Η Οδός Άνδρου…
Δεν έχει κάποιο αξιοθέατο… Είναι ένας απλός δρόμος της Κυψέλης. Μικρομάγαζα, πάρκινγκ, τυπικές πολυκατοικίες του 50-60. Τα πεζοδρόμια είναι στενά, με τις πλάκες σπασμένες σε αρκετά σημεία, γκρίζα και βρώμικα. Τα μπαλκόνια προσπαθούν να ‘ναι πράσινα, αλλά γενικά δεν τα καταφέρνουν. Ψιλικατζίδικα με την πρόσοψή τους γεμάτη από απειλητικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Όλες οι γλώσσες του κόσμου μπερδεύονται με μυρωδιές φαγητών από τα υπόγεια. Είναι μια Κυψέλη δύσκολη! Μια Κυψέλη ανθρώπων και καταστάσεων! Μια Άνδρου κάθετο στενάκι στην πολύβουη Πατησίων. Μια ηλικιωμένη Κυψελιώτισσα εδώ και δεκαετίες είναι διαχειρίστρια και το γουστάρει! Προσπαθεί να συνεννοηθεί με όλες τις φυλές, να τα φέρει βόλτα… Γκρινιάζει, μονολογεί, μεγαλώνει αλλά δεν αφήνει τα κοινόχρηστα! Τσαντίζεται με τα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου να ‘ναι και κόβουν το πέρασμα στους περαστικούς. Κάποιος λέει ότι την έχει δει να σπάει με τρόπο τους καθρέφτες κάποιων που καβάλαγαν πεζοδρόμια. Πήγαινε σιγά σιγά, έκανε ότι σκουντουφλούσε και έπεφτε με όλο της το βάρος στους καθρέφτες! Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια και δεν μπορεί να το αποδείξει… Η ηλικιωμένη αυτή κυρία, η τιμωρός της οδού Άνδρου, περιμένει την άνοιξη κάθε χρόνο, όπως τα κοινόχρηστα κάθε μήνα! Η χρονιά γι’ αυτήν ανοίγει μια συγκεκριμένη μέρα που ποτέ δεν είναι η ίδια ημερολογιακά… Κάποια στιγμή, κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, τέλη Μάρτη μέχρι και αρχές Μάη. Είναι η στιγμή της Άνοιξης στην οδό Άνδρου! Είναι που μια μέρα λοιπόν οι νεραντζιές από το πουθενά εισβάλλουν ξαφνικά στην ζωή της-μας και της αναγγέλλουν τον ερχομό της ζωής! Η οδός Άνδρου μοσχοβολά και η ηλικιωμένη διαχειρίστρια μετατρέπεται σε γόησα. Φορά οπωσδήποτε ένα λουλουδιασμένο πουκάμισο, φόρεμα ή και ρόμπα, κατεβαίνει με ένα καφέ στο χέρι, δεν σπάει καθρέφτες, δεν ζητάει λεφτά, δεν γκρινιάζει για τις ακαθαρσίες… Βαδίζει. κοιτάζει και αναπνέει! Κόβει ένα μικρό κλαδάκι, το βάζει στο αυτί της και χαιρετάει όλους όσους περνάνε ή δουλεύουν εκεί… Τότε έχει έρθει η άνοιξη στην οδό Άνδρου… Αν ήμασταν χωριό τα παιδιά θα την πείραζαν και οι μεγάλοι θα την θεωρούσαν τρελή! Εδώ δεν ασχολούμαστε πια με τον διπλανό μας οπότε η εν λόγω κυρία περνά απαρατήρητη! Εμένα αυτά μου τα ‘πε ένας μάστορας που φτιάχνει σπασμένους καθρέφτες αυτοκινήτων σε ένα κοντινό στενό της περιοχής. Του αρέσει και εκείνου η άνοιξη… και τα βρίσκουν με την ηλικιωμένη διαχειρίστρια!
Aν ποτέ παρκάρετε στην οδό Άνδρου, άλλη εποχή του χρόνου να μαζεύετε τους καθρέφτες σας…
