• Η Πόλη Ζει
  • Εμείς
  • Γράφουν
  • Επικοινωνία
Η Πόλη Ζει
No Result
View All Result
  • Σύνδεση

Έντυπο που διαβάζεται

Site που δεν βομβαρδίζει

  • Άποψη

    Αλλάζουν τα φώτα του πολιτισμού

    Αποχαιρετώντας τον Κώστα

    Ένα βιβλίο είναι λίγο πολύ λίγο, διάβασε τέσσερα αν θες να σ’ αγαπώ

    Κάθε 6 Δεκέμβρη, ένα πλάκωμα στο στήθος

    Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ: μια γιορτή των συνόλων

    Πολυτεχνείο, μία μέρα μετά

    Μικρές διαδρομές σε μια μεγάλη πόλη | Ασ’τους να λένε

    Η ευθανασία είναι δικαίωμα | Ασ’τους να λένε

    Μία σύνθεση σημείων αποσύνθεσης

    Τα όρια της γλώσσας

    Μια ειδική ανάγκη της πολιτικής ορθότητας

    Κρίμα σε όλους μας

    Ένας αητός καθότανε

      Ο κος Αντετοκούνμπο και η αμηχανία

    Τι έφτιαξε ο άνθρωπος!

    Σε ποιον ανήκει ο Λεξ;

    Κοίτα κάτι σαγιονάρες με ήθος

  • Χαρτί
    • Όλα
    • Editorial
    • Eδώ θα διαβάσεις ένα σχετικά δύσκολο κείμενο
    • Ανεξήγητη πόλη
    • Αφιερώματα
    • Διάφορα
    • Έγκλημα στην κουζίνα
    • Η ψυχή της Πόλης
    • Καυστική ποτάσα
    • ΣΟΦΙΟλογίες
    • Στη Διαπασών
    • Συνεντεύξεις
    • Συνέργια Θηλέων
    • Τεύχη
    • Φώντας Λάδης

    Τα στέκια είναι οι άνθρωποι | Μια βόλτα στη δεξιά και στην αριστερή όχθη της Ιεράς Οδού

    Τυχαία στον ηλεκτρικό, στάση Αγίου Νικολάου

    Oι χαζάδες του μήνα | τ.100

    Tι μπορεί να σημαίνει το «κάτω τα χέρια από τους μετανάστες»; | Editorial | Τεύχος #100

    «Πάρε το 100» – *Εκ της Διευθύνσεως

    Στη Διαπασών… | Οκτώβριος 2023

  • Θέμα

    “Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης” μαζί με το Fragile

    Παγκόσμιο Κύπελλο και δύσκολες αποφάσεις

    Well-being ή αλλιώς, ο δρόμος προς την ευδαιμονία

    Παιδικότητα και Δημόσιος Χώρος

    Θαλασσάκι μου!

    Παιδί: Ένας ολόκληρος κόσμος

    HYGGE | Η τέχνη του «Ευ Ζην» αλά δανέζικα

    Μπορούμε να το κάνουμε

    Πότε θα πιούμε εκείνον τον καφέ;

    Η σκληρότητα και η ανθρωπιά

    Ένα «Rafale» από την Κύπρο…

    Η “Ελπίδα” πίσω από το τζάμι

    Η επανάσταση του Τουίστ

    Κοινωνικό Κομμωτήριο Δήμου Αθηναίων

  • Μιλήσαμε
    Κωνσταντίνος Δρίτσουλας

    Η «Ψυχόπλευση» εξετάζει το τραύμα της κακοποίησης

    Όλγα Δούρου: «Η πολιτική για μένα είναι τρόπος ζωής»

    Για τον Νίκο Χριστόπουλο, τα πιο ωραία είναι τα πίσω μπαλκόνια

    Τι γυρεύει ένας τσολιάς στο ΚΥΤΤΑΡΟ;

    Η Δώρα Παρδάλη είναι αγόρι, κορίτσι και ηθοποιός. Και γαμάτη.

    Το Blue Swimming Center άνοιξε τις πόρτες του στην Κυψέλη

    Γιώργος Σκεύας: «Χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέατρο»

    Η Creative Icon Films μάς αφυπνίζει κοινωνικά

    Η θηλυκή πλευρά της ΚΟΣΜΟΪΑΤΡΙΚΗΣ συνεχίζει την ιστορία

    Ελένη Φιλίνη: «Η εργασία σώζει τη γυναίκα από τον εξευτελισμό»

    Η Ήρα Κατσούδα βιώνει, δουλεύοντας, το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο

    Στο μυαλό του Γιάννη Σκαραγκά | Ο σεναριογράφος του «Κάνε ότι κοιμάσαι» αποκαλύπτεται

    Σωτήρης Καλυβάτσης: «Προτιμώ να υπηρετώ την κωμωδία και να κάνω τον κόσμο να γελά»

    Μωρά στη Φωτιά: O Στέλιος Σαλβαδόρ απάντησε σε 8 ερωτήσεις μας

    Η Ξένια Κούρτογλου μας δίνει την έμπνευση της ημέρας στον σταθμό του Galaxy 92

  • Βιβλίο
    • Όλα
    • Άνθρωποι του βιβλίου
    • Αφιερώματα στο Βιβλίο
    • Βιβλιοκριτικές
    • Νέες εκδόσεις

    Δηλώστε συμμετοχή με το διήγημά σας στη σειρά «Συνευρέσεις» των Εκδόσεων Λογότυπο

    «Πίστη, ελπίδα και πόνος», των Nick Cave – Seán O΄Hagan | Εκδόσεις Κλειδάριθμος

    «Τρία δεκαοκτώ» του Θράσου Καμινάκη | Eκδόσεις Καστανιώτηs

    Oι προτάσεις της “Σύγχρονης Εποχής” για τα Χριστούγεννα

    Εκδόσεις ΠΕΚ | Τέχνη, ιστορία και φιλοσοφία για τα δώρα των Χριστουγέννων!

    Έρωτας, περιπέτειες και… χημεία! Όλα συνδυάζονται στους νέους τίτλους των εκδόσεων Bell.

    Κωνσταντίνος Μπούρας «Τα θεατρικά της καραντίνας» | Παρουσίαση βιβλίου

    «M’ ένα βιβλίο συζητώ» | “Ο Γλάρος Ιωνάθαν”

    fbt

    Αυτό το βιβλίο θα σε κάνει να λατρέψεις τη χημεία. Αλήθεια!

    Γιάννης Ευσταθιάδης | Παρουσίαση δίτομου έργου στον Ιανό της Αθήνας

    Νίκος Αρβανιτάκης – Ο λευκός φασίστας

    Θάνος Αλεξανδρής – Αυτή η νύχτα μένει

  • Πολιτισμός
    • Όλα
    • TV & Movies
    • Εικαστικά
    • Θέατρο
    • Μουσική
    • Πίνακες
    • Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια

    Axis Mundi – Το τελευταίο δέντρο | H επιστροφή της τελετουργίας ως συστατικόν του βίου

    Ημερίδα με τίτλο: Το τραύμα της κακοποίησης και η επανόρθωση του. Φαντασίωση ή Πραγματικότητα;

    «Ο Τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά προσγειώνεται στο θέατρο OLVIO

    Η θεατρική ομάδα «πείρα(γ)μα» και «Το Τρίκυκλο» παρουσιάζουν το «Tango Bar»

    Εικαστική έκθεση με κολάζ του Χρήστου Δημούλα στο θέατρο «Άλφα»

    Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | Πρόγραμμα Φεβρουαρίου 2023

    Ο Μποτιτσέλι στην Πυρά | Θέατρο Vault

    Διαβάστηκε… | Μια μουσικοθεατρική κωμωδία στο Red Jasper Cabaret Theatre

    Opening | ΤΡΑΝΣ – Konstantinos Berdeklis | 10 Φεβρουαρίου

    «Η Αρκούδα» του Άντον Τσέχωφ στο Χοροχρόνο

    HUMAN Party με τους TRIART στο Χορoστάσιο | Σάββατο 11 Φεβρουαρίου

    Untold Φιλμ Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών | Κινηματογράφος Τριανόν

    26ο Παζάρι Βιβλίου 2023 | Πλατεία Κλαυθμώνος

    Variete Show στο Red Jasper | Πέμπτη 26 Ιανουαρίου

    Axis Mundi – Το τελευταίο δέντρο | Από 20 Ιανουαρίου στο BIOS exploring urban culture

  • Έξοδος
    • Όλα
    • Explore Athens
    • Βολτάροντας στην Αθήνα
    • Δρομο-Λόγια
    • Πόλη Αφιέρωμα
    • Πρόταση Εβδομάδας

    Γεύσεις στην Αθήνα: Τα μεθυστικά αρώματα του ολόφρεσκου «Πεΐνιρλί Ιωνίας»

    Η μπάρα του «Λογιότατου» (και η Τζένη Βάνου) μας ενώνει όλους

    FRAU: Νύχτες με παλμό, σε αστικό φόντο

    Βολτάροντας (σ)την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς

    Winter spirits με υπογραφή

    Φrίdda με άρωμα κρασιού

    Ατμοσφαιρικά Χριστούγεννα σε στυλ… «de Grèce», στον πεζόδρομο της Ηπίτου

    Booking Hill: Μία ξεχωριστή περίπτωση βιβλιοκαφέ στην πόλη

    Ήρθε η ώρα για απόδραση με το Escapepolis

    Στον αριθμό 27 της Ερατοσθένους σε οδηγεί η μυρωδιά λυκίσκου

    Η οδός Κερκύρας πάνω κάτω

    Χριστουγεννιάτικο χωριό στα Ξύλινα Καισαριανής

    Kυβέλη: Σημαίνει Κυψέλη. Και το ανάποδο

    Για brunch στο Φrídda Γκρίκ Μπιστρό

    Το TraMe φέρνει ιταλικό άρωμα στο αθηναϊκό street brunch

    Το Στόρι επιμένει στο μπραντς αλά ελληνικά

  • Άνθρωποι
    • Όλα
    • Faces
    • Αθήνα: μία / σε υπέρχρονη κίνηση
    • Άλφα
    • Και όμως συνέβη
    • Κλίκ
    • Σλάλομ
    • Στιγμές
    • Συναντηθήκαμε
    • Σύνθημα
    • Τι 'πες τώρα!

    Bonsai – Memories | 11. Eπτά

    Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ – Ο σταρ της ασπρόμαυρης εποχής

    Το παράδοξο της Αχιλλέως

    Bonsai – Memories | 7. Η λύπη

    Ο Γιάννης Αγγελάκας, όπως πάντα, «είχε κέφια»

    Πάνω κάτω η Σοφοκλέους

    Ο Παύλος Παυλίδης και οι Hotel Alaska σε ένα υπαίθριο rock party στην Τεχνόπολη

    O Φοίβος Δεληβοριάς και το “ANIME” ζωντανά στην Τεχνόπολη

    Bonsai – Memories | Γκολ

  • Εκδόσεις Λογότυπο

    Με την πένα του Παντελή Καψή (1880-1963) – Μικρασιατικαί Αναμνήσεις

    Ω, γλυκιά μου ορχιδέα | Αναστασία Τσαγκάρη | Εκδόσεις Λογότυπο

    Σαν Περγαμόντο | Όλγα Κωστούρου | Εκδόσεις Λογότυπο

    Μικρά λατινικά ποιήματα | Νίκος Γ. Μοσχονάς | Εκδόσεις Λογότυπο

    rodos_cover_book

    Ευτό το παραμύτι που είπα ήτο του… | Χρυσάνθη Κόζα | Εκδόσεις Λογότυπο

    1821_book_cover

    1821: Από το καριοφίλι στην πένα | Γιάννη Βλαχογιάννη Μνήμη | Εκδόσεις Λογότυπο

    mesaiwnas-cover

    Ο Μεσαίωνας στα μάτια μας | Chiara Frugoni | Εκδόσεις Λογότυπο

    ekklisakia-parousiasi

    Δώδεκα εκκλησάκια των Αθηνών | Ιωάννης Μ. Μιχαλακόπουλος | Εκδόσεις Λογότυπο

    nestoraskanonas

    Νέστορας Φανάρας – Κανόνας Ερωτικός / Στο Άγιο Όρος | Εκδόσεις Λογότυπο

  • #Breaktime

    Καταργήστε τον Χειμώνα να τελειώνουμε!

    Και το όνομα αυτής «Μπάρμπαρα»

    Ζήτω η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Βασιλεία

    Πλοϊκό Εξπρές

    Η Σειρά

    Απολογισμός;

    Ποιος θυμάται τον αντικαπνιστικό νόμο;

    Let the creepy Xmas begin

    5 Δρόμοι, φάσματα αισθήσεων

    Τούτο το φθινόπωρο, μίλα μου με χρώματα!

    Ημιμάθεια κάτω απ’ την Ακρόπολη

    Χριστόφορε; Ξαναγύρισες, ε;

    Πέρασμα Ρ9 [Ρέικιαβικ] – εναπόθεση [του ξάρχειου]

    Και η σόουμπιζ έχει δικαίωμα στη μητρότητα

    Καιλοκαιρινή σιέστα μέχρι που χτύπησε ένα Tweet

    Αναγνώσματα Καλοκαιριού

    πέρασμα Ρ8 [Ρέικιαβικ]- ανοιχτοί ουρανοί, κλειστοί ουρανοί

  • Well Being
    • Όλα
    • Shopping
    • Γεύση
    • Κατοικίδια
    • Μαγείρεψε το!
    • Σπίτι
    • Υγεία

    OlaGiaToEpiplo: Έπιπλα με προσωπικότητα και ιδιαίτερο στυλ

    Stalking – Όταν η εμμονή βαφτίζεται έρωτας

    Αντιμετώπισε τις δυσκολίες της ζωής σου σε 4 βήματα!

    To Mandala Clothing κλείνει 7 χρόνια παρουσίας και το γιορτάζει

    Το Blue Swimming Center άνοιξε τις πόρτες του στην Κυψέλη

    Ψητοπωλείο ο Γιώργος | Παραδοσιακό ελληνικό σουβλάκι και πλούσιες γεύσεις

    Vrettos Antiques | Το παλαιοπωλείο που ταξιδεύει απ’ την Πλατεία Αβησσυνίας μέχρι τα Χανιά

    Κλείσε το 2022 με τον πιο θετικό τρόπο!

    1Η ΗΜΕΡΙΔΑ | Το τραύμα της κακοποίησης & η επανόρθωσή του.

    Μία… bookla για τις σελίδες σου

    Trending Tags

    • 10 χρόνια ΗΠΖ
    • ΔΙΑΝΟΜΗ
    No Result
    View All Result
    • Άποψη

      Αλλάζουν τα φώτα του πολιτισμού

      Αποχαιρετώντας τον Κώστα

      Ένα βιβλίο είναι λίγο πολύ λίγο, διάβασε τέσσερα αν θες να σ’ αγαπώ

      Κάθε 6 Δεκέμβρη, ένα πλάκωμα στο στήθος

      Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ: μια γιορτή των συνόλων

      Πολυτεχνείο, μία μέρα μετά

      Μικρές διαδρομές σε μια μεγάλη πόλη | Ασ’τους να λένε

      Η ευθανασία είναι δικαίωμα | Ασ’τους να λένε

      Μία σύνθεση σημείων αποσύνθεσης

      Τα όρια της γλώσσας

      Μια ειδική ανάγκη της πολιτικής ορθότητας

      Κρίμα σε όλους μας

      Ένας αητός καθότανε

        Ο κος Αντετοκούνμπο και η αμηχανία

      Τι έφτιαξε ο άνθρωπος!

      Σε ποιον ανήκει ο Λεξ;

      Κοίτα κάτι σαγιονάρες με ήθος

    • Χαρτί
      • Όλα
      • Editorial
      • Eδώ θα διαβάσεις ένα σχετικά δύσκολο κείμενο
      • Ανεξήγητη πόλη
      • Αφιερώματα
      • Διάφορα
      • Έγκλημα στην κουζίνα
      • Η ψυχή της Πόλης
      • Καυστική ποτάσα
      • ΣΟΦΙΟλογίες
      • Στη Διαπασών
      • Συνεντεύξεις
      • Συνέργια Θηλέων
      • Τεύχη
      • Φώντας Λάδης

      Τα στέκια είναι οι άνθρωποι | Μια βόλτα στη δεξιά και στην αριστερή όχθη της Ιεράς Οδού

      Τυχαία στον ηλεκτρικό, στάση Αγίου Νικολάου

      Oι χαζάδες του μήνα | τ.100

      Tι μπορεί να σημαίνει το «κάτω τα χέρια από τους μετανάστες»; | Editorial | Τεύχος #100

      «Πάρε το 100» – *Εκ της Διευθύνσεως

      Στη Διαπασών… | Οκτώβριος 2023

    • Θέμα

      “Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης” μαζί με το Fragile

      Παγκόσμιο Κύπελλο και δύσκολες αποφάσεις

      Well-being ή αλλιώς, ο δρόμος προς την ευδαιμονία

      Παιδικότητα και Δημόσιος Χώρος

      Θαλασσάκι μου!

      Παιδί: Ένας ολόκληρος κόσμος

      HYGGE | Η τέχνη του «Ευ Ζην» αλά δανέζικα

      Μπορούμε να το κάνουμε

      Πότε θα πιούμε εκείνον τον καφέ;

      Η σκληρότητα και η ανθρωπιά

      Ένα «Rafale» από την Κύπρο…

      Η “Ελπίδα” πίσω από το τζάμι

      Η επανάσταση του Τουίστ

      Κοινωνικό Κομμωτήριο Δήμου Αθηναίων

    • Μιλήσαμε
      Κωνσταντίνος Δρίτσουλας

      Η «Ψυχόπλευση» εξετάζει το τραύμα της κακοποίησης

      Όλγα Δούρου: «Η πολιτική για μένα είναι τρόπος ζωής»

      Για τον Νίκο Χριστόπουλο, τα πιο ωραία είναι τα πίσω μπαλκόνια

      Τι γυρεύει ένας τσολιάς στο ΚΥΤΤΑΡΟ;

      Η Δώρα Παρδάλη είναι αγόρι, κορίτσι και ηθοποιός. Και γαμάτη.

      Το Blue Swimming Center άνοιξε τις πόρτες του στην Κυψέλη

      Γιώργος Σκεύας: «Χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέατρο»

      Η Creative Icon Films μάς αφυπνίζει κοινωνικά

      Η θηλυκή πλευρά της ΚΟΣΜΟΪΑΤΡΙΚΗΣ συνεχίζει την ιστορία

      Ελένη Φιλίνη: «Η εργασία σώζει τη γυναίκα από τον εξευτελισμό»

      Η Ήρα Κατσούδα βιώνει, δουλεύοντας, το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο

      Στο μυαλό του Γιάννη Σκαραγκά | Ο σεναριογράφος του «Κάνε ότι κοιμάσαι» αποκαλύπτεται

      Σωτήρης Καλυβάτσης: «Προτιμώ να υπηρετώ την κωμωδία και να κάνω τον κόσμο να γελά»

      Μωρά στη Φωτιά: O Στέλιος Σαλβαδόρ απάντησε σε 8 ερωτήσεις μας

      Η Ξένια Κούρτογλου μας δίνει την έμπνευση της ημέρας στον σταθμό του Galaxy 92

    • Βιβλίο
      • Όλα
      • Άνθρωποι του βιβλίου
      • Αφιερώματα στο Βιβλίο
      • Βιβλιοκριτικές
      • Νέες εκδόσεις

      Δηλώστε συμμετοχή με το διήγημά σας στη σειρά «Συνευρέσεις» των Εκδόσεων Λογότυπο

      «Πίστη, ελπίδα και πόνος», των Nick Cave – Seán O΄Hagan | Εκδόσεις Κλειδάριθμος

      «Τρία δεκαοκτώ» του Θράσου Καμινάκη | Eκδόσεις Καστανιώτηs

      Oι προτάσεις της “Σύγχρονης Εποχής” για τα Χριστούγεννα

      Εκδόσεις ΠΕΚ | Τέχνη, ιστορία και φιλοσοφία για τα δώρα των Χριστουγέννων!

      Έρωτας, περιπέτειες και… χημεία! Όλα συνδυάζονται στους νέους τίτλους των εκδόσεων Bell.

      Κωνσταντίνος Μπούρας «Τα θεατρικά της καραντίνας» | Παρουσίαση βιβλίου

      «M’ ένα βιβλίο συζητώ» | “Ο Γλάρος Ιωνάθαν”

      fbt

      Αυτό το βιβλίο θα σε κάνει να λατρέψεις τη χημεία. Αλήθεια!

      Γιάννης Ευσταθιάδης | Παρουσίαση δίτομου έργου στον Ιανό της Αθήνας

      Νίκος Αρβανιτάκης – Ο λευκός φασίστας

      Θάνος Αλεξανδρής – Αυτή η νύχτα μένει

    • Πολιτισμός
      • Όλα
      • TV & Movies
      • Εικαστικά
      • Θέατρο
      • Μουσική
      • Πίνακες
      • Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια

      Axis Mundi – Το τελευταίο δέντρο | H επιστροφή της τελετουργίας ως συστατικόν του βίου

      Ημερίδα με τίτλο: Το τραύμα της κακοποίησης και η επανόρθωση του. Φαντασίωση ή Πραγματικότητα;

      «Ο Τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά προσγειώνεται στο θέατρο OLVIO

      Η θεατρική ομάδα «πείρα(γ)μα» και «Το Τρίκυκλο» παρουσιάζουν το «Tango Bar»

      Εικαστική έκθεση με κολάζ του Χρήστου Δημούλα στο θέατρο «Άλφα»

      Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | Πρόγραμμα Φεβρουαρίου 2023

      Ο Μποτιτσέλι στην Πυρά | Θέατρο Vault

      Διαβάστηκε… | Μια μουσικοθεατρική κωμωδία στο Red Jasper Cabaret Theatre

      Opening | ΤΡΑΝΣ – Konstantinos Berdeklis | 10 Φεβρουαρίου

      «Η Αρκούδα» του Άντον Τσέχωφ στο Χοροχρόνο

      HUMAN Party με τους TRIART στο Χορoστάσιο | Σάββατο 11 Φεβρουαρίου

      Untold Φιλμ Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών | Κινηματογράφος Τριανόν

      26ο Παζάρι Βιβλίου 2023 | Πλατεία Κλαυθμώνος

      Variete Show στο Red Jasper | Πέμπτη 26 Ιανουαρίου

      Axis Mundi – Το τελευταίο δέντρο | Από 20 Ιανουαρίου στο BIOS exploring urban culture

    • Έξοδος
      • Όλα
      • Explore Athens
      • Βολτάροντας στην Αθήνα
      • Δρομο-Λόγια
      • Πόλη Αφιέρωμα
      • Πρόταση Εβδομάδας

      Γεύσεις στην Αθήνα: Τα μεθυστικά αρώματα του ολόφρεσκου «Πεΐνιρλί Ιωνίας»

      Η μπάρα του «Λογιότατου» (και η Τζένη Βάνου) μας ενώνει όλους

      FRAU: Νύχτες με παλμό, σε αστικό φόντο

      Βολτάροντας (σ)την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς

      Winter spirits με υπογραφή

      Φrίdda με άρωμα κρασιού

      Ατμοσφαιρικά Χριστούγεννα σε στυλ… «de Grèce», στον πεζόδρομο της Ηπίτου

      Booking Hill: Μία ξεχωριστή περίπτωση βιβλιοκαφέ στην πόλη

      Ήρθε η ώρα για απόδραση με το Escapepolis

      Στον αριθμό 27 της Ερατοσθένους σε οδηγεί η μυρωδιά λυκίσκου

      Η οδός Κερκύρας πάνω κάτω

      Χριστουγεννιάτικο χωριό στα Ξύλινα Καισαριανής

      Kυβέλη: Σημαίνει Κυψέλη. Και το ανάποδο

      Για brunch στο Φrídda Γκρίκ Μπιστρό

      Το TraMe φέρνει ιταλικό άρωμα στο αθηναϊκό street brunch

      Το Στόρι επιμένει στο μπραντς αλά ελληνικά

    • Άνθρωποι
      • Όλα
      • Faces
      • Αθήνα: μία / σε υπέρχρονη κίνηση
      • Άλφα
      • Και όμως συνέβη
      • Κλίκ
      • Σλάλομ
      • Στιγμές
      • Συναντηθήκαμε
      • Σύνθημα
      • Τι 'πες τώρα!

      Bonsai – Memories | 11. Eπτά

      Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ – Ο σταρ της ασπρόμαυρης εποχής

      Το παράδοξο της Αχιλλέως

      Bonsai – Memories | 7. Η λύπη

      Ο Γιάννης Αγγελάκας, όπως πάντα, «είχε κέφια»

      Πάνω κάτω η Σοφοκλέους

      Ο Παύλος Παυλίδης και οι Hotel Alaska σε ένα υπαίθριο rock party στην Τεχνόπολη

      O Φοίβος Δεληβοριάς και το “ANIME” ζωντανά στην Τεχνόπολη

      Bonsai – Memories | Γκολ

    • Εκδόσεις Λογότυπο

      Με την πένα του Παντελή Καψή (1880-1963) – Μικρασιατικαί Αναμνήσεις

      Ω, γλυκιά μου ορχιδέα | Αναστασία Τσαγκάρη | Εκδόσεις Λογότυπο

      Σαν Περγαμόντο | Όλγα Κωστούρου | Εκδόσεις Λογότυπο

      Μικρά λατινικά ποιήματα | Νίκος Γ. Μοσχονάς | Εκδόσεις Λογότυπο

      rodos_cover_book

      Ευτό το παραμύτι που είπα ήτο του… | Χρυσάνθη Κόζα | Εκδόσεις Λογότυπο

      1821_book_cover

      1821: Από το καριοφίλι στην πένα | Γιάννη Βλαχογιάννη Μνήμη | Εκδόσεις Λογότυπο

      mesaiwnas-cover

      Ο Μεσαίωνας στα μάτια μας | Chiara Frugoni | Εκδόσεις Λογότυπο

      ekklisakia-parousiasi

      Δώδεκα εκκλησάκια των Αθηνών | Ιωάννης Μ. Μιχαλακόπουλος | Εκδόσεις Λογότυπο

      nestoraskanonas

      Νέστορας Φανάρας – Κανόνας Ερωτικός / Στο Άγιο Όρος | Εκδόσεις Λογότυπο

    • #Breaktime

      Καταργήστε τον Χειμώνα να τελειώνουμε!

      Και το όνομα αυτής «Μπάρμπαρα»

      Ζήτω η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Βασιλεία

      Πλοϊκό Εξπρές

      Η Σειρά

      Απολογισμός;

      Ποιος θυμάται τον αντικαπνιστικό νόμο;

      Let the creepy Xmas begin

      5 Δρόμοι, φάσματα αισθήσεων

      Τούτο το φθινόπωρο, μίλα μου με χρώματα!

      Ημιμάθεια κάτω απ’ την Ακρόπολη

      Χριστόφορε; Ξαναγύρισες, ε;

      Πέρασμα Ρ9 [Ρέικιαβικ] – εναπόθεση [του ξάρχειου]

      Και η σόουμπιζ έχει δικαίωμα στη μητρότητα

      Καιλοκαιρινή σιέστα μέχρι που χτύπησε ένα Tweet

      Αναγνώσματα Καλοκαιριού

      πέρασμα Ρ8 [Ρέικιαβικ]- ανοιχτοί ουρανοί, κλειστοί ουρανοί

    • Well Being
      • Όλα
      • Shopping
      • Γεύση
      • Κατοικίδια
      • Μαγείρεψε το!
      • Σπίτι
      • Υγεία

      OlaGiaToEpiplo: Έπιπλα με προσωπικότητα και ιδιαίτερο στυλ

      Stalking – Όταν η εμμονή βαφτίζεται έρωτας

      Αντιμετώπισε τις δυσκολίες της ζωής σου σε 4 βήματα!

      To Mandala Clothing κλείνει 7 χρόνια παρουσίας και το γιορτάζει

      Το Blue Swimming Center άνοιξε τις πόρτες του στην Κυψέλη

      Ψητοπωλείο ο Γιώργος | Παραδοσιακό ελληνικό σουβλάκι και πλούσιες γεύσεις

      Vrettos Antiques | Το παλαιοπωλείο που ταξιδεύει απ’ την Πλατεία Αβησσυνίας μέχρι τα Χανιά

      Κλείσε το 2022 με τον πιο θετικό τρόπο!

      1Η ΗΜΕΡΙΔΑ | Το τραύμα της κακοποίησης & η επανόρθωσή του.

      Μία… bookla για τις σελίδες σου

      Trending Tags

      • 10 χρόνια ΗΠΖ
      • ΔΙΑΝΟΜΗ
      No Result
      View All Result
      No Result
      View All Result

      Η (όχι και πολύ) μυθιστορηματική ζωή του Κώστα Ποντικόπουλου

      από Γεωργία Δρακάκη
      29/07/2019
      στην κατηγορία Μιλήσαμε
      Reading Time: 1 min read
      Share on FacebookShare on Twitter

      Ο Κώστας Ποντικόπουλος δεν θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα, αλλά τα βιβλία του που
      κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Εύμαρος προδίδουν μια πένα με ευαισθησία και έναν
      άνθρωπο που, αν δεν είναι επαγγελματίας γραφιάς, είναι σίγουρα «επαγγελματίας
      αναγνώστης». Όλα ξεκίνησαν την δεκαετία του 80 από το θρυλικό περιοδικό «Μουσική».
      Στην αφήγηση όμως της ζωής του, ο αρχιτέκτονας που αγαπά τον τρόπο με τον οποίο
      συμπλέκεται το παρόν και το παρελθόν μιλά και για άλλα πράγματα εκτός από τα γραπτά
      του. Η πολιτική στην τέχνη, η Ιταλία όπως την βίωσε σπουδάζοντας εκεί «τότε», η περίοδος
      που ήθελε να φοράει φουστανέλες, η θέση των χαμογελαστών ανθρώπων στον κόσμο, η
      ζουληγμένη αλήθεια της δημιουργίας είναι μερικά μόνο από αυτά…

      Μικρά χρόνια, μεγάλες φιλίες και μια γειτονιά φλεγόμενη
      Τα παιδικά χρόνια είναι ένα μέρος της ζωής, ένα κομμάτι της μνήμης που ανασύρεται σαν ανάμνηση, μα κι εκείνης που -σαν ανάμνηση – έχει χαθεί, αλλά έχει γραφτεί μέσα μας σαν συνείδηση. Σε μεγάλο βαθμό έχουμε διαμορφωθεί και είμαστε αυτά που έχουμε ζήσει. Μ’αυτή την έννοια, νιώθω να είμαι ό, τι έχω ζήσει, άρα το νιώθω ζωντανό μέσα μου, είναι εδώ κάθε φορά που μου χρειάζεται. Είναι πολύ ζωντανό για να νοιώσω νοσταλγία, τουλάχιστον με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Είναι στιγμές που αισθάνομαι να μου λείπουν πράγματα, καταστάσεις, μυρωδιές, άνθρωποι –κυρίως αυτοί- από το χτες, αλλά όχι νοσταλγικά. Νιώθω το παρελθόν μου, ακόμα κι άνθρωποι που έχουν φύγει από τη ζωή, να ζει καθημερινά μαζί μου, στο παρόν μου.
      Όπως και οι κολλητοί μου φίλοι, πεντ’ έξι τον αριθμό. Είναι όλοι από το δημοτικό και το γυμνάσιο, έχω κλείσει τα εξήντα, κι ακόμα οι κολλητοί μου που μιλάμε και βλεπόμαστε σε πολύ συχνή βάση, με κάποιους καθημερινά, είναι οι φίλοι μου από τότε. Έχω σχέσεις ζωής με τους φίλους μου, είμαι ένας βαθύπλουτος άνθρωπος σε αυτό. Και μετά, είναι κι εκείνα που νομίζεις πως θυμάσαι, αλλά στην ουσία είναι οι διηγήσεις των
      δικών σου, σε μεγαλύτερη ηλικία, για σένα σαν παιδί. Για παράδειγμα, θυμάμαι πως ο ξάδελφος μου ο Βασίλης, με είχε κάνει αγγελιοφόρο και με έστελνε να παραδίδω ραβασάκια και να του κλείνω κρυφά ραντεβού με τη φίλη του τη Σούλα (αφού αυτόν τον κυνηγούσε ο πατέρας της), που έμενε στο Κολωνό δυο δρόμους πιο κάτω από την Προποντίδος όπου μέναμε εμείς. Αλλά το θυμάμαι ή έχω κάνει εικόνα την διήγηση; Τριών, τεσσάρων χρονών ήμουνα. Πραγματικά δεν ξέρω. Πάντως, τα περισσότερα είχα την ευκαιρία να τα διηγηθώ στο βιβλίο μου τα “Μπλουζ του Άγιου Παντελεήμονα” και με αφορμή αυτό, είδα πόσες κοινές μνήμες έχουμε οι άνθρωποι, της γενιάς μου ή κοντινών, που μεγαλώσαμε στην Αθήνα του ‘60 και του ‘70. Οι κοινές μνήμες, οι κοινοί τόποι, είναι άλλος ένας λόγος που σε δυναμώνει. Είμαστε αυτοί που ο Πορτοκάλογλου χαρακτήρισε πολύ εύστοχα “της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά”, προλάβαμε λίγο τη χούντα, αλλά βιώσαμε με μεγάλη σαστιμάρα, έναν σαρωτικό ανεμοστρόβιλο ελευθερίας, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικό, συλλογικό, ερωτικό, πολιτικό, πολιτισμικό, που μας πήρε και μας σήκωσε αμέσως μετά το ‘74. Ήμασταν τότε δεκαέξι χρονώ, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Από μικρό παιδί, μου άρεσε να δημιουργώ, να φτιάχνω πράγματα, με τα χέρια, με το μυαλό. Το είχα γενικά με το σχέδιο και γέμιζα χαρτιά, έχτιζα σπιτάκια με λάσπη και σπασμένα κεραμίδια, μου είχε δείξει ο πατέρας μου και έπαιρνα κομμάτια από τη φλούδα του κορμού του πεύκου και σκάλιζα μ’ έναν σουγιά βαρκούλες. Οι σπουδές αρχιτεκτονικής ήρθαν μάλλον αρκετά φυσιολογικά.

      Την αγαπούσα την αρχιτεκτονική. Είχε και μια γοητεία το όλο θέμα, τρομάρα μου. Γιατί, στην αλήθεια της, έχει πολύ πόνο η αρχιτεκτονική. Είναι σαν να εγκυμονείς συνέχεια, σαν να πρέπει συνέχεια να γεννάς, να κοιλοπονάς. Όταν το χάσεις, λόγω ανάγκης επιβίωσης κυρίως, γίνεσαι ένας απλός γραφειοκράτης διεκπεραιωτής, κι αν μεν δεν έχεις συνείδηση αυτού, που πολλοί δεν έχουν, μπορεί και να την περάσεις και καλά, αν όμως έχεις, σε διαλύει. Κι εγώ ένιωσα πολλές φορές να με διαλύει, ακόμα το κάνει. Η περίοδος των σπουδών πάντως, τα χρόνια της Ρώμης, υπήρξαν καταλυτικά στη ζωή μου. Πήγα εκεί δυο χρόνια μετά την μεταπολίτευση, οπότε το ένα σοκ διαδέχθηκε το άλλο. Ήταν τότε μια διαφορετική Ιταλία, καμία σχέση με τη σημερινή. Το ΙΚΚ του Ενρίκο Μπελινγουέρ ήταν πολύ δυνατό, είχε προχωρήσει στη λογική του Ιστορικού Συμβιβασμού. Ήταν στο αποκορύφωμά της και η τρομοκρατία. Ήμουν εκεί τη μέρα που απήγαγαν τον Άλντο Μόρο στη Βία Φάνι και τη μέρα που τον βρήκαν σκοτωμένο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στο πορτ μπαγκάζ μιας κατρέλας, στην Βία Καετάνι, ένα στενάκι κάθετο στη Βία ντελλε Μποτέγκε Οσκούρε, όπου ήσαν τα γραφεία του ΙΚΚ. Ήμουνα ένας κόκκος από το εκατομμύριο του κόσμου που βγήκε εκείνη τη μέρα αυθόρμητα στο Κολοσσαίο ενάντια στην τρομοκρατία. Παρά τις Χριστιανοδημοκρατικές Κυβερνήσεις της εποχής, υπήρχε μια σαφής ηγεμονία της αριστεράς σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, και πάνω απ’ όλα στον πολιτισμό. Στον κινηματογράφο και κυρίως στη μουσική. Είχε γεννηθεί μια νέα ιταλική μουσική σκηνή που ανανέωνε τα πρότυπα του ιταλικού τραγουδιού, με πατριάρχη τον Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ. Δεν ήταν δυνατόν όλα αυτά να μην σε χαράξουν. Τους λάτρεψα.

      Τα ιταλικά τραγούδια, οι κάλτσες της Γώγου και τριάντα χρόνια μετά
      Έτσι, όταν κάποια στιγμή αναγκάστηκα για οικογενειακούς λόγους να διακόψω τις σπουδές στην Ιταλία και να γυρίσω να δουλέψω στην Αθήνα, μια ανακρίβεια σε κάποιο άρθρο για την ιταλική μουσική, στο περιοδικό «Μουσική», με έκανε να στείλω μιαν επιστολή διόρθωσης. Ο απίστευτα ανοιχτόμυαλος και δαιμόνιος διευθυντής της, ο Γιώργος ο Κυριαζίδης, με τον οποίο παρεμπιπτόντως είμαστε ακόμα φίλοι και βλεπόμαστε, με κάλεσε στο περιοδικό και μου πρότεινε συνεργασία. Τότε υπήρχαν τρία μουσικά περιοδικά. Η Μουσική, το Ποπ και Ροκ του Γιάννη Πετρίδη και ο Ήχος του Καββαθά. Λίγο αργότερα, βγήκε και το Ντέφι. Η «Μουσική» ήταν εκείνο που ασχολιόταν πιο σφαιρικά, που έκλεινε το μάτι σε όλα τα μουσικά ήδη. Έτσι, βρέθηκα να γράφω εκεί, και μάλιστα σε μιαν εποχή που πληρωνόσουν κιόλας γι’ αυτό με την σελίδα! Καθόλου κακό χαρτζιλίκι. Από κει ξεκίνησαν πάρα πολλοί που στη συνέχεια ασχολήθηκαν σοβαρά επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία ή την μουσική παραγωγή, όπως ο Γιώργος ο Τσάμπρας, ο Στάθη ο Παπούλιας, ο Χρήστος ο Χατζής, για να θυμηθώ μόνο δυο τρία ονόματα. Ήταν υπέροχη εμπειρία, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους σχεδόν μυθικούς, όπως ο Λούτσιο Ντάλλα, αλλά και ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Πάνος Γαβαλάς, πάρα
      πολλούς, αλλά και άλλους, φίλους του Κυριαζίδη… Την Κατερίνα Γώγου, ας πούμε, που έμενε στο ίδιο κτίριο της Γ΄ Σεπτεμβρίου όπου ήσαν τα γραφεία του περιοδικού κι ερχόταν με τη νυχτικιά και κάτι κοντές άσπρες καλτσούλες το πρωί με μια κούπα καφέ στο χέρι, τον Κώστα τον Τριπολίτη, τον ζωγράφο τον Δημήτρη το Γέρο. Η αλήθεια είναι πως τότε γεννήθηκε μέσα μου και η ιδέα και η επιθυμία να γράψω. Ένα παιδί που κάναμε τότε παρέα, ο Γιάννης ο Τζώρτζης, είχε βγάλει ένα βιβλίο για τον Μπομπ Ντύλαν, “Ένα όχημα” ήταν ο τίτλος του κι είχα ζηλέψει (με την καλή έννοια, όπως συνηθίζουμε πια να λέμε). Ήταν γραφτό να περάσουν τριάντα χρόνια για να δω κι εγώ ένα δικό μου βιβλίο να κυκλοφορεί.

       

      Τριαντάφυλλα και Μπλουζ
      «Τα Μπλουζ του Άγιου Παντελεήμονα» γράφτηκαν το 2012 και κυκλοφόρησαν το 2013. Η κρίση είχε μειώσει απελπιστικά τη δουλειά στο γραφείο μου και ,αντί να κάθομαι να χαζολογάω, είπα ν’ ασχοληθώ με το νεανικό όνειρο (απωθημένο;) του γραψίματος. Ήταν η εποχή που η Χρυσή Αυγή λυμαινόταν κραυγαλέα την πλατεία, κάθε μέρα εικόνες και άγριες φωνές στα κανάλια, είχανε κλείσει την παιδική χαρά κι ένοιωσα μια προσβολή σε επίπεδο προσωπικό. Οι κόρες μου –είχα στο μεταξύ κάνει δύο κόρες (κλισέ ξεκλισέ, αυτές είναι ό,τι πιο σοβαρό πιστεύω πως έχω κάνει στη ζωή μου)– που ξέρανε πως είχα μεγαλώσει εκεί, με κοιτούσαν περίεργα, σα να μου ζητούσαν κάποια εξήγηση. Προσπάθησα κι εγώ να πω «ρε παιδιά, δεν είναι αυτό το πράμα που μας πουλάνε η πλατεία, είναι δικιά μας η πλατεία και των ανθρώπων που της δίνουν ζωή, έχει ιστορία η πλατεία, έχει παρόν και έχει μέλλον, σας αρέσει, δε σας αρέσει θα είναι εκεί για να παίζουν τα όποια παιδιά», αυτό ήταν το νόημα του βιβλίου. Κάποιοι το θεώρησαν ένα απόλυτα πολιτικό βιβλίο, κάποιοι απλώς ένα αφήγημα παιδικών αναμνήσεων. Εγώ αναρωτιέμαι, γιατί να μην είναι και τα δύο μαζί; Έτσι κι αλλιώς, ενυπάρχει η πολιτική στην τέχνη, το με τι ασχολείσαι είναι πολιτικό, το πώς προσεγγίζεις είναι πολιτικό, ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιείς κρύβει μια πολιτική άποψη. Πάντως, είναι ένα βιβλίο που αγαπήθηκε από πολύ κόσμο. Το έστειλα τότε, με τρομερή συστολή ομολογώ, στην φίλη μου από την Ρώμη, την Αφροδίτη Κουκουτσάκη, κι εκείνη το σύστησε στον Πέτρο Κακολύρη των Εκδόσεων Εύμαρος. Έτσι πήρε το δρόμο του.
      Γλυκάθηκα κι εγώ, και συνέχισα να γράφω. Έτσι προέκυψε “Το φορτηγό και το τριαντάφυλλο”, ένα μικρό βιβλίο εννέα διηγημάτων. Εδώ, αντί να μιλάμε για το παρελθόν, τα διηγήματα ξεκινούν από το ζοφερό παρόν της κρίσης και προχωρούν προς τα πίσω σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με μια ξεχασμένη αλήθεια που μας κάνει πιο ανθρώπινους. Μπορεί να μην είχε την απήχηση που είχαν τα Μπλουζ, προσωπικά όμως το θεωρώ συγγραφικά πολύ καλύτερο κι εκτός των άλλων, μου έδωσε την μεγάλη χαρά ένα από τα διηγήματα να γίνει ταινία μικρού μήκους. Αυτό έγινε όταν το διάβασε ο πολύ φίλος και συνεργάτης μου στο μηχανιλίκι , ο Πολιτικός Μηχανικός Γρηγόρης Οικονομίδης και ενθουσιάστηκε με ένα διήγημα που μιλούσε για την μέχρι παράνοιας αναδουλειά ενός αρχιτέκτονα. Είχε ήδη ο ίδιος αρχίσει να ασχολείται με την σκηνοθεσία, είχε κάνει το ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα της Κερατέας και άλλα εξαιρετικά για την Πόλη, απ’ όπου καταγόταν η οικογένειά του. Κάναμε μαζί το σενάριο και ,με τη βοήθεια φίλων και κυρίως του Ανδρέα του Μαριανού που εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και ο “κύριος όλα” της παραγωγής, στήθηκε αυτό το ταινιάκι, “Το όνειρο κάθε αρχιτέκτονα”. Όπου παίχτηκε άρεσε πολύ και προκρίθηκε για το Φεστιβάλ της Δράμας! Πήγαμε μαζί με τον Γρηγόρη και περάσαμε φίνα τρεις τέσσερις μέρες. Αυτό έγινε Σεπτέμβριο του ‘15, τρεις μήνες μετά χάσαμε ξαφνικά τον Γρηγόρη στα 50 του από την γρίπη. Φαίνεται πως οι χαμογελαστοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που σκορπάνε χαρά, δεν έχουν για πολύ θέση στον κόσμο τούτο.


      Η Ζαβολιά , το συγγραφικό παρόν και η καλύτερη μουσική της πόλης
      Όταν σου μπει το σαράκι, δε σ’ αφήνει. Είπα να δοκιμάσω, μάλλον είχε έρθει η ώρα, για κάτι περισσότερο. Έτσι φτάσαμε στη «Ζαβολιά», το πρώτο μου μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε μες στον Ιούλη. Και εδώ, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, κινείται στον άξονα παρελθόν-παρόν, με διαφορετικό τρόπο όμως. Εδώ παρελθόν και παρόν συνυπάρχουν, η σκιά του παρελθόντος δεν είναι ευεργετική, δεν είναι λυτρωτική, είναι μάλλον βασανιστική, οδυνηρή, δεν ξέρω, μπορεί κάτι μέσα μου να έχει αρχίσει να μην πηγαίνει καλά, μπορεί κάπως έτσι να είναι όταν μεγαλώνεις. Βέβαια, πριν τη Ζαβολιά είχαμε βγάλει πέρσι με τη χορηγία ενός φίλου από την Κάρυστο, μια προσωπική έκδοση, το “Ακούγοντας τον Μπάρμπα Φάνη”, ένα βιβλιαράκι με την αφήγηση των αναμνήσεών του για τον Εμφύλιο, ενός γλυκού παππού από την Κάρυστο, αλλά αυτό δεν ήταν δικό μου βιβλίο, ήταν δικό του. Εγώ μόνον κατέγραψα. Το κακό είναι πως νιώθω σαν να έχει κλείσει για μένα ο κύκλος του γραψίματος, δεν έχω γράψει τίποτα άλλο απ’ όταν τέλειωσα ,πριν δυο χρόνια, τη Ζαβολιά. Αλλά θυμάμαι, πως κι όταν είχα τελειώσει τα προηγούμενα βιβλία το ίδιο ένοιωθα, κι ύστερα έγινε ένα κλικ και ξαναπήρα μπροστά. Ίσως, αν νοιώσω κάποια στιγμή μοναξιά να σκαρφιστώ κάτι, γιατί το γράψιμο είναι για μένα παρέα, γίνομαι φιλαράκι κατά τη διάρκειά του με τους ήρωές μου, που ούτως ή άλλως είναι υβρίδια πραγματικών ανθρώπων, -την αλήθεια μας λίγο ζουληγμένη δε γράφουμε έτσι κι αλλιώς;- με καμβά μιαν ιστορία για φόντο. Ίσως κάποια στιγμή πάλι να προκύψει κάτι. Δεν σκάω, δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, γράφω ερασιτεχνικά, για το κέφι, απ’ ανάγκη δικιά μου, αλίμονο αν έπρεπε ν’ αγχωθώ ή να βγάλω λεφτά απ’ αυτό, έχω ήδη μια πίκρα απ’ την αρχιτεκτονική… Μέχρι τότε, κυκλοφορώ λίγο, όχι πολύ, συνήθως Σαββατοκύριακο κι έχω στέκι τη Φαβέλα, ένα μαγαζί στον Κεραμικό, που εκτός των άλλων, έχει -για τα γούστα μου- την καλύτερη μουσική στην Αθήνα. Άκουσα εκεί μετά από χιλιάδες χρόνια το Prison Song του Γκράχαμ Νας και το Everybody must get stoned του Μπομπ Ντύλαν. Και πάω σινεμά. Και διαβάζω βιβλία. Μ’ αρέσει γενικά, χωρίς να θυμάμαι από πότε, η λατινογενής λογοτεχνική γραφή, έχει κάτι το χαοτικό, που μ’ εκφράζει, δεν έχει την τάξη της αγγλοσαξωνίας γενικότερα. Δεν ξέρω, αυτό ίσως άρχισε παλιά από τα “Εκατό χρόνια μοναξιάς” και μέχρι τον Παδούρα. Κι από δίπλα, μ’ αρέσουν πολύ οι Ισπανοί: ο Ζάουμε Καμπρέ, ο Χαβιέρ Θέρκας, Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε, αλλά κι οι παραπλήσιοι Γάλλοι, τύπου Ζαν Κλωντ Ιζζό, Μωρίς Ατιά, γενικά μου αρέσει ένα βιβλίο να γεννάει εικόνες, συναισθήματα, να σε βάζει στη θέση των ηρώων του, να τρέχει και να τρέχεις μαζί του. Θεωρώ υποχρέωση του βιβλίου, μα και της τέχνης γενικότερα, να σε εμπλέκει χωρίς να σε κοιτάει αφ’υψηλού, πόσο μάλλον να σου επιβάλλεται αφ’ υψηλού. Κι αυτό, αν θέλεις, είναι μια πολιτική θέση. Και νομίζω πως προσπαθώ απλώς να γράψω κάτι που θα μου άρεσε αν ήμουν αναγνώστης του. Μα αν με ρωτάς ποια βιβλία με έχουν σημαδέψει, δεν είναι απ’ αυτή τη κατηγορία. Το ένα πάει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στην εφηβεία, έτσι κι αλλιώς μέχρι κάποιο σημείο σημαδεύεται ο άνθρωπος, μετά σταματάει να σημαδεύεται, είναι «Τα σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ, και μετά είναι το «Στο δρόμο» του Κέρουακ. Μα μήπως δεν είναι και «Το κιβώτιο» του Αλεξάνδρου; Κι ένα βιβλίο που νομίζω με έκανε να ωριμάσω πολιτικά, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, όσο κι αν το διάβασα μεγάλος, είναι τα «Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων», του Νικόλα Κασομούλη που δεν μασάει τα λόγια του, ούτε και νοιάζεται κάτι να δικαιώσει, όπως ο Μακρυγιάννης. Έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία για να μαθαίνουμε πώς και από ποιους στήθηκε αυτή η χώρα. Αυτή, στη διάρκεια της οποίας διάβασα τον Κασομούλη, ήταν μια περίοδος της ζωής μου που κράτησε περίπου δέκα χρόνια, πάνε καμιά εικοσπενταριά χρόνια τώρα, που μου είχε γίνει μονομανία το ‘21. Μετά μου πέρασε. Δεν μπορούσα τότε να διαβάσω τίποτε άλλο. Είχα γοητευτεί και είχα απορροφηθεί, όχι από ηρωισμούς και ένδοξες στιγμές -που και τέτοιες υπάρχουν- αλλά από το άγνωστο βρώμικο κομμάτι αυτής της επανάστασης. Μεγαλείο! Είχα φτάσει σε σημείο να θέλω να φορέσω φουστανέλες και να πηγαίνω στις Πολεοδομίες και στα γιαπιά.

      Ήταν μια τρέλα. Άλλες εγώ δεν ξέρω να έχω, τρέλες ή κακιές συνήθειες, μα νομίζω πως αν ρωτήσεις τους δικούς μου ανθρώπους θα έχουν ολόκληρο κατάλογο να σου δώσουν. Πρώτα πρώτα, θα σου πουν πως είμαι εγωίσταρος. Πως θέλω πάντα να γίνεται το δικό μου. Πράγμα που δεν το νομίζω, γιατί σπάνια ξέρω κι εγώ ο ίδιος τι πραγματικά θέλω κι εξ άλλου, το ότι είμαι Κριός δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Κι αφού πιστεύω πως δεν είμαι, πώς να απαντήσω στο γιατί να διαβάσει κανείς τη Ζαβολιά, είτε τώρα το καλοκαίρι είτε καταχείμωνο; Δεν ξέρω ν’ απαντήσω. Νομίζω πως κάποιος μπορεί να τ’ απαντήσει μόνος του, αφού τη διαβάσει. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει μία αλήθεια, που λέει κι ο ήρωάς μου, ο Βλάσης, υπάρχει η μία αλήθεια του καθενός κι όλες μαζί κάνουν την Αλήθεια.

      Γεωργία Δρακάκη

      Απόφοιτη Νομικής. Δημοσιογραφεί γιατί το είχε όνειρο από παιδί: ραδιόφωνο, γράψιμο, ρεπορτάζ και πολύ διάβασμα γεμίζουν τις μέρες της. Δύο θεατρικά έργα και μια συλλογή διηγημάτων έχουν δια χειρός της κυκλοφορήσει. Παρακολουθεί την πραγματική ζωή και τους ανθρώπους της πόλης και καταγράφει τραγουδώντας σε ρε μινόρε.

      Σχετικά άρθρα

      Κωνσταντίνος Δρίτσουλας
      Μιλήσαμε

      Η «Ψυχόπλευση» εξετάζει το τραύμα της κακοποίησης

      Μιλήσαμε

      Όλγα Δούρου: «Η πολιτική για μένα είναι τρόπος ζωής»

      Μιλήσαμε

      Για τον Νίκο Χριστόπουλο, τα πιο ωραία είναι τα πίσω μπαλκόνια

      Μιλήσαμε

      Τι γυρεύει ένας τσολιάς στο ΚΥΤΤΑΡΟ;

      Μιλήσαμε

      Η Δώρα Παρδάλη είναι αγόρι, κορίτσι και ηθοποιός. Και γαμάτη.

      Μιλήσαμε

      Το Blue Swimming Center άνοιξε τις πόρτες του στην Κυψέλη

      Next Post

      Τύποι Αθηναίων που «ξεμένουν»

      No Result
      View All Result

      Δημοφιλή

      • Όλγα Δούρου: «Η πολιτική για μένα είναι τρόπος ζωής»

        366 shares
        Share 146 Tweet 92
      • Η μπάρα του «Λογιότατου» (και η Τζένη Βάνου) μας ενώνει όλους

        443 shares
        Share 177 Tweet 111
      • Τα στέκια είναι οι άνθρωποι | Μια βόλτα στη δεξιά και στην αριστερή όχθη της Ιεράς Οδού

        346 shares
        Share 138 Tweet 87
      • Και το όνομα αυτής «Μπάρμπαρα»

        340 shares
        Share 136 Tweet 85
      • Η θεατρική ομάδα «πείρα(γ)μα» και «Το Τρίκυκλο» παρουσιάζουν το «Tango Bar»

        340 shares
        Share 136 Tweet 85

      Πόλεις μέσα στην Πόλη | Άνθρωποι, γεγονότα, καταστάσεις | Street Press ΗΠΖ | Χαρτί - διαδίκτυο

      • Άποψη
      • Χαρτί
      • Editorial
      • Ανεξήγητη πόλη
      • Αφιερώματα
      • Διάφορα
      • Η ψυχή της Πόλης
      • Καυστική ποτάσα
      • Συνεντεύξεις
      • Φώντας Λάδης
      • Θέμα
      • Μιλήσαμε
      • Βιβλίο
      • Άνθρωποι του βιβλίου
      • Αφιερώματα στο Βιβλίο
      • Βιβλιοκριτικές
      • Νέες εκδόσεις
      • Πολιτισμός
      • TV & Movies
      • Εικαστικά
      • Θέατρο
      • Κλίκ
      • Μουσική
      • Έξοδος
      • Πόλη Αφιέρωμα
      • Explore Athens
      • Πρόταση Εβδομάδας
      • #Breaktime
      • Για τον Δήμο Αθηναίων
      • Υγεία
      • Free Athens
      • Articles
      • Explore Athens
      • Άνθρωποι
      • Faces
      • Συναντηθήκαμε
      • Σύνθημα
      • Τι ‘πες τώρα!
      • Μαγείρεψε το!
      • The Saucha Life
      • Γεύσεις Κατοχής
      • Η ψυχολογική διάσταση του μαγειρέματος
      • Ζώδια
      • Κατοικίδια
      • Τα δωρεάν της Πόλης
      • 10 χρόνια ΗΠΖ
      • Τεύχη

      Ακολούθησε μας

      • #ipolizei #streetpress #patisionmood
      • cheek to cheek 
Ζήτω τα οπωροφόρα της Αθήνας!

#patisionmood
      • Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.

Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, 
που χτυπάει στον απέναντι τοίχο…

[ Γ. Ρίτσος ]

#patisionmood
      • #patisionmood
      • >> 💯 τεύχη ΗΠΖ παράλληλα με τα δέκατα γενέθλια. 

Στην εποχή του διαδικτύου, των σόσιαλ και της εικόνας «το έντυπο ζει», γιατί είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, πρόταγμα και κατεύθυνση.

Από αύριο λοιπόν, στους δρόμους της Πόλης, "πάρτε το 100" - είναι για καλό!

*Ξεφυλλίστε το έντυπο, όπως ακριβώς τύπωνεται, στο ISSUU (link in bio).

#ipolizei #freepress #streetpress #januaryissue #100issues
      • Ψυρρή - Βαβυλώνα : Χ 

#patisionmood
      Copyright – Η Πόλη Ζει | Street Press "ΗΠΖ"
      No Result
      View All Result
      • Αρχική
      • Άποψη
      • Χαρτί
        • Editorial
        • Ανεξήγητη πόλη
        • Αφιερώματα
        • Διάφορα
        • Η ψυχή της Πόλης
        • Καυστική ποτάσα
        • Παράξενες ιστορίες
        • Συνεντεύξεις
      • Θέμα
      • Μιλήσαμε
      • Βιβλίο
        • Βιβλιοκριτικές
        • Νέες εκδόσεις
        • Άνθρωποι του βιβλίου
        • Αφιερώματα στο Βιβλίο
      • Πολιτισμός
        • TV & Movies
        • Εικαστικά
        • Θέατρο
        • Κλίκ
        • Μουσική
        • Πίνακες
        • Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
      • Έξοδος
        • Δρομο-Λόγια
        • Πόλη Αφιέρωμα
        • Πρόταση Εβδομάδας
        • Explore Athens
      • ΑΝΘΡΩΠΟΙ
      • #Breaktime
      • ΔΙΑΝΟΜΗ
      • Άνθρωποι
        • Faces
        • Συναντηθήκαμε
        • Σύνθημα
        • Τι ‘πες τώρα!
        • Και όμως συνέβη
      • Well Being
        • Shopping
        • Υγεία
        • Μαγείρεψε το!
        • Κατοικίδια
      • Ζώδια
      • Εκδόσεις Λογότυπο
      • Για τον Δήμο Αθηναίων
      • Τα δωρεάν της Πόλης
      • 10 χρόνια ΗΠΖ
      • Τεύχη

      Copyright – Η Πόλη Ζει | Street Press "ΗΠΖ"

      Welcome Back!

      Login to your account below

      Forgotten Password?

      Retrieve your password

      Please enter your username or email address to reset your password.

      Log In

      Add New Playlist

      Αυτό το Website χρησιμοποιεί cookies. Συνεχίζοντας να περιηγείστε στον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies.Πολιτική Απορρήτου.