Πάνω [& παράλληλα] στο κομμάτι “Loves Missing” J. Osterberg Jr/ L.Thomas

Η Αγάπη σκέφτεται.

Πάντα γενναιόδωρη, ανοιχτή και μαλακίες. Είναι βαθιά, βαθιά και ακριβή, [ενίοτε και] σκοτεινή, σκοτεινή και κτηνώδης, στάζοντας αίματα.

Είτε στην παρουσία της, είτε στην απουσία της, σκέφτεται. Σκέφτεται και κραυγάζει. Οπότε μην ψάχνεις μέσα της ελαφρότητα ή απλότητα, ελευθερία ή εμπιστοσύνη.

Clock is ticking.

Τι σκέφτεται? γιατί δεν σταματάει να σκέφτεται? πώς γίνεται και αδιέξοδη? who the fuck knows? who the fuck wants to know?

Μ Αρέσει πάντως να την ακούω να κραυγάζει ή/και να μου κραυγάζει. Μ Αρέσει να ακούω ψύχραιμος την απόγνωση και την οργή [κάποια από τα παιδιά της δηλαδή] στη φωνή της όταν μου λέει:

“Κράτα με, κράτα με γερά, μη μ’αφήσεις ποτέ [αναρωτιέμαι, ποιός εξαρτάται περισσότερο από τον άλλο, ποιός τραβάει ποιόν, περισσότερο, προς στην άβυσσο ].

Όποιος δεν έχει βιώσει την τραγωδία, την συντριβή, δε θα με καταλάβει ποτέ. Και αν δεν με καταλάβει, θα με προσπεράσει χωρίς απώλειες [αλλά ούτε και προσθήκες]. Αυτή είναι η πιο προκλητική, η μονη ευθεία γραμμή, στον εντροπικό μου κόσμο.

Λατρεύω [και] να βλέπω όμορφα χωριά να καίγονται άμορφα, όμορφους ανθρώπους να καίγονται άμορφα, παρατημένες πόλεις να εξεγείρονται [εξαρχής καταδικασμένες], όνειρα να γίνονται αυταπάτες, μουσικές να φτιάχνονται χωρίς ακροατήρια.

Λατρεύω [και] να κάνω το χρόνο και το θάνατο αφόρητους, σύρματα τεντωμένα [Κ.Γ. respect] και καλώδια ατέλειωτα. Να μπαίνω στη σκέψη σου, στα όνειρά σου και να τα μπερδεύω.

Όταν αποφασίζω ότι δε σε χρειάζομαι άλλο, θα σε ξεχνάω χωρίς δεύτερη σκέψη, κάθε φορά.
Όταν πάλι θα σε θέλω κοντά μου για λίγο ή πολύ, θα το κάνω στοργικά, εξαρτημένα και άρρωστα όπως μόνο μια [εν δυνάμει Μήδεια] μάνα μπορεί, αφαιρώντας σου κάθε χώρο. Ώστε να μη μπορείς να αναπνεύσεις παρα μόνο μέσα από εμένα.

Εσύ όμως, Θέλω να με χρειάζεσαι συνέχεια [γιατί δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ ίσοι]. Θέλω, όταν δεν με έχεις να με αποζητάς σα σκυλί, σφαδάζοντας.

Για να ψευτο κλείνεις τις πληγές σου, για να στολίζεις την αφόρητη πραγματικότητα που οικοδόμησες, για να νιώσεις για λίγο πλήρης.

Έως ότου να ξαναθυμηθείς, ότι χρειάζεσαι πολύ λιγότερα’ ότι είσαι περισσότερο κενό ύπαρξης παρά ύπαρξη.
Έως ότου να ξαναθυμηθείς, ότι μέσα μου έχω και την φρίκη [αρχ. ἄγη]”.

Clock is ticking.

Μ Αρέσει να ακούω την Αγάπη να μου κραυγάζει’ να υπερβαίνω έτσι τη βια της πιο βίαια δηλαδή.

Παράγοντας έτσι άγρια, καθαρή και αυθάδη, ομορφιά.

Υ.Γ. Love yourself, love your God, love your fellow man, love your country, love life, choose life.