Περιοδεύων Θίασος, μια σκοτεινή κωμωδία, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο ΕΛΕΡ.
Από την εποχή τής «Ποντικοπαγίδας», του έργου που διδάσκει στους πλανόδιους θεατρίνους ο νεαρός πρίγκιπας Άμλετ προκειμένου να πιάσει στην φάκα τον δολοφόνο πατριό και θείο του Κλαύδιο μέχρι και σήμερα, το θέατρο έχει έναν σαφώς πολιτικοκοινωνικό προσανατολισμό όταν καταπιάνεται κι αγγίζει θέματα ιστορικού ενδιαφέροντος.
Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι μια ανοικτή πληγή που πυορροεί. Η φετινή επέτειος (100 χρόνια μετά) είναι μια καλή αφορμή για αυτογνωσία αλλά και για έρευνα, για μελέτη των πραγματικών συνθηκών (ακόμα) μίας απάνθρωπης γενοκτονίας, ακόμα μίας τραγικής προσφυγιάς.
Από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Η αλαζονεία των ισχυρών, το μεθύσι των νικητών, το πλιάτσικο των καιροσκόπων, η επικράτηση των μετρίων, η επιβολή τού νόμου τής ζούγκλας σε καιρούς πολεμικών αναταραχών καταλύουν κάθε έννοια κράτους δικαίου, και τού Δικαίου γενικότερα. Η Νέμεσις όμως καιροφυλακτεί για να αποδώσει ό,τι αναλογεί σε κάθε έναν.
Αυτή είναι ακριβώς η έννοια και η λειτουργικότητα τής αρχαίας τραγωδίας σήμερα.
Στην συγκεκριμένη παράσταση ένα υποτιθέμενο «μπουλούκι» με ακροβατικά, κλόουν, νούμερα βαριετέ, κάτω από την γελαστική επιφάνεια δεν μας επιτρέπει να ξεγελαστούμε και να θαρρούμε πως βλέπουμε μια κωμωδία με τα όλα της, παρ’ όλο που είναι κωμωδία, αν και δεν σκάει θεατή χείλι, παρά μόνον κάτι αμήχανους καγχασμούς συναινέσεως ακούγεται, κάποιος κλαυσίγελος δειλός, κάποιο δάκρυ κρατημένο.
Εμένα προσωπικά με υπνώτισε αυτή η παράσταση με την τόση υπερκινητικότητα, με το δεύτερο και τρίτο επίπεδο τού κειμένου εμφανές, με την αγάπη να δείχνει το τραυματισμένο αποκρουστικό πρόσωπό της, θύμα τού Αποτρόπαιου που φωλιάζει στις ανθρώπινες ψυχές φωτισμένες από τις σκιές τού Πολέμου.
«Ασπρόμαυρο» θέαμα, διπολικό, αναχαιτιστικό όλων των προσπαθειών για συναισθηματική ταύτιση με τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων και ηρωίδων. Αδύνατον, γιατί εδώ το ζητούμενο είναι η επική αναπαράσταση, ο μπρεχτικός προβληματισμός, η διαλογιστική αποστασιοποίηση, η απανθρωποποίηση εν τέλει προκειμένου να αντέξεις το υπερβατικό τόσης απανθρακωμένης βίας, τόσης φλεγομένης κτηνωδίας, τόσης φιλοχρήματης εξουσιολαγνείας.
Έχει κάτι το αντεστραμμένα ερωτικό αυτή η ιστορική μετάπλαση. Οι σαδομαζοχιστές των BDSM κλαμπ μπορεί και να εύρισκαν αισθητική ηδονή σε ανάλογα θεάματα.
Όμως ο συνήθης καλός και καλοπροαίρετος χαμογελαστός θεατής θα συναντήσει μεγάλη δυσκολία να αντιστρέψει το νοσηρό κλίμα και να μετατρέψει το ερεβώδες σε κήπο ανθισμένο. Η συνδημιουργικότητα έχει κι αυτή τα όριά της.
Εκπληκτικής υποκριτικής δεξιοτεχνίας παράσταση. Τρεις ηθοποιοί γεμίζουν τον αναπεπταμένο χώρο με τις βιντεοπροβολές και τα ψηφιακά συνθήματα.
Χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε για θέατρο-ντοκουμέντο, θαυμάζουμε την υπνωτική υποβολή που επιτυγχάνεται δια της κωμικής υπερβολής στη διαχείριση ενός κάθε άλλο παρά αστείου θέματος.
Όμως η ψυχή, άμαθη στον πόνο, ανακαλύπτει το γελοίο ακόμα και στην πλέον δυσοίωνη δυστυχία. Έτσι μόνον ισορροπεί και μπορεί να συνεχίσει την (επίγεια) ζωή της.
Ισορροπία στα όρια που επιτεύχθηκε χάρη στο κρουστό κείμενο, στην διδακτική σκηνοθεσία, καθώς και στο μπρίο τριών ηθοποιών κληρονόμων θαρρείς των αρχαίων μίμων και παντόμιμων.
Ειρήσθω εν παρόδω, πως οι τρεις επί σκηνής διονυσιακοί τεχνίτες είναι ΚΑΙ μουσικοί: Γεράσιμος Γεννατάς (κλαρινέτο), Μάρια Φλωράτου (κοντραμπάσο), Γιάννης Ασκάρογλου (κρουστά). Πρότυπο και υπόδειγμα για κάθε επίδοξο ομότεχνό τους. Ο ηθοποιός πρέπει σήμερα να διαθέτει πλήρη φωνητική και χορευτική επάρκεια, απόλυτη ορθοφωνία, μελετημένη κίνηση, έλεγχο των εκφραστικών του μέσων και να ασκείται καθημερινά στις επικοινωνιακές ικανότητας και να βελτιώνει τις όποιες δεξιότητές του. Με τίποτα λιγότερο δεν συμβιβάζονται οι σύγχρονοι επαρκείς θεατές. Είναι πια τόσο ανταγωνιστικός ο χώρος τής Τέχνης που εκπτώσεις δεν γίνονται δεκτές.
Σημαντικό ρόλο στην από σκηνής διδασκαλία αυτού τού ιστορικού δράματος, φωτισμένου από μία άλλη, απρόβλεπτη, τραγελαφική γωνία, είναι η Ελεάνα Γεωργούλη (σκηνοθεσία, πρωτότυπο κείμενο, κίνηση). Πρωτότυπη και γενναία ματιά. Είναι δύσκολο να μιλάς με τη φωνή τής Αλήθειας στο θέατρο, τον κατ’ εξοχήν χώρο τού συμβατικού «ψεύδους».
Το τίμημα είναι ελαφρύ, καθόσον η τοσούτη και τοιαύτη έκρηξις ιστορικής ευκρινείας και αφοπλιστικής ειλικρίνειας αντισταθμίζεται και ισχυροποιείται από τον σκηνικό διάκοσμο, την επιβλητική μουσική, τα κοστούμια και τις προβαλλόμενες εικόνες. Υπεύθυνοι / υπεύθυνες για αυτή την υποδειγματική υποστήριξη ενός εξαρχής ρηξικέλευθου εγχειρήματος είναι οι:
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνογραφία, κοστούμια: Γιώργος Τρικκαλιώτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: Karol Jarek
Video design: Χρυσάνθη Μπαδέκα
Promo Trailer: Αλέξης Ζαφειράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδόσης Τανής
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Οργάνωση παραγωγής: Retrospectiva Productions ΑΜΚΕ & Άνοιγμα ΑΜΚΕ
Μην το χάσετε αυτό το θέαμα. Είναι διαφορετικό, ανατρεπτικό και θα ταράξει τα νερά. «Υπέρ Δικαίου κι Αδυνάμου» γενικώς.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
info από το Δελτίο Τύπου:
Η μυθοπλασία συναντά το ντοκουμέντο σε μια σκοτεινή κωμωδία πάνω στις πολλαπλές περιπέτειες του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο «Περιοδεύων Θίασος», ένα νέο θεατρικό έργο από την βραβευμένη ηθοποιό και σκηνοθέτη Ελεάνα Γεωργούλη, υπό τις πρωτότυπες μουσικές του Θάνου Κοσμίδη των Burger Project, ανεβαίνει από το Σάββατο 22 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο ΕΛΕΡ. Στο ρόλο του Γελωτοποιού, ο Γεράσιμος Γεννατάς.
Μέσα από ένα παράδοξο βαριετέ καταστρώματος, η παράσταση ταξιδεύει στο χρόνο, διατρέχοντας τα πολιτικά αδιέξοδα που καταβροχθίζουν τη χώρα μας, αγγίζοντας άλλοτε βλάσφημα και άλλοτε ιλαρά τα αποτρόπαια του κόσμου που συνεχίζουν να κυριαρχούν.
Σμύρνη, Σεπτέμβρης του 1922. Ένας Αμερικανός πολίτης ναυλώνει το πλοίο Mimosa που θα μεταφέρει δύο χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας στον Πειραιά. Έχοντας μόλις γλιτώσει από τις φλόγες στην προκυμαία, τρεις θεατρίνοι, πάνω σε ένα κατάστρωμα κρατούν συντροφιά στο πλήθος μέχρι να φτάσει απέναντι. Η ταχυδακτυλουργός Νινέτ ειδικεύεται στις εξαφανίσεις πλήθους και στις γενοκτονίες. Ο Γελωτοποιός ζωντανεύει τον Κωνσταντίνο, ένα πίθηκο με το όνομα του Βασιλιά που χορεύει μπαλέτο και τραγουδά άριες. Ο νοσταλγικός Ακροβάτης θυμάται την εταίρα μάνα του και τον Τούρκο πατέρα του. Φιγούρες ενός κοσμοπολιτισμού που δεν υπάρχει πια, ήρωες της εποχής που αγωνίστηκαν για το αβέβαιο αύριο της ενσωμάτωσης. Σχοινοβατώντας πάνω στη λεπτή γραμμή όπου τα όρια του τραγικού και του κωμικού διαπλέκονται, ο Γελωτοποιός, η Νινέτ και ο Ακροβάτης σκέφτονται δυνατά, παίζουν μουσική, χορεύουν, τραγουδούν, αναζητούν απαντήσεις για τη ζωή, το θάνατο, όπως μόνο τα ρεμάλια οι θεατρίνοι μπορούν.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Μελετώντας στη διάρκεια της έρευνας το χρονικό της Μικρασιατικής Καταστροφής, αισθανόμουν ολοένα και πιο δυνατά πως αυτό που συνέβη δεν ήταν μοναχά ο ζοφερός επίλογος μιας βαριά στρατιωτικής ήττας και η πυρπόληση του τόπου. Ήταν ο θάνατος του υπαρκτού κοσμοπολιτισμού, το ιστορικό τέλος μιας ετεροτοπίας όπου το διαφορετικό συνυπήρχε αρμονικά. Ήταν η καθολικότητα της βαναυσότητας που ξέσπασε πάνω στους ελληνικούς πληθυσμούς των παραλίων, ο ξεριζωμός και η επώδυνη μετάβασή τους σε μια Ελλάδα, φτωχή και αμήχανη απέναντι στην τεράστια προσφυγική κρίση που μαίνονταν. Ηθελημένα ή αθέλητα, το τραύμα της Καταστροφής έχει περάσει στη συλλογική μας μνήμη. Και ένα τραύμα βαθύ σαν και αυτό μένει ανοιχτό μέσα στην παρέλευση των χρόνων. “Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί”, όπως λέει στους στίχους του ο Σεφέρης. Όμως πια είναι βαθιά η ανάγκη να θυμηθούμε. Να μην ξεχάσουμε τι μας φέρνει εδώ. Γιατί χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει ταυτότητα κι κινδυνεύουμε έτσι να απομείνουμε αθύμητοι καβαλάρηδες ενός άγνωστου παρελθόντος. Γιατί αυτό συνέβη. Κι ίσως να ξανασυμβεί. Κι ίσως η μνήμη να είναι η μονή που μπορεί να το αποτρέψει.
Στόχος της έρευνας μας και της παραστατικής αυτής πρότασης, η ψηλάφηση του τραύματος, με έναν τρόπο αναπάντεχο. Καθώς έγραφα η περίφημη φράση του Μπρετόν με κέντριζε: το χιούμορ της κρεμάλας. Μιλάμε για το θάνατο γελώντας και έτσι ίσως να του βγάζουμε και λίγο τη γλώσσα. Με έσπρωξε ως εδώ η αίσθηση ότι η αλήθεια στο θέατρο δεν μπορεί να ειπωθεί με πολιτική ορθότητα και ίσες αποστάσεις. Πρέπει να ειπωθεί τολμηρά και αθυρόστομα, με αλητεία μα και εντιμότητα μαζί. Όπως μόνο τα ρεμάλια οι θεατρίνοι μπορούν.»
Ελεάνα Γεωργούλη
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, πρωτότυπο κείμενο, κίνηση: Ελεάνα Γεωργούλη
Ερμηνεία: Γιάννης Ασκάρογλου, Γεράσιμος Γεννατάς, Μάρια Φλωράτου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνογραφία, κοστούμια: Γιώργος Τρικκαλιώτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: Karol Jarek
Video design: Χρυσάνθη Μπαδέκα
Promo Trailer: Αλέξης Ζαφειράκης
Μουσικοί επί σκηνής: Γεράσιμος Γεννατάς (κλαρινέτο), Μάρια Φλωράτου (κοντραμπάσο), Γιάννης Ασκάρογλου (κρουστά)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδόσης Τανής
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Οργάνωση παραγωγής: Retrospectiva Productions ΑΜΚΕ & Άνοιγμα ΑΜΚΕ
Πληροφορίες:
Θέατρο ΕΛΕΡ: Φρυνίχου 10, 10558, Αθήνα, τηλ: 211 735 3928
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων
Παρασκευή και Σάββατο: Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€,
Κυριακή: Κανονικό 13€, Μειωμένο 10€
Μειωμένα εισιτήρια για φοιτητές, άτομα κάτω των 23 ετών και άνω των 65, καθώς και για ομαδικές κρατήσεις άνω των 10 ατόμων
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeuon-thiasos-tis-eleanas-georgouli/
Teaser:
Λίγα λόγια για την RETRꝊSPECTIVA:
Η RETRꝊSPECTIVA δημιουργήθηκε το 2020 από την ηθοποιό/σκηνοθέτη και εκπαιδευτικό του θεάτρου Ελεάνα Γεωργούλη, από τον τέως διεθνή ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή ποδοσφαίρου, Δημήτρη Ελευθερόπουλο και από την Επίκουρη Καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, Λαμπρίνα Γιώτη. Στόχος της RETRꝊSPECTIVA η ανάδειξη του έργου νέων καλλιτεχνών στον τομέα των παραστατικών τεχνών (θέατρο, χορός, μουσική), στην προώθηση νέας πρωτότυπης εγχωρίας δραματουργίας, στην παροχή υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, καθώς επίσης στην εκπόνηση έρευνας μέσα από τη διεπιστημονικότητα στον τομέα των τεχνών, διερευνώντας τη συνεχή διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
https://www.eleanageorgouli.com/travelling-players.html
www.facebook.com/RetrospectivaCompany
Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2022, του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Η παράσταση παρουσιάστηκε στις 6 και 7 Αυγούστου 2022 στο Ξενοκράτειο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσολογγίου.
Η πρεμιέρα στο θέατρο ΕΛΕΡ έγινε στις 22 Οκτωβρίου 2022.
