Η παράσταση το «Τηλεφώνημα», σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου και κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, ανεβαίνει φέτος στο Faust. Εμείς το είδαμε την πρώτη Τρίτη του Νοέμβρη κι ακόμα κι αν ξέραμε τι θα ακολουθούσε, δε θα μπορούσαμε να έχουμε προετοιμαστεί.
Μια παράσταση χειμαρρώδης, σχεδόν χωρίς καμία παύση, που σε παίρνει μαζί της και δε σ’ αφήνει να βολευτείς καθόλου στην καρέκλα σου. Το να είσαι θεατής, συνήθως, σημαίνει ασφάλεια – οι άλλοι εκτίθενται, εσύ είσαι προστατευμένος. Στο τηλεφώνημα δεν είσαι καθόλου. Πάσχεις αναγκαστικά, αφού τα διλήμματα και η κοφτερή κριτική ματιά για την πραγματικότητα που ζούμε είναι καταιγιστικά και αν και δε σου απευθύνονται άμεσα, σου απευθύνονται συνέχεια.
Ναι, η ιστορία του κόσμου μας ίσως θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: οι άνθρωποι από τότε που στάθηκαν στα δύο πόδια τους κι έμαθαν να χρησιμοποιούν τα χέρια τους, αυτό που κάνουν κυρίως είναι να παίρνουν όπλα (ή να βάζουν όπλα σε χέρια άλλων) και να σκοτώνουν.
To «Tηλεφώνημα» έχει μια απλή σχετικά δομή. Ο κος Τζωρτζάκης, στα πλαίσια ενός «κοινωνικού πειράματος», τηλεφωνεί σε Αμερικανούς προέδρους και τους ζητάει να πουν δυο συγκεκριμένες λέξεις, με τη γνώση ότι μόλις τις προφέρουν, αυτός θα πυροβολήσει και θα σκοτώσει έναν αδέσποτο σκύλο κι αυτοί θα είναι πλουσιότεροι κατά 100 δολάρια. Όσο η ώρα περνάει και δεν βρίσκεται ο κατάλληλος υποψήφιος, η δυσφορία, πάνω και κάτω από τη σκηνή, μεγαλώνει. Μα ζούμε σε έναν κόσμο που ο φόνος ζώων και ανθρώπων είναι κατά περίπτωση πλήρως νομιμοποιημένος, πώς γίνεται ξαφνικά να υπάρχουν ηθικοί ενδοιασμοί από όλους;
Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα μαύρη πολιτική κωμωδία. Ένα φοβερά δυνατό και άμεσο κείμενο, μια ουσιώδης σκηνοθεσία απ’ την αρχή ως το τέλος και μία εξαιρετική, φορτισμένη ερμηνεία από τον κ. Τζωρτζάκη.
Ο σκηνοθέτης σημειώνει: Το τηλεφώνημα είναι ένα έργο για αυτούς που σπρώχνουν τους ανθρώπους. Είτε πετώντας τους από τον καταπέλτη ενός πλοίου – είτε ρίχνοντας τους μια ατομική βόμβα. Αλλά κυρίως, όπως σε όλα τα τελευταία έργα του Τριαρίδη, είναι ένα έργο για αυτούς που βλέπουν τον φόνο και είναι έτοιμοι να πουν πως δεν είδαν ή και να τον χειροκροτήσουν με αντάλλαγμα ένα επίδομα – ή ένα χάδι από την εξουσία… Σε αυτή την παράσταση θα επιχειρήσουμε να καταθέσουμε μια διαμαρτυρία σε όλο αυτόν τον θεσμοθετημένο φόνο.»
