Σπάνια βλέπουμε έργα να βουτάνε με τόση ειλικρίνεια και οξύνοια και στη γυναικεία και στην αντρική ψυχολογία ταυτόχρονα και να επιτυγχάνουν μια δίκαιη αναπαράστασή τους με γενναιότητα, τρυφερότητα και τακτ.
«Οι σεμνότυφοι» του Anthony Neilson, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, καταφέρνουν να μιλήσουν για θέματα που μας απασχολούν όλους, χωρίς να κρύβονται και να δειλιάζουν, αλλά και χωρίς να μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Το τραύμα, τα στερεότυπα για τα φύλα, η ζήλεια, η τρυφερότητα, οι σεξουαλικές συνήθειες και ανάγκες της γενιάς μας, ανακατεύονται σε μια πασιέντζα που δε δίνει εύκολες απαντήσεις.
Ένα ζευγάρι 30άρηδων του σήμερα, η Ναταλία και ο Τάσος, έχουν να κάνουν σεξ 14 μήνες και 4 μέρες και αποφασίζουν πως απόψε ή θα τα καταφέρουν ή θα χωρίσουν. Άλλοτε ο ένας κι άλλοτε ο άλλος, ρίχνουν και παίρνουν ευθύνες, προσπαθούν και αποτυγχάνουν, εκμυστηρεύονται σκέψεις που καθόλου άνετα δεν εκμυστηρεύεται κανείς, φτάνουν στα πρόθυρα του χωρισμού και χάνουν τη μπάλα.
Η ατμόσφαιρα που έχει χτίσει ο σκηνοθέτης και η ομάδα είναι μοναδική. Τη μια στιγμή αισθανόμαστε ότι παρακολουθούμε τους καυγάδες από μια κλειδαρότρυπα κι αμέσως μετά, σαν ένορκοι σε δικαστήριο που καλούνται να πάρουν και θέση. Όλα ρέουν όμως τόσο καλά που συγκινούμαστε αβίαστα και θυμώνουμε και με κάποιον τρόπο εκτιθόμαστε κι εμείς, μιας κι έχουμε σκεφτεί και πράξει τα ίδια. Είναι σχεδόν σα να παρακολουθείς έναν αγώνα πινγκ πονγκ μιας σχέσης, σε συμπυκνωμένο θεατρικό χρόνο, που δε σε αφήνει να χαθείς ούτε λεπτό. Όμορφη, έξυπνη, μετρημένη και συμπαγής σκηνοθεσία. Ο Τάσος Προβιάς μας κερδίζει από το πρώτο λεπτό και συνεχίζει να μας κερδίζει ως το τέλος κι ο συνταρακτικός μονόλογος της Ναταλίας για τον πατέρα αφήνει στο θέατρο έναν απόηχο μέχρι και μετά το χειροκρότημα.
Μια πολύ ιδιαίτερη και αληθινά όμορφη παράσταση που μένει στο μυαλό για μέρες.
