Σε ποιούς αντιπερισπασμούς επιμένεις που όσο όμορφοι και αν είναι δεν είναι τίποτα παραπάνω, και για πόσο?

Ποιά άλλοθι σε βοηθούν στοργικά να κρύβεσαι’ και από τι ακριβώς?

Μήπως από αυτό που μένει όταν όλα τα περιττά έχουν αφαιρεθεί? Το οποίο είναι συχνά εφήμερο και δεν κόβεται.

Ποιός είπε ότι η ειλικρινής ύπαρξη είναι εύκολο ή σταθερό πράγμα, ή ακόμη και όταν γίνεται τέτοια, ανέξοδη?

Έχω βαδίσει πολλούς δύσκολους δρόμους αλλά είναι σα να μην έχω προχωρήσει.
Έχω ανέβει πολλά βουνά αλλά τα πόδια μου δε μάκρυναν, όχι αρκετά τουλάχιστον.

Όταν οι υπερβάσεις είναι δυσεύρετες, επιστρέφει ένα παράξενο κενό αέρος, μια απώλεια χώρων.
Τότε ο πόνος, η χαρά δε φτάνουν, ούτε ένα σώμα ούτε το πνεύμα ούτε σε καμία περίπτωση, η αγάπη.

Ίσως τελικά ο σκοπός [νόημα δεν υπάρχει] να είναι να μπορείς να ανέχεσαι ότι κάτι θα λείπει. Εκεί ανάμεσα στα επάλληλα είδωλα του εαυτού.

Αυτή η έλλειψη πολυπλοκότητας, που επιμένει να παράγει πολυπλοκότητα.

Οι ιστορίες που διηγουμαστε έχουν αιτιολογηση αρχή και τέλος. Εμείς, όχι και τόσο.