Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν καταιγισμό καταγγελιών, αποκαλύψεων που διαπερνά όλους τους κοινωνικούς χώρους. Από βιασμούς, παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, αυθαιρεσίες, άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας. Παλιά και νέα, από ανώνυμους και επώνυμους.
Και όλα αυτά διοχετεύονται στον μαγικό κόσμο των social media, των εφημερίδων και της τηλεόρασης. Η οποιαδήποτε συζήτηση που θα επιχειρήσει να θέσει ερωτήματα είναι καταδικασμένη να εξαϋλωθεί μπροστά στο τσουνάμι των αποκαλύψεων. Οπότε δεν έχει νόημα, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα τσουνάμι. Π.χ. ισχύει ακόμα το “είσαι αθώος μέχρι να αποδειχθεί ότι είσαι ένοχος;”. Ή το ερώτημα “γιατί τώρα’’ είναι κάλυψη των θυτών ή κάτι άλλο ή και τα δύο; Και κάθε λογής ερωτήματα, που απλά στόχο έχουν να καταλάβεις όντως τι συμβαίνει. Οπότε ξαναγυρίζουμε στο ‘’τσουνάμι’’ που δεν μπορεί να ακυρωθεί και τελικά δεν πρέπει.
Μία θέση που υποστηρίζω είναι πως έχει παραχθεί τέτοιο φορτίο όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες που κάποια στιγμή θα έσκαγε η κατάσταση.
Και όποιον πάρει ο χάρος… Πολλά μπήκαν κάτω από το χαλάκι, πολλά συσκοτίστηκαν. Αυτό σε συνδυασμό με την “δημοκρατία’” του “δημόσιου διαλόγου” των social media φέρνουν το τσουνάμι.
Σε κάθε κρίση ο καθένας μπαίνει με τον πολιτισμό και τις αρχές που έχει.
Όταν κάπως θα κοπάσει το θέμα, θα χρειαστεί να συζητήσουμε για διάφορα ενδιαφέροντα ζητήματα και πλευρές. Όπως τι κάνουν οι μηχανισμοί του κράτους (δικαιοσύνη, αστυνομία και φορείς) όταν υπάρχει μία καταγγελία κλπ.
Το θύμα και ο θύτης ας πούμε έχουν ευδιάκριτους ρόλους σε όλα τα περιστατικά. Όμως είναι μόνο αυτές οι δύο πλευρές; Για κάθε βιασμό-και αυτή είναι η δεύτερη θέση που υποστηρίζω- για κάθε σεξουαλική παρενόχληση και άσκηση ψυχολογικής βίας υπάρχουν -στην πλειοψηφία των γεγονότων- λίγα, πολλά ή και πάρα πολλά μάτια που ξέρουν, βλέπουν, αποδέχονται. Και δεν μιλούν, δεν παρεμβαίνουν. Δυστυχώς πολλές φορές νουθετούν με τον τρόπο τους το θύμα να μην μιλήσει. Ή κρατούν αποστάσεις και κοιτούν την δουλειά τους.
Το ’’χωριό’’ του τίτλου είναι είτε ένας εργασιακός χώρος, είτε ένα χωριό, είτε μια οικογένεια, είτε μία συνομοσπονδία, είτε ένα μοναστήρι, είτε μία παρέα… Έτσι το θύμα θυματοποιείται ακόμα μια φορά και σε κάποιες περιπτώσεις μαθαίνει να ζει με αυτό και η ζωή συνεχίζεται. Δηλαδή όλοι αυτοί που τώρα βγαίνουν και λένε ‘’το ‘ξερα’’ και ‘’μένα μου το έκανε’’ κλπ έκαναν αυτό που μπορούσαν να κάνουν, όταν κάτι συντελούταν; Και αν όχι, γιατί δεν έπραξαν; Τελικά φταίει το θύμα που δεν το κατήγγειλε (απαράδεκτο), φταίει ο θύτης που το έκανε (αυτονόητο), αλλά το χωριό είναι άμοιρο ευθυνών (μη συζητήσιμο);
Στο τσουνάμι που βιώνουμε θα αθροιστούν τα πάντα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και σοβαρά περιστατικά και εμπάθειες και διάφορα άλλα. Από όλα αυτά, το τι θα μείνει κανείς δεν ξέρει. Η δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί γρήγορα και αποτελεσματικά. Η κοινωνία από την μεριά της ας ζήσει το τσουνάμι. Το θέμα είναι το μετά…