Η Μαρουσώ Γεωργοπούλου είναι μια ηθοποιός που κουβαλάει χρόνια εμπειρίας, τόσο πάνω στο θεατρικό σανίδι όσο και στις κάμερες, στα μικρόφωνα, στη διδασκαλία και γενικώς με ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο!
Πολυπράγμων, αφού εκτός από πτυχιούχος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Ωδείου Αθηνών, είναι και πτυχιούχος του τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έχει κάνει και μεταπτυχιακό στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Αθήνας με κατεύθυνση «Θέατρο και εκπαίδευση».
Μαζί με το σύζυγό της Μπάμπη Άρωνη -επίσης ηθοποιό, σκηνοθέτη και συγγραφέα- έκαναν ένα όνειρό τους πραγματικότητα: να φέρουν σε επαφή τον κόσμο με τη μαγεία του θεάτρου. Έτσι, δημιούργησαν τα Theater Labs, θεατρικά εργαστήρια για όσους θέλουν να ασχοληθούν ερασιτεχνικά με το θέατρο, που κάνουν κάτι πρωτοποριακό: ενώ έχουν την έδρα τους στον Πειραιά, δημιουργούν ομάδες σε όλη την Αττική, όπου οι δάσκαλοι μπορούν να κάνουν το μάθημά τους σε περιοχές που εξυπηρετεί τους μαθητές.
Με τη Μαρουσώ, συναντηθήκαμε μια καυτή μέρα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, αλλά η κουβέντα μας με «δρόσισε». Μιλήσαμε τόσο για τα θεατρικά εργαστήρια, όσο και για το επάγγελμα του ηθοποιού, τα μελλοντικά της σχέδια και για την υποψηφιότητά της στα φετινά Κορφιάτικα βραβεία για την ερμηνεία της στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Σαν το σκύλο με τη γάτα» σε σκην. Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου, που ανέβηκε τη χρονιά που πέρασε στο θέατρο «Κάτω απ’τη Γέφυρα».
Ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα, γιατί η Μαρουσώ είναι μια από τις πιο ευχάριστες παρέες, έτοιμη να δώσει συμβουλές σε εμάς τους νεότερους ηθοποιούς, πάντα με μάτια να λάμπουν όση ώρα μιλάει για τη δουλειά της. Κι από όλα αυτά καταλαβαίνεις πόσο καλή Δασκάλα (με Δ κεφάλαιο) είναι. Γιατί το πόσο καλή ηθοποιός είναι, το έχει αποδείξει πολλάκις σε όσους έχουμε την τύχη να την έχουμε απολαύσει επί το έργον.
Στα μάτια μου, μια superwoman, αφού έχει κι άλλον ρόλο, ίσως τον πιο σημαντικό: με τον Μπάμπη έχουν έναν γιο, τον γλυκύτατο Μιχάλη!
Απολαύστε την κουβέντα μας, ακριβώς όπως την απόλαυσα κι εγώ!
Πώς ξεκίνησαν τα Theater Labs;
Από ένα όνειρο που είχαμε εγώ και ο Μπάμπης. Δουλεύαμε σε διαφορετικούς οργανισμούς, θέατρα και σχολές και κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι αφού είμαστε μαζί στη ζωή, γιατί να μην είμαστε μαζί και στη δουλειά; Ακούγεται λίγο μαζοχιστικό, το ξέρω, με την έννοια ότι αυτόν τον άνθρωπο τον βλέπεις και στη δουλειά και στο σπίτι! Είπαμε όμως να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αφού και οι μαθητές μας από τα διάφορα μέρη που δουλεύαμε, μας προέτρεψαν να το κάνουμε. Ήθελαν κι εκείνοι να νιώθουν πιο άνετοι. Έτσι, πριν από 4 χρόνια το βάλαμε μπροστά. Στην αρχή πολύ δειλά, αν και είχαμε κόσμο που μας ακολούθησε και μας έδειξε εμπιστοσύνη.
Χρόνο με το χρόνο, τα Theater Labs εξαπλώθηκαν και μπορούμε πλέον να πούμε ότι είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός-εταιρεία μη κερδοσκοπική σε όλο τον κόσμο που έχει τόσες πολλές ερασιτεχνικές ομάδες. Όντως συμβαίνει, δεν είναι υπερβολή. Μιλάμε για 33 ομάδες σε όλη την Αττική, αφού το σύστημά μας έχει ως εξής: κάθε περιοχή έχει τη δική της ομάδα, το δικό της δάσκαλο, το δικό της χώρο. Οι δάσκαλοί μας δηλαδή απλώνονται σε διάφορες περιοχές. Κάθε δάσκαλος έχει πολλές ομάδες. Εξυπηρετούμε λοιπόν πολύ κόσμο που δεν μπορεί να έρχεται στον Πειραιά όπου είναι η βάση μας, αλλά και γενικά κόσμο που έχει ως βασική προϋπόθεση να κάνει μια δραστηριότητα που είναι κοντά στο σπίτι του.
Πώς μπορεί κάποιος να εγγραφεί;
Με ένα mail. Με τα στοιχεία και την περιοχή που τον ενδιαφέρει. Κι από εκεί και πέρα τέλη Αυγούστου, ενημερώνουμε αν έχει δημιουργηθεί ομάδα στην περιοχή ή σε κάποια γειτονική περιοχή, που γίνονται τα μαθήματα, ποιος θα είναι ο δάσκαλος και έτσι σχηματίζονται οι ομάδες. Τα μαθήματα μπορούν πλέον να γίνονται και καθημερινές. Είχαμε ξεκινήσει μόνο με Σαββατοκύριακα, αλλά πλέον λειτούργησαν και οι καθημερινές. Δίνουμε ένα πλάνο ωρών και ημερών κι αν γίνουν μεταβολές, θα είναι πολύ μικρές.
Τα Theater Labs έγιναν διάσημα στην Αττική), κυρίως για την καλή δουλειά που γίνεται και τους καλούς δασκάλους που έχει. Πώς γίνεται να έχετε τόσο χαμηλά δίδακτρα (50E/μήνα και 10E η εγγραφή);
Όταν αποφασίσαμε να το κάνουμε, είχαμε θέσει κάποιους όρους στους εαυτούς μας. Χαμηλά δίδακτρα και τα παιδιά θα πληρώνουν μόνο αυτά. Όταν ήμουν δασκάλα σε άλλες ομάδες, οι μαθητές πλήρωναν το μήνα τους, αλλά οι επιχειρηματίες ζητούσαν χρήματα και για τα κοστούμια, το ενοίκιο του θεάτρου, τη βιντεοληψία, τα σκηνικά κλπ κλπ. Κι ένιωθα πολύ άσχημα. Απαράβατος όρος μας λοιπόν ήταν να πληρώνουν ΜΟΝΟ 50 ευρώ το μήνα.
Δεν πληρώνουν τίποτα επιπλέον λοιπόν τα παιδιά, την ώρα που είναι να γίνει η παράσταση. Έχουμε κάνει τον προγραμματισμό μας και βγαίνουν τα έξοδα. Αν δεν βγουν, τα πληρώνουμε εμείς. Επίσης, έχουμε δημιουργήσει κάρτα μέλους, με την οποία οι μαθητές μας μπορούν να παρακολουθούν παραστάσεις δωρεάν ή με χαμηλό εισιτήριο, να αγοράσουν βιβλία σε συνεργαζόμενα βιβλιοπωλεία, ενώ μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν σεμινάρια από εξωτερικούς συνεργάτες, τη στιγμή που όσοι δεν είναι μαθητές, έχουν οικονομική συμμετοχή.
Τους χώρους που θα γίνονται τα μαθήματα σε κάθε περιοχή, πώς τους βρίσκετε;
Εμείς! Κάνουμε ένα “tour” στις περιοχές και πάμε και βρίσκουμε χώρους που θεωρούμε ότι μας εξυπηρετούν. Κάθε ομάδα κάνει μάθημα 1 φορά την εβδομάδα, για 4 ώρες. Οι 4 ώρες περνάνε πολύ γρήγορα. Κάνουμε ορθοφωνία και φωνητική, κινησιολογία, ιστορία Θεάτρου, αυτοσχεδιασμό και θεατρικές ασκήσεις. Όλα αυτά στα πλαίσια του ερασιτεχνικού θεάτρου.
Δεν πάμε να βγάλουμε επαγγελματίες, αλλά να δώσουμε μια γερή βάση, ώστε οι ομάδες να μπορούν να σταθούν στη σκηνή για την τελική παράσταση. Από Χριστούγεννα, χωρίζουμε το μάθημα σε 2 ώρες αυτοσχεδιασμό και 2 ώρες πρόβα για την παράσταση. Για εμάς ο αυτοσχεδιασμός είναι το Α και το Ω.
Θεωρούμε ότι βοηθάει πάρα πολύ τους ερασιτέχνες ώστε να απελευθερωθούν, να μην ντρέπονται και να καταλάβουν το ρόλο που παίζουν. Δουλεύουμε πάρα πολύ με αυτοσχεδιασμό και αρέσει και πολύ στα παιδιά. Μερικές φορές, όταν η παράσταση πλησιάζει και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμό, έχουμε παράπονα. Νιώθουν άνετα με αυτή τη διαδικασία.
Έχετε δημιουργήσει και ομάδες ενηλίκων και ομάδες παιδιών;
Ναι οι μαθητές μας είναι από 3 έως 85 χρονών! Έχουμε την ομάδα Δημοτικού, την ομάδα Γυμνασίου (για παιδιά έως 15 χρονών) ενώ τα παιδιά από 16 ετών και πάνω, τα βάζουμε με τους ενήλικες. Όταν αντιληφθούμε ότι ένα παιδί 16 χρονών μπορεί να υπάρξει σε ομάδα ενηλίκων, τότε το κατατάσσουμε εκεί.
Σκέφτεστε να εξαπλωθείτε και σε όλη την Ελλάδα;
Τα όνειρά μας δεν σταματάνε ποτέ! Κάθε χρόνο παίρνουμε μηνύματα -από Θεσσαλονίκη κυρίως- και μας ρωτούν αν θα πάμε και εκεί. Αλλά είναι δύσκολο. Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε άνθρωπο της εμπιστοσύνης μας, να πάει εκεί και να είμαστε και σε άμεση επικοινωνία μαζί τους. Γιατί και εγώ ως διευθύντρια, αλλά και ο Μπάμπης ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος, θέλουμε να είμαστε σε άμεση επαφή με όλες τις ομάδες και έχουμε ενημέρωση από τους δασκάλους σε εβδομαδιαία βάση.
Είμαστε δύο άνθρωποι που ειλικρινά γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει στις ομάδες μας. Ξέρουμε κάθε Κυριακή βράδυ τι συνέβη την εβδομάδα που πέρασε. Ποιος έχει πρόβλημα, τι συμβαίνει, ποια είναι η εξέλιξη των παιδιών, τι καλό έχει δημιουργηθεί κλπ. Θέλουμε ο,τιδήποτε συμβαίνει, να λύνεται τη στιγμή που συμβαίνει, να μην μένει. Μέσα στις υποχρεώσεις των δασκάλων είναι να στέλνουν ενημέρωση. Είμαστε πολύ «μέσα» στις ομάδες, ακόμη και σε αυτές που δεν είμαστε δάσκαλοι οι ίδιοι.
Τα έργα που παίζονται στο τέλος της χρονιάς πώς επιλέγονται;
Δεν κάνουν όλες οι ομάδες παράσταση στο τέλος. Μπορεί κάποιοι να μην θέλουν να κάνουν παράσταση, αλλά μόνο αυτοσχεδιασμούς και τα υπόλοιπα μαθήματα που περιλαμβάνει το 4ωρο. Αυτό το δηλώνουν από την αρχή και τοποθετούνται στην αντίστοιχη ομάδα.
Για τα έργα που θα παιχτούν, η επιλογή γίνεται είτε με βάση τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες του δασκάλου -γιατί και ο δάσκαλος ως ηθοποιός έχει κρυφά «απωθημένα» : παραστάσεις που θα ήθελε ο ίδιος να παίξει ή να σκηνοθετήσει. Αλλά, αν δεν δεις την ομάδα, δεν μπορείς να προκαταβάλεις τίποτα. Συμβαίνει πολλές φορές να έχεις επιλέξει από την αρχή της χρονιάς να κάνεις δράμα ή κωμωδία. Να έχεις στο μυαλό σου ένα πολύ συγκεκριμένο δράμα. Αλλά να δεις τη σύσταση της ομάδας και να πεις «Αποκλείεται. Αυτή η ομάδα δεν είναι για αυτό». Έτσι, αλλάζεις.
Πρέπει να είσαι ευέλικτος. Με τους ερασιτέχνες πρέπει να έχεις μια πολύ ειδική μεταχείριση. Όχι να τους φορτώσεις κάτι με το οποίο δεν περνάνε καλά -γιατί ασχολούνται με το θέατρο για να περάσουν καλά-έχουν έρθει για να κάνουν μια ευχάριστη δραστηριότητα. Πρέπει να περνάνε καλά. Μέσα στη σοβαρότητα, την πειθαρχία και την αυστηρότητα που χρειάζεται για να κάνεις θέατρο, πρέπει να περνάμε καλά. Αυτό το έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Δεν θέλουμε να φύγει από τα Theater Labs κάποιος επειδή δεν περνάει καλά ή βαριέται. Να φύγει για όποιον άλλον λόγο θέλει, εκτός από αυτόν! Κάθε χρόνο λοιπόν, τα έργα περνάνε από συζήτηση και έγκριση. Δεν μπορεί κάποιος δάσκαλος να κάνει ό,τι θέλει.
Για παράδειγμα, έχουμε θέσει ως βέτο ότι δεν θα γίνουν ποτέ σκηνούλες και μονόλογοι. Όχι γιατί δεν εκτιμούμε και αυτή τη διαδικασία ή δεν τη θεωρούμε εποικοδομητική, αλλά θέλουμε να δείχνουμε μια ολοκληρωμένη δουλειά στο τέλος και να καλλιεργείται η ομαδικότητα.
Έχουμε σύμπνοια απόψεων με το Μπάμπη και κοιτάμε τα έργα να έχουν μια κάποια συνοχή. Όχι από πλευράς εποχής, αλλά φέτος ας πούμε κάναμε όλο κωμωδίες και ένα δράμα. Ποικιλία κωμωδιών. Φαρσοκωμωδίες, κωμωδίες εποχής. Πολλές φορές ο Μπάμπης γράφει έργα ειδικά για τις ομάδες που έχουμε. Αν επιλέξουμε κάποιο έργο άλλου συγγραφέα, ίσως χρειαστεί να διασκευαστεί στα μέτρα της ομάδας.
Γιατί θεωρείς ότι ο κόσμος πρέπει να ασχολείται με το θέατρο; Και κατ’επέκταση γιατί θεωρείς ότι τόσος πολύς κόσμος θέλει να ασχολείται με το θέατρο;
Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος, μονό προσωπικά μπορώ να μιλήσω. Εμένα το θέατρο με έκανε πιο κοινωνικό άνθρωπο. Σταμάτησα να ντρέπομαι, ήμουν ένα πολύ ντροπαλό παιδί, δεν μπορούσα να κάνω φίλους, δεν διεκδικούσα τα δικαιώματά μου. Μέσα από το θέατρο, απέκτησα λόγο και μπόρεσα να εκφράσω την άποψή μου, να αναπτύξω την κοινωνικότητά μου και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Μακάρι να το είχα κάνει ακόμη πιο νωρίς απ΄ ότι το έκανα. Μακάρι να το είχα κάνει από το Δημοτικό. Τότε στα σχολεία, δεν υπήρχε η θεατρική αγωγή, δεν ήταν μέσα στα μαθήματα. Εμένα μου έλειπε, ίσως να είχα σταματήσει να είμαι τόσο ντροπαλή και εσωστρεφής πολύ νωρίτερα.
Όσο γιατί πιστεύω ότι θέλει ο κόσμος να ασχολείται με το θέατρο, θεωρώ ότι είναι η απόλυτη ανάγκη τους κόσμου να επικοινωνήσει.
Και η ανάγκη του να βρεθεί σε μία ομάδα. Γιατί έχουμε σταματήσει να είμαστε ομάδες και παρέες. Είμαστε συνήθως δύο-δύο. Παλιά έβλεπες φοιτητές να κάθονται 20-30 άτομα παρέα. Όταν οι άνθρωποι μπαίνουν σε διαδικασία γάμου και παιδιών, ναι μεν, ο κύκλος μεγαλώνει ως οικογένεια, αλλά την ίδια στιγμή στενεύει, γιατί περιορίζεται σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο αυτό όμως που ζητάει ο καθένας μας. Τις παρέες και τους φίλους μας τους διαλέγουμε. Αυτό και μόνο δείχνει ότι έχουμε ανάγκη την παρέα.
Τη σημερινή εποχή, λείπει η επικοινωνία και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αυτό. Αυτό που μας λένε οι δικοί μας μαθητές είναι «Σας ευχαριστούμε πολύ για τις Κυριακές μας, που σταμάτησαν να είναι βαρετές». Δεν πάμε κάπου αν δεν έχουμε λόγο. Έχουμε κλειστεί πολύ. Εμείς δίνουμε ένα βήμα και ένα λόγο να βγουν από το σπίτι και να έρθουν σε επαφή με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους. Γιατί όλες οι ομάδες έχουν τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Για παράδειγμα, είχαμε φέτος μια καινούργια ομάδα στη Ν. Σμύρνη, που την ανέλαβα εγώ. Όταν πρωτοπήγα στην ομάδα και γνωριστήκαμε, γύρισα στο Μπάμπη και είπα: «Είναι τόσο διαφορετικοί αυτοί οι άνθρωποι, που, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα ταιριάξουν ποτέ μεταξύ τους».
Αν και η εμπειρία μου έχει δείξει ότι δεν έχει να κάνει. Παρόλα αυτά, αυτή η ομάδα δέθηκε πάρα πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι, οι ανόμοιοι μεταξύ τους, έβγαιναν μετά το μάθημα όλοι μαζί για καφέ και ήταν πάντα ΟΛΟΙ ΜΑΖΊ. Αυτό κάνει το θέατρο. Μοιραζόμαστε πολλά πράγματα μέσα στην ομάδα. Μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς και τις ασκήσεις, τα συναισθήματα που μπορείς να μοιραστείς είναι μοναδικά. Οι στιγμές είναι μοναδικές. Οι ομάδες έχουν κοινά μυστικά, κοινές εμπειρίες. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Να, γιατί οι άνθρωποι έρχονται σε εμάς. Έχουμε πετύχει το εξής: μπορούμε να λέμε ότι τα Theater Labs είναι μια μεγάλη οικογένεια. Κλαίνε όταν τελειώνει η χρονιά. Τους λείπει όταν σταματάμε. Και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν μια παράσταση θα βγει καλή. Μ’ ενδιαφέρει που περνάει η χρονιά και οι ομάδες ζητούν να ξεκινήσουν ξανά.
Ερχόμενη σε επαφή με ερασιτέχνες, έχεις διατηρήσει ακόμη αυτήν την πρωτογενή χαρά όταν κάνεις θέατρο; Γιατί όταν περνάς στο φάσμα του επαγγελματία, ίσως αυτό σιγά σιγά να χάνεται.
Συμφωνώ απόλυτα. Αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια-18 για την ακρίβεια- που είμαι επαγγελματίας ηθοποιός-δουλεύω συνέχεια. Ευχής έργον να έχεις πάντα δουλειά, δεν το συζητώ, πότε είμαι ευχαριστημένη πότε όχι τόσο. Θεωρώ ότι αν δεν δούλευα με ερασιτέχνες, αυτή η πρωτογενής χαρά μου θα είχε φύγει. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, μπαίνουν μ’ αυτή τη χαρά που εγώ είχα όταν ξεκίνησα και κάθε φορά στο μάθημα, μου το υπενθυμίζουν και περνάω καλά κι εγώ μαζί τους. Μαθαίνω κι εγώ δίπλα τους. Ξαναγίνομαι η φοιτήτρια του Α’ έτους!
Όταν κάνεις το θέατρο επάγγελμα, κάπου αυτή η χαρά χάνεται. Κάνω μια δουλειά γιατί πρέπει να πληρώσω το νοίκι. Άλλο αυτό κι άλλο κάνω θέατρο για μένα. Γιατί έχω αποφασίσει ότι αυτό με χαροποιεί και μου κάνει καλό. Είναι διαφορετικό. Άλλο το βιοποριστικό που χάνει την ουσία της χαράς. Ενώ το ερασιτεχνικό, είναι μόνο η χαρά. Κι αυτή τη χαρά πρέπει να βρίσκουν πάντα οι επαγγελματίες. Αυτό κάνω εγώ τουλάχιστον.
Οι παραστάσεις που έγιναν φέτος;
Στο θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα» του Νίκου Δαφνή. Συνεργαζόμουν επαγγελματικά με το θέατρο αυτό και στην παράσταση για παιδιά «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Σαν το σκύλο με τη γάτα», όπου είχα το ρόλο της παραμάνας.
Για τον οποίο απ’ ότι ξέρω, είσαι και υποψήφια για το βραβείο Ερμηνείας στα Κορφιάτικα Βραβεία στην κατηγορία του θεάτρου για παιδιά.
Ναι, χάρηκα πολύ που προτάθηκα. Αγάπησα και το έργο και τους υπέροχους συνεργάτες, αλλά και το ρόλο που είχα. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη τιμή.
Τι ετοιμάζεις για του χρόνου;
Ίσως, η παράσταση πάει περιοδεία. Αυτό γνωρίζω μόνο προς το παρόν. Από εκεί και πέρα, επειδή με το Μπάμπη κάνουμε παραγωγές και δικών μας έργων, ψάχνουμε να δούμε τι ακριβώς θα ανεβάσουμε φέτος. Και σε αυτό το κομμάτι, ευτυχώς πάμε πολύ καλά. Την προηγούμενη σεζόν, είχαμε ανεβάσει στο «Κάτω απ’ τη Γέφυρα» την παράσταση «Θάλαμος 7» (κείμενο και σκηνοθεσία του Μπάμπη) που πήγε για τρεις μήνες sold out και έχουμε αφήσει και μια λίστα αναμονής 200 ατόμων.
Αυτή η παράσταση πραγματεύεται την κακοποίηση, που πια έχει πάρει τόσες πολλές μορφές και εκφράσεις και μπορεί να στιγματίσει τις ζωές όλων μας. Υποστηρίχθηκε από την UNESCO, από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, τους Lions και από πολλούς οργανισμούς που ασχολούνται με το θέμα. Πήγε πάρα πολύ καλά και νομίζω δεν τελειώσαμε με αυτό το έργο. Φέτος, μάλλον δεν θα επαναληφθεί, αλλά σίγουρα θα το κάνουμε πάλι κάποια στιγμή. Είμαστε ακόμη στο ψάξιμο για φέτος!
Ευχαριστώ πολύ τη Μαρουσώ Γεωργοπούλου. Για τη συζήτηση που έφυγε από τα στενά όρια της συνέντευξης, για τις ωραίες συμβουλές, τη θετική ενέργεια.
Για να έρθετε σε επαφή με τον θαυμαστό κόσμο των Theater Labs:
Καποδιστρίου 24,Πειραιάς
694 566 5851
http://www.theaterlabs.gr
https://www.facebook.com/TheaterLabs/
