Τρίτη 25 Ιουνίου 2019, η φωτογραφία της Julia De Luc, ρεπόρτερ της La Journada, έκανε τον γύρο του κόσμου και σχολιάστηκε στα περισσότερα δελτία ειδήσεων. Στην άκρη του ποταμιού που χωρίζει το σύνορο του Μεξικού με το Τέξας, το Rio Grande, πατέρας και κόρη είκοσι τριών μηνών βρίσκονταν νεκροί, με το πρόσωπο στην λάσπη και σφιγμένοι σε μια συγκινητική αγκαλιά, μάλλον η τελευταία ασπίδα της μικρούλας ενάντια στον τραγικό θάνατο. Ο Oscar Alberto Martinez ερχόταν από το El Salvador και με την οικογένειά του, έψαχνε μια καλύτερη ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η τύχη δεν του χαμογέλασε και τώρα έμεινε η γυναίκα του, μόνη της και διαλυμένη, να κλαίει άνδρα και παιδί, στην δυστυχισμένη πλευρά της Αμερικής. Σε αυτό το σύνορο, Mexico – USA, πέθαναν 286 άτομα μέσα στο 2018, στην άτυχη προσπάθεια να φύγουν από μια αβάσταχτη και άδικη ζωή. Το γεγονός αυτό δεν προκάλεσε όμως ποτέ ένα σοκ τόσο μεγάλο όσο αυτή η φωτογραφία. Και μέσα στην ίδια εβδομάδα βρήκαν πάλι στο ίδιο ποτάμι τα πτώματα από μια γυναίκα με τα τρία παιδάκια της και το θέμα δεν ακούμπησε καν την παγκόσμια ευαισθησία. Η διαφορά ήταν αυτή η εικόνα. Μια φωτογραφία που, χωρίς καμία λέξη, φανερώνει την αδικία του να έχεις γεννηθεί στην λάθος πλευρά ενός ποταμού. Μια φωτογραφία που, χωρίς καμιά εξήγηση, δικαιολογεί την προσπάθεια του κάθε πατέρα για το παιδί του. Μια φωτογραφία που, χωρίς καμιά συζήτηση, αποδεικνύει το μεγαλείο μιας αγκαλιάς μπροστά στην αθλιότητα του οικονομικού συμφέροντος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αλήθεια που απεικονίζεται ωμή, γυμνή, άκομψη σε μια φωτογραφία. Μια δύναμη που σπάει την σιωπή και την απραξία, συνυφασμένα προϊόντα μιας μετριόφρων καθημερινότητας. Μια δύναμη που αδειάζει πανηγυρικά όποιον τολμά να χτίζει τοίχους για να προστατεύει τα λοξά συμφέροντά του, όποιον διατάζει το κλείσιμο των λιμανιών για να κρύβει την οδυνηρή μιζέρια του, όποιον ανοίγει φυλακές και σημεία συγκέντρωσης για να υπερασπίζεται την απειλητική εξουσία του. Ας μην ξεχνάμε τότε αυτή την εικόνα. Ας βεβαιωθούμε ότι η τελευταία αγκαλιά της μικρής Angie παραμένει αποτυπωμένη στις μνήμες μας και γίνεται σύμβολο του αγώνα ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην σωστή πλευρά ενός συνόρου.
Συναυλία Μνήμης για τα θύματα των Τεμπών: Στο τέλος θα νικήσει το φως
Το Καλλιμάρμαρο γεμίζει, χιλιάδες φωνές ενώνονται για να φτάσει ο τραγούδι ως τα αστέρια. Δεν ξέρω αν Εκείνη παίρνει δύναμη από τον...
Διάβασε περισσότεραDetails