Ο Θανάσης Γιώγλου γεννήθηκε το 1971 στην Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από την Κίο της Μικράς Ασίας και τον Πόντο. Από τα μικρά του χρόνια ασχολείται με την μουσική σαν ακροατής και συλλέκτης δίσκων ή σαν μουσικός και αρθρογράφος.
Από το 1993 μέχρι και σήμερα εργάζεται στο Δήμο Καλαμαριάς, ενώ παράλληλα ασχολείται συστηματικά με την μεγάλη του αγάπη που είναι η συλλογή δίσκων και οπτικοακουστικών ντοκουμέντων που σχετίζονται με την ελληνική μουσική. Άρθρα και συνεντεύξεις του με σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Μετρονόμος, Όασις, Δίφωνο, Πολίτης Καλαμαριάς, Πίστα και στα διαδικτυακά Μusic Heaven, Kalamaria news, Μουσικόραμα και Ορφέας.
Από τον Μάρτιο του 2011 είναι τακτικός συνεργάτης στο μουσικό site Ogdoo.gr, ενώ από τον Σεπτέμβρη του 2012, μέχρι τον Ιούνιο του 2019 επιμελούνταν και παρουσίαζε την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο», στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης (100,6 fm), με αφιερώματα και συνεντεύξεις με Έλληνες δημιουργούς και ερμηνευτές.

Από το 1984 αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Καλαμαριάς παίζοντας κρουστά, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας στην Ορχήστρα σύγχρονης Ελληνικής μουσικής του Δήμου Καλαμαριάς. Το 1999 μαζί με μια παρέα φίλων ερασιτεχνών μουσικών, ίδρυσε το μουσικό σχήμα «Ταξιδιώτες στο χρόνο», πραγματοποιώντας, μέχρι το 2004, δεκάδες συναυλίες, με κορυφαία τα αφιερώματα στον Σταύρο Κουγιουμτζή που πραγματοποιήθηκαν τον Οκτώβρη και τον Δεκέμβρη του 2001, στο Θέατρο «Οδός» και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης αντίστοιχα, παρουσία του συνθέτη.

Τον Μάιο του 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το πάθος και το λάθος – Κρυφές ιστορίες της ελληνικής δισκογραφίας», με μια συλλογή από κείμενα που σχετίζονται με άγνωστες ιστορίες, λεπτομέρειες και λάθη της ελληνικής δισκογραφίας, που είδαν για πρώτη φορά το έντυπο ή διαδικτυακό «φως», μέσα από τις έρευνές του. (Άγνωστες δισκογραφικές εκδόσεις, δεύτερες παράλληλες εκτελέσεις, συμμετοχές τραγουδιστών σε δίσκους χωρίς την αναγραφή του ονόματός τους, λάθη στα εξώφυλλα, ηχογραφήσεις που μπήκαν «κομμένες» σε μεγάλους δίσκους και άλλες λεπτομέρειες από τον μαγικό κόσμο της ελληνικής δισκογραφίας).
Τον Μάιο του 2023 κυκλοφόρησε και πάλι από τον «Μετρονόμο» το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Σταύρος Κουγιουμτζής – Άσε με πάλι να σου πω…». Το βιβλίο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη και την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ θα παρουσιαστεί στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» στο κέντρο της Αθήνας.
Την εκδήλωση θα παρουσιάσει η δημοσιογράφος Αθηνά Καμπάκογλου και θα μιλήσουν οι Αιμιλία Κουγιουμτζή, Γιώργος Ανδρέου, Αλέξης Βάκης, Θανάσης Γιώγλου και ο Γιώργος Νταλάρας, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η σκηνοθέτης και ηθοποιός Παυλίνα Χαρέλα.
Τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή θα ερμηνεύσουν οι: Γεράσιμος Ανδρεάτος, Σοφία Παπάζογλου, Μπάμπης Τσέρτος και ο τραγουδοποιός Βαγγέλης Τζίτζης. Θα συνοδεύσει εννιαμελής λαϊκή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του συνθέτη Νικήτα Βοστάνη.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Αν η παιδική σας ηλικία ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Μου βάζεις δύσκολα από την αρχή. Είναι αρκετά τα τραγούδια, αλλά θα σου πω δύο. Το «Κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι» του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Κώστα Ριτσώνη με την Αιμιλία Κουγιουμτζή και τις «Κακές συνήθειες» του Μίλτου Πασχαλίδη, αλλά στη νέα εκτέλεση του τραγουδιού με τον Βασίλη Καρρά, με την οποία έχω «κολλήσει» τελευταία! «Βαριά», Σαλονικιώτικη
εκτέλεση…
Ποιο παιδικό τραγούδι ψιθυρίζετε µέχρι σήµερα;
Τα «Καβουράκια» του Τσιτσάνη! Πολύ περισσότερο στις διάφορες «ποδοσφαιρικές» παραλλαγές του. Μπορεί να μην είναι παιδικό τραγούδι, αλλά έχει ηχογραφηθεί από παιδικές χορωδίες κι έχει κυκλοφορήσει σε cd με τραγούδια για παιδιά. Αυτή την εποχή το μαθαίνω και στην κόρη μου. Από τα αμιγώς παιδικά, μάλλον κανένα. Ποτέ δεν μου έκαναν εντύπωση τα γνωστά παιδικά τραγουδάκια του σχολείου και του κατηχητικού, του τύπου «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», «Ήταν ένα μικρό καράβι παιδιά» κλπ.
Επίσης, θα μου επιτρέψεις να σου αναφέρω ένα σχετικά καινούργιο τραγούδι που δεν είναι παιδικό, αλλά είναι αφιερωμένο σε «Κάποια παιδάκια», όπως είναι ο τίτλος του. Η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία είναι του Φοίβου Δεληβοριά. Πρόκειται για ένα τραγούδι που όταν το άκουσα με «διέλυσε». Θυμάμαι μάλιστα πως οδηγούσα και αμέσως έκανα στην άκρη για να σταματήσω… Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσο καιρό που κυκλοφόρησε, δυσκολεύομαι να το ακούσω…


Μπορείτε να θυμηθείτε ποιο βινύλιο ή cd αγοράσατε µε το πρώτο σας χαρτζιλίκι;
Ο πρώτος δίσκος που ζήτησα να μου αγοράσει ο πατέρας μου ήταν τα «Ψηλά τα παραθύρια» του Σταύρου Κουγιουμτζή με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άννα Βίσση. Ήταν άνοιξη του 1975 κι ήμουν τεσσάρων χρονών. Με δικό μου χαρτζιλίκι αγόρασα για πρώτη φορά δίσκο την παραμονή Χριστουγέννων του 1981. Θυμάμαι πως είχαμε πάει με την αδελφή μου να πούμε τα κάλαντα και μαζέψαμε αρκετά χρήματα. Σκέφτηκα λοιπόν να αγοράσουμε ένα δώρο στους γονείς μας και να ξεκινήσουμε το έθιμο της ανταλλαγής δώρων, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. (Μέχρι τότε τα δώρα τα έφερνε ο Άη – Βασίλης, αλλά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως όλη αυτή η ιστορία είναι «μούφα»). Πήγαμε λοιπόν στο δισκάδικο του Σωτήρη στο Καραμπουρνάκι κι αγοράσαμε ένα δίσκο που τον είχε στις προσφορές, με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη, που ηχογραφήθηκαν στα χρόνια της χούντας στο εξωτερικό και κυκλοφόρησε σε διάφορες εκδόσεις. Η έκδοση που πήραμε εμείς ήταν αυτή με το πορτοκαλί εξώφυλλο που κυκλοφόρησε από τη «Delta» του Δημοσθένη Βεργή.
Όσο για τα cd, τα πρώτα cd που αγόρασα, με την παράλληλη αγορά του πρώτου cd player το 1994 ήταν τέσσερα: Η «Μικρά Ασία», «Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Γιώργου Νταλάρα», το «Εβίβα ρεμπέτες» του Καλδάρα και «Τα αηδόνια του Πόντου» με τον Καζαντζίδη και τον Χρύσανθο, που είχε τρία τραγούδια περισσότερα από το βινύλιο.


Ποιες µουσικές σηµάδεψαν την εφηβεία σας;
Οι ίδιες που με σημαδεύουν και σήμερα. Βέβαια, κάπου γύρω στα 15-16, επηρεασμένος από κάποιους φίλους, άρχισα να την «ψάχνω» με τη Hard Rock και το Heavy Metal. Μια διαδικασία που άφησε καμιά πεντακοσαριά βινύλια, άλλα τόσα cd και που κρατά μέχρι σήμερα, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Επίσης μια χρονιά που σημάδεψε, κατά κάποιο τρόπο, την περίοδο της εφηβείας, ήταν το 1987 με τις καινούργιες κυκλοφορίες που έκαναν πάταγο. Ο Νταλάρας με τα «Latin», ο Παπακωνσταντίνου με τα «Χαιρετίσματα», ο Στράτος με το «Ο λαός τραγούδι θέλει», το «Νύχτωσε νύχτα» του Χάρη και του Πάνου, ο Πάριος με το «Είσαι θεός, ήλιος καλοκαιρινός», o Λεωνίδας Βελής με «Το βράδι το βραδάκι», η Χαρούλα με το «Εξαρτάται», η Ελένη Δήμου με το «Δεν πιστεύω» και βεβαίως η, μετά από δώδεκα χρόνια, επανεμφάνιση του Καζαντζίδη με τον «Δρόμο της επιστροφής», που, παρόλη την αναμενόμενη επιτυχία του, με εξαίρεση 4-5 τραγούδια, μάλλον μας απογοήτευσε. Περιμέναμε κάτι πολύ πιο δυνατό.
Έχετε κάνει µαθήµατα µουσικής;
Έχω κάνει, αλλά δεν ολοκλήρωσα ποτέ τις μουσικές σπουδές μου. Δυο τρεις φορές ξεκίνησα κιθάρα, άλλες τόσες πιάνο και δυο χρόνια έκανα θεωρία μουσικής στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμαριάς. Όποτε ξεκινούσα να μάθω ένα όργανο, είχα «απαίτηση» μόλις το πιάσω, να αρχίσω να παίζω κατευθείαν. Δεν είχα υπομονή. Ο χώρος που με κέρδισε από πολύ νωρίς, ήταν η Φιλαρμονική του Δήμου Καλαμαριάς, στην οποία προσχώρησα το καλοκαίρι του 1984 κι από τότε δεν έφυγα ποτέ. Κρουστά έπαιζα. Βέβαια τα τελευταία 10-15 χρόνια συμμετέχω πολύ σπάνια στις δραστηριότητές της, αλλά πάντα θεωρώ τον εαυτό μου μέλος της. Επίσης, το 1999 δημιουργήσαμε με μια παρέα φίλων από την Καλαμαριά τη λαϊκή ορχήστρα «Ταξιδιώτες στον χρόνο», όπου τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα, αλλά κι εκεί αυτοδίδακτα. Αυτή η διαδικασία κράτησε πέντε χρόνια…
Φτιάχνατε κασέτες για φίλους και για να φλερτάρετε ή συνήθως ήσασταν ο αποδέκτης τέτοιων συλλογών;
Αυτό το χούι με τις κασέτες το κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Αν δεν είναι χιλιάδες, σίγουρα είναι μερικές εκατοντάδες οι κασέτες (και αργότερα τα cd) που έγραψα για να δωρίσω σε φίλους. Υπήρξαν δυο τρεις περιπτώσεις που στη γιορτή ενός φίλου, έγραψα πενήντα κασέτες για δώρο! Οπότε, μετά από αυτά, φαντάζεσαι πως και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, σχετικά με το φλερτ, κάτι ανάλογο θα συνέβαινε… Κάποιες φορές έγινα κι εγώ αποδέκτης τέτοιων συλλογών, αλλά αυτές είναι συντριπτικά λιγότερες…

Συλλέγατε βινύλια ή cd; Τα έχετε κρατήσει;
Όπως σου είπα και πριν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με δικά μου χρήματα ήταν ο δίσκος του Θεοδωράκη με τη Φαραντούρη. Από τότε ακολούθησαν μερικές χιλιάδες βινύλια και cd, που φυσικά τα έχω μέχρι σήμερα.
Υπάρχει µια συναυλία που σας έμεινε αξέχαστη; Θυµάστε την παρέα σας εκεί;
Μόνο μια και δυο; Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω… Να σου πω για την πρώτη συναυλία της ζωής μου, τον Σεπτέμβρη του 1979 στο θέατρο «Κατερίνα» της Θεσσαλονίκης, με Νταλάρα, Μοσχολιού, Παπακωνσταντίνου, Πρωτοψάλτη, Λαβίνα; Να σου πω για τις μεγάλες λαϊκές συναυλίες του Νταλάρα, άλλοτε με τη Χαρούλα, άλλοτε με τους Κατσιμιχαίους, άλλοτε με τον Παπακωνσταντίνου, άλλοτε με τον Κουγιουμτζή στο Παλαί ντε Σπορ και στο Καυταντζόγλειο; Να σου πω για την πρώτη των Scorpions στην Ελλάδα, στο ΣΕΦ τον Νοέμβρη του ’90. Είναι όμως και κάτι βραδιές, με εκδηλώσεις, λιγότερο προβεβλημένες σε μικρούς χώρους, που σου παίρνουν την ψυχή. Όπως οι δυο εμφανίσεις του Γιώργου Νταλάρα στην «Οδό ονείρων» της Χαλκίδας τον Μάη του 2013, με τον «θείο» να λέει το ένα μετά το άλλο, τραγούδια που δεν έχει ξαναπεί και στο διάλειμμα, επειδή την προηγούμενη είχα γενέθλια και η παρέα του το «ψιθύρισε», να τραγουδά το «Happy birthday Thanasis!»
Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συναυλίες και μουσικές παραστάσεις. Πρόλαβα τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, πρόλαβα τον Τάκη Μπίνη, πρόλαβα να παραβρεθώ σε αμέτρητες συναυλίες του Μίκη κι άλλων πολλών. Μοναδικό παράπονό μου είναι που δεν πρόλαβα να ακούσω τον Καζαντζίδη να τραγουδά ζωντανά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όσο κι αν προσπάθησα μια εποχή, δεν κατάφερα να τον συναντήσω από κοντά, να του σφίξω το χέρι και να του πω ένα «Ευχαριστώ»…
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάποιες συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα, στις οποίες ανταποκρίθηκε στη θέληση ή στην πρότασή μου να τραγουδήσει κάποια συγκεκριμένα τραγούδια. «Πάρε με φεγγάρι μου», «Μου δοσ’ο πλάστης την καρδιά», «Πολλά καράβια φεύγουνε», «Ας ήταν τ’ όνειρο να βγει», τα παντελώς άγνωστα «Γλυκοχαράματα» του Κουγιουμτζή και άλλα. Θα σου αναφέρω επίσης τις εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, που παρουσιάστηκαν τα δυο βιβλία μου, «Το πάθος και το λάθος» και το βιβλίο για τον Σταύρο Κουγιουμτζή.
Επίσης, η σχέση μου με τις συναυλίες δεν είναι μόνο αυτή του ακροατή, αλλά και του συμμετέχοντα, ως μουσικού, αφού, όπως σου είπα πριν από το 1984 και μετά συμμετείχα στις εκδηλώσεις της Φιλαρμονικής του Δήμου Καλαμαριάς, ενώ από το 1999 μέχρι το 2004 είχαμε το συγκρότημα «Ταξιδιώτες στο χρόνο». Αλλά αν ξεκινήσω να απαριθμώ και συναυλίες αυτής της κατηγορίας, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Κι αν με ρωτούσες «Με ποιο τραγούδι θα περιγράφατε τις συναυλίες που έχεις δει;» θα σου απαντούσα με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου:
«Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
αρκεί να ήσουνα εκεί.
Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
αλλά μας έμεινε η ροκιά».
Αν η εφηβεία σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
«Καληνύχτα, καληνύχτα, τα τραγούδια που σου ‘μαθα κρύφτα…» Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας…

Όταν ακούτε µουσική λειτουργεί σαν «χαλί» σ’ αυτό που κάνετε ή δίνετε χρόνο και προσοχή µέσα στη µέρα σας αποκλειστικά για µουσική;
Kαι έτσι και αλλιώς. Τις καινούργιες κυκλοφορίες τις ακούω μόνος μου στο αυτοκίνητο. Από κει και πέρα, αν και σπάνια έχω τον χρόνο και την πολυτέλεια να ακούσω ολόκληρο έναν παλιό δίσκο (συνήθως βάζω μεμονωμένα τραγούδια), αυτό δεν είναι απαραίτητο να αποσπά το 100% της προσοχής μου. Το ίδιο βέβαια κι όταν η μουσική παίζει σε συγκεντρώσεις φίλων σε σπίτια κλπ.
Ενηµερωτικό ή µουσικό ραδιόφωνο; Τι ξεχωρίζετε σήµερα;
Ίσως σου φανεί περίεργο, αλλά δεν είμαι φανατικός λάτρης του ραδιοφώνου. Όταν επιλέξω το ραδιόφωνο, αυτό θα γίνει στοχευμένα, για να ακούσω συγκεκριμένες εκπομπές, οι οποίες συνήθως είναι μουσικές και αφιερωματικές. Του Σιδερή Πρίντεζη στο Δεύτερο, του Αλέξη Βάκη «Στο Κόκκινο», του Γιάννη Τσολακίδη στον 9,58 της ΕΡΤ 3, αλλά και άλλων. Τα τελευταία τρία, περίπου, χρόνια παρακολουθώ και κάποιες ποδοσφαιρικές (όχι οπαδικές) εκπομπές σε ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης.
Όταν ακούτε ραδιόφωνο ψιθυρίζετε τους στίχους; Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που το κάνατε;
Ναι βέβαια. Αυτός είναι άλλωστε κι ένας από τους λόγους ύπαρξης του ραδιοφώνου. Για τελευταία φορά το έκανα πριν από λίγες μέρες, μετά τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού στο «Καραϊσκάκης», ακούγοντας στο Ράδιο Μετρόπολις της Θεσσαλονίκης το «Pupunanny» («Afrika Bambaataa»)…


Όταν βρίσκεστε µε οικείους σας τραγουδάτε;
Βεβαίως, πολύ συχνά…Άλλωστε από μικρό παιδί είχα το ψώνιο του δεινού ερμηνευτή.
Μπορείτε να µου αναφέρετε ένα τραγούδι που έχετε συνδέσει µε µία ξεχωριστή στιγµή της ζωής σας;
Δεκάδες, όχι μόνο ένα. Αν πρέπει να σου πω μόνο ένα, αυτό θα είναι το «Αθήνα Σαλονίκη» με τη Μελίνα Κανά, σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη, ο οποίος έγραψε τους στίχους πριν γνωριστούμε, αλλά περιέγραψε την κατάσταση που ζούσα το 2006 που κυκλοφόρησε ο δίσκος, σαν να ήθελε να γράψει τραγούδι για την περίπτωσή μου. Λες και γνωριζόμασταν… Απίστευτο!
Ποια είναι η σχέση σας µε τα νυχτερινά µαγαζιά της Εθνικής; Έχετε πάει; Σας έχουν πάει;
Όχι, δεν πήγα ποτέ στην Εθνική. Δεν το επιδίωξα, αλλά και δεν έτυχε. Μόνο μια φορά, τον Γενάρη του 2005, πήγα στον «Απόλλωνα», που τραγουδούσαν ο Θάνος Πετρέλης, η Αποστολία Ζώη και guest η Κατερίνα Στανίση. Αλλά εκεί πήγα για «αισθηματικούς» λόγους… Και ομολογώ πως φρίκαρα…
Όταν βγαίνετε για ποτό ή φαγητό, το είδος της µουσικής που παίζει στο µαγαζί πόσο επηρεάζει την επιλογή σας;
Όχι ιδιαίτερα. Εκτός αν πρόκειται για μαγαζί που παίζει σε απαγορευτική ένταση, οπότε θα το αποφύγω. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις, που θα πάω σε κάποιο μαγαζί με κριτήριο να ακούσω το σχήμα (συνήθως λαϊκό) που παίζει εκεί.
Κάνατε δώρα βινύλια ή cd; Το κάνετε ακόµα;
Τα δώρα που έχω κάνει στη ζωή μου και συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα, είναι κατά 90% δίσκοι, cd ή μουσικά βιβλία. Το έχω κάνει ακόμα και για γαμήλιο δώρο.
Ποιοι είναι οι αγαπηµένοι σας συνθέτες και στιχουργοί;
Είναι πολλοί, δεν είναι ένας και δύο. Θα σου απαντήσω διαβάζοντας μια παράγραφο από το βιβλίο μου «Σταύρος Κουγιουμτζής – Άσε με πάλι να σου πω», που κυκλοφόρησε τον Μάιο από τον «Μετρονόμο»:
«Αν και δεν συνηθίζω να κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους, επιτρέψτε μου να κάνω μια εξαίρεση για τον Κουγιουμτζή και στη δική μου “Αγία Τετράδα” των Ελλήνων συνθετών, να τον τοποθετήσω δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη, τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα. Όμως το συγκινησιακό φορτίο που προκαλείται από τα τραγούδια, αλλά και την παρουσία του Κουγιουμτζή, είναι πολύ διαφορετική. Είναι κάτι άλλο, που δεν αποτυπώνεται σε κανονικό ή διαδικτυακό χαρτί…»
Και οι στιχουργοί είναι πολλοί. Εν αρχή ην ο «Πρόεδρος», ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Κι από κει και πέρα (με τυχαία σειρά), Πυθαγόρας, Νίκος Γκάτσος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Κώστας Βίρβος, Γιάννης Ρίτσος, Μάνος Ελευθερίου, Σώτια Τσώτου, Μιχάλης Μπουρμπούλης, Χαράλαμπος Βασιλειάδης κι άλλοι… Κι από τους δημιουργούς της νεότερης γενιάς, ο οποίος είναι και συνθέτης και στιχουργός, θα ξεχωρίσω, για πολλούς λόγους, τον Βαγγέλη Κορακάκη…
Ξεχωρίζετε κάποιον ερμηνευτή; Υπάρχει κάποια φωνή που σας συγκινεί διαχρονικά;
Με τη σειρά που τους αναφέρω: Γιώργος Νταλάρας, Στέλιος Καζαντζίδης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Και όχι μόνο. Είναι αρκετοί και αρκετές ακόμα, παλιότεροι και νεότεροι. Και δεν τους αναφέρω, γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιον. Αυτοί οι τρεις όμως είναι κάτι άλλο…
Αν το παρόν σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Πάλι δύσκολα μου βάζεις. Το «Κι αν γελάω είναι ψέμα» με τον Στέλιο…
Όταν σκέφτεστε ένα τραγούδι έχετε στο µυαλό σας πρώτα τη µελωδία ή τον στίχο;
Εξαρτάται από το τραγούδι. Αλλά συνήθως τη μελωδία. (Αν μας διαβάσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θα μας αρχίσει τα γλυκά του μπινελίκια).

Σας κοίµιζε µε νανουρίσµατα η µητέρα σας; Το έχετε κάνει εσείς ποτέ;
Από τα πρώτα δυο – τρία χρόνια της ζωής μου δεν έχω μνήμες για να σου απαντήσω. Το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνα τα πρώτα χρόνια του ‘70 στο σπίτι υπήρχε ένα πικάπ και αρκετά 45άρια. Οπότε, πέφτοντας το βράδυ για ύπνο, ο πατέρας μου έβαζε ένα δίσκο στο πικάπ, που χρειαζόταν όμως κάθε δυο – τρία λεπτά να σηκωθεί για να τον αλλάξει και ξυπνούσε τη μάνα μου, μόλις την έπαιρνε ο ύπνος! Το πρόβλημα λύθηκε όταν άρχισε να παίρνει μεγάλους δίσκους και πολύ περισσότερο όταν αγόρασε ένα μπομπινόφωνο κι έγραφε ταινίες που κρατούσαν, περίπου, οκτώ ώρες. Πέρα από την πλάκα, μπορεί να μη θυμάμαι νανουρίσματα, θυμάμαι όμως ατέλειωτες κουβέντες, τόσο με τη μάνα μου, όσο και με τον πατέρα μου για το ελληνικό τραγούδι.
Όσον αφορά εμένα, ναι. Το έχω κάνει σε μεγάλο βαθμό και με τα δυο παιδιά μου. Γιάννη έχω ρίξει πολύ περπάτημα σιγοτραγουδώντας, με ένα παιδί στην αγκαλιά… Στον γιο μου, είχα ξεκινήσει να τραγουδώ με χρονολογική σειρά όλη τη δισκογραφία του Νταλάρα και μάλιστα ολόκληρα τα τραγούδια με τα ταξίμια, τις εισαγωγές και τις ανταποκρίσεις. Το πρώτο τραγούδι που του ψιθύρισα, πριν ακόμα βγούμε από την κλινική, κρατώντας τον στην αγκαλιά ήταν το «Πέτρα, πέτρα χτίσαμε» του Καλδάρα και του Πυθαγόρα, από τη «Μικρά Ασία». Δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω όμως… Μετά το πρώτο ρεφρέν «ράγισα»… Κι ακόμα «ραγίζω» μ’ αυτά τα τραγούδια, που μου θυμίζουν τη γιαγιά και τον παππού που ήρθαν το ’22 από την Κίο της Μικράς Ασίας. Ένα από τα μεγάλα μου όνειρα μου είναι, να πάω κάποτε σε εκείνα τα μέρη, από την Πόλη μέχρι τη Σμύρνη και να τα περπατήσω, ακούγοντας, με ακουστικά, αυτά τα τραγούδια. Δυστυχώς ακόμα δεν αξιώθηκα…
Το ίδιο συνέβαινε και με την κόρη μου, με τη διαφορά ότι επειδή με κείνη ξενυχτούσαμε μέχρι το πρωί κι επειδή αυτό κράτησε πολύ καιρό, κάποιες φορές επιστράτευα και το πικάπ και της έβαζα δίσκους, μπας και κοιμηθεί καμιά ώρα…
Συμπληρώστε μου τη φράση: Μια µέρα χωρίς µουσική είναι…
Εδώ ταιριάζει το «Δεν ξέρω, δεν απαντώ…»
Σας ευχαριστώ πολύ
-Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη. Δεν ξέρω πόσους μπορεί να αφορούν όλα αυτά που είπαμε, αλλά με «ξεκλείδωσες» και σου εξομολογήθηκα πράγματα που δεν τα έχω ξαναπεί… Επίσης, σε ευχαριστώ γιατί σε αυτή τη στήλη που φιλοξένησες τόσους και τόσο σημαντικούς του τραγουδιού, θέλησες να φιλοξενήσεις και την αφεντιά μου… Να είσαι πάντα καλά…
❋ O τίτλος της στήλης προέρχεται από το «Τραγούδι γενεθλίων» της Μαριανίνας Κριεζή, που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και το ερμήνευσε η Ελένη Δήµου στον δίσκο της «Προσωπικά» (1988).