Κλαιρ που θα πει φωτεινή και Σολάνζ που σημαίνει κάτι σαν «Ηλιακός άγγελος».
Ας θυμηθούμε πως η Μήδεια είναι εγγονή τού Ήλιου και πάνω στο άρμα του (που το σέρνουν δράκοντες) αναλαμβάνεται εις τους ουρανούς, μετά το διπλό φονικό, απρόσβλητη από την δικαιοσύνη των ανθρώπων.
Και ο Ρομπέρτο Τσούκο του Κολτές ανεβασμένος στα κεραμίδια τής φυλακής θωρεί όχι ιδιαίτερα έκπληκτος τον «φαλλό τού Ήλιου».
Το επώνυμό τους; Λεμερσιέ.
Οι μεγάλοι συγγραφείς δεν επιλέγουν τυχαία ονόματα για να βαφτίσουν τα δραματικά τους πρόσωπα.
Η Κυρία είναι ανώνυμη. Είναι απλώς η κυρία, η προνομιούχος, η αριστοκρατία στη μεσοαστική της εκδοχή, η άρχουσα τάξη (στα χαμηλότερα υποστρώματά της), το υπόδειγμα και το αξιοθαύμαστον, που ακολουθεί την μόδα αλλά δεν δημιουργεί μόδα. Δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη αλλά επωφελείται από τα πλεονεκτήματα και τα κεκτημένα της τάξης της. Η ευφυία της είναι αμφίβολη, η πονηρία της όμως κληρονομική. Ακολουθεί τα στερεότυπα και δεν αμφιβάλλει ιδιαίτερα. Επιβιώνει μάλλον από Τύχη, το ταξικό δίχτυ ασφαλείας όμως στην περίπτωσή της λειτουργεί. Αντί να δηλητηριάσουν εκείνη, οι δύο αδελφές ορφανές δούλες δηλητηριάζουν η μία την άλλη.
Θέατρο εν θεάτρω, το οποίο οι δύο συμμετέχουσες, εναλλάσσοντας ρόλους αποκαλούν στην αρχή «τελετουργία» και μετά «παιχνίδι».
Όπως και να είναι όμως, τα δραματικά πρόσωπα παρασύρονται συναισθηματικά, νοητικά και σωματικά, υπνωτίζονται και πέφτουν στην ίδια τους την παγίδα.
Ομοίως, οι δύο ηθοποιές που υποδύονται τις μυθικές πλέον «Δούλες» του Ζενέ, πρέπει να μελετήσουν κατά γράμμα το λεγόμενο «Παράδοξο τού Diderot», αφού η μέθοδος τού Στανισλάβσκι θα τις οδηγούσε ενδεχομένως στο ψυχιατρείο. Χρειάζεται επική αποστασιοποίηση και σουρεαλιστικό στυλιζάρισμα, εστετίστικη αφαιρετικότητα και μινιμαλιστική επιτήδευση αυτό το ακραίο παραστατικόν παίγνιον.
Ο πλέον δυσχερής ρόλος είναι τής Κυρίας, γιατί φαίνεται μονοδιάστατος στις ελάχιστες αποχρωσιακές του διακυμάνσεις, όμως δεν είναι, γιατί κι εκείνη παραπαίει ανάμεσα σε εναλλακτικούς ρόλους θύματος/δράστη/συμπαρισταμένης που πρέπει κάθε φορά να υποδύεται. Οι ενδυματολογικές και συναισθηματικές εκτροπές της, μπορεί να μην ακραία εμετικές, είναι όπως οπωσδήποτε απωθητικές σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο επαρκή θεατή, ή συνδημιουργικό αναγνώστη μιας παραβολής που συνέταξε ο Ζαν Ζενέ με αφορμή ένα πραγματικό περιστατικό από το αστυνομικό δελτίο ειδήσεων.
Στην παράσταση αυτή τηρήθηκαν οι ισορροπίες και προφυλάχθηκε η εσωτερική μουσική ενός κειμένου οιονεί μουσικού, ως ποιητικού.
Η τελευταία σκηνή τού κειμένου παραπέμπει στο πρώτο κεφάλαιο από την αριστουργηματική, παραβολική και πλούσια σε συμβολισμούς «Παναγία των Λουλουδιών», όπου η φαντασιακή λειτουργία διορθώνει τις καθημερινές ασυμμετρίες, μεταμορφώνοντας το Παράλογο σε Αισθητικό, το βίαιο σε ηδονικό, το χαρμολυπικό σε ενθουσιαστικό, το συμβιβασμένο σε μαιναδικό, το απολλώνιο σε διονυσιακό και το Χαοτικό σε χωροθετημένο/γεωμετρημένο/τοπογραφημένο.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
info:
https://www.athinorama.gr/theatre/3012792/suzitisi-me-aformi-tis-doules-tou-zene-sto-apothiki/
Συζήτηση με αφορμή τις “Δούλες” του Ζενέ στο Αποθήκη
Ο σκηνοθέτης Γιώργο Σκεύα και οι ηθοποιοί Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Αγγελική Παπαθεμελή, Αμαλία Καβάλη θα παρευρεθούν στη συζήτηση που θα γίνει μετά την παράσταση του έργου «Δούλες», την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου.
ATHINORAMA TEAM
17 Ιανουαρίου , 2023
Οι δούλες
Με κάθε ευκαιρία εκδηλώνουν τη χαρά τους για την συνεύρεση τους στις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ οι τρεις πρωταγωνίστριες που επέλεξε ο σκηνοθέτης Γιώργος Σκεύας, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου που ερμηνεύει την Κυρία, η Αγγελική Παπαθεμελή και η Αμαλία Καβάλη που κρατούν τους ρόλους των δυο αδελεφών, υπηρετριών στο επάγγελμα και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στη σκηνή του Αποθήκη. Οι δύο αδελφές, συμπληρώνουν η μια την άλλη, αγαπιούνται και παράλληλα μισούν τον εαυτό τους στο πρόσωπο η μια της άλλης. Μαζί, ασφυκτιούν στον εγκλεισμό τους υπηρετώντας την Κυρία, καταναλώνουν τον ζωτικό αέρα η μια της άλλης. Αναζητώντας απεγνωσμένα οξυγόνο, αποφασίζουν να εξοντώσουν την Κυρία προκυμμένου να αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα της….
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη©
Ο Ζενέ περιγράφει στις “Δούλες” του τις σχέσεις εξουσίας και εξουσιαζόμενου, τον φθόνο και το ταξικό μίσος, μέσα από ένα ψυχόδραμα βαθύτατα πολιτικό και σατιρικό, την ίδια στιγμή όμως αδυσώπητα τραγικό μέσα στην προδιαγεγραμμένη του οδύνη. Τα ταξικά και όχι μόνο ζητήματα εξουσίας, τα οποία με οξυδέρκεια αντιλαμβάνεται ως ένα πλέγμα εξαρτήσεων, που όλα τα εμπλεκόμενα μέρη το κρατάνε με την ίδια λύσσα με την οποία επιθυμούν να απεμπλακούν από αυτό.
Συζήτηση με το κοινό μετά την παράσταση «Οι Δούλες» στο Θέατρο Αποθήκη
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2023, στο Θέατρο Αποθήκη, μετά την παράσταση τού έργου «Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, θα ακολουθήσει συζήτηση με τους καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και άλλους κριτικούς που συντονίζει ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής-κριτικός και συμμετέχουν οι μεταπτυχιακοί ερευνητές:
1. Πόπη Αρωνιάδα, ποιήτρια-κριτικός
2. Δάφνη Μαρία Βουβάλη (Γκυ), ποιήτρια, συγγραφέας, δημοσιογράφος
3. Χάρης Μελιτάς, ποιητής-πεζογράφος, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών
4. Γιώργος Σκούρτης, ποιητής-κριτικός
5. Γιώργος Μελίτος, πεζογράφος
Για περισσότερες πληροφορίες:
[email protected]
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο άρθρο:
https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/30998-oi-doyles-tou-zan-zene-se-skinothesia-giorgou-skeya-sto-theatro-apothiki.html
Επιμέλεια άρθρου: Σέρρας Πλάτων
