Είπα λοιπόν να περπατήσω από την Πατησίων ως το Μεταξουργείο. Ήταν από τις ελάχιστες φορές τους τελευταίους μήνες που είχα το χρόνο να το κάνω. Μου αρέσει πολύ να περπατάω και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Όταν το κάνω με ηρεμία και δε με ξεπερνά η καθημερινότητα παίρνω ένα κομμάτι από τους γύρω μου, κάποιοι μάλιστα μου το δωρίζουν.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, κάπου στο ύψος της πλατείας Βικτωρίας, βλέπω από μακρυά δύο κυρίους γύρω στα 45 να χαιρετιούνται και να ξεφωνίζουν όλο χαρά. Ο ένας από τους δύο που είχε παπάκι και ήταν σταματημένος στα φανάρια, κάνει στην άκρη για να ανταλλάξει μαζί του, έστω κι έτσι, πέντε κουβέντες. Φαινόταν πως ήταν φίλοι και είχαν χρόνια να βρεθούνε.

Περνώντας από δίπλα τους, η κουβέντα είχε ήδη ξεκινήσει. Ακούω λοιπόν την εξής φράση: «Με την ίδια γυναίκα δεύτερη φορά, ποτέ φίλε μου!». Δεν κρύβω πως η απόγνωση φαινόταν στο βλέμμα του. Ο άλλος κουνούσε καταφατικά και συμπονετικά το κεφάλι του. Εγώ χαμογέλασα. Συνέχιζα να το κάνω σε όλη τη διάρκεια μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Μου είχε φανεί γλυκό, μα συνάμα και δύσκολο. Πολλές φορές η αμηχανία βγαίνει σε χαμόγελο…

Σκεφτόμουν πως στους ανθρώπους πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες και να μην κρίνουμε εύκολα τις πράξεις τους και τις συμπεριφορές τους, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλοι μας για να φτάσουμε σε ένα σημείο, από κάπου έχουμε περάσει. Η διαδρομή είναι αυτή που μετράει και δυστυχώς δεν είναι γνωστή για όλους. Μη ξεχνάμε πως τροχός είναι και γυρίζει. Ο σοφός λαός εξάλλου λέει: «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις».

Θυμήθηκα πως τις προάλλες, βρέθηκα στη θέση εκείνων που πάντα κατηγορούσα!
Ένα και μόνο βλέμμα, μία και μόνο φράση, πάντα κάτι έχει να σου πει.
Είναι ωραίο να παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου, με αγάπη βέβαια και όχι με καχυποψία.

Μάρα