Τις πρώτες μεγάλες μας χαρές, τις πρώτες βαθιές φιλίες, τις πρώτες ήττες και επιτυχίες και απογοητεύσεις, τις ζήσαμε στο σχολείο.
Εκείνα τα χρόνια, τα ξέγνοιαστα αλλά και μπερδεμένα, παρόλο που κάθε εκδρομή ήταν Η εκδρομή και που ένα χαμένο στυλό ήταν Η τραγωδία, μερικές εμπειρίες ξεχώρισαν κι έμειναν εντελώς ανεξίτηλες. Ετοιμάζοντας αυτό το τεύχος μάς έπιασε λίγη νοσταλγία, ξαναφέραμε στη μνήμη μας μερικά από τα πιο αγαπημένα highlights και αποφασίσαμε να τους αφιερώσουμε αυτές τις σελίδες. Αν διακρίνετε σ’ εμάς ή αν σας πιάσει κι εσάς μια κάποια μελαγχολία, κακό δεν κάνει.
Μπουγέλο
Η χαρά του τέλους της σχολικής χρονιάς ήταν από τις μεγαλύτερες και σήμαινε 3 πράγματα: παράδοση βαθμών (για κάποιους ό,τι πιο επίπονο), έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών και…μπουγέλο. Στην αυλή του σχολείου ή στο δρόμο ή στην κοντινότερη πλατεία με σιντριβάνι, μπουκαλάκια γεμάτα νερό, νερόμπομπες που εκσφενδονίζονταν, παιδιά απ’ όλες τις τάξεις και συχνά κι από άλλα σχολεία με τα οποία υπήρχε κόντρα, γέλια, ήλιος και πλατσουρίσματα και επίμονα κυνηγητά και κρυφτό και ενέδρες. Φωνές. Δεν ήξερες από πού θα σου ’ρθει, αλλά αυτά τα μπουγέλα είναι μέχρι σήμερα κάποιες απ’ τις ωραιότερες σχολικές αναμνήσεις. Η πιο δροσερή τελετή ενηλικίωσης.
Γυμναστικές επιδείξεις
Άλλη μία στιγμή που περιμένουμε πώς και πώς στο δημοτικό. Χορογραφίες, μουσικές, τραγούδια. Η ευκαιρία να δείξουμε σε όλο το σόι πόσο καλοί είμαστε σε κάτι, η ευκαιρία να εντυπωσιάσουμε με τις χορευτικές μας ικανότητες, ή με το πόσο καλά κάνουμε τσουβαλοδρομίες, σκυταλοδρομίες, αυγοκουταλοδρομίες… Δεν ξέρουμε πώς είναι πλέον τα πράγματα στις σύγχρονες γυμναστικές επιδείξεις, αλλά στα δικά μας χρόνια (a.k.a. ’90s), η τελετή έληγε με Σαββόπουλο και «ας κρατήσουν οι χοροί» όπου όλα τα παιδιά χορεύαμε κυκλωτικό χορό, και για να κρατάμε τον ρυθμό η γυμνάστρια μας είχε πει να μετράμε από μέσα μας «κάστανο-κάστανο-μήλο-μήλο-κάστανο». Αυτά ήταν χρόνια!
Περίπατοι
«Δάσκαλε θυμήσου, την παιδική ζωή σου, που φώναζες κι εσύ, να πάτε εκδρομή». Ερχόντουσαν κάποιες μέρες που δεν είχαμε την παραμικρή όρεξη ή διάθεση για μαθηματικά και γλώσσα. Κάπως σαν μια μικρή επανάσταση –ίσως να ήταν και Παρασκευή– μαζευόμασταν όλοι στην αυλή και η άρνηση για μάθημα εξαπλωνόταν σαν κύμα σε όλες τις τάξεις. Χτυπούσε κουδούνι για μέσα, κι όμως, όλοι εκεί, στην αυλή, στην επιμονή, μέχρι να μας κάνουν το χατίρι για έναν περίπατο. Δεν είχε σημασία το πού. «Αν πάμε τώρα θα χάσουμε όλες τις ώρες» ή «θα χάσουμε το διαγώνισμα». Συνήθως μάς την έκαναν τη χάρη και η υπόλοιπη μέρα ήταν γιορτή. Ανέλπιστο, ξεκούδουνο, ό,τι καλύτερο.
Αγιασμός
Αρχή της χρονιάς, επανένωση. Κάποια αγόρια ξαφνικά έχουν ψηλώσει επικίνδυνα, έχουν βγάλει και λίγα αραιά γένια. Κάποια κορίτσια έχουν υιοθετήσει ένα πιο ενήλικο look. Νέα από τις καλοκαιρινές διακοπές, μέτρημα «ξεγράφτηκε κανείς;» κι όλο και κάποια καινούρια φάτσα που πρέπει να υποδεχτούμε και να συμπεριλάβουμε. Αγιασμός, νέα αίθουσα, νέοι δάσκαλοι, τα φετινά βιβλία που μυρίζουν χαρτί κι εμείς ξανά ένα χρόνο σοφότεροι, ένα χρόνο πιο μάγκες. Vamos, αλάνια, vamos! Ώρα για νέες περιπέτειες.
Πενταήμερη
Οριακά την πενταήμερη την περιμένουμε από την πρώτη δημοτικού. Σε ρωτάνε: «Πώς νιώθεις Μαρία που ξεκίνησες το σχολείο;» «ΠΕΝΤΑΗΜΕΡΗ» είναι η απάντηση. Αυτό το πενθήμερο –για τους περισσότερους πρώτη φορά μακριά από γονείς αλλά μαζί με φίλους–, είναι η φαντασίωση κάθε μαθητή/μαθήτριας και ομοιάζει με την απόλυτη ελευθερία! Πράματα και θάματα συμβαίνουν σε αυτές τις εκδρομές, τα οποία έχεις να θυμάσαι για πολλά πολλά χρόνια αργότερα. Οι γονείς αγωνιούν, οι καθηγητές επίσης, αλλά τα παιδιά ζούνε την προσομοίωση της φοιτητικής ζωής που θα ακολουθήσει. Τα μυαλά στα κάγκελα και φύγαμε – όπως πρέπει να είναι κάθε δεκαεφτάχρονο!
Αποκριάτικο πάρτι
Τα αποκριάτικα πάρτι στο δημοτικό ήταν πάντα ιεροτελεστία. Πόσες μέρες πριν να βρεις την κατάλληλη στολή, άγχος, ανυπομονησία. Κάτι είχε αυτή η μέρα. Μάλλον γιατί ξέφευγε πολύ από τα κλασικά. Αυτό που θυμάμαι ότι μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι λόγω εποχής, που βραδιάζει νωρίς, μας έπιανε η νύχτα. Σίγουρα και αυτό συνέβαλε στη μυστηριακή διάσταση και σκεφτόμασταν ότι μπορεί να φιλήσουμε το αγόρι που μας άρεσε. Ήμασταν κι εμείς οι τυχερές βέβαια που μας έφτιαχνε τη στολή η εναλλακτικιά μαμά μας και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ντυνόμαστε πάντα χίπηδες και διαφόρων ειδών ζωάκια και ποτέ πριγκίπισσες… Άντε να φιλήσεις αγοράκι με αυτές τις ενδυμασίες.
Πάρτι αποφοίτησης
Τέλος τα βάσανα –που νόμιζες ότι είχες μέχρι τότε–, τέλος τα πρωινά ξυπνήματα, το κούνημα του δάχτυλου από γονείς και καθηγητές, τα πρέπει και τα μη. Υπάρχει μία συγκίνηση γιατί το νιώθεις ότι αφήνεις πίσω σου κάτι που δε θα γυρίσει ποτέ, αλλά αυτό που έρχεται σου μοιάζει τόσο εντυπωσιακό που δεν ασχολείσαι και πολύ. Χορεύεις, κουτσομπολεύεις, αποχαιρετάς συμμαθητές, κάνεις ότι αποχαιρετάς καθηγητές και κτίριο, και απλά μοιάζεις με βαρκούλα που έχει αρχίσει ήδη να πλέει σε άλλα νερά. Αν είσαι κορίτσι έχεις σίγουρα βαφτεί –και τρέχουν τα μολύβια και οι μάσκαρες μαζί με τον ιδρώτα–, αν είσαι αγόρι το έβαλες το πουκάμισο και έχεις σκάσει από τη ζέστη κι εσύ, αλλά χαλάλι. Φυσικά φεύγοντας κυλάει δάκρυ!
Μικρές χαρές
Σκόρπιες μέσα στα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης έλαμψαν και κάποιες πιο μικρές στιγμές, εξίσου μεγάλης όμως χαράς. Να καταφέρνεις να μοιραστείς το θρανίο με την καλύτερή σου φίλη, να έχεις πάει αδιάβαστος και να μη σε σηκώνει στον πίνακα ο δάσκαλος, οι πρώτες εκδρομές χωρίς γονείς, το φόρεμα της αποφοίτησης, ένας καλός βαθμός που δεν περίμενες, ένα διάλειμμα που κράτησε περισσότερο, ένα νέο σνακ στο κυλικείο, ραβασάκια στο βιβλίο σου από εκείνον που σου αρέσει, η κοπάνα για μπουγάτσα (στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον), μαρκαδόροι και στυλό και αυτοκόλλητα στο αγαπημένο σου χρώμα…
