Στις 28 Ιανουαρίου κοινοποιήσαμε μία άποψη με τίτλο ‘’Εκτός από το θύμα και τον θύτη υπάρχει και το χωριό’’ 

Μία από τις σκέψεις ήταν η παρακάτω…

«Το ’’χωριό’’ του τίτλου είναι είτε ένας εργασιακός χώρος, είτε ένα χωριό, είτε μια οικογένεια, είτε μία συνομοσπονδία, είτε ένα μοναστήρι, είτε μία παρέα… Έτσι το θύμα θυματοποιείται ακόμα μια φορά και σε κάποιες περιπτώσεις μαθαίνει να ζει με αυτό και η ζωή συνεχίζεται. Δηλαδή όλοι αυτοί που τώρα βγαίνουν και λένε ‘’το ‘ξερα’’ και ‘’μένα μου το έκανε’’ κλπ έκαναν αυτό που μπορούσαν να κάνουν, όταν κάτι συντελούταν; Και αν όχι, γιατί δεν έπραξαν; Τελικά φταίει το θύμα που δεν το κατήγγειλε (υποστηρίζεται αυτή η άποψη εκ του ασφαλούς), φταίει ο θύτης που το έκανε (βεβαίως και φταίει, είναι αυτονόητο), αλλά το ”χωριό” είναι άμοιρο ευθυνών;»

Δέχτηκα κάποιες λίγες κριτικές πως έτσι αποπροσανατολίζεται η συζήτηση, ενώ το κύριο βάρος οφείλει να πέσει στον θύτη. Όμως δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί και πρέπει να εκφράζει την γνώμη του, αλλά και να δέχεται την κριτική. Στο μικρό διάστημα που πέρασε οι καταγγελίες πλήθυναν όπως ήταν φυσικό. Δεν θέλω να μείνω καθόλου στις λεπτομέρειες και στο πως τις χειρίζονται τα μέσα. Αν έχουμε ανάγκη (εμείς και τα θύματα) τις περιγραφές, το τι φωτογραφίες επιλέγονται για να πλαισιώσουν μία καταγγελία, τους τίτλους που χρησιμοποιούνται… Αυτά όλα ακολουθούν την ποιότητα και το επίπεδο των μίντια που προϋπήρχε των αποκαλύψεων και των καταγγελιών.

Σε αυτό το διάστημα υπήρχαν όμως και κάποιες τοποθετήσεις που δεν χαίρουν της ίδιας προβολής. Τις αισθάνομαι πολύ κοντινές μου και έτσι τις μοιράζομαι μαζί σας.

“Πρέπει πλέον να μην τα κουκουλώνουμε και ξεχνάμε. Το έχουμε κάνει όλοι μας, όπως κι εγώ. Ζήτησα συγνώμη από τα κορίτσια, ήμουν ψεύτης και υποκριτής, έκανα πως δεν γνωρίζω για την κακοποίηση”

Γιώργος Καπουτζίδης

“Φταίξαμε όλοι. Αν ήμουν μπροστά θα έπρεπε να μιλήσω. Υπήρξαν συνάδελφοι που ήταν μπροστά και δεν μίλησαν. Έπρεπε να το έχουν κάνει. Γιατί να αφήσεις ένα νέο παιδί να περάσει τα πάνδεινα; Είναι άδικο”

Γιώργος Σουξές

“Σε μια γκρίζα στιγμή του θεατρικού δρόμου μου, που έβλεπα δόντια σουβλερά να με κοιτάζουν, είχα την τύχη και την ευλογία να έχω δίπλα μου ένα δυνατό, σθεναρό θηλυκό, που δεν λογάριαζε από γρυλίσματα. Έκατσε μπροστά και μας έκρυψε όλους πίσω της”

Κλέλια Ρένεση (αναφερόμενη στην Ελισάβετ Κωνσταντινίδου)

Το ”χωριό” λοιπόν, όταν ξέρει, τι κάνει; Οι παραπάνω άνθρωποι έχουν το θάρρος να αναλάβουν μέρος της ευθύνης. Όχι για να βγάλουν λάδι τον θύτη. Πολλοί άνθρωποι του (οποιουδήποτε) χώρου αντιτάσσουν επιχειρήματα στεκόμενοι φοβικά έως και υποκριτικά.
Πρώτη γραμμή άμυνας. Δεν το ‘ξερα.
Δεύτερη γραμμή, αφού δεν έκανε κάτι το θύμα.
Τρίτη γραμμή, όποιος μιλούσε θα έμενε χωρίς δουλειά.

Αν συνεχίσουν σε αυτή την γραμμή μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε σαν ”Ηττημένο Χωριό”. Που μπορεί να φτάσει στο να ξέρεις πως ο άνθρωπός σου έχει κακοποιηθεί από έναν συνάδελφο και εσύ (όντας συνάδελφος) να παίζεις μαζί του, να κάνεις παρέα, να συνεργάζεσαι… Ή ακόμα να ξέρεις για τέλεση παιδεραστίας και να το παίζεις ανήξερος-η.
‘Ηθος – Ευρώπη – Πολιτισμός…

Θέλω να μείνω στην αγαπητή κα Κωνσταντινίδου (Ζουμπουλία από το Παρά Πέντε). Εάν ισχύει αυτό που υποστηρίζει η κα Ρένεση, δείχνει στην πράξη μια άλλη στάση που μάλλον πρέπει να  παραδειγματίσει όλους μας. Δεν έχει σημασία σε ποιον την έπεσε, τι έκανε, αν του έριξε μπουκέτο ή κανα “ιιιιι τι κάνεις εκεί ρε ξεδιάντροπε’’…. Σημασία έχει ότι μπήκε μπροστά. Και συνέχισε να εργάζεται αδιαλείπτως στο θέατρο, στην τηλεόραση κλπ…

Το πρόβλημα δεν είναι στον χώρο του Θεάτρου.

Όλη η κοινωνία μας μάλλον πρέπει να πασχίσει να γίνει καλύτερη.

Κάθε χωριό έχει τον Πλάτανό του…