Πάντα φεύγοντας από τις διακοπές δάκρυζα και δακρύζω. Δεν ξέρω αν το κάνω επειδή μου τελείωσαν οι διακοπές, επειδή τελείωσαν οι ανέμελες μέρες και νύχτες του καλοκαιριού, επειδή αφήνω πίσω κάποιους αγαπημένους μου, επειδή δεν θα ξανακάνω μπάνιο, επειδή δεν θα ξανακάνω βαρκάδα. Μήπως απλά γιατί επιστρέφω στην Αθήνα;

Ή απλά γιατί… έτσι;

Πφφφφ! Σίγουρα η πιο δύσκολη περίοδος του χρόνου, για μένα η πιο καταθλιπτική… Πάντα με άγχωνε και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό. Θεωρώ το “καλή χρονιά” έπρεπε να λέγεται τώρα.

Τώρα είναι απαραίτητες οι ευχές για καλή σεζόν είτε σε μας με τις δουλειές είτε παιδάκια που ξεκινάνε πάλι για άλλο ένα σχολικό ταξίδι γνώσεων-συναναστροφών-επιδόσεων-αποδόσεων-απαιτήσεων.

Φέτος είναι μια ιδιαίτερη “χρονιά”, τα σχολεία επαναλειτουργούν μετά από 6 μήνες. Ο μεγάλος μου γιος, στην Τετάρτη Δημοτικού πια, κάνει τουλάχιστον 2 λάθη, γράφοντας το ονοματεπώνυμο του.
Βλέπεις, οι επαναλήψεις δεν έγιναν ποτέ. Από την άλλη όμως είμαστε φοβεροί στο fortnite. Χειρίζεται το χειριστήριο, όπως μια παλιά γραμματέας με 25χρόνη πείρα την γραφομηχανή της.

Τον ακούς να μιλάει με τους διαδικτυακούς φίλους του και αναρωτιέσαι αν έχει πάρει το proficiency, παρακολουθώντας κάποιο κρυφό σχολειό. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Πάντα.

Στα μαθηματικά, είχα μια ελπίδα ότι θα ήμασταν καλύτεροι. Βλέπεις κάθε μέρα έδινα 10 ευρώ για παγωτό. Η μπάλα κοστίζει 2 €, αν βάλεις μία, επιστρέφεις με 8 €, αν βάλεις 2 με 6, αν κεράσεις τον κολλητό σου, υπολογίζεις τις μπάλες. Λέω εντάξει, έχει εξοικειωθεί με τις πράξεις. Αμ δε..

Δεν του είχα πει τι θα γινόταν αν του έδινα 20άρικο. Ότι αλλάζουν όλα.
Έτσι λοιπόν στις πρώτες ασκήσεις στο σχολείο (φταίω και εγώ-δεν είχα ενημερώσει και τον δάσκαλο για το είδος των πράξεων που είχαμε εξοικειωθεί) τα αποτελέσματα ήταν τέτοια, για να μας ξανά στέλνουν στην πρώτη δημοτικού!

Δεν το βάζουμε κάτω όμως. Αρχή της χρονιάς είναι.. Δύσκολη εποχή για όλους. Μικρούς -μεγάλους.

Δεν θα αρχίσουμε τις υστερίες, τις φωνές, τα άγχη από τώρα (Έχουμε καιρό). Ας πάμε στο βιβλιοπωλείο, να ψωνίσουμε καμιά 30αριά στυλό, μολύβια, 120 τετράδια, μικρές-μεγάλες κόλλες χαρτί, 18 μαρκαδόρους, 6 ξύστρες, 3 χάρτες, 24 βιβλία για τα αγγλικά, 5 μπλοκ ζωγραφικής. Μόνο τόσα ζητήσανε φέτος. Λες και είμαστε τίποτα φτωχοί, τίποτα χωριάτες.

Ξεκινάει και η ποδοσφαιρική σεζόν όμως. Πάμε να βάλουμε τα παπούτσια μας και ουπς… δάχτυλα και λίγο κουτουπιέ μπαίνει μέσα. Κάτσε όρθιος του λέω, φωνάζω και τη γυναίκα μου, εγώ θα τραβάω την γλώσσα του παπουτσιού, εσύ της λέω το τακούνι. Μετά από δίλεπτη υπερπροσπάθεια, μίνι τσακωμό και κατακόκκινοι από την ένταση και το “τράβηγμα”, καταλήγουμε στην εξώπορτα με κατεύθυνση μαγαζί για καινούρια παπούτσια, κάλτσες, κολάν, σορτσάκια, φόρμες, σκούφους, γάντια, ισοθερμικά, μπουφάν και ίσως και πέδιλα σκι που ‘χει κάτι προσφορές σε ωραία χρώματα.

Είμαστε λοιπόν σχεδόν έτοιμοι για το υπόλοιπο της χρονιάς. Φτιάχνουμε και τα ωράρια με τα σχολεία και τις δραστηριότητες και ναι… Έχουμε φέτος κενό από 11:30 το βράδυ μέχρι 6 το πρωί!
Βατό το φετινό… ωραία τα καταφέραμε και φέτος.

Πρέπει να δουλεύουμε και σε 3 δουλειές για να ξεχρεώσουμε ό,τι πήραμε, μαζί με τα φροντιστήρια, τις δραστηριότητες, τα έκτακτα, τα τακτικά.

Χαλάλι τους όμως.. Και ας μην γίνουν ποτέ οι καλύτεροι μαθητές, ούτε οι καλύτεροι αθλητές. Μας αρκεί να είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι.

Έτσι και αλλιώς για μας θα είναι μοναδικοί.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!