Η Eni Hippodameia Kyriakopoulou γεννήθηκε στη Γαλλία. Έζησε κάποια χρόνια στην Ελλάδα και αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο Παρίσι για να ασχοληθεί με τη μεγάλη της αγάπη: την αρχιτεκτονική. Αυτές τις μέρες, νόσησε από τον Covid-19 και το βασικό της σύμπτωμα ήταν η απώλεια οσμής και γεύσης. Έτσι, για να το διασκεδάσει, έκανε live sessions στα social media, δοκιμάζοντας ποτά και φαγητά! Φυσικά, δεν ένιωθε τίποτα, ούτε καν το τσίπουρο δεν μπορούσε να “ξυπνήσει” τις αισθήσεις. Τώρα είναι καλύτερα, βρίσκεται στο σπίτι της, τα συμπτώματα πέρασαν και μιλήσαμε μαζί της για να μοιραστεί την εμπειρία και τις σκέψεις της τόσο για το παρόν, όσο και για το μέλλον.
Που ζεις στη Γαλλία και με τι ασχολείσαι;
Βρίσκομαι στο Παρίσι εδώ και 3 χρόνια για να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Παράλληλα εργάζομαι τα σαββατοκύριακα ως πωλήτρια και σερβιτόρα.
Πώς είναι η καθημερινότητα εκεί;
Λόγω της σχολής και της εργασίας, ο ρυθμός της ζωής μου είναι απίστευτα ταχύς, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της σχολικής περιόδου να κοιμάμαι 5 με 6 ώρες την ημέρα. Με τον ιό- από τον οποίο και προσβλήθηκα- η καθημερινότητά μου άλλαξε. Στην αρχή, πήρα την καραντίνα σαν ξεκούραση: ύπνος, χαλάρωση, ταινίες. Ωστόσο, τα συμπτώματα ήρθαν μια εβδομάδα μετά τη καραντίνα. Τώρα που είμαι καλά, μπορώ να πω πως οι μέρες μου είναι αρκετά γεμάτες λόγω της σχολής, αφού κάνω μαθήματα διαδικτυακά
Πώς το βιώνει ο κόσμος όλο αυτό;
Είναι γεγονός πως ο χώρος και τα άτομα με τα οποία έχουμε επιλέξει ή περνάμε αναγκαστικά την καραντίνα επηρεάζει πολύ την ψυχολογία μας. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν πολύ μεγαλύτερο χώρο, μερικοί και πισίνα. Η κοινωνική ανισότητα είναι ένα φαινόμενο ακόμα πιο έντονο σήμερα που αποτελεί μείζον στοιχείο στη ψυχολογία. Αυτό που πρέπει να σκεφτεί όμως ο καθένας μας είναι πως ακόμα και ο σκουπιδιάρης , ο ταχυδρόμος, ο ταμίας, άτομα όχι απαραίτητα πλούσιοι ούτε κοινωνικά αξιωμένοι μας είναι απαραίτητοι. Πρέπει να κοιτάμε όλες τις πτυχές αυτής της κοινωνικής ανισότητας και να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε .
Η τηλεόραση παίζει μαραθώνιες ενημερωτικές εκπομπές όπως εδώ;
Προσπαθώ να μην ακούω πολλές ειδήσεις την ημέρα, καθώς με επηρεάζει αρνητικά. Ακούω κάθε πρωί 15 λεπτά με μισή ώρα, ένα κανάλι που λέει μόνο ειδήσεις, το BFM. Πιστεύω είναι αρκετό!
Πότε κόλλησες εσύ; Ποια συμπτώματα είχες;
Τα πρώτα συμπτώματα ήταν στις 15 Μαρτίου, 2 μέρες πριν την επίσημη καραντίνα . Μετά από μια εβδομάδα περίπου εμφάνισα και εγώ συμπτώματα. Η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι το κόλλησα από την συγκάτοικό μου, η οποία είχε έντονο πυρετό για 6 μέρες. Ωστόσο, τα συμπτώματά μου διέφεραν αρκετά, καθώς το βασικό μου πρόβλημα ήταν η απουσία οσμής και γεύσης. Δεν έλειπαν και οι αναπνευστικές δυσκολίες. Η γεύση επανήλθε ύστερα από 8 μέρες.
Ποια ήταν η αντιμετώπιση των γιατρών στην περίπτωσή σου;
Λόγω της ηλικίας και της φυσικής μου κατάστασης, ο γιατρός μου είπε πως το μόνο που είχα να κάνω είναι να μείνω σπίτι μου και να μην έρθω σε επαφή με κανέναν, μέχρι και 7 μέρες μετά τη λήξη των συμπτωμάτων.
Τώρα δουλεύεις; Και τι γίνεται με τη σχολή σου;
Όσον αφορά τη δουλειά μου, το κατάστημα παραμένει κλειστό μέχρι τις 11 Μαΐου. Ωστόσο πληρώνομαι 84% του μισθού. Για να λάβεις το ολικό ποσό είναι απαραίτητο να ζητήσεις την άδεια διακοπών σου. Ένα σημαντικό πρόβλημα αποτελούν και οι Κυριακές. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ενημερωθεί σωστά πάνω σε αυτό το θέμα. Δεν γνωρίζω αν θα συνεχίσουν να με πληρώνουν διπλά για τις Κυριακές.
Όσον αφορά τη σχολή, η καραντίνα έχει επηρεάσει θετικά και αρνητικά στη δουλειά μας. Πρώτον, ο τρόπος διδασκαλίας γίνεται ηλεκτρονικώς και τηλεφωνικώς. Η ανταλλαγή πληροφοριών είναι αρκετά περίπλοκη. Επίσης, οι εργασίες είναι περισσότερο θεωρητικές. Οι πληροφορίες περιορίζονται κατά πολύ στις ψηφιακές, καθώς δεν έχουμε πρόσβαση σε βιβλιοθήκες. Στα social media οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής έχουν δημιουργήσει μια ομάδα, στην οποία γίνονται ανταλλαγές βιβλίων. Η σχολή προσφέρει δωρεάν τα προγράμματα όπως adobe, BIM, archicad κλπ, τα οποία όμως, δεν είναι πάντα συμβατά με τον υπολογιστή του καθένα.
Η εργασία σου έχει να κάνει με την αρχιτεκτονική των μνημείων. Πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;
Το να δίνουμε μορφή και ύλη σε κάτι που είναι αρχικά πνευματικό όπως η μνήμη ήταν ένα θέμα που με ενδιέφερε πολύ καιρό. Το μνημείο έχει πολλές μορφές, είναι κτίριο, είναι memorial , είναι ιερός χώρος. Το μνημείο επαναφέρει στη ζωή το παρελθόν. Με την πανδημία, έχουμε σταματήσει στο παρόν και το μέλλον είναι αβέβαιο. Οπότε η ιδέα που είχα, ταιριάζει και με την τωρινή κατάσταση.
Τι πιστεύεις θα μείνει πίσω όταν περάσει όλο αυτό; Ποιες είναι οι σκέψεις σου γενικά;
Θέλω να ελπίζω πως αυτό το παγκόσμιο γεγονός θα προβληματίσει όλον το κόσμο όσον αφορά το τρόπο ζωής μας. Ατομικά και συλλογικά.
Όσο για μένα, συνειδητοποιώ ότι η αντίληψη του χώρου και χρόνου είναι διαφορετική αυτήν την περίοδο. Έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα έχει περάσει ένας μήνας από την αρχή της καραντίνας. Ο χώρος μας, ο χώρος στον οποίο απλά γυρνούσαμε από τη δουλειά ή τη σχολή, ήταν εντάξει . Αυτές τις μέρες όμως τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα χώρο με τέσσερις τοίχους. Το σπίτι μας που αποτελούσε χώρος προστασίας τον βλέπουμε μερικές φορές ως χώρο φυλακής. Το ταβάνι μπορεί να μας προστατεύει από τις κακοκαιρίες, μας εμποδίζει όμως να δούμε τον ουρανό και τα αστέρια.
Στη σχολή μου, μας ζητάνε να αναδιοργανώσουμε το δημόσιο χώρο. Και σκέφτομαι πια, ότι ίσως ο αυτοκινητόδρομος να είναι τεράστιος για τις ανάγκες μας και το πεζοδρόμιο πολύ στενό. Ακόμα και πράγματα απλά, όπως τα ταμεία στα σούπερ μάρκετ είναι πολύ κολλητά.
Και σκέφτομαι ότι ο τρόπος ζωής μας έχει ήδη αλλάξει και στο μέλλον, θα αντιλαμβανόμαστε το χώρο διαφορετικά. Θα είναι σα να υπάρχει πάντα ένα αόρατο εμπόδιο. Ένας άυλος τοίχος. Ο ιός ίσως κάποια μέρα εξαφανιστεί. Η μνήμη του όμως όχι. Πάντα θα υπάρχει η ανάμνηση.
