Ο κος Παντελής, ο συντηρητικός μικροαστός που συνεργάζεται με τις αρχές, που δεν μπλέκεται και κοιτάει τη δουλειά του. Που είναι δειλός και φοβισμένος, δείχνει τα δόντια του στους αδύναμους και πέφτει στα γόνατα μπρος στους ισχυρούς.

Που την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια στις δύσκολες και είναι λαλίστατος όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Αυτή η καρικατούρα κατηγορήθηκε, λειτούργησε σαν σάκος του μποξ από κόμματα, νεολαίες, επαναστατημένους, θυμωμένους και άλλα είδη του ζωικού μας βασιλείου.

Βέβαια την ταμπέλα του Κυρ-Παντελή διάφοροι την κολλάνε σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο αφήγημά τους. Και έτσι αυτή κηλίδα, ωσάν ριζοσπαστικός ιός, απλώθηκε σε τεράστιες μάζες. Αργοπεθαίνει λοιπόν ο κακός κος Παντελής, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Δεν θα κλάψουμε κιόλας. Το ζήτημα είναι τι τον αντικαθιστά…

Το πέσιμο από 15χρονα σε έναν μεσόκοπο που κρατάει μία εικόνα της Παναγίας; Οι τσαμπουκάδες στις πλατείες από τους δυτικοθρεμένους νεανίες; Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες που δεν νοιάζονται για τους γύρω τους;

Ξέρω πως δεν είναι όλοι έτσι, όπως ξέρω πως υπάρχουν σοβαροί λόγοι που δημιουργούν τέτοια φαινόμενα.
Αλλά έτσι ήταν και με τους κυρ-Παντελήδες.

Τι, όχι;