Δείτε ακόμα
Η «Ήπειρος της Πεντατονίας» είναι η πιο σοβαρή δουλειά που πιστεύει πως έχει κάνει στην ζωή της η Ελένη Δήμου, σε συνεργασία με τον σύζυγό της, τον μουσικό παραγωγό Άκη Γκολφίδη, αν και δεν μιλήσαμε καθόλου για αυτό στην συνάντησή μας. Ένα μωσαϊκό τάσεων, καταστάσεων, υφών και ειδών: η Ελένη Δήμου είναι ο ίδιος άνθρωπος που κόπιασε ερευνώντας και γράφοντας δέκα χρόνια για το projectπερί Ηπείρου, με αυτόν που αγαπά την ποπ, με αυτόν που λατρεύει να είναι ντίβα στην σκηνή και επίσης με αυτόν που θα ανοίξει τα χέρια να αγκαλιάσει τον κορμό ενός γέρικου δέντρου. Αν είχα στην διάθεσή μου δύο λέξεις για να την περιγράψω θα ήταν οι ακόλουθες: ροκ τσιγγάνα.
Ο μπαμπάς της Ελένης Δήμου γεννήθηκε στην Βόρεια Ήπειρο και η μαμά της στην Μικρασία. Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά ζει λίγο έξω από αυτήν, γιατί αγαπά την φύση, την απλωσιά, τους ήχους της γης και των στοιχείων της. Η γνώριμη ευαισθησία της γύρω από τα κοινωνικά ζητήματα την οδήγησε, πρόσφατα, σε μια όμορφη συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Γερμανό για καλό σκοπό: την δημιουργία ενός τραγουδιού για την κακοποίηση των γυναικών, με αφορμή την τραγωδία της Ελένης Τοπαλούδη. Ακούγοντας, λοιπόν, από το youtube το «Μαύρο Τριαντάφυλλο» ξεκινήσαμε την συνέντευξη και το περιβάλλον έμοιαζε στ’ αλήθεια ιδανικό: ένα δροσερό μεζεδοπωλείο στην καρδιά της Λαχαναγοράς του Ρέντη και στο τραπέζι μας λαχταριστοί μεζέδες και παγωμένη λεμονάδα.
Πώς γράφονταν τότε τα κομμάτια; Ας πούμε, τα δικά σας τραγούδια. Ποια ήταν μια συνήθης διαδικασία δημιουργίας τους;
Καθόμουν μια μέρα και σκεφτόμουν, επειδή αγαπώ πολύ την φύση, τα ζώα, τη γη: ένα δέντρο πόσα πράγματα μπορεί να έχει δει και ζήσει; Και παίρνω τηλέφωνο τον Γιάννη τον Δόξα και του λέω να γράψει ένα τραγούδι για ένα δέντρο. Κι έγραψε για την γιαγιά, τα μπετά, τον κόσμο που αλλάζει. Έτσι γινόντουσαν κάποτε τα τραγούδια. Τότε θυμάμαι ήμασταν στον Πόρο… Ήμασταν φίλοι, παρέα. Μέσα από όλο αυτό κάναμε τέχνη, γνωρίζοντας ο ένας για τον άλλον πράγματα. Είχαμε ανάγκη για αληθινά και ωραία πράγματα. Πριν τον πρώτο μου δίσκο, ας πούμε, είχαμε κάνει με τον Λάκη Παπαδόπουλο, με τον Σταμάτη Κραουνάκη και άλλους πολλά demos σε τραγούδια που είπαν άλλοι και άλλες. Γουστάραμε, περνούσαμε όμορφα.
Υπάρχει κάποια «μεγάλη στιγμή» που έχετε ζήσει χάρη σε αυτήν την δουλειά; Κάποια σπουδαία συνάντηση, ίσως, ή την γέννηση ενός πρωτόγνωρου συναισθήματος…
Ήρθε μια φορά στην Ρότα ένα ζευγάρι και το αγόρι είχε κλείσει τα μάτια στην κοπέλα για να μην δει ότι την φέρνει σε εμένα και μόλις με είδε στην σκηνή ενθουσιάστηκε, φώναξε. Είχαν επέτειο και ήμουν το δώρο της. Έχω ζήσει και άλλες τέτοιες στιγμές. Στις αρχές μου, όταν είχα κάνει το «Ετοιμάζω Ταξίδι», είχα βρεθεί κάποια στιγμή στην Πλάκα, στον Ζυγό, για να μιλήσω για δουλειά και για να περάσει η ώρα πήγα να πάρω μια εφημερίδα. Τις πούλαγε μια γιαγιούλα, με το μαύρο τσεμπέρι της, μικροκαμωμένη, η οποία με ρώτησε «εσύ είσαι που λες το ετοιμάζω ταξίδι;» κι εγώ, φυσικά, όλο χαρά της απάντησα «ναι, εγώ είμαι!». Έλα, όμως, που η γιαγιά πέφτει στα πόδια μου, «τι κάνετε!», λέω… Μου είπε, λοιπόν, πως είχε έναν γιο που κάποια στιγμή χάθηκε και το μόνο που ήθελε πια ήταν να ακούει την φωνή μου. Αυτό έγραψε μέσα μου.
Ως Ελένη Γκικοδήμου, συμμετείχατε το 1982 στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά και κερδίσατε την τρίτη θέση με ένα τραγούδι δια χειρός Λοΐζου και Δασκαλόπουλου, το «Αν η καρδιά σου».
Όνειρο ήτανε! Λίγο μετά τα είκοσί μου, μες στο Παλέ ντε Σπορ, να λες μια μπαλάντα και τι μπαλάντα… Με τον Μάνο Λοΐζο είχαμε κάνει συναυλίες στην Αμερική μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και αγαπούσε πολύ την φωνή μου. Έγραψε, λοιπόν, σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου αυτό το τραγούδι, αλλά δεν ήθελε να δώσει το όνομά του, υποθέτω επειδή εκείνη την περίοδο ο διαγωνισμός αργόσβηνε, χλώμαινε ως θεσμός. Δεν θα το έλεγα ποτέ ότι το τραγούδι είναι δικό του εάν η Δήμητρα Γαλάνη δεν το είχε δισκογραφήσει το 1985 με ίδια μουσική και άλλο στίχο. Το εντόπισαν αυτό κάποιοι άνθρωποι και, φυσικά, εγώ το παραδέχτηκα. Στο μεταξύ, ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ο Μάνος έστειλε τραγούδι του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά, κέρδισα την πρώτη θέση με αυτό το τραγούδι:
Σας βοήθησαν αυτές οι συμμετοχές για την συνέχεια της πορείας; Εν ολίγοις, μετά τα βραβεία τι;
Είχε μεγάλη αξία για μένα η συμμετοχή και η νίκη στο Φεστιβάλ. Αλλά από δικό μου δίσκο, τίποτα! Τα πράγματα δεν ήταν καλά: Ήμουν στο συρτάρι του Μάτσα, με είχε πλευρίσει και μια άλλη εταιρεία, είχα μιλήσει και με έναν δικηγόρο… οπότε, ήρθε η στιγμή που πήγα στον Μάτσα και με όλη μου την αθωότητα του είπα ότι με προσέγγισαν άλλοι και ότι θα φύγω! Λέει τότε αυτός «εντάξει, εντάξει, θα κάνουμε δίσκο!» Και λίγο καιρό μετά, κυκλοφόρησε ο πρώτος μου δίσκος με τίτλο «Έχω Φίλους». Έγραψε μουσική ο Γιάννης Ζουγανέλης και στίχους ο Γιώργος Σκούρτης. Την συνέχεια την ξέρετε… Ό, τι ονειρεύεται ένα κορίτσι που αγαπά από τα γεννοφάσκια του να τραγουδά έγινε. Μέχρι σήμερα είναι ωραία, δηλαδή. Σε αντίθεση με ορισμένους συναδέλφους που βαριούνται, εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμα να τραγουδάω.
Τι τραγούδια απάρτιζαν το ρεπερτόριό σας στις πρώτες εμφανίσεις, προ δισκογραφίας;
Έλεγα πολύ Γιάννη Πάριο, Νταλάρα, Χαρούλα, Τζένη Βάνου, Βιτάλη… Τα πρότυπά μου ήταν αντρικά κομμάτια, βέβαια.
Βρέθηκε ποτέ άνθρωπος στον δρόμο σας που προσπάθησε να σας κόψει από το τραγούδι, να σας αποθαρρύνει από το να συνεχίσετε να το κάνετε;
Όχι, αυτό δεν μπορώ να το πω. Όμως, θα μοιραστώ τώρα μια παράξενη ιστορία… Στη Ρόδο, εργάστηκα σε ένα κέντρο, music hall, που έφερνε εκπληκτικά shows και καλλιτέχνες του εξωτερικού, πολύ εντυπωσιακό πρόγραμμα με εγγαστρίμυθους και ένα σωρό άλλες performances, αλλά οι τραγουδίστριες ήταν τάχα μου, δήθεν μου… Ένας Κοράκης το είχε, Θεός σχωρέστον. Εγώ, ένα νόστιμο κορίτσι, αδύνατο, μικροκαμωμένο τραγουδούσα το « Όλα σε θυμίζουν» και τέτοια σχετικά. Την Τρίτη μέρα με φωνάζει ο ιδιοκτήτης και μου λέει ότι πρέπει να σταματήσω-κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί. «Γιατί;», ρώτησα. «Τραγουδάς καλά, δεν κάνεις για εδώ μέσα!» Για δέκα χρόνια τουλάχιστον παραμιλούσα, το έλεγα παντού. Δεν μπορούσα να το χωνέψω, είχα πάθει σοκ. Αργότερα, ο άνθρωπος αυτός έλεγε ότι ήξερε πως θα πήγαινα μπροστά, πως το είχε δει και προβλέψει…(γέλια)
Τι άλλο σας άρεσε μικρή και πώς είστε σίγουρη ότι αυτό που κάνατε στην ζωή σας δεν ήταν απότοκο του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσατε;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω! Ιδέα δεν έχω, αλήθεια. Η μάνα μου μου τραγουδούσε από όταν ήμουν μες στην κοιλιά της κι έπειτα με νανούριζε όταν ήμουν μωρό και παιδί με αυτή της την υπέροχη φωνή. Τι να πω; Κάποια πράγματα είναι ίσως κληρονομικά κι εγώ γεννήθηκα με αυτό το μικρόβιο, με αυτόν τον ιό! Άσε τους δίσκους, πια, και τις μουσικές που έπαιζαν στο σπίτι μας! Ό, τι μπορείτε να φανταστείτε… Ο αδερφός μου είχε τρέλα με τον Καζαντζίδη, ας πούμε. Εγώ κατάλαβα πολύ αργότερα τι θα πει Καζαντζίδης και ότι είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από την χώρα κι ας μην είχε, κατά την άποψή μου, το ιδανικότερο ρεπερτόριο. Βλέπαμε, βέβαια, και ταινίες. Στα δικά μου παιδικά χρόνια, στην πρώτη γραμμή ήταν τα ινδικά και τα τούρκικα-με θυμάμαι να ταυτίζομαι ως τραγουδίστρια με πράγματα που έβλεπα και άκουγα σε αυτές τις ταινίες. Και ονειρευόμουνα…
Ποιος είναι ο πιο παλιός άνθρωπος στην ζωή σας εκτός από την οικογένειά σας;
Πέραν, φυσικά, των πρώτων και των δεύτερων γονιών μου, των πεθερικών μου δηλαδή, που από την αρχή μαμά και μπαμπά, οι οποίοι δεν ζουν, μπορώ να πω ότι, γενικώς, άνθρωποι που αγαπούσα πολύ από μικρή δεν ζουν πια, έχουν φύγει. Στις καινούργιες φιλίες έχω μια εγκράτεια, είμαι λίγο καχύποπτη. (σ.σ: η Ελένη Δήμου κάνει μια τεράστια παύση και συγκινείται/ παίζει «Το Γράμμα» με τον Νταλάρα) Έχω πολλούς ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι σε αυτήν την ζωή, αρκετούς αγαπημένους-θέλω να είναι όλοι τους καλά. Πάντως, από παιδάκι έκανα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, ρούφαγα τι λέγανε, άκουγα αχόρταγα. Δεν τελείωσα, βλέπεις, το σχολείο και αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πηγές γνώσης μου.
Έχετε κάποιον ουσιαστικό φίλο από τον χώρο σας; Κάποιον τραγουδιστή;
Τον Γιώργο Νταλάρα. Βαθιά εκτίμηση χρόνων.
Πώς αισθάνεστε για την αποχώρηση από την ζωή της «παλιάς φρουράς» καλλιτεχνών;
Μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι. Ως τότε, όμως, πρέπει να την ζήσουμε. Αυτή είναι η ζωή! Θα φύγουμε εμείς, θα έρθουν άλλοι… Μακάρι αυτοί που θα έρθουν να εκτιμήσουν αυτά που άφησαν αυτοί που φεύγουν. Γιατί φεύγουν άνθρωποι που πραγματικά πήγαν ένα βήμα πιο πέρα τον πολιτισμό, την μουσική.
Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας εκτός Ελλάδας;
Κάποτε, πολύ παλιά έλεγα να φύγω. Δεν έφυγα. Ούτε η κρίση με έβαλε σε τέτοια διαδικασία. Μου αρέσει πολύ το Παρίσι. Ίσως και στην Αμερική και στην Αυστραλία θα μπορούσα να βρεθώ, όπου έχω δικούς μου ανθρώπους. Πουθενά, όμως, σαν την Ελλάδα, εκτός από την Αφρική, την οποία αγαπώ πάρα πολύ και την θεωρώ σαν δεύτερή μου πατρίδα. Θέμα ψυχής αυτό, αλλά και της ευτυχούς σύμπτωσης να έχει γεννηθεί εκεί ο άντρας μου, από Έλληνες γονείς φυσικά. Συχνά μου λέει ότι περπατώ «αφρικάνικα», με λέει Αφρικάνα! Κι εγώ καμαρώνω… Αγαπώ την φύση, την γκρούβα, τον ρυθμό. Και αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στην φωνή μας. Όμως, δεν ξέρω, δεν μπορώ να αναλύσω ακριβώς αυτή την σύνδεση. Υπάρχει όμως.
Τριανταδύο χρόνια σε έναν γάμο, σε μία σχέση. Μητέρα ενός παιδιού. Και παράλληλα, νύχτες, αυτή η ζόρικη δουλειά, οι ώρες απουσίας… Πώς γίνεται;
Δεν τον απομυθοποίησα ποτέ τον άντρα μου, γιατί πάντα τον θαύμαζα. Πολύ σημαντικό να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου, να θες να τον στηρίξεις κι αυτός εσένα. Πριν να είμαι με τον Άκη και να ξεκινήσουμε την οικογένειά μας, υπήρξε η περίοδος της τρέλας. Πήγαινα εδώ, εκεί, ήμουν αγρίμι. Τρελό παιδί! Θυμάμαι να έχω αρπάξει ένα κρύωμα γερό, καθώς έμπαινα από νωρίς την άνοιξη στην θάλασσα, όμως έχω να τραγουδήσω στον Ζυγό με τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Αντώνη Καλογιάννη και τον Μανώλη Λιδάκη. Ήμουν στην κλινική με τους ορούς, έρχεται ταξί με παίρνει, βγάζω τους ορούς, πηγαίνω τραγουδάω και πάλι με ταξί στην κλινική. Όμως, ξέρετε κάτι; Πάντοτε αγαπούσα την ημέρα, το πρωί. Να σηκωθώ από το κρεβάτι, να μην χάσω το φως. Επίσης, δεν έπινα αλκοόλ, δεν μου άρεσε να ξενυχτώ χωρίς λόγο. Ήθελα να έχω και ζωή εκτός δουλειάς. Έτσι, συντήρησα και την φωνή μου, γιατί το τραγούδι είναι άθλημα. Ύπνος, όχι τσιγάρο πλέον, χαμηλόφωνη ομιλία… Μόνο στα ζώα μου φωνάζω καμιά φορά. Τέσσερις γάτες κι ένας σκύλος!
Δεν είχατε ποτέ πάθη;
Μου άρεσε πολύ να παίζω χαρτιά, πόκα. Το’ κοψα κι αυτό! Μετά, πήγαινα για λίγο στο καζίνο. Μια βλακεία και μισή, κόπηκε κι αυτό! Μου αρέσει να ντύνομαι… τα ρούχα. Έχω πανάκριβα κομμάτια που σκέφτομαι κάποια στιγμή να τα πουλήσω ως second hand. Η Σεβαστή Κούρτογλου με ντύνει τα τελευταία χρόνια και είμαι πολύ ευχαριστημένη. Αν και απλοποιήθηκαν τα πράγματα, συνεχίζω να θέλω στην περίπτωση εμφάνισής μου σε μια μεγάλη σκηνή να βγω grande. Πάντα μου άρεσαν τα μακριά ρούχα, τα ωραία υφάσματα…
Πάντα ενδιαφερόσασταν για την εικόνα σας, άλλωστε, με τον δικό σας τρόπο, φυσικά. Η εμφάνισή σας είναι κομμάτι της σκηνικής σας παρουσίας, της τέχνης σας. Σωστά;
Φυσικά! Έχω κρατήσει πράγματα και συμβουλές από όλους τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Η Μαρινέλλα, ας πούμε, πάντα μου έλεγε να ντύνομαι έτσι ώστε να διαφέρω από την κάτω κυρία που έχει έρθει να με δει. Αχ, τι έχω τραβήξει μαζί της! (γέλια) Με έστελνε πίσω στο καμαρίνι! Βάψου, κάνε! Είχε δίκιο. Έχει δίκιο. Γενικώς, δούλεψα με τους πιο δύσκολους. Συγκαταλέγω σε αυτούς και τον Μαρίνο και τον Νταλάρα. Ο Γιώργος Μαρίνος με έκανε πάντα να γελάω-για να σας πω τι έλεγε πρέπει να κλείσει αυτό το μαγνητόφωνο. Ο πιο τελειομανής, πάντως, υπήρξε, και συνεχίζει, ο Νταλάρας. Έχει συγκεκριμένους συνεργάτες, μηχανήματα, κάνει πρόβα κάθε μέρα. Η επιτυχία δεν είναι τυχαία, τελικά. Όλοι κάτι έδωσαν, για να την πάρουν την επιτυχία.
Κι εσείς επιτύχατε, κυρία Δήμου. Είστε όμως και ευτυχισμένη;
Είμαι ευτυχισμένη και χορτάτη. Είναι φορές που αισθάνομαι τυχερή και πριμοδοτημένη από τον Θεό. Τότε, κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί να με αγαπάει έτσι ο Θεός. Δεν είμαι, δα, κι ό, τι καλύτερο, δεν είμαι η πιο καλή χριστιανή. Κι όμως, μου έδωσε ό, τι του ζήτησα.
Ώστε πιστεύετε στον Θεό…
Πολύ. Απλώς όχι με τον τρόπο που μας έχουν περάσει ότι είναι ο ενδεδειγμένος. Προτιμώ, ας πούμε, να πηγαίνω στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι όταν λείπουν οι παπάδες. Ή, ας πούμε, δεν πιστεύω στην εξομολόγηση-το είχα πει δημόσια μια φορά αυτό και πέσαν να με φάνε. Όταν πηγαίνω στην εκκλησία, ή και εκτός, σκέφτομαι πως ο Θεός ξέρει τι κάνει, όπως ξέρει και τι κάνω κι εγώ. Ξέρει πόσο αμαρτωλή είμαι, πόσο πιστή…
Η εξομολόγηση έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά με την ψυχοθεραπεία, συμφωνείτε;
Απολύτως. Ούτε στην ψυχοθεραπεία πιστεύω ακριβώς όμως. Πέρασα μια κατάθλιψη βαριά όταν η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή, ενώ κοιμόταν. Έτρεχαν τα μάτια μου συνεχώς, δεν με ένοιαζε τίποτα. Ένας φίλος γιατρός με πήρε χαμπάρι και μου σύστησε κάποια αγωγή. Αποφάσισα να μην την ακολουθήσω και να συνειδητοποιήσω για τα καλά ότι η μαμά μου έφυγε. Συνέχισα! Έτσι, έκανα ένα κλικ, ας πούμε, μέσα μου, μόνη μου. Πιστεύω πολύ στην εσωτερική μας δύναμη, στην θέλησή μας για ζωή. Φυσικά και στην υγεία! Της ψυχής και του κορμιού, αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να συμβεί.
Πώς περνάτε τις μέρες σας; Πού επιλέγετε να βγείτε το βράδυ;
Χαίρομαι τόσο που ήρθε το καλοκαίρι. Μου αρέσει να ζω την κάθε μέρα, να κάνω τις δουλειές στο σπίτι μου, να φροντίζω τους άντρες μου. (σ.σ: τον σύζυγο και τον γιο της) Αγαπώ πολύ το σινεμά, ιδίως τα θερινά, με θέα στ’ αστέρια, με την όλη ατμόσφαιρα… Netflix κι αυτά δεν τα προτιμώ. Θέλω να χαθώ μέσα στην μεγάλη οθόνη, να πάρω κι εγώ για λίγο τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης, μπορεί να πάω σε κάποιον από τους χώρους που τραγουδούν άνθρωποι που εκτιμώ ή να δω κανένα θέατρο. Όμως, είμαι λιγάκι μονόχνωτη και σπιτόγατα, με έναν άντρα που επίσης δεν πολυαγαπά το έξω. Αν είναι κάτι που αξίζει θα βρω παρέα και θα πάω. Δεν θέλω πλέον να χάνω βράδια από την ζωή μου, θέλω να είμαι όσο πιο σίγουρη γίνεται ότι εκεί που θα πάω θα περάσω στ’ αλήθεια καλά. Είμαι επίσης ενεργός πολίτης, ενημερώνομαι, ποστάρω στα social media, σκεπτόμενη πως αυτά είναι η δική μου, προσωπική εφημερίδα.
Με τι δεν συμβιβαστήκατε ποτέ με τίποτα;
Με την αχαριστία! Ο Βενιζέλος είχε πει ότι το ποινικό μας δίκαιο είναι ελλιπές, μη υπάρχοντος νόμου για την αχαριστία. Με το ψέμα, επίσης, όταν γίνεται με πονηριά κι όταν δεν συγκαταλέγεται στα αθώα ψέματα, που υπάρχουν κι αυτά και κάνουν και καλό. Είμαι σε μια ηλικία, πια, που έχω δώσει τις εξετάσεις και τα διαπιστευτήριά μου. Ξέρω, πλέον, πόσο καλά μπορώ να τραγουδήσω. Ξέρω τι αγαπώ, τι θέλω, τι δεν θέλω. Ό, τι κάνω, πλέον, στην ζωή μου και την δουλειά μου το κάνω επειδή θέλω. Άρα, λοιπόν, δεν θα συμβιβαστώ με κάτι που δεν είναι πρώτα μέσα μου γραμμένο ως ανάγκη και επιθυμία. Τόσο απλά.
Info: Η Ελένη Δήμου, παρέα με τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Διονύση Τσακνή και τον Γιάννη Ζουγανέλη θα πραγματοποιήσει μερικές εμφανίσεις (πέντε Δευτέρες) με την έναρξη της χειμερινής σεζόν σε έναν αγαπημένο χώρο στην Πλάκα. Επίσης, σχεδιάζει μια συναυλία για τις κακοποιημένες γυναίκες με την συμμετοχή κι άλλων καλλιτεχνών.
*Θερμές ευχαριστίες στα Μεζεκλίκια της Λαχαναγοράς (Λαχαναγορά του Ρέντη)
και τον Γιάννη Χριστόπουλο για την θερμή υποδοχή και φιλοξενία.
Φωτογραφίες: Αποστόλης Αναστασόπουλος
