Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση
Στα χρόνια της …χολέρας μας λείπει ο έρωτας.Όχι ο γνωστός, με τις ανασφάλειες, τις κοφτές ανάσες και τις πεταλούδες στο στομάχι!. Αλλά ο ΕΡΩΤΑΣ, ο έρωτας για όλα βρε παιδί μου, ο έρωτας για τη ζωή και τους ανθρώπους μας… Ξέρω, ξέρω, μελό συναισθηματισμοί με τον κορωνοϊό να απειλεί την κανονικότητα μας, θα πείς. Εμείς οι γέροι, καταντάμε βαρετοί και υπερβολικοί. Να γιατί έγινε μόδα πια να δίνουμε τροφή σε καινούρια ανέκδοτα. Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν, λένε κάποιοι, για να ξεμπερδεύουμε, έτσι για το καλό της αγέλης…
Αλλά να, εκεί που όλα σου φαίνονται μαύρα, να κι η Φωτεινή να τραγουδάει από το σπίτι της «Κάνε κουράγιο καρδιά μου», νά κι η έκκληση από το εξορκισμένο fb “όποιος-α χρειάζεται βοήθεια να με πάρει τηλέφωνο», να και κάτι ωραίοι τρελοί να τρέχουν για βοήθεια στους φρατέλλι, να και άνθρωποι να τραγουδάνε και να χειροκροτούν στα μπαλκόνια.
Όχι γιατί κάποιος το διέταξε, αλλά γι αυτό το γμτ που μας κάνει ανθρώπους, αυτό το γμτ το λησμονημένο μέσα στην καθημερινή βιασύνη και τον αγώνα για τον επιούσιο… Κοίτα τώρα τι μας κάνει ο κ.COVID. Καλώντας να μείνουμε σπίτι ,μας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες όχι μόνο στον δικό μας, αλλά και στον Άλλον.Το γιατρό και τον νοσηλευτή, τον ντελιβερά και την κοπέλα του σούπερ μάρκετ, τον πρόσφυγα της Μόριας, τον άστεγο του διπλανού πάρκου. Μήπως θα ‘πρεπε να του εκφράσουμε και μια ορισμένη ευγνωμοσύνη, για τα παράπλευρα οφέλη του;
Όχι, δεν λέω να ξεχάσουμε όλα τα φοβερά και άδικα που συμβαίνουν δίπλα μας !Έχουμε το τεφτεράκι μας ανοιχτό, για μετά, όταν περάσει η φουρτούνα. Αλλά τώρα…κάνε κουράγιο καρδιά μου !Καθάρισε σχολαστικά με το αντισηπτικό εγωισμούς και περιχαράκωση, κι έλα , να μείνουμε άνθρωποι.
Κάνε κουράγιο καρδιά μου! Φοβάμαι να μην τσακίσεις!