Τα γνωστά καροτσάκια γεμάτα με ανακυκλώσιμα μέταλλα που σέρνουν συμπολίτες μας (συχνά μετανάστες) στους δρόμους της πόλης είναι συνηθισμένη εικόνα. Ακόμα περισσότερο, πολλοί από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες καταστροφών που προκαλούνται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία προκειμένου να αποσπαστούν μέταλλα (κυρίως χαλκός και σίδηρος) από δίκτυα ηλεκτροδότησης, αυλές κτιρίων, κ.ά. Τα παραπάνω πωλούνται σε εταιρείες εμπορίας και ανακύκλωσης παλαιών μετάλλων αλλά και σε μάντρες σιδηρικών, οι οποίες προσφέρουν συγκεκριμένο οικονομικό αντίτιμο ανά τεμάχιο μετάλλου που τους εξασφαλίζει ο εκάστοτε «ιδιώτης». Πίσω από το πρόβλημα πολύ πιθανό να εμπλέκονται πολύ περισσότεροι απ’ όσους φανταζόμαστε και σίγουρα όχι μόνο μετανάστες. Όλα αυτά αγγίζουν μια σειρά από επίμαχα ζητήματα, όπως είναι η φθορά περιουσίας, η κλοπή ανακυκλώσιμων υλικών, η οργανωμένη παραβατικότητα, η οικονομική επιβάρυνση του Δήμου, το αίσθημα ασφάλειας των κατοίκων, ακόμα και ζητήματα καθαριότητας και δημόσιας αισθητικής. Μπορεί η Δημοτική Αστυνομία να παρέμβει; Τι είδους συντονισμός υπηρεσιών χρειάζεται να γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα;

Παύλος Γερουλάνος – «Αθήνα Είσαι Εσύ»

«Τα συμφέροντα που λυμαίνονται την Αθήνα θα με βρουν απέναντι»

Η εξάπλωση της ανομίας στο κέντρο της Αθήνας είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει. Μία από τις προεκτάσεις της είναι και η κλοπή χαλκού και άλλων μετάλλων και το παραεμπόριο τους με αποδέκτες μεγάλες μάντρες και εταιρίες. Οργανωμένες συμμορίες κλέβουν υλικά από το δίκτυο του ΟΣΕ, το δίκτυο της ΔΕΗ, δημόσια αφύλακτα κτήρια καθώς επίσης και ιδιωτικά κτήρια που δεν φυλάσσονται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα πάρα πολλά σχολεία στο 4^ο δημοτικό διαμέρισμα (Σεπόλια, Λόφος Σκουζέ, κλπ), όπου έχουν μπει συμμορίες τη νύχτα και έχουν αφαιρέσει τα μέταλλα από τα αλεξικέραυνα. Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Εδώ προκύπτουν τρία ζητήματα. Το ένα, είναι η φύλαξη των δημοσίων κτηρίων και υποδομών, π.χ. των σχολείων, των παιδικών χαρών, μεγάλων πάρκων ή αθλητικών χώρων. Χρειάζεται συνεργασία της Δημοτικής με την Ελληνική Αστυνομία. Δεν μπαίνει μόνο η δημόσια περιουσία στο στόχαστρο, όμως. Στο στόχαστρο μπαίνουν και οι ιδιωτικές μας περιουσίες. Υπάρχουν πολυκατοικίες στο Παγκράτι και στην Λαμπρινή που γνωρίζουμε ότι οι συμμορίες έχουν αφαιρέσει τους εξωτερικούς σωλήνες από την πυλωτή τους πέντε φορές. Αυτό που λέμε σταθερά, είναι η ανάγκη να διώξουμε το αίσθημα της εγκατάλειψης και της ανασφάλειας από τις γειτονιές μας. Πώς θα διώξεις την ανομία από έναν δρόμο που είναι βυθισμένος στο σκοτάδι; Πρέπει επιτέλους να ανάψουμε τα φώτα στην Αθήνα. Πρέπει να ξαναδώσουμε ζωή στις γειτονιές μας, με πυροδότηση της επιχειρηματικότητας, με κατάλληλο φωτισμό, με πολιτιστικές δράσεις παντού σε κάθε γειτονιά. Και τρίτον, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μαφία των ναρκωτικών στην Αθήνα, το πρόβλημα δεν θα λυθεί εάν δεν υιοθετήσουμε το δόγμα «follow the money». Κάπου διοχετεύονται αυτά τα υλικά, κάποιοι βρίσκονται πίσω από το παραεμπόριο. Είναι γνωστό ότι τα κλεμμένα ή αποσπασμένα από τα σκουπίδια υλικά καταλήγουν σε μεγάλες εταιρίες ή μάντρες αλλά όχι απευθείας.

Περνάνε πρώτα από εμπόρους παλαιού σιδήρου, τους λεγόμενους «σκραπατζήδες», τους οποίους δεν ελέγχει κανείς και ποτέ. Κλεπταποδόχοι εν γνώσει τους, αφού έχουν την εμπειρία να διαχωρίζουν το εμπόρευμα που παραλαμβάνουν σε υλικά που βρίσκονται στα σκουπίδια ή σε προϊόντα κλοπής. Υπεύθυνοι να τους ελέγχουν είναι η Περιφέρεια (Διεύθυνση Ανάπτυξης και Διεύθυνση Περιβάλλοντος) και η Ελληνική Αστυνομία όσον αφορά την κλεπταποδοχή. Ο Δήμαρχος οφείλει να κινητοποιήσει τον οικονομικό εισαγγελέα, να κινητοποιήσει τις αρχές για να χτυπηθεί το μαύρο χρήμα πίσω από τις μαφίες. Το ζήτημα της ασφάλειας στην πόλη μας είναι πολυεπίπεδο και σύνθετο. Χρειάζεται έναν δήμαρχο με πρόγραμμα αλλά και αποφασισμένο να τα βάλει με τις μαφίες, να σπάσει αυγά. Προσωπικά δεν μου είναι ξένη αυτή η πρακτική. Επί των ημερών μου στο Υπουργείο Πολιτισμού, Αθλητισμού και Τουρισμού μπήκαν στη φυλακή μερικοί από τους μεγαλύτερους μαφιόζους του ποδοσφαίρου. Δεν φοβήθηκα τότε, δεν θα φοβηθώ και τώρα να τα βάλω με τα συμφέροντα που λυμαίνονται την πόλη μας.

Νίκος Σοφιανός – «Λαϊκή Συσπείρωση»

Συχνά βλέπουμε φτωχούς ανθρώπους σε διάφορες περιοχές να ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων για να μαζέψουν ανακυκλώσιμο χαρτί, γυαλί, μέταλλα, προσπαθώντας να βγάλουν από αυτά ένα άθλιο μεροκάματο για να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Άλλοτε βλέπουμε να ψάχνουν τα είδη που έχουν οποιαδήποτε χρησιμότητα σε πράγματα που πετάγονται από ανακαινίσεις κτιρίων, μετακομίσεις, τα οποία πωλούν σε παζάρια ρακοσυλλεκτών για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους και πολλές φορές είναι το μοναδικό τους εισόδημα. Αυτή η πραγματικότητα της φτώχειας πολλών συνανθρώπων μας δεν αναιρείται από το γεγονός ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες γεννιέται και παραβατική συμπεριφορά που γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης αυτών των ανθρώπων από ιδιωτικές εταιρείες που αγοράζουν τα ανακυκλώσιμα μέταλλα ως πρώτη ύλη για την επεξεργασία τους και παραγωγή και εμπορία νέων προϊόντων. Αυτό το κύκλωμα εταιρειών είναι γνωστό στις αρχές και εύκολα μπορεί να ελεγχθεί πού καταλήγει το ανακυκλωτικό υλικό χωρίς παραστατικά. Κάποιοι επιχειρηματίες κάνουν χρυσές δουλειές. Αστυνομία, ΣΔΟΕΕ και άλλες υπηρεσίες έχουν την ευθύνη να εξαρθρώσουν αυτά τα κυκλώματα.