Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έλαβα κάρτα με το ταχυδρομείο.

Ήταν ένας ωραίος ροζ φάκελος, αρωματισμένος με Tosca, από μια φίλη μου που έμενε 3 τετράγωνα παρακάτω από το σπίτι μου. Μια μεγάλη ευχετήρια κάρτα για τα γενέθλιά μου, με ζωγραφισμένα ανάγλυφα λουλούδια. Τον φύλαξα σ΄ένα κουτί, χωρίς να φαντάζομαι πως κάποτε θα γινόταν μουσειακό κομμάτι.

Εκείνες τις παλιές εποχές ο κόσμος έστελνε και λάμβανε γράμματα. Ο φάκελος ανοιγόταν το βράδυ, παρουσία όλης της οικογένειας. Φάκελοι επίσημοι, από περλέ χαρτόνι, με προσκλητήριο γάμου ή βαφτίσεως «δια την οικογένειαν Τάδε». Αυτό σήμαινε ότι πρέπει να βγει από την ξύλινη ντουλάπα το κοστούμι του μπαμπά και οι γυναίκες να κλείσουν ραντεβού με τη μοδίστρα «για να ραφτούν».

Φάκελοι που έγραφαν στην άκρη ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ, από κάποιο παλιό αισθηματάκι, με λόγια πυκνογραμμένα πάνω σε λεπτό τετρασέλιδο χαρτί, που όταν διαβάζονται σήμερα φαίνονται σαν γλυκόπικρα αστεία. Ερωτικά γράμματα, που μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, ο έρωτας είχε εξανεμιστεί.

Φάκελοι μακρόστενοι, του εξωτερικού BY AIR MAIL, PER AVIΟΝ, με μπλε και κόκκινες γραμμές στο περίγραμμα, από τον ξενιτεμένο θείο στην Αουστράλια, που καμιά φορά έκρυβαν και ένα χάρτινο δεκαδόλαρο. «Καλή αντάμωση» έγραφε ο θείος, αλλά τελικά δεν τον ανταμώσαμε ποτέ. Κάποτε σταμάτησε να μας γράφει, μας έλειψε ο θείος και τα δεκαδόλαρα, τον ψάξαμε και μάθαμε ότι παντρεύτηκε κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του.

Κάρτες με ευχές για «ταχείαν ανάρωσσιν». Ως απάντηση στείλαμε μια σουρεάλ φωτογραφία του ασθενή με γύψο στο χέρι, κι εμείς τριγύρω του χαμογελαστοί.

Να και η κάρτα με τα «Θερμά Συγχαρητήρια δια την γέννησιν του μπέμπη σας». Απαντήσαμε με τη φωτογραφία του μπέμπη μας, γυμνού πάνω σε μία μαξιλάρα, με ένα μπλε φιόγκο στα μαλλιά. Τα επόμενα χρόνια, ο «μπέμπης» προσπάθησε να εξαφανίσει την ντροπιαστική φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ, αλλά υπήρχαν τόσα αντίγραφα σταλμένα σε συγγενείς, που απέτυχε.

Κάρτες χριστουγεννιάτικες, με αναμμένα κεριά πάνω σε χιονισμένες κουκουνάρες, πρωτοχρονιάτικες με ελαφάκια και χρυσές καμπανούλες «Ευτυχές το Νέον Έτος», «Χαρούμενο το 1954». Πασχαλινές κάρτες με κοτοπουλάκια αγκαλιασμένα με λαγούς και τσολιάδες μαζί με βοσκοπούλες, δίπλα στον οβελία, να τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά κάτω από την Ακρόπολη.

Φάκελοι και κιτρινισμένα γράμματα από ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια, όμως τα νοιάξιμό τους για εμάς φαίνεται από τη γραφή τους.

Λαχταρώ να λάβω τέτοιους φακέλους, να τους ανοίξω αργά αργά, να τους μυρίσω, να αγγίξω το χαρτί και να ψηλαφίσω τον γραφικό χαρακτήρα, όμως κάτω από την εξώπορτα βλέπω μόνο λογαριασμούς και στο mail μου ένα μικρό κουδουνάκι να αναβοσβήνει.

γράφει η Σοφία Τριανταφυλλοπούλου | [email protected]