Ένας φέρελπις τραγουδιστής της νέας γενιάς αποτιμά την μέχρι σήμερα μουσική του πορεία και μοιράζεται με το Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ τις ανησυχίες του για την μεταχείριση του πολιτισμού από το κράτος. Ο Θανάσης Σκαργιώτης κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά στις αρχές του 2019 με τίτλο «Με του τρελού τα σύνεργα», σε ενορχήστρωση και καλλιτεχνική επιμέλεια του συνθέτη Γιώργο Ανδρέου. Για αυτήν την πολύχρονη σχέση, για την καλλιτεχνική συνάντηση με τον Θύμιο Παπαδόπουλο και για άλλα που τον καθόρισαν ως μουσικό μιλά σε αυτήν την συνέντευξη, αφήνοντας μια αίσθηση αισιοδοξίας για το τέλος. Γιατί η μουσική και η δημιουργία αποτελούν για τον Θανάση πηγή χαράς.

Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές και, αν θες, ρίζες;

Τα πρώτα τραγούδια που έχουν χαραχθεί μέσα μου τα ακούγαμε οικογενειακώς στα ταξίδια που κάναμε, ακόμα είχανε κασέτες οι γονείς μου. Σ. Κουγιουμτζής, Μ. Λοΐζος, Μ. Θεοδωράκης, Β. Τσιτσάνης, Γ. Νταλάρας, Χ. Αλεξίου, Δ. Γαλάνη, Σ. Καζαντζίδης και άλλοι φυσικά, αποτελούσαν το βασικό μας ρεπερτόριο. Καθοριστικό ρόλο, επίσης, έπαιξε το δημοτικό μας τραγούδι, με το οποίο ήρθα σε επαφή από πολύ μικρή ηλικία, καθώς τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στα χωριά μου στην Ήπειρο και τη Μακεδονία. Τα κλαρίνα, τα νταούλια και οι ζουρνάδες ήταν από τα πρώτα μου ζωντανά ακούσματα. Στην εφηβεία ήρθε και η Ροκ μουσική, Deep Purple, Jimi Hendrix, Iron Maiden, Bruce Springsteen και αργότερα ανακάλυψα τους Δ. Σαββόπουλο, Α. Ιωαννίδη, Μ. Πασχαλίδη, Π. Θαλασσινό, Ν. Πορτοκάλογλου, που επηρέασαν τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη μουσική.

Πού πραγματοποίησες τα πρώτα σου μουσικά βήματα; Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στην πορεία σου; Κάτι που μπορεί να σε πήγε λίγο πίσω ή να σε καθυστέρησε από αυτό που θες να κάνεις πραγματικά;

Θέλω να πιστεύω ότι τα πρώτα μου μουσικά βήματα έγιναν στην παιδική μου κούνια. Εκεί που, για σχεδόν δυο χρόνια, πιασμένος στα κάγκελα πήγαινα μπρος πίσω και μουρμουρούσα …«τραγουδιστά» ώρες ατέλειωτες, νύχτα και μέρα. Δυο χρόνια οι γονείς μου κοιμόντουσαν με βάρδιες! Την πρώτη μου κιθάρα την απέκτησα στο Γυμνάσιο και πρώτη φορά επί σκηνής βρέθηκα στα δεκαπέντε μου χρόνια σε μια βραδιά στο χωριό μου. Από τα δεκαεννιά μου ξεκινάμε και επαγγελματικά σε μπαράκια και κάποια ταβερνάκια. Έπειτα και μέχρι σήμερα, σε μουσικές σκηνές εντός και εκτός Αθηνών. Νομίζω ότι και να ήθελα να αλλάξω κάτι δεν θα μπορούσα. Εξωτερικός παράγοντας που να με καθυστέρησε δεν υπήρξε, παρά μόνο, ίσως, ο ίδιος μου ο εαυτός, με την έννοια του ότι ήθελα να εμφανιστώ με δικά μου τραγούδια και χωρίς καμία ανασφάλεια αν πρέπει ή δεν πρέπει να τα εκδώσω. Αυτή τη στιγμή, νιώθω καλά με τα τραγούδια που έχουν δημοσιοποιηθεί.

Η συνεργασία με τον Γιώργο Ανδρέου πώς προέκυψε;

Με τον Γιώργο Ανδρέου βρεθήκαμε ένα μεσημέρι στο σπίτι ενός κοινού μας φίλου. Ήπιαμε κρασί και μιλήσαμε για μουσική. Του είπα ότι γράφω και τραγουδάω και αμέσως μου ζήτησε να ακούσει δείγμα της δουλειάς μου. Μετά από δυο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, του έστειλα ένα ολοκληρωμένο υλικό και έκτοτε ξεκίνησε η επικοινωνία μας. Λίγο καιρό μετά, ένα τηλεφώνημά του, και άρχισε η διαδικασία του δίσκου «Με του τρελού τα σύνεργα» που κυκλοφορεί από την MINOS EMI.

Πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος ενός τραγουδοποιού προς μία εταιρεία;

Εξαρτάται. Αν η εταιρεία θεωρήσει ότι το υλικό και το γενικότερο σου στήσιμο είναι εκμεταλλεύσιμα και ίσως κερδοφόρα για την ίδια είναι πιθανό να ασχοληθεί. Είναι απαραίτητο να γνωρίζεις παραγωγούς που πιστεύουν σε εσένα. Σιγά σιγά, εκείνοι σε βοηθάνε να περάσεις την πόρτα της εταιρείας. Ωστόσο, δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα πια, διότι η πώληση των δίσκων έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα, όπως και γενικότερα η δισκογραφία.

Ανήκες στους καλλιτέχνες που δεν έλαβαν οικονομική βοήθεια από το κράτος; Έχεις κάποια άλλη επαγγελματική ασχολία χάρη στην οποία κατάφερες να είσαι εντάξει αυτή την δύσκολη περίοδο;

Στο θέμα αυτό υπήρξα τυχερός, διότι έχω τελειώσει το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζομαι ως φυσικός σε φροντιστήρια. Τα φροντιστήρια μπήκαν σε αναστολή, οπότε έλαβα το επίδομα. Όμως, υπέγραψα την επιστολή που μας κοινοποίησε ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος, διότι πολλοί γνωστοί μου εργάζονται μόνο ως μουσικοί και αντιμετωπίζουν και δυστυχώς θα αντιμετωπίσουν μεγάλο πρόβλημα. Τους ανθρώπους της τέχνης που παράγουν πολιτισμό και ηρεμούν τις καρδιές μας, η Πολιτεία τούς σκέφτηκε τελευταίους και μάλιστα μετά από πολλές εκκλήσεις. Τα κριτήρια για να λάβεις το επίδομα είναι με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένα, ώστε να μην μπορούν να το λάβουν πολλοί. Το τελικό χτύπημα; Η ακύρωση όλων των συναυλιών και παραστάσεων το καλοκαίρι, χωρίς πουθενά να υπάρχει μία αναφορά από την κυβέρνηση για οικονομικά μέτρα που θα αφορούν τους ανθρώπους των σχετικών κλάδων. Πρώτα από όλα η δημόσια υγεία, αλλά πρέπει η Πολιτεία να μεριμνήσει για την οικονομική και ηθική στήριξη των εργαζομένων της τέχνης και του πολιτισμού. Ελπίζω να δρομολογηθεί άμεσα.

Τι στόχους θέτεις για το μέλλον σου; Υπερισχύουν οι ανησυχίες και οι φόβοι για την δύσκολη κατάσταση της δισκογραφίας στην χώρα ή το πάθος και το μεράκι γι’ αυτό που κάνεις;

Δεν θέλω να φοβάμαι. Με προβληματίζει έντονα η κατάσταση της δισκογραφίας όπως και το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για το οποίο ακόμα δεν υπάρχει συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το πάθος και το μεράκι αποτελούν κινητήρια δύναμη όχι μόνο για να γράφω, αλλά και για να ζω καθημερινά. Θέλω να μην σταματήσω να ονειρεύομαι το άπιαστο, κι ας είναι. Θέλω να μπορώ να δημιουργώ, να αγκαλιάζει ο κόσμος τη δουλειά μου, να γινόμαστε ένα και όταν το βράδυ μετά από μια παράσταση γυρίζω σπίτι, να ξαπλώνω με ένα χαμόγελο. Τέλος, όλα αυτά, να μπορώ να τα μοιράζομαι με τον άνθρωπό μου, την οικογένειά μου.

Σε ενέπνευσε καθόλου η καραντίνα, έγραψες κάτι, σκέφτηκες ή σχεδίασες κάτι;

Πριν μια εβδομάδα και κάτι μού ήρθε, ένα ρεφρενάκι, στίχοι και μουσική, το ηχογράφησα στο κινητό μην το ξεχάσω. Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Δεν ξέρω ακριβώς τι μπορεί να με ενέπνευσε, ποιο να ήταν το ερέθισμα. Όλες αυτές τις μέρες του σωματικού εγκλεισμού κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η πνευματική διαφυγή, κατάλαβα πόσο όμορφα μπορούν να γίνουν τα ταξίδια του μυαλού. Κρατάω αυτό λοιπόν!

Τι περιμένουμε από σένα στο άμεσο μέλλον;

Νέα τραγούδια και… ιού επιτρέποντος… νέο δίσκο, νέες συνεργασίες!

Τι μουσική ακούς το πρωί μόλις ξυπνήσεις;

Ανάλογα με την περίοδο. Αυτό το διάστημα ακούω πολύ Bruce Springsteen, Johnny Cash και μία καλλιτέχνιδα από την νεότερη γενιά που ανακάλυψα εδώ και δύο χρόνια περίπου, την Kina Grannis.

Θα μπορούσες να φανταστείς μια εποχή χωρίς συναυλίες και lives; Ο καλλιτέχνης να παίζει από το σαλόνι του και οι ακροατές του να τον ακούν από τα σπίτια τους; Ποια είναι η θέση σου πάνω σε αυτό;

Δε θέλω να φανταστώ μια εποχή χωρίς συναυλίες και παραστάσεις. Η σύνδεση του καλλιτέχνη με το κοινό, η ενέργεια που ανταλλάσσεται εκείνη τη στιγμή, οι ματιές, οι αντιδράσεις των προσώπων, ανοίγουν δρόμους για όλους μας. Αποτελούν το οξυγόνο ενός δημιουργού. Στην παρούσα κατάσταση όλοι κάνουμε υπομονή, γιατί προέχει η δημόσια υγεία. Στις διαδικτυακές συναυλίες λείπουν τα παραπάνω στοιχεία της φυσικής παρουσίας όλων μας, ωστόσο θεωρώ ότι σε δύσκολες περιόδους ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι εκεί και να στηρίξει με τον δικό του τρόπο ψυχολογικά το κοινό. Ο ίδιος έχω ανεβάσει μερικά βίντεο από το σαλόνι προσπαθώντας, όσο είναι δυνατό, ο ήχος και η εικόνα να είναι αξιοπρεπή. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η συνθήκη αυτή να αντικαταστήσει τη ζωντανή παράσταση, είναι όμως μια παρηγοριά. Αλλά …με μέτρο και αυτό, κατά τη γνώμη μου!

Πρόσφατα κυκλοφόρησες ένα νέο τραγούδι, το “Πουλιά της λήθης”. Μίλησε μας γι’αυτό, για την συνεργασία σου με τον Θύμιο Παπαδόπουλο στην παραγωγή και στο νέο άλμπουμ που ετοιμάζεις.

Τα Πουλιά της λήθης γραφτήκανε πριν από, περίπου, δώδεκα με δεκατρία χρόνια. Το τραγούδι αυτό κουβαλάει τα χρώματα και τα αρώματα από τη μία μου πατρίδα, την Ήπειρο. Είναι οικογενειακή υπόθεση καθώς τα λόγια τα έχει γράψει ο πατέρας μου, Μάνθος Σκαργιώτης, και μάλιστα είναι το πρώτο τραγούδι που φτιάξαμε παρέα. Αποφάσισα να το εκδώσω τώρα, γιατί περίμενα την κατάλληλη στιγμή και τους κατάλληλους ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι ο Θύμιος Παπαδόπουλος, ο οποίος αναλαμβάνει την ενορχήστρωση των υπόλοιπων τραγουδιών και τη γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια του καινούριου δίσκου που ετοιμάζεται σιγά σιγά. Ήθελα το κλαρίνο να το παίξει ο Θύμιος στα Πουλιά της λήθης. Ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά. Νιώθω τυχερός που συνεργαζόμαστε και ανυπομονώ!