Όταν ήμασταν μικροί – γύρω στα δέκα – περιμέναμε πώς και πώς να σκάσει μύτη καινούργια δασκάλα.
Μόλις έμπαινε στην τάξη, κάπως ψαρωμένη, εμείς την περιμέναμε όρθιοι και αμέσως αρχίζαμε να πηγαίνουμε πέρα δώθε, κουτρουβαλώντας τα θρανία και τις καρέκλες, ρωτώντας δυνατά: “Κυρία, εγώ που θα κάτσω; Που θα κάτσω ε;”. Γινόταν χαμός και εκείνη, απελπισμένη, δεν ήξερε τι να κάνει. Μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίστηκε η άγρια (κ. Μαρία) του σχολείου και άρχισε να μοιράζει χαστούκια και φάπες σε όποιον έβρισκε μπροστά της. Υπήρξε βία, δεν λέω, όμως το σκηνικό προκάλεσε γέλια και σε μας και στην κ. Μαρία. Η μόνη που ήταν σαστισμένη ήταν η νιόφερτη.
Τώρα, δεκάδες χρόνια μετά, βλέπω ενήλικες να συμπεριφέρονται σα δεκάχρονα. Πάνε πέρα δώθε και αρχίζουν να ρωτάνε. Και τι θα γίνει με την μάσκα; Κι αν εγώ θέλω να βγω στις 12.30; Και γιατί να την φοράω στον δρόμο; Κι αν το παιδί μου δεν μπορεί να αναπνεύσει; Κι αν ο Άγιος Δημήτριος τσαντιστεί που την φοράω μέσα στην εκκλησία; Και γιατί δεν περνάει η αστυνομία; Κι αν έρθει η αστυνομία γιατί ήρθε; Κι αν μας κλείσουν μέσα ξανά;
Ένας απίστευτος σαματάς. Ευτυχώς δεν υπάρχει κα Μαρία να αρχίσει τις φάπες. Εγώ προτείνω να αυτοχαστουκιζόμαστε!
Φράση του μήνα
«Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή.»
Fernando Pessoa, 1888-1935, Πορτογάλος ποιητής & συγγραφέας
