Ο Γιώργος Κρητικός είναι στιχουργός ταλαντούχος και σημαντικός. Για πολλά χρόνια υπηρέτησε το τραγούδι και ως ραδιοφωνικός παραγωγός, αφήνοντας και εκεί το ξεχωριστό του στίγμα.
Το πρώτο του τραγούδι σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από το γεγονός πως ήταν το τελευταίο τραγούδι που δισκογράφησε η Σωτηρία Μπέλλου, σε μουσική του Κώστα Καλδάρα. Έκτοτε στίχους του έχουν ερμηνεύσει η Βίκυ Μοσχολιού, η Ελένη Βιτάλη, η Ελένη Δήμου, η Πέμη Ζούνη, η Χριστιάνα, η Κατερίνα Κόρου, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Αλέκα Κανελλίδου, η Λένα Αλκαίου, ο Χρήστος Δάντης, ο Κώστας Θωμαϊδης, η Ηρώ, η Μαρία Σπυροπούλου, ο Γιώργης Χριστοδούλους, η Κρινιώ Νικολάου, η Αργυρώ Καπαρού κ.α.
Έχει συνεργαστεί με πολλούς συνθέτες μεταξύ των οποίων και οι: Χρήστος Νικολόπουλος, Διονύσης Τσακνής, Στάμος Σέμσης, Νίκος Παραστατίδης, Γιάννης Νικολάου, Θανάσης Καργίδης, Μανώλης Καραντίνης, Nenad Jelic, Στέφανος Κόκκαλης, Γιώργος Θεοφάνους κ.α.
Από το 2001 και ύστερα δοκιμάστηκε στον χώρο του τηλεοπτικού σεναρίου και η επιτυχία δεν άργησε και εκεί να έρθει. Έχει υπογράψει το σενάριο από τις σειρές: “Εν Ιορδάνη”, “Θα βρεις τον δάσκαλό σου”, τους διαλόγους στην τηλεοπτική μεταφορά “Το 10” του Μ. Καραγάτση, “Πολυκατοικία», “Κλεμμένα Όνειρα”(4 χρόνια), “Έλα στη θέση μου”(5 χρόνια), “Αστέρας Ραχούλας”, “Πέτα τη Φριτέζα”, “Σε ξένα χέρια” ενώ φέτος υπογράφει μια ξεχωριστή σειρά για τη φετινή τηλεοπτική σεζόν που όπως δείχνουν τα νούμερα τηλεθέασης συνεχώς ανεβαίνει, ”Μαύρο Ρόδο” ο τίτλος της και έχουμε τη χαρά να την απολαμβάνουμε κάθε Κυριακή με Τετάρτη στις 22:30 στο Mega.
Αν η παιδική σας ηλικία ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
«Το γελεκάκι που φορείς εγώ στο ’χω ραμμένο, με πίκρες και με βάσανα, στο ’χω φοδραρισμένο» Μου το τραγουδούσε η μάνα μου τόσο κεφάτα που ουσιαστικά με παραπλάνησε και νόμιζα ότι οι πίκρες και τα βάσανα είναι και για φόδρα και για σφόδρα.
Ποιο παιδικό τραγούδι ψιθυρίζετε µέχρι σήµερα;
Δυστυχώς το γελεκάκι. Με σημάδεψε. Αν και προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση μαζί του, όποτε τύχει και περάσει από τ αυτί μου, μπαίνει μέσα και τα κάνει όλα σαν το Σινεμά ο Παράδεισος. Ανάβει μια μαγική μηχανή προβολής και παίζουν όλα όσα κουβαλάει η μνήμη στην καμπούρα της. Όσα έζησα κι όσα φαντάστηκα ότι έζησα. Κι επειδή ως παιδί της φαντασίας έχω ζήσει 7 ζωές παράλληλα, σκεφτείτε τι ανακάτεμα γίνεται.
Μπορείτε να θυµηθείτε ποιο βινύλιο ή cd αγοράσατε µε το πρώτο σας χαρτζιλίκι;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σπέτσες στη δεκαετία του ’60 και όλα τα ακούσματα ήταν από ραδιόφωνο και τζουκ μποξ. Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Γαβαλάς, Μπιθικώτσης, Μοσχολιού και Πουλόπουλος. Παρόλα αυτά, η πρώτη κασέτα που αγόρασα, γιατί με κασέτες ξεκίνησα τη συλλογή μουσικών εντυπώσεων, ήταν της Ζανέτ Καπούγια. Ναι, το ομολογώ, το «Όταν σημάνει η ώρα» του Άκη Πάνου το πρωτάκουσα και το ενστερνίστηκα με τη φωνή της Ζανέτ Καπούγια. Το τραγουδούσα μιμητικά με λυγμό Ουρουγουάης και έκτοτε δεν το δέχομαι με καμία άλλη φωνή. Ποιος Μπιθικώτσης τώρα… Σας παρακαλώ.
Ποιες µουσικές σηµάδεψαν την εφηβεία σας;
Η εφηβεία υπήρξε ανούσια περιπετειώδης και μουσικά και γενικά. Θα σας δώσω μια εικόνα.. Ξυπνούσα με το «Δεν τον είδα» (Ελπίδα) συνέχιζα με Après toi (Βίκυ Λέανδρος) μεσημέριαζα με Πάριο και Μαρινέλα και νύχτωνα με Πουλόπουλο γιατί σ έκανε να πιστεύεις ότι αυτό που περιμένεις να αξιωθείς στον έρωτα είναι κρυμμένο ανάμεσα στους στίχους των τραγουδιών του. Επίσης, ο Πουλόπουλος ήταν ένα καλό φροντιστήριο. Σ έκανε να υποψιάζεσαι πώς θα είσαι όταν είσαι ερωτευμένος. Ενδιαμέσως, πάταγα τους Boney M και το Rivers of Babylon γιατί είχα φάει κόλλημα. Όταν θυμάμαι τ ακούσματα της εφηβείας, με πιάνει μια γλυκιά ναυτία.
Έχετε κάνει µαθήµατα µουσικής;
Έχω κάνει τα πάντα στη ζωή μου.
Φτιάχνατε κασέτες για φίλους και για να φλερτάρετε ή συνήθως ήσασταν ο αποδέκτης τέτοιων συλλογών;
Έφτιαχνα κασέτες αχταρμά. Η λαχτάρα και η βιασύνη να χωρέσω στην κασέτα αυτά που ήθελα να πω καθώς και τα μηνύματα που ήθελα να στείλω, δε μ’ άφηναν να φτιάξω ένα υποτυπώδες play list που να σε κάνει ν’ ακούς μια κασέτα και να περνάς ευχάριστα. Α πλευρά : 1. Έλα μαζί μου κάπου να πάμε χέρι με χέρι (Αλεξίου-Γαλάνη). 2. Δε θέλω τη συμπόνια κανενός(Παιδιά από την Πάτρα). Δεν την άφηνες να παίξει άλλο την κασέτα. Πάταγες eject στο κασετόφωνο και πέταξες την κασέτα απ το παράθυρο. Αργότερα έστρωσα. Ειδικά όταν έφτιαχνα κασέτες για τα καλοκαίρια μου.
Συλλέγατε βινύλια ή cd; Τα έχετε κρατήσει;
Οι ραδιοφωνατζήδες της πρώτης γενιάς της ελεύθερη ραδιοφωνίας, για να εμπλουτίσουμε τη δισκοθήκη μας με σπάνια κομμάτια, με κομμάτια συλλογής, είχαμε εξαπολύσει κυνηγητό βινυλίων και όταν μαθαίναμε ότι στην Ελασσόνα πχ διαλύεται δισκάδικο, τρέχαμε να προλάβουμε. Εκδήλωσα τρομερό ζήλο βινυλιοκυνηγού. Βρήκα την Κόκκινη Κλωστή του Λουκιανού Κηλαηδόνη και του Γκάτσου και τη χρυσοπλήρωσα. Και μια βδομάδα μετά την επανέκδωσε η MINOS EMI σε cd.
Υπάρχει µια συναυλία που σας έµεινε αξέχαστη; Θυµάστε την παρέα σας εκεί;
Με τις συναυλίες και τα Live γενικότερα έχω θέμα… Δεν λειτουργεί η μέθεξη. Δεν λειτουργούν οι δέκτες μου. Το τραγούδι είναι μια πολύ ιδιωτική υπόθεση για μένα και η συνύπαρξη με άλλους πολλούς στον ίδιο χώρο, δε με αφήνει να επικοινωνήσω. Όμως, δεν ήμουν πάντα τόσο ακατάδεκτος στα Live. Έχω περάσει καλά στους Dead Can Dance στο Λυκαβητό με προσωπική κατάσταση περίπλοκη…
Αν η εφηβεία σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Το «Τώρα πια» με τον Γιάννη Πάριο. Δε θα έλεγα πως μου άρεσε ποτέ το τραγούδι αλλά ακουγόταν από τα μεγάφωνα του «Πορτοκαλής ήλιος», του καραβιού της γραμμής Πειραιάς Σπέτσες, κάθε φορά που έπιανε λιμάνι στο νησί μου. Το καράβι και ο Πάριος με το «Τώρα πια» σιγοντάριζαν την εφηβική ανάγκη μου για φυγή. Έλεγα ότι θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή, θα «καβαλήσω» τον Πορτοκαλή Ήλιο και θα τραγουδάω στο νησί μου «είσαι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι».
Όταν ακούτε µουσική λειτουργεί σαν «χαλί» σ’ αυτό που κάνετε ή δίνετε χρόνο και προσοχή µέσα στη µέρα σας αποκλειστικά για µουσική;
Συνήθως περνάνε μέρες χωρίς να ακούσω μουσική. Πάω στη μουσική όταν νιώσω την ανάγκη.
Ενηµερωτικό ή µουσικό ραδιόφωνο; Τι ξεχωρίζετε σήµερα;
Πού και πού μουσικό ραδιόφωνο. Ψάχνω να βρω τους μερακλήδες των ψαγμένων ακουσμάτων, αν έχει απομείνει κανείς… Παλιότερα άκουγα πολύ ραδιόφωνο τις νύχτες. Τώρα πια δεν ξενυχτάω.
Όταν ακούτε ραδιόφωνο ψιθυρίζετε τους στίχους; Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που το κάνατε;
Έξι κορίτσια στο χορό
έξι πουλιά στον ουρανό
παίζουν με την καρδιά μου,
παίζουν με την καρδιά μου.
Όταν βρίσκεστε µε οικείους σας τραγουδάτε;
Συνήθως τσακώνομαι με τους οικείους μου. Επειδή τραγουδούν αυτοί. Σας εξήγησα πως αισθάνομαι στα Live πιο πάνω, μην τα ξαναλέω.
Μπορείτε να µου αναφέρετε ένα τραγούδι που έχετε συνδέσει µε µία ξεχωριστή στιγμή της ζωής σας;
Το ‘Ασ’ το χεράκι σου. Δεν το έχω συνδέσει με συγκεκριμένη αλλά ο στίχος «ξεκινήσαμε πρωί κι είναι μεσημέρι» μου περνούσε ανέκαθεν μια υποψία για την απαρατήρητη ταχύτητα της ζωής. Και τώρα που είμαι στα εξήντα, σας εγγυώμαι ότι δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς πότε ξεκινάς πρωί και πότε πάει μεσημέρι.
Ποια είναι η σχέση σας µε τα νυχτερινά µαγαζιά της Εθνικής; Έχετε πάει; Σας έχουν πάει;
Όταν μου κάνουν αυτή την ερώτηση, αποφεύγω ν’ απαντήσω. Δεν έχει να κάνει τόσο με το αν πήγα στα μαγαζιά της εθνικής, αλλά με το πώς γύρισα… πότε γύρισα. Γύρισα ή είμαι ακόμα εκεί; Η τραγουδίστρια που καθόταν στο τραπέζι μας και μας έδειχνε με καμάρι τις πρησμένες θηλές από το γκόμενο υπήρξε στην πραγματικότητα; Αφήστε καλύτερα… Είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου που το ‘χω παρκάρει εδώ και κάτι χρόνια στο Γιάννη, στο πατσατζίδικο της Αχαρνών και περιμένω να ξεμεθύσει.
Όταν βγαίνετε για ποτό ή φαγητό, το είδος της µουσικής που παίζει στο µαγαζί πόσο επηρεάζει την επιλογή σας;
Όταν βγαίνω για φαγητό μ ενδιαφέρει το φαγητό και η παρέα μου.
Κάνατε δώρα βινύλια ή cd; Το κάνετε ακόµα;
Συμβαίνει αυτό στις μέρες μας; Υπάρχουν κάποιοι που κάνουν δώρο κάτι που – έτσι κι αλλιώς – δεν αγοράζεται πια; Προσωπικά, όχι. Τα έχω κόψει τα δωράκια. Και τα χατίρια. Και τα πολλά πολλά.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συνθέτες και στιχουργοί;
Θα βάλω πρώτο τον Ζαμπέτα. Η φωνή που με πρωτοτάραξε ήταν της Μπέμπας Μπλανς στο πρώτο δισκάκι που μου έφερε ο πατέρας μου δώρο μαζί με το φιστικί πικαπ από Ιαπωνία. Μόνο για μένανε καράβι… Μετά Καλδάρας. Κουγιουμτζής, Ξαρχάκος, Τσιτσάνης. Κραουνάκης, Μανισαλής, Μπαγιαντέρας… Στο στίχο : Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Πρόεδρος, Λίνα, Μπουρμπούλης, Γκανάς, Τσάντας, Σακελάριος, Αλκαίος, Μαριανίνα, Τασούλα… Σταματήστε με, δεν έχω όριο εδώ.
Ξεχωρίζετε κάποιον ερµηνευτή; Υπάρχει κάποια φωνή που σας συγκινεί διαχρονικά;
Βικάρα Μοσχολιού.
Αν το παρόν σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Το «Άσ’ το το χεράκι σου». Νομίζω ότι περικλείει το νόημα της ζωής και η ζωή πρέπει να είναι μια ωραία βόλτα που τη μοιράζεσαι πιασμένος απ το χέρι.
Όταν σκέφτεστε ένα τραγούδι έχετε στο µυαλό σας πρώτα τη µελωδία ή τον στίχο;
Το στίχο.
Σας κοίµιζε µε νανουρίσµατα η µητέρα σας; Το έχετε κάνει εσείς ποτέ; (σε παιδιά, σε ανίψια)
Θα αναφερθώ και πάλι στο γελεκάκι που φορείς για να καταλάβετε κι εσείς ότι η ερώτηση είναι περιττή. Με ρωτάτε τα ίδια πράγματα. Τα ‘χω απαντήσει. Έλεος.
Συµπληρώστε µου τη φράση: Μια µέρα χωρίς µουσική είναι…
Μια κανονική μέρα χωρίς μουσική.
Σας ευχαριστώ πολύ
Γιάννης Κολλιάκος