– Πως σκοτώνεις το παρελθόν;
– Λίγο – λίγο.

Όποτε επανέρχεται, καταπίνεις και ένα κεφάλι του.

Όποτε σε στοιχειώνει, χτίζεις και κάτι νέο [για αντίποινα].

[Βλέπεις δεσποινίς, εδώ γύρω μόνο μια αξία καταλαβαίνω, μόνο έναν Θεό αναγνωρίζω. Και αυτός/αυτή είναι a persistent motherfucker, καθ’ομοίωση, και γω το ίδιο.]

Λίγο – λίγο, το μεταβάλλεις όσο μπορείς, για να μη χρειαστεί να το προδώσεις [αν το κάνεις θα σε σκοτώσει αυτό]. Και κάθε φορά, λίγο παραπάνω από όσο μπορείς.

Μέχρι που κάποια στιγμή αυτό το λίγο γίνεται όλα, και αυτό το όλα, με μιας.
Τότε μπροστά σαυτον τον νέο τόπο [κάποιος τον είπε δεύτερη μεταμόρφωση] θα αιφνιδιαστείς, θα τρομάξεις.
Μαζί με όλα τα αλλά θα πρέπει να αλλάξει και η γενναιότητα σου, θα πρέπει να γίνει ένα άλλο, ψηλότερο είδος γενναιότητας.

Όταν αυτό αρχίσει να συμβαίνει [είναι πια πολύ πιο εύκολο], θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις την εντελώς νέα ιδιωτική πραγματικότητα που τόσο καιρό δημιουργούσες [χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι τη δημιουργείς].

Θα αρχίσεις να θυμάσαι ότι, η ασφάλεια είναι μια έννοια άχρηστη, οριακά υπαρκτή ακόμη και για τους μικρούς [που δεν είναι ότι τόσο μπορούν, αλλά ότι τόσο θέλουν].

Τότε το παρελθόν θα έχει αμετάκλητα σκοτωθεί. Θα έχει ενσωματωθεί πλήρως δηλαδή, σε αυτό που περιστρεφόμενο, έρχεται.

Τότε θα μπορείς να φωνάξεις καισυ αβίαστα I am here, κοιτάζοντας και μπροστά και πίσω.

Τότε επιτέλους, η αθόρυβη και ανελέητη επανάσταση που ονειρευόσουν, θα έχει ξεκινήσει
[δηλαδή θα έχει ήδη νικήσει, και εσύ μαζί της].

Υ.Γ.1 Ίσως τελικά ελπίδα είναι το να εφευρίσκω εὔμορφότερους τρόπους να σε περιμένω.

Υ.Γ.2 Το πως είναι τα πράγματα δεν έχει σημασία [μην πείθεσαι από τους αντικατοπτρισμούς]. Τα μόνα που έχουν, είναι το πως εμείς θέλουμε να είναι, τα πάντα μας και τα ποτέ μας.