Το Χορτόζουμο απαρτίζεται από 52 ποιήματα, τα οποία ταξιδεύουν με τον δικό τους τρόπο πάνω στο χαρτί. Ποίηση εξωστρεφής. Ποίηση με άποψη. Ποίηση που δεν παγιδεύεται σε κλειστά σχήματα και μάταιες αυτοαναφορικότητες
Η Βίκυ Τζελέπη αλιεύει από το παρελθόν αλλά τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον. Ποίηση συγκινητική, ατόφια, τρυφερή και τραχιά όπου πρέπει. Παρήγορο που στις μέρες μας διαβάζουμε τέτοιους στίχους που δεν αποκρύπτουν σκόπιμα, αλλά φέρονται απλόχερα στις λέξεις για να πουν όσα είναι ανάγκη να ειπωθούν.
Η πρώτη σας ποιητική συλλογή. Πώς νιώθετε;
Χαρούμενη φυσικά. Η χαρά του μοιράσματος έχει υπερκεράσει τον φόβο της έκθεσης.
Χορτόζουμο λοιπόν, πείτε μας τι σημαίνει για εσάς και γιατί επιλέχθηκε ως τίτλος της συλλογής;
Η αλήθεια είναι πως επιλέχθηκε έπειτα από πρόταση του εκδότη μου, ίσως γιατί τον άγγιξε το αντίστοιχο κείμενό μου. Τελικά είχε δίκιο. Αυτό είναι η συλλογή μου. Η ουσία ενός ταπεινού χόρτου.
Μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα γράφτηκαν τα ποιήματα που τελικά συμπεριλήφθηκαν στην έκδοση;
Όταν γράφτηκαν τα ποιήματα δεν υπήρχε στο μυαλό μου η έκδοσή τους. Αυτό προέκυψε αργότερα. Έτσι επιλέχτηκαν κάποια που γράφτηκαν την προηγούμενη εξαετία περίπου.
Ξεχωρίζετε κάποιο ποίημα από τη συλλογή;
Όχι, δεν μπορώ να πω πως ξεχωρίζω κάποιο. Ούτε ακόμα κι από όλα τα γραπτά μου που είναι πολλαπλάσια αυτών της συλλογής. Η διαδικασία της δημιουργίας τους είναι
για μένα σημαντικότερη από το αποτέλεσμα. Ο αναγνώστης θα ξεχωρίσει αυτό που θα του μιλήσει, αυτό που είναι σημαντικό για αυτόν.
Θα θέλατε να μοιραστείτε την ιστορία κάποιων από τα ποιήματά σας;
Μα τη λένε μόνα τους την ιστορία τους. Συνηθίζω να λέω πως τα ποιήματα μιλάνε σ’ αυτόν που κοιτάνε. Άλλωστε αυτός θεωρώ πως πρέπει να είναι κι ο σκοπός της έκδοσής τους. Να συνομιλήσουν με τον αναγνώστη. Τι δουλειά έχω εγώ να μπερδεύομαι στα πόδια τους;
Βάλτε μας στις συνήθειες γραφής σας: Γράφετε στο χαρτί, στον υπολογιστή; Έχετε κάποια «ιεροτελεστία» για να ξεκινήσετε;
Όταν γεννιέται κάτι μέσα μου είναι τόσο επιτακτικό που χρησιμοποιεί το προσφορότερο μέσον. Βέβαια από κει και πέρα ακολουθεί μια μακρά, βασανιστική καμιά φορά αλλά και όμορφη διαδρομή επεξεργασίας που απαιτεί απομόνωση και συγκέντρωση. Η γλώσσα είναι τελικά το μοναδικό και πολύτιμο μέσον, ο τρόπος που εγώ αποτυπώνω είναι συγκυριακές λεπτομέρειες.
Τι σας κινητοποιεί για να πιάσετε το στιλό, το πληκτρολόγιο;
Ένα εξωτερικό ερέθισμα, μια συγκίνηση, ένας φόβος, μια αχαλίνωτη σκέψη.
Παρατήρησα πως απ’ όπου κι αν εκκινεί ένα ποίημά σας, τελικά καταλήγει στο απλό, στο καθημερινό, στο εδώ και στο τώρα κατά κάποιο τρόπο. Συμφωνείτε; Και αν ναι, είναι επιλογή αυτό;
Δεν υπάρχει κώδικας, συνταγή ή επιδίωξη στο γράψιμό μου. Αν αυτό παρατηρείτε είναι ίσως γιατί αυτό εισπράξατε ως απόχρωση της ταυτότητάς μου.
Διδάσκεται η γραφή; Η ποίηση;
Άλλο η γραφή, άλλο η ποίηση. Η γραφή, όπως κι η γλώσσα, σίγουρα διδάσκεται, βελτιώνεται, καλλιεργείται και σίγουρα αποτελεί θεμέλιο κι οικοδόμημα της ποίησης. Η ποίηση όμως πώς να διδαχτεί, όταν ακόμα προσπαθούμε αγωνιωδώς να την ορίσουμε, να την περιγράψουμε. Είναι το πνεύμα που κατοικεί μέσα στο οικοδόμημα της γραφής, η ενέργεια που μας προκαλεί ρίγος, που μας συγκλονίζει. Διδάσκεται αυτό;
Γράφετε: «Όταν μεγαλώσω δε θέλω να γίνω ποιήτρια, θέλω να γίνω παιδί». Τι σημαίνουν για εσάς αυτοί οι στίχοι;
Σημαίνουν πως η γραφή για μένα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τρόπος μου να μονολογώ, αλλά και να επικοινωνώ, να εξερευνώ αλλά και να κρύβομαι. Είναι ο τρόπος μου να παίζω, να φαντάζομαι, να ρωτώ συνεχώς. Ο τρόπος μου να τιμωρούμαι ή να αθωώνομαι. Να επιστρέφω στην αγνότητα και στην ελευθερία.
