Η έπαρση υπήρξε το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της γυναίκας που παρήγαγε περισσότερη πολιτική απ` όση μπορούσαν να καταναλώσουν οι Αμερικάνοι.

 Ποιος ξέρει πόσες φορές ως νεαρό κορίτσι ονειρεύτηκε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ! Μη σπεύσετε να την κατηγορήσετε : Στις αρχές της δεκαετίας του `60 στα περισσότερα σχολικά λευκώματα των εφήβων της μεσοαστικής τάξης τα αγόρια ήθελαν να γίνουν αστροναύτες και τα κορίτσια «η πρώτη γυναίκα πρόεδρος». Και όσοι αγκιστρώνονται δια βίου στους εφηβικούς τους στόχους δεν μπορεί παρά να είναι συναισθηματικά ελλιπείς. Έχει λεχθεί μάλιστα πως επιθυμούν περισσότερο τη συντήρηση του στόχου παρά την εκπλήρωσή του.

Το φιλόδοξο κορίτσι θα βρεθεί ερωτοχτυπημένο πολύ νωρίς (για όλη την υπόλοιπη ζωή του;) με έναν χαρισματικό μπερμπάντη ονόματι Μπιλ ο οποίος έχει επίσης πολιτικές φιλοδοξίες.  Ίσως δεν ψάχνεται περισσότερο ή ίσως -όπως είπε ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ- «αυτή, δεν έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένο ερωτικό ένστικτο. Το βασικό ένστικτο της ζωής της είναι εκείνο της εξουσίας». Δίπλα στον Μπιλ θα ανέβει τα σκαλιά της δύναμης με τον μόνο ασφαλή τρόπο για μια γυναίκα περικυκλωμένη από την Πατριαρχία. Ως σύζυγος.

Η αδιανόητη χημεία που έχει μαζί του κάνει τον Τύπο να τους βαφτίσει «Billary». Η Κλίντον καταλήγει νομοτελειακά στον αντίποδα της Νάνσυ Ρίγκαν και της Μπάρμπαρα Μπους ˙ μάλιστα τόσο εμφατικά που τις κάνει να μοιάζουν με καρικατούρες. Οι πρώτες κυρίες έμοιαζαν πάντα με προεκτάσεις του συζύγου ˙ αυτή θα τολμήσει να μιλήσει για λογαριασμό του. Εκείνες έδιναν συμβουλές για ασφαλή οδήγηση και ζητούσαν από τη νεολαία να αποφεύγει το χόρτο ˙ εκείνη θα κατεβάσει νομοσχέδιο στο Κογκρέσο για πλήρη υγειονομική κάλυψη της μεσαίας τάξης. Περίπου στο μέσον της δεύτερης 4ετίας του Κλίντον όλα αυτά θα την έχουν κάνει αντιπαθητική σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Τότε κάτι αναπάντεχο θα συμβεί. Μια πρώην μαθητευόμενη στο Λευκό Οίκο δε θα κατηγορήσει απλώς τον Πρόεδρο για σεξουαλική παρενόχληση -είχαν προηγηθεί κι άλλες τέτοιες καταγγελίες- αλλά θα παρουσιάσει στο Έθνος το φόρεμα με το προεδρικό σπέρμα. Ο Κλίντον αναγκάζεται να κάνει μια εξέταση dna που θα τον βγάλει ψεύτη στα μάτια ενός ολόκληρου λαού. Τι κι αν το Χόλυγουντ στέκεται δίπλα του («κρίνουμε τον ηγέτη της χώρας μας κι όχι τον Πάπα!» θα πει -εις μάτην- η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ)  – ο Πρόεδρος έπεσε στην περίπτωση. Θα γλυτώσει βέβαια στο πάρα 5 αλλά θα βγει από όλο αυτό τραυματισμένος και σχεδόν γελοιοποιημένος.

 Όμως για τη Χίλαρυ η ταπείνωση ήρθε στην ώρα της. Σίγουρα υπήρξε μια Πρώτη Κυρία αλαζονική, σκληρή και χειριστική. Τώρα όμως είναι τόσο τσαλακωμένη που μπορούν να την συγχωρέσουν. Στις εκλογές του 2000 για πρώτη φορά μια Πρώτη Κυρία κατεβαίνει η ίδια, αυτόνομα πια, στην πολιτική. Οι Ρεμπουμπλικάνοι ,που δε το θέλουν με τίποτα, χωρίζονται σε 2 στρατόπεδα. Το πρώτο υποστηρίζει πως πρέπει να την αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο δικό τους όνομα ενώ το δεύτερο προτείνει κάποιον νέο και άφθαρτο. Νικούν οι δεύτεροι. Νικάει κι αυτή. Είναι η ανταπόδοση της Αμερικής στη γυναίκα που στήριξε τον άντρα της.

Φυσικά η θέση στη Γερουσία δεν αποτελεί παρά εφαλτήριο. Το 2008 διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών και παρότι χάνει από τον Μπάρακ Ομπάμα κερδίζει -στη δική του κυβέρνηση- το Υπουργείο Εξωτερικών. Και το 2016 θα διεκδικήσει εκ νέου την Προεδρία χάνοντάς την και πάλι από τον ανεκδιήγητο Τράμπ. Και παρότι δε θα επιστρέψει ποτέ στο Λευκό Οίκο θα καταφέρει να γράψει μια μοναδική ιστορία στην πολιτική.

Όμως σήμερα -στην εποχή του #me too- η Κλίντον προκαλεί για πρώτη φορά αμηχανία. Σημαίνει πάρα πολλά για τους προοδευτικούς («χάρις σ` αυτήν» είπε ο Πρόεδρος Ομπάμα «χιλιάδες κορίτσια, ανάμεσα σε αυτά και οι κόρες μου, μπορούν να ονειρεύονται πως μια μέρα θα γίνουν Πρόεδροι») αλλά δεν παύει να είναι η σύντροφος ενός άντρα που χρησιμοποίησε τη δύναμή του για να αποκομίσει σεξουαλικά οφέλη. Αυτό που στα τέλη της δεκαετίας του `90 ήταν το ατού της κατέληξε τώρα ένα ερωτηματικό. Πως μπορεί να είναι σύμβολο του #me too και της γυναικείας χειραφέτησης μια γυναίκα που στήριξε με την ίδια της τη ζωή ένα σεξουαλικώς αδηφάγο αρσενικό;