Για ποιους θεούς υφίστανται; Τι έμεινε για να πιστέψουμε σε αυτό, πια;
Είναι αλήθεια πως η αρχαιοελληνική μυθολογική σκέψη είναι μια από τις πιο συναρπαστικές και ταυτόχρονα ευρέως διαδεδομένες. Ο κόσμος ολόκληρος είναι μια απέραντη πραγματικότητα που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ομοίως από περισσότερα από ένα άτομα. Συγχρόνως, όμως, αλλάζει συνεχώς και με ρυθμούς ραγδαίους και -ίσως- επικίνδυνους. Και ρωτάω τώρα εγώ, μπας και ήμασταν καλύτερα με το δωδεκάθεο και το υπόλοιπο φάσμα πίστης και τρόμου του αρχαίου ελληνικού κόσμου; Με τον υπέρτατο φόβο για την Τίσι και την Νέμεσι;
Τι θα μου έλεγες αν σου εξομολογούμουν ότι θεωρώ πως το αρχαιοελληνικό πάνθεον μεταλλάχθηκε και πέρασε στις ζωές όλων μας τον 21 αιώνα;
Βλέπεις, οι αξίες και τα ιδανικά πήγαζαν τότε από τον φόβο και το δέος προς τους Θεούς. Στον δημόσιο διάλογο πρωταγωνιστούσαν έννοιες όπως: «όσιον» και «αιδώς». Η νομοτέλεια και η λογική που διέπει την φύση, ο φοβερός Δίας, έχει σήμερα αντικατασταθεί από το «Συμφέρον» παντρεμένο με την σημερινή Ήρα, την «Εξουσία» και την επιρροή. Φυσικά, μπορεί να μην γίνονται πλέον θυσίες άλλων ζωντανών όντων για αυτές, αλλά ο καθένας θυσιάζει τον εαυτό του για χάρη τους.
Η πανέμορφη Αφροδίτη πλέον έγινε γρήγορα ραντεβού, μονότονες συζητήσεις που αποσκοπούν σε σύντομες φάσεις, συχνό και άκοπο σεξ, τακτικές απόπειρες βιασμού αλλά και φλερτ άκομψο, βιαστικό, που αφορά αποκλειστικά την σάρκα και την κατάκτησή της. Ναι μεν , λοιπόν, το ωραίο σώμα τιμάται ακόμα σαν ναός, το ωραίο μυαλό όμως υπονομεύεται και ισοπεδώνεται.
Ο Άρης φανερώνεται. Δεν έχει πεθάνει –είναι αθάνατος, είναι θεός!-αλλά έχει τρελαθεί. Κάποτε ο πόλεμος είχε μέτρο, κάποτε οι πολεμιστές έθαβαν τους εχθρούς τους κι έβγαιναν ήρωες. Τώρα, ο Άρης βλέπει μόνο καταστροφή. Περπατάει στα ερείπια παλιών σχολείων και σπιτιών αμάχων και βλέπει πως η τέχνη του έχει βγει εκτός ελέγχου. Δεν τον ελέγχει ο Άρης πλέον τον πόλεμο αλλά τα ίδια τα όπλα και αυτοί που τα παραχωρούν.
Η πόλη της Αθήνας από την άλλη πλέον έχει αλλάξει εντελώς. Πλέον, θεότητες των τεχνών είναι οι Βιομηχανίες και η μόδα , τυποποιημένα, κονσερβοποιημένα μικρά θαύματα στο σπίτι του κάθε τυχόντα. Πλέον, δεν μας νοιάζει η διαφορετικότητα. Οι άνθρωποι πρέπει να μοιάζουν μεταξύ τους, ακόμα και στις απόψεις. Ακριβώς οι ίδιες χωρίς καμία επεξεργασία περνάνε από τον έναν στον άλλον. Και όσον αφορά βέβαια την μόδα, συνεχώς ανακυκλώσιμη. Πλεκτάνη πλούσιων για να γίνουν πλουσιότεροι. Χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγηθήκαμε στην υπερβολή και ακολουθούμε πιστά ένα πρότυπο. Γι’ αυτό, την θεά Αθηνά πλέον θα την δεις στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, να προσπαθεί να μάθει και να σώσει αυτό το λίγο που έχει απομείνει από την αρχαιότητα, την Παιδεία. Θα την δεις, ακόμα, στις διαδηλώσεις και στις πορείες, με στοχευμένο λόγο και επιχειρήματα -κάνει και αυτή πλέον ό, τι μπορεί.
Ο Ήφαιστος πρέπει να είναι κάπου, μόνος, να φτιάχνει πράγματα με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Την θέση του την πήρε η τεχνολογία. Λογικά, όταν ο Προμηθέας τού έκλεψε την φωτιά, την πρώτη πηγή ενέργειας και την αρχή της εξέλιξης και της «τεχνολογίας », δεν πρέπει να είχε στον νου του τον σημερινό κόσμο-αιχμάλωτος , πλέον, ο άνθρωπος στην ίδια την τεχνολογία που ο ίδιος πάσχιζε κάποτε να αποκτήσει. Υπερκαταναλωτισμός και θεοποίηση του χρήματος είναι το μόνο που βλέπει πια ο κουτσός Θεός. Βλέπει την τέχνη του να κοστολογείται και να κρίνεται αναλόγως με την τιμή που γράφει ένα καρτελάκι και ,λογικά, δακρύζει.
Η αξία της οικογένειας έχει υποτιμηθεί πλέον. Γάμοι που σπάνε και μάνες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Τερατόμορφα όντα που γίνονται γονείς και έτσι διαλύονται τα σπιτικά. Η Ήρα, η Εστία και η Δήμητρα ,όλες μανάδες και κόρες, δεν έχουν πλέον δύναμη να ελπίζουν. Δες τώρα και την παρακμή ενός Ποσειδώνα ή μιας Άρτεμης όταν βλέπουν τα όντα να χάνονται. Την φύση να πεθαίνει για χάρη πόλεων και Αστικοποίησης. Δείτε τον «πολιτισμό» να καταπίνει ολόκληρες μικρές ξένες φίλες, ξεριζώνοντάς τες από τις ρίζες τους. Το αλκοόλ είναι πλέον εθισμός ορισμένων για να ξεπεράσουν την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ο Εθισμός έχει εκδιώξει τον Διόνυσο και θερίζει τον κόσμο που δεν είναι αρκετά δυνατός από μόνος του να σταθεί στα πόδια του.
Ο μόνος που παρέμεινε ακλόνητος είναι ο Άδης. Για πρώτη φορά στην ζωή του κέρδισε τα αδέλφια του και τώρα γελάει που του δώσανε την θέση των νεκρών, αφού ζωντάνεψε επικίνδυνα και είναι πανταχού παρών. Βλέπεις, ο κόσμος πάντα θα πιστεύει στον θάνατο και πάντα θα πεθαίνει. Μπορεί λοιπόν η πίστη να άλλαξε, αλλά η ιδέα του θανάτου φυσικά παραμένει, όπως και ο φόβος του.
Μπορούν να δοθούν χιλιάδες παραδείγματα που φανερώνουν την τωρινή αλλοτρίωση. Ο Πλάτων την είχε οσμιστεί αιώνες πίσω…
Μια αλληγορική παράσταση του κόσμου μας, λοιπόν, μια σπηλιά με ανθρώπους δεμένους να κοιτάνε σκιές. Μια φωτιά από πίσω να καίει πιο δυνατά από πότε, πλέον μέχρι και κάποιοι από τους δεσμώτες βλέπουν την φωτιά. Από την άλλη, ένας ανηφορικός δρόμος παρατημένος που φαίνεται ότι σπανίως κάποιος τον περπατάει και σχεδόν ποτέ δεν γυρίζει κάποιος πίσω. Αντιθέτως με την αλληγορία του Πλάτωνα, όμως, οι άνθρωποι αυτοί όταν λυθούν δεν θα βγουν στο φως του ήλιου και της αλήθειας, αλλά σε αυτό της δύναμης και της εξουσίας. Εκεί που θα μπορούν να ελέγχουν τους δεσμώτες.
Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις, άραγε; Δεσμώτης ή εξουσιαστής; Κι αν ανήκεις σε κάποια από αυτές τις δύο, έχεις επιθυμία άραγε να ξεφύγεις;