Ο Γιάννης Σολδάτος είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος τού θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
Πιστός στις εμμονές, ακολουθώντας την πεπατημένη τής αναγνωρίσιμης πλέον μανιέρας του (τόσον από θεματολογικής, όσο και από αισθητικής απόψεως) καταφέρνει να ανανεώνεται ακολουθώντας το ρεύμα των καιρών και το πνεύμα τής εποχής μετά την μετανεωτερικότητα. Ενστερνίζεται, εγκολπώνεται κι ενοφθαλμίζει (κοινώς «μπολιάζει») στοιχεία από όλο το φάσμα του μοντερνισμού, του μεταμοντερνισμού, του σουρεαλισμού, του ποιητικού ρεαλισμού και του «θεάτρου του παράλογου» ακόμα ενισχύοντας μια διακειμενικότητα με επτανησιακό τρόπο, που παραπέμπει σε μια καρναβαλική διονυσιακότητα, από την οποία όμως δεν απουσιάζει μήτε το μελό μήτε η υπαρξιακή χαρμολύπη και το δυσαναπλήρωτο κενό.
Δίχως να πάσχει από vacuum tremens, γίνεται νοσταλγός του παλιού καλού κινηματογράφου, του διεθνούς (ένα μείγμα Φίνου, Παζολίνι και Φελλίνι), ενώ ο Τσέχωφ με τον Τεννεσσή Ουίλλιαμς σμίγουν εδώ την τραγικωμική αντίληψη της ζωής με τον εξαμερικανισμένο «ποιητικό ρεαλισμό».
Αν και η απομάγευση είναι καθεστώς πλέον στα καλλιτεχνικά μας πράγματα, αυτή η ρετρό νοσταλγία πατιναρισμένη από τον Χρόνο και την ηλικία αποδίδει καρπούς ειδικά σε ηλικιακά στρώματα που έχουν βιώσει στο πετσί τους τουλάχιστον μισόν αιώνα ζωής.
Σταρ παλαιές και νέες, επίδοξοι θεατρίνοι και μάστορες ηθοποιοί συναντιούνται επί χαμηλοταβάνου υπογείου σκηνής, που παραπέμπει σε καμπαρέ ή σε καβαφικό καταγώγιο και δημιουργούν μετά από λίγο μια ατμόσφαιρα τόσο τεχνητή, φωτισμένη με νέον, όπως οι βιτρίνες των πορνείων στις Κάτω Χώρες.
Μετά από κάποιες ολοκληρωμένες σκηνικές πραγματώσεις ο επαρκής θεατής συνηθίζει, το κοινό μυείται, εξοικειώνεται σε αυτή την αισθητική και η θεματική απλώς επαναλαμβάνεται σε διάφορες παραλλαγές, εδώ με το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και την παρακίνηση των θεατών (κάποιων θεατών, επιλεκτικά) να συνδημιουργήσουν συνδράμοντας στην δημιουργία ενός σκηνικού τεχνάσματος που ξεκινάει ήδη από το ισόγειο φουαγιέ και παραπέμπει σαφώς στον μαγικό κόσμο τού τσίρκου.
Αυτή η παιδική αθωότητα συνιστά καλλιτεχνική αφέλεια, του είδους naif, όμως ακριβώς γι’ αυτό γίνεται οικεία, συμπαθής κι αξιολάτρευτη.
Ο/η θεατής φεύγει ξαλαφρωμένος, διόλου προβληματισμένος και καθ’ όλα κεκαθαρμένος, εξαγνισμένος από την τόση αντιπαλότητα τού αυτονόητου με το εθιστικό.
Είναι κι αυτή μια άλλου είδους (αντίστροφη ίσως) αποστασιοποίηση.
Σε κάποιους, τους πολύ νέους, ενδέχεται να λειτουργεί και δραματοθεραπευτικά και απομυθοποιητικά ως προς τον έκρυθμο έρωτα.
Δείτε το. Μην το χάσετε!!! Θα αναβαπτισθείτε στην κολυμβήθρα τού Σιλωάμ (προς Κυψέλη μεριά).
Με χαρμόσυνη φιλοσοφική λύπη,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Info:
Θεατρίνων Θεατές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός-Γιάννης Σολδάτος
Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος
Σκηνικά-κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσικές επιλογές- οργάνωση παραγωγής-φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Δραματολόγος: Χαρά Μπακονικόλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρίστος Χαλικιάς
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Μαρίνα σε μουσική Ν. Δανικα & στίχους Ζ. Χατζηφωτίου
Φωτογραφίες -λήψεις: Βασίλης Θεοδώρου
Μοντάζ-Teaser: Αντώνης Μανδρανης
Δημ.σχέσεις: Ζωή Τριανταφυλλίδη.
Παίζουν Καίτη Ιμπροχώρη, Γιώργος Λιβανός, Έφη Βενιανάκη, Σωτήρης Αντωνίου, Μάνος Τσιβιλής, Παναγιώτα Αβραμοπούλου, Φαίη Χουλιάρα
β’ διανομή Μπλανς Μαρία Δρακοπούλου & σε video o Γιάννης Σολδάτος.
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ.
Το Μάη & το Σεπτέμβρη του 2022 , στο Studio Κυψέλης
