Σοφία Ρούσου: "Λίγο πολύ κρύβουμε όλοι μία στρουθοκάμηλο μέσα μας"

Η Σοφία Ρούσου είναι ηθοποιός και δεν θεωρεί τον εαυτό της ούτε σκηνοθέτη ούτε συγγραφέα.

Όμως φέτος, θα λάμψει ως σκηνοθέτης και συγγραφέας στο θέατρο Βαφείο Λάκης Καραλής, με τις «Στρουθοκάμηλους». Ποιες είναι οι «Στρουθοκάμηλοι»; Έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, έχουν εισβάλει στην κοινωνική πραγματικότητα και έχουν τη δική τους θέση και ιδεολογία!

Αν σας εξάψαμε την περιέργεια, δεν έχετε παρά να βρεθείτε στο θέατρο Βαφείο από 24 Οκτωβρίου. Μέχρι τότε, διαβάστε όσα είπαμε με τη Σοφία Ρούσου!

Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Τι σπουδάσατε; Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τη γραφή και το θέατρο;

Είμαι των τεχνολογικών επιστημών, έχω σπουδάσει περί υπολογιστικών συστημάτων, κι έχω κι ένα μεταπτυχιακό στη σύνθεση εικόνας. Παράλληλα, έχω αποφοιτήσει από τη σχολή των Μοντέρνων Καιρών, του Κώστα Νταλιάνη και της Εβίτας Παπασπύρου. Έκτοτε έχω συμμετάσχει σε διάφορες παραστάσεις. Αλλά πάντοτε με έτρωγε να κάνω κάτι δικό μου. Μια δική μου σκηνοθεσία, τη δική μου ματιά πάνω στο έργο. Επιχείρησα αρκετές φορές να οργανώσω τη σύνθεση έργων που με απασχολούσαν κατά καιρούς, χωρίς να καταλήγουν σε αποτέλεσμα, μέχρι που προέκυψε το συγκεκριμένο κείμενο και όλα μπήκαν στη θέση τους. Κάπως έτσι και με την γραφή, έγραφα πάντοτε, όσο με θυμάμαι αλλά ποτέ κάτι ολοκληρωμένο, σχέδια, σκηνές, αλλά όχι ένα έργο, μέχρι που συνέβη κι αυτό, με το πρώτο μου έργο, την «Ηθική των Χρωμάτων», και τότε κατάλαβα.

Στρουθοκάμηλοι: ένα τίτλος-γρίφος. Τι είναι οι «στρουθοκάμηλοι»;

Στρουθοκάμηλοι, είμαστε όλοι εμείς. Ζούμε σε έναν μικρόκοσμο, τον οποίον φτιάχνουμε με ευλάβεια, αλλά όλο κάτι μας λείπει, συμβιβαζόμαστε με πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους, βάζουμε προτεραιότητες, και θυσιάζουμε άλλα. Κι όλο κάτι μας λείπει. Αρχίζουμε να ωραιοποιούμε αυτά που θυσιάσαμε, και να μισούμε αυτά που έχουμε, κι αυτό επαναλαμβάνεται, μέχρι που δεν αντέχουμε άλλο. Και όλο λέμε ότι φεύγουμε, αλλά όσο περνάει ο καιρός φοβόμαστε όλο και πιο πολύ. Μέχρι που γίνεται κάτι, και οι αποφάσεις για μας έχουν πλέον παρθεί.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους;

Άλλοι ψηλοί, άλλοι κοντοί, συνήθως με δυο μάτια, δύο αυτιά, μια μύτη. Δυο χέρια. και σε κάθε χέρι πέντε δάχτυλα, εκ των οποίων το ένα, λένε πως, ευθύνεται για την τωρινή κατάστασή μας.

Πότε εμπνευστήκατε το κείμενο; Με ποια αφορμή;

Πέρσι, μετά το τέλος της παράστασης «οι Φυλακισμένες» στο θέατρο Vault.

H αφορμή πάντα προκύπτει από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, αν μη τι άλλο, προσφερόταν για να εμπνευστεί κανείς.

Θέλατε να το σκηνοθετήσετε, ακριβώς επειδή είναι δικό σας κείμενο;

Όχι, ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι γράφω κείμενα, τα οποία θέλω να σκηνοθετήσω, η διαφορά βρίσκεται στην πυροδότηση.

Δε με θεωρώ συγγραφέα, ούτε σκηνοθέτη. Είμαι ηθοποιός, φτιάχνω έργα τα οποία τα φαντάζομαι πάνω στη σκηνή, και καθώς γράφω συναισθάνομαι και συγκινούμαι από κάθε χαρακτήρα, όπως και όταν μελετάω έναν ρόλο.

Γιατί να έρθει κάποιος να δει αυτήν την παράσταση;

Καταρχάς, γιατί παίζουν δυο πολύ ταλαντούχα πλάσματα, η Κατερίνα Σταθοπούλου και ο Μιχάλης Ζαχαρίας, και τα δίνουν όλα.

Γιατί δε θα δείτε άλλο ένα κλασικό ή διασκευασμένο κείμενο, αλλά μια άποψη επίκαιρη, εμπνευσμένη από την ελληνική, και όχι μόνο πραγματικότητα. Γιατί είναι μια παράσταση θέση, κοινωνική, πολιτική, κάπως τραγικο-κωμικά δοσμένη.

Γιατί λίγο πολύ κρύβουμε όλοι μία στρουθοκάμηλο μέσα μας.

Εσείς έχετε κοινά στοιχεία με τους ήρωες του έργου;

Βέβαια. Είμαι μια στρουθοκάμηλος, το ξέρω, δεν είμαι χαρούμενη γι’ αυτό. Σε παίρνει η μπάλα, οι ρυθμοί…

Πότε ανεβαίνει η παράσταση;

Κάνει πρεμιέρα στις 24 του Οκτώβρη, και θα παίζεται κάθε Πέμπτη στο Θέατρο Βαφείο «Λάκης Κάραλης»

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Κι άλλο έργο, κι άλλη σκηνοθεσία; Είμαι ανοιχτή μέχρι να ολοκληρωθεί το τρέχων έργο, για να πάρω αποφάσεις. Μπορεί και τίποτα στο κάτω-κάτω, ποιος ξέρει;