Δουλεύω σε διάφορα μέρη της Αθήνας και μία Τετάρτη βρέθηκα στο Περιστέρι, κοντά στο μετρό του Αγίου Αντωνίου. Ήταν άλλη μία μέρα στη δουλειά, όταν ξαφνικά, άκουσα, λίγο πιο μακριά μου φωνές, φασαρία, βρισιές.
Άρχισα να πηγαίνω προς τα εκεί (κλασικός Έλληνας) να δω τι γίνεται. Είδα κόσμο μαζεμένο έξω από μεγάλο σούπερ μάρκετ. Ένας όχλος και στη μέση, πάνω στην άσφαλτο, ένας αλλοδαπός να δέχεται από όλους κλωτσομπουνίδια. Με τέτοιο μένος που τον χτύπαγαν, ήμουν σίγουρος ότι κάποιον σκότωσε.
Όταν ήρθε η αστυνομία και τον μάζεψε, ρώτησα κάποιον από όλους: «Φίλε τι έγινε;», «Έκλεψε μια φέτα ρε φίλε από το σούπερ μάρκετ. Ο αλήτης!» «Και γιατί τον έδερναν όλοι; Για μια φέτα;» «Δε γίνεται ρε φίλε να έρχονται εδώ να μας παίρνουν τις δουλειές και να μας κλέβουν και τις φέτες».
Έμεινα για 5 λεπτά στο ίδιο σημείο. Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.
Η αστυνομία συνέλαβε μόνο τον κλέφτη κι όχι αυτούς που τον έδειραν;
Γυρίσαμε στην εποχή του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»;
Κι αν ο άνθρωπος απλά πεινούσε;
Κι τελοσπάντων, όλα αυτά έγιναν για μία φέτα;
Μετά από λίγο, συνήλθα. Όλοι είχαν επιστρέψει από ώρα στις δουλειές τους.
Ορέστης Σ.
