Επιτυχημένος, πλούσιος, όμορφος, νέος, κορμάρας, κάτοχος σπορ αυτοκινήτου, χιλιάδες followers στο insta, ντυμένος με Gucci και Moncler μόνο, που του αρέσουν τα ταξίδια… Μοιάζει με το τέλειο, το ιδανικό, σίγουρα η πρώτη αναζήτηση σε site γνωριμιών ή το χωρίς αντίπαλο προξενιό… Έχω ή έχουμε μπερδευτεί λίγο με το τι είναι πετυχημένο, αληθινό, fake; Με την έννοια της δημιουργίας, του ωραίου, του στόχου της ζωής μας ρε παιδί μου.

Καθημερινός βομβαρδισμός, άχρηστων (για μένα) πληροφοριών, προσπάθεια επίδειξης από το 90%,πια, των ανθρώπων της πολυτελούς ζωής τους, του τρόπου ζωής τους, με τα χαμόγελα τους να εξαρτώνται καθαρά από τον αριθμό των likes που θα λάβουν. Δε χαίρονται την στιγμή, δεν κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, για το μυαλό τους, πάρα μόνο για το φαίνεσθαι. Γυναίκες νέες, όμορφες, ερωτικές, που για να βγάλουν μια φωτογραφία από μια σουίτα στην Αράχωβα, θα “αναγκαστούν” να πάνε με έναν κύριο που δεν κλείνει το XXL μπουρνούζι του, από το πάχος… Και όμως ποτέ δεν τον απαθανατίζουν στις “ευτυχισμένες” τους πόζες στο Mount Parnassus.

Άνθρωποι που προσπαθούν να μας πείσουν πόσο τέλεια περνάνε επειδή κρατάνε μια τσάντα γνωστής ιταλικής φίρμας, γνωρίζοντας όλοι τον τρόπο απόκτησής της και πίνοντας με ύφος, τουλάχιστον βασιλικής οικογένειας, το κοκτέιλ τους σε κάποιο ακριβό σαλέ ή σε κάποιο μπαλκόνι με θέα.

Ζευγάρια, που δεν κάνουν παιδιά, γιατί τους αρέσουν τα ταξίδια, γιατί η σύζυγος είναι “πετυχημένη”(;) trainer(;), γιατί ένα post τους αξίζει κάποια ευρώ, γιατί τα παιδιά θα τους “κόψουν” την καριέρα τους, γιατί θεωρούν ότι τα παιδιά θα είναι τροχοπέδη στην ελευθερία τους και στην εγωιστική κατάσταση που βιώνουν αχόρταγα. Γιατί όλα, όλοι τα μετράνε με τα λεφτά.

Η ευτυχία όμως δεν αγοράζεται, δεν δανείζεται, δεν διαφημίζεται. Γελάω όταν τους χαζεύω στα social, γελάω με τις αναρτήσεις τους, με το ύφος τους, με το επίπεδο τους. Προτιμώ να ξυπνάω και να φεύγω χαράματα για δουλειά, να σκεπάζω τα δύο μου μικρά αντράκια, να καλημερίζω την γυναίκα μου. Να γυρνάω κατάκοπος, στεναχωρημένος μερικές φορές για το μεροκάματο που δεν βγήκε, αλλά να χαζογελάω μόλις βλέπω τις φάτσες των μικρών μου και ακούω τις φωνές τους με το που μπαίνω σπίτι. Με γεμίζει να κάθομαι στριμωγμένος στον καναπέ μου και να έχω στον αυχένα μου τον έναν και τον άλλο να μου κάνει ντου, προσπαθώντας να μου δείξει πόσο μεγάλωσε.

Μπορεί να είμαι πιο λαϊκός και από το λαχείο το Λαϊκό. Η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι η οικογένεια μου και αυτό δεν το συγκρίνω με τίποτα. Η αξιοπρέπεια και το να κοιτάς τον καθρέφτη και να μην ντρέπεσαι για αυτό που βλέπεις είναι αξία ανεκτίμητη.

Όταν δεν μπορεί κάποιος να σου προσάψει ότι δεν είσαι αληθινός, είσαι επιτυχημένος.
Όταν ο,τιδήποτε αποκτάς/κατακτάς, το κάνεις στηριζόμενος στα πόδια σου και στα χέρια σου, είσαι επιτυχημένος.
Όταν καταφέρεις να κανεις την δικιά σου οικογένεια και μεγαλώσεις τα παιδιά σου με αρχές, ήθος και αγάπη είσαι επιτυχημένος.

Η αντίληψη της έννοιας του επιτυχημένου, λοιπόν, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο σύμφωνα πάντα με την δική τους οπτική γωνία που βλέπουν τα ήθη και τις αξίες της ζωής. Ναι, υπάρχουν και επιτυχημένοι “φτωχοί”, που τα φέρνουν δύσκολα πέρα και κάνουν τον αγώνα τους για να μην λείψει τίποτα στην οικογένεια τους… Δεν κάθονται πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια, δεν οδηγούν διθέσιο σπορ αυτοκίνητο, δεν χαιρετάνε τον σεφ στην “Σπονδή”.

Αλλά… είναι χαρούμενοι για όσα έχουν καταφέρει, είναι ευτυχισμένοι όταν είναι με την οικογένεια τους, τοποθετούν στο πάνω ράφι τα παιδιά τους και θα συνεχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα για να παίρνουν ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά μεγάλη.

Εσύ, τι σόι επιτυχημένος είσαι τελικά…;;;