αυτή ακριβώς την ιδέα, του πώς κάνω μάθημα, πώς ο εκπαιδευτικός χτίζει τη γνώση, και πώς παράγεται ένα κινηματογραφικό αποτέλεσμα μέσα σε μιάμιση ώρα μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Αυτό ονόμασε το μετά Παιδεία, αλλά να μου πει κάποιος ότι ένα κάδρο που εγώ μιλώ αυτό ήταν το μάθημα το οποίο υλοποιήθηκε στην τάξη, συγγνώμη εγώ έχω αντιρρήσεις μου. Δεν με νοιάζει αν είναι βιντεοσκοπημένο ή όχι. Για εμένα δεν είναι αυτό το μάθημα. Εγώ αμφισβητώ απ’ την αρχή ότι το μάθημα είναι αυτό το κάδρο. Ούτε μπορώ να έχω από την αρχή έναν σκηνοθέτη. Τόσα χρόνια δεν γινόταν αυτό γιατί απαγορεύονταν… Κοιτάξτε εδώ έχουμε κάτι που θυμίζει βυζαντινή διαμάχη των εικονακλαστών και εικονολατρών.

Το σχολείο τόσα χρόνια είναι εικονοκλαστικό κι αίφνης έγινε εικονολατρικό;  Πέρυσι θέλησα να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες για το ημερολόγιο μιας τάξης, οι γονείς επικαλέστηκαν το δικαίωμα τους να μην φαίνονται ατομικά στην φωτογραφία και στο τέλος, με βάση τα παιδιά που θέλανε να συμμετάσχουν, καταλήξαμε να είναι πέντε. Δηλαδή ο ιστορικός του μέλλοντος θα δει αυτή τη φωτογραφία και θα πει ότι σε αυτή την τάξη ήταν πέντε παιδιά; Ή εγώ θα απαντούσα σε κάποιον που θα μου έλεγε: «-Καλά με πέντε παιδάκια είσαι και σε πληρώνει το κράτος;» «-Όχι, υπήρχαν πιο πολλά παιδιά αλλά αφαιρέθηκαν» Με έχεις καθηλώσει από το 2019 να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο και τώρα μου λες «πάρτε όλοι εικόνα»; Άρα αυτό σημαίνει ότι ήσουν υπερβολικός και τότε όπως και τώρα!

Υπουργείο Παιδείας και πολιτικά πρόσωπα

Μία από τις καλύτερες στιγμές  που είχε η χώρα μας και συγχρόνως μπορεί να αφορούσε και τις συγκυρίες, ήταν η περίοδος του 1985 με τον νόμο αρ. 1566 (Ιδρυτικός νόμος Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που μπόρεσε να φτιάξει την ιδέα του δημοκρατικού σχολείου) που όμως έμεινε ανεκτέλεστος και ανεφάρμοστος σε όλη την περίοδο που ακολούθησε, γιατί δεν ακολούθησαν προεδρικά διατάγματα.

Αν ξεχώριζα κάποιον υπουργό Παιδείας; Τον Κακλαμάνη ίσως. Ο ίδιος άνθρωπος που πρωτοστατεί για την δημιουργία του θεσμού της Βουλής των Εφήβων. Υπήρξαν όμως νόμοι που δημιούργησαν ένα πλαίσιο που υποστήριζε ότι την λύση θα την έδιναν ο ανταγωνισμός, η βαθμοθηρία, οι εξετάσεις. Δηλαδή πήγαν σε έναν νόμο πιο ανοιχτό που έμεινε ανεκτέλεστος αλλά έχει ένα πνεύμα. Σήμερα, φαίνεται πολύ παράξενο να αντιδικεί η δημοκρατία με τον εκσυγχρονισμό. Αν όμως δεις τα κείμενα αρχών δεκαετίας ’80, ο εκσυγχρονισμός και η δημοκρατία είχαν αντίθεση. Το σχολείο είναι μια πραγμάτωση για δυνατότητα ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης

Η ευθύνη του σχολείου σε κοινωνικό επίπεδο

Ερχόμαστε στη συζήτηση που αφορά την ψήφιση ενός νόμου ο οποίος αυξάνει το χρονικό διάστημα της αποβολής και συμπεριλαμβάνει και την διαγωγή του παιδιού (πλέον στην εγγραφή της έτσι ώστε να γίνεται δημόσιο έγγραφο). Εδώ όλες οι αντιλήψεις συνηγορούν, με πρώτη την Έλλη Αλεξίου που ξεκινά έναν αγώνα- με αφορμή ένα θεατρικό της «Μια μέρα στο Γυμνάσιο»- να καταργηθούν οι αποβολές (οι οποίες ήταν διήμερες και με τον καινούριο υπό ψήφιση νόμο αυξάνονται στις πέντε).

Το σχολείο με αυτό που ετοιμάζεται αυτή την ώρα έχει στο νου του να έχει λιγότερα παιδιά και λιγότερους εκπαιδευτικούς. Θεωρώντας, ότι οποιαδήποτε σχολική ανομοιογένεια μάς καθυστερεί και μας εμποδίζει. Άρα, αυτά τα παιδιά, τα δυσκολεμένα παιδιά ή αυτά που ζουν μέσα σε ένα οικογενειακό άνισο* περιβάλλον, να μην είναι μαζί μας.

Ό, τι πιο άνισο είναι η οικογένεια. Δεν υπάρχει πιο άνισος θεσμός, κι ευτυχώς που τον διαδέχεται ένας άλλος  όπως είναι το σχολειό. Φαντάζομαι ότι και τώρα, λόγω του κορονοϊού, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι δεν είναι λύση το χομ σκούλινγκ. Γιατί υπήρχαν και τέτοιες απόψεις. Δηλαδή κάποια στιγμή την εκπαίδευση να την αναλάβουν οι γονείς. Εκεί ακριβώς φαίνονται τα όρια. Γιατί η ανισότητα αυτή δεν υπήρχε η δυνατότητα να αντικατασταθεί από έναν άλλον θεσμό.

Ως προς την οικογένεια θα είμαστε χωρισμένοι σε δύο κόσμους και βιβλιογραφικά:  Σε αυτούς που δεν ελπίζουν πια σ’ αυτόν τον θεσμό όπως ο Ντέιβιντ Κούπερ “Ο θάνατος της οικογένειας” και σε αυτούς όπως Κρίστοφερ Λας που μας λέει ότι είναι “Λιμάνι σε έναν άκαρδο κόσμο“.  Άρα, όταν έχουμε παιδιά που ξέρουμε εκ προοιμίου ότι έχουν μια παραβατική συμπεριφορά, αντικοινωνικότητα ή πράγματα που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αποστασιοποιούνται από τους θεσμούς, προκειμένου μετά να τους διεκπεραιώσουν τελείως… Η λύση έχει να κάνει με ποιον τρόπο μένει το παιδί ενεργό σε αυτό το θεσμό.

Ο ρόλος του παιδαγωγού όταν αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά σχετικά με το παιδί -μαθητή

Υπάρχουν δύο απαντήσεις: Της πρόληψης και της καταστολής. Πρόληψη είναι: ξέρω ότι έχω μια οικογένεια που είναι χρήστες ουσιών, εγώ δουλεύω με το ΚΕΘΕΑ και κάνω δράσεις με το παιδί, άρα έμμεσα δουλεύω πάνω στον συναισθηματικό του εγγραμματισμό.

Οι αόρατες υποψίες

Όσο υπάρχει ένα ανοιχτό σχολείο ο δάσκαλος βρίσκει σιγά-σιγά τις λύσεις του προβλήματος. Είναι μέρος της λύσης, ακριβώς, γιατί είναι δημόσιος θεσμός και περισσότερο ορατός και είναι αυτός στον οποίο θα φτάσει ότι είναι να φτάσει. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι το μυστικό του παιδιού διαρκεί έως και πέντε χρόνια (ψυχολογικής φύσεως μυστικό, δε μπορεί να το ξεπεράσει κανένας το λέει η επιστήμη). Η χειραφέτηση του παιδιού  συσχετίζεται με εμένα αλλά όχι με τον τρόπο που το έχουμε στο νου μας, ότι αρκεί να με δει και αμέσως θα μου το πει. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να καταλάβουμε κάτι, αλλά πάλι αυτό είναι ένα θέμα…

Εδώ, υποστηρίζουμε τον ρόλο του Κοινωνικού Λειτουργού μέσα στα σχολεία μας. Να  μιλήσουμε για αυτόν τον θεσμό που μεσολαβεί ανάμεσα στους δύο. Για την μετάβαση. Το αμετάβατο αυτό λύνεται μόνο με τον άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να ακροάζεται αυτά τα δύο μέρη. Και αυτό ήταν καλύτερο κι από την αρχική σκέψη του να υπάρχει ο ψυχολόγος, γιατί με αυτήν την ιδιότητα του ο κοινωνικός λειτουργός έχει την δυνατότητα να μπαίνει και στο σπίτι του γονιού. Αυτό τώρα δεν γίνεται.

Βέβαια, εδώ αξίζουν έπαινοι στην εκπαίδευση γιατί είναι ένας δημοκρατικός θεσμός για τον οποίο όλοι έχουμε γνώμη και όλοι κάνουμε κριτική, ενώ η οικογένεια είναι ένας αόρατος θεσμός στον οποίο λιγότερα πράγματα βλέπουμε, άρα λιγότερο ασκούμε κριτική, κι αν πάμε να το κάνουμε δεχόμαστε την απάντηση ότι πρόκειται για έναν ιδιωτικό θεσμό, με λίγα λόγια «τι σε νοιάζει, περίπου, εσένα;»

Το μαύρο κουτί της οικογένειας άνοιξε σε αυτή την δεκαετία. Μαζί με την παιδαγωγική άνθηση είχαμε αυτή τη συζήτηση για την οικογένεια ισότιμα… Ξέρετε κι εσείς ότι ο κινηματογράφος, από τον Λάνθιμο και μετά, αποτύπωσε αυτό το μαύρο κουτί. Η οικογένεια δεν είναι ένας εμπιστεύσιμος απλά θεσμός, άρα υπάρχει ένα αναστοχαστικό πλαίσιο που και για την ίδια μπορεί να τεθεί. Έγιναν προσπάθειες για σχολές γονέων, ανεπιτυχής αλλά έγιναν. Καταλάβαμε ότι οι περαιτέρω μεταρρυθμίσεις που έρχονται και που θα δώσουν βάρος στην οικογένεια να πει τη γνώμη της για το σχολείο, πιστεύω, θα είναι από μια ασταθή κριτική σκέψη. Σήμερα λέω αυτό και αύριο το άλλο. Αν δώσεις λόγο όμως σε έναν ασταθή λόγο,  ίσως βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να βλέπεις τον γονιό να παίρνει πίσω αυτό που είπε αλλά να είναι αργά, γιατί θα έχουν κινηθεί όλες οι διαδικασίες και άρα οτιδήποτε σε αφορά σαν πρόσωπο κτλ να είναι μη αναστρέψιμο.

Επίσης, αυτό που κρύβεται πίσω από τον νόμο που βρίσκεται υπό ψήφιση αλλά και μερών του που ξέρουμε για το ποια θα είναι η συνέχεια του… Όταν εσείς θα φτάσετε να επιλέγετε το σχολείο τότε θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν συνταγματικά δικαιώματα για το σχολείο της γειτονιάς, γιατί αποφάσισε να κλείσει και δεν θα μπορέσετε να επιστρέψετε, γιατί απλά έκλεισε κι επίσης αυτό που δεν λέγεται και είναι το τελευταίο μέρος του μυστικού είναι ότι στο τέλος το σχολείο επιλέγει τους γονείς.

Εκεί έχει την αίσθηση ότι ο γονιός επιλέγει. Νομίζει. Όσο ακούγεται το επιλέγω είναι πολύ ωραίο αλλά όμως όταν θα φτάσουμε να συζητάμε το “επιλέγομαι” τότε μπορεί να πει κάποιος “Επιλέγομαι;” είναι αργά πια. Έχει εκτελεστεί όλο το σχέδιο.  Τι συμβαίνει με αυτούς τους νόμους; Ή εσύ πρωτοτυπείς -βιντεοκάμερα δεν έχουμε πουθενά στην Ευρώπη- ή αναπαράγουμε αυτό για το οποίο γίνεται κριτική στην Ευρώπη.

Η οικογένεια καταργεί τον θεσμό του σχολείου.

Ναι, έτσι είναι. Γιατί όλα ξεκινούν από συγκριτικά πλεονεκτήματα. Γιατί όλα ξεκινούν είτε από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η οικογένεια την αναπαραγωγή την λεγόμενη των κοινωνικών τάξεων και το δεύτερο είναι ότι από τη μεριά του δάσκαλου, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγεται ο δάσκαλος είναι σαν έναν οποιονδήποτε εργαζόμενο που μπορεί να απασχολούν αυτοί οι άνθρωποι με την ιδιότητα του αφεντικού. Σε αντιμετωπίζω σαν εργοδότης άρα σε θεωρώ υποτελές μέλος. Δεν καταλαβαίνω τη διαφορά του θεσμού από το κράτος και το κεφάλαιο.

Συναισθηματικός αναλφαβητισμός

Μετά το 2000 και με τη συμβολή του ΚΕΘΕΑ στη χώρα μας που είναι πάρα πολύ μεγάλη για την πρόληψη και τον συναισθηματικό εγγραμματισμό που ξεκινήσαμε, το θέμα ήταν γενικά ο συναισθηματικός εγγραμματισμός και πώς θα φτιάξουμε στο σχολείο ένα περιβάλλον πρόληψης. Η πρόληψη πρέπει να δουλέψει, με ποια έννοια; Δεν μας νοιάζει αν υπάρχουν ή όχι πραγματικά προβλήματα, αλλά κάνουμε προσομοιώσεις.

Κατάργηση ή μη της Προσευχής

Για εμένα η πρωινή προσευχή δεν παράγει πιστούς μέσα στο σχολείο. Άρα, εγώ θα ήθελα με έναν τρόπο, με την στάση μας και αυτά τα οποία κάνουμε, ναι μεν να αγαπάμε τους πολίτες- και ξέρουμε την διαφορά πιστού και πολίτη- όμως έχουμε και ανθρώπους που στερούνται την ιδιότητα του πολίτη (αυτή την ώρα εξ ορισμού λόγω μετανάστευσης και προσφυγιάς), άρα δεν είμαστε όλοι πολίτες. Πιστεύω όμως εξ ορισμού για την δουλειά μου ότι τα παιδιά είναι πολίτες. Άρα, θεωρώ ότι ένα μέρος της δουλειάς μου είναι να καταλήγουμε να λέμε με τα παιδιά τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο ή να τον κάνουμε καλύτερο. Βέβαια, ο κορονοϊός έφτιαξε αυτή τη ριζική ακοσμία,  αλλά πιστεύω ότι είναι σαν το σπήλαιο του Πλάτωνα. Θα ξαναβγούμε και θα ζαλιστούμε λίγο όταν θα πάμε να βγούμε.

(…) Το 132 (σχολείο της Γκράβας) στο Γαλάτσι ξεκινούσε την ημέρα των παιδιών με ένα ποίημα του Ρίτσου και μάλιστα πήγε στα δικαστήρια γι’ αυτό. Πρωτοστάτησε μετά το 2000 ενσωματώνοντας τη μητρική γλώσσα να την διδάξει στα παιδιά, τότε η κύρια μειονότητα στα σχολεία ήταν υπήκοοι της Αλβανίας- οπότε διδασκόταν η αλβανική γλώσσα, όμως για διάφορους λόγους στο γύρισμα το εκλογικό του 2004, βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να οδηγηθεί η διευθύντρια του και οι εκπαιδευτικοί στα δικαστήρια και να λήξει δικαστικά και αθωωτικά και πανηγυρικά αυτό το οποίο έκανε το 2010.

Επίσης ένας άλλος δάσκαλος στην Καλλιθέα, ο Δημήτρης Ντούσας διάλεξε μετά την προσευχή να κάνει ένα μικρό πεντάλεπτο το φιλοσοφικό και νομίζω ότι με τον ίδιο τρόπο είχε κάποιες διώξεις. Έχει εκδώσει και το βιβλίο: «Απλά μαθήματα φιλοσοφίας για παιδιά». Όσον αφορά το πρωινό κομμάτι, την ημέρα μας την ξεκινώ με μία συνέλευση με τα παιδιά. Αμέσως μετά την προσευχή, κάθε μέρα πιανόμαστε χέρι- χέρι και λέμε «Αν όλα τα παιδιά της γης..»

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι το σχολείο είναι μια πραγμάτωση για δυνατότητα ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. 

Μάθετε περισσότερα για την παιδαγωγική Ομάδα “Το σκασιαρχείο“