Αυτό με ρώτησε η Υρώ από το διπλανό γραφείο όσο ετοιμάζαμε το ανοιξιατικοπασχαλινό τεύχος.
Η Ηλέκτρα ως άλλο φυτό της τάξης πετάχτηκε και είπε «είναι έθιμο από τη Γερμανία». Ο Θανάσης συμπλήρωσε την παράνοια με τον οβολό του: «Τα κουνέλια ζευγαρώνουν και με τα ποντίκια». Εγώ ανάμεσα στην ύλη, τα χιλιάδες post it και τα 27 αναπάντητα emails πέταξα κάτι του τύπου «θα το googlάρω», ενώ ρώτησα το Θανάση τι πλάσμα βγαίνει από το ζευγάρωμα λαγού και ποντικιού. Η ζωή συνεχίστηκε μέχρι που ήρθε το τεύχος φρεσκοτυπωμένο (σήμερα) και αποφάσισα να ψάξω αυτό το έθιμο που κανονικά θα χανόταν στις πτυχές του φουστανιού μιας αβάσταχτης καθημερινότητας σαν άλλη καρφίτσα που δε φαίνεται με γυμνό μάτι.
Είναι αρκετά γνωστό ότι οι παραδόσεις του Πάσχα γεννήθηκαν από ένα μείγμα πολλών διαφορετικών εθίμων από διαφορετικούς πολιτισμούς. Προχριστιανικές παραδόσεις αποδίδουν τον λαγό του Πάσχα σε ειδωλολατρικό θρύλο. Σύμφωνα με πολλούς λαογράφους η παράδοση με τα πασχαλινά λαγουδάκια προέρχεται από έναν αρχαίο αγγλοσαξονικό μύθο σχετικά με τη θεά της γονιμότητας, Ostara ή Eostre, την αντίστοιχη ελληνική θεά Εστία. Ήταν φίλη όλων των παιδιών και για να τα διασκεδάσει είχε μετατρέψει το κατοικίδιο πουλί της σε ένα κουνέλι. Αυτό το κουνέλι γεννούσε χρωματιστά αυγά, τα οποία η θεά έδινε στα παιδιά ως δώρα.
Τα χρόνια πέρασαν, τα αυγά κοκκίνισαν από το αίμα του Χριστού και αυτή τη στιγμή παιδικές πασχαλινές ζωγραφιές γεμίζουν με καλαθάκια και κουνέλια, ενώ ζαχαροπλαστεία παράγουν με το κιλό σοκολατένια λαγουδάκια σε διάφορα μεγέθη. Εγώ φαντάζομαι στο κεφάλι μου κάτι τύπους σαν εμένα, την Υρώ, την Ηλέκτρα και τον Θανάση σε κάτι αντίστοιχα γραφεία του Μεσαίωνα να συζητούν πώς θα δέσουν όλα τα έθιμα για να χαρούν τα παιδιά, αφού το «πείραμα» με τον Άη Βασίλη είχε ήδη πετύχει…
Καλό Πάσχα, Όμορφη Άνοιξη και καλά μυαλά μάς εύχομαι.
