Έχουν τεθεί πολλά ερωτήματα σχετικά με τη μοναξιά που θα βιώναμε και βιώνουμε εν μέσω πανδημίας. Το διάστημα αυτό παρήλθε και νέα ερωτηματικά ήρθαν να πάρουν θέση. Ο φόβος της μετάδοσης, τα συναισθήματα ντροπής του φορέα, το πένθος και η απομόνωση. Όλα όσα δε συζητήθηκαν, όπως και όσο θα έπρεπε σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση που ανοίγουν παράλληλα πολλά μέτωπα. Εμείς, επιλέξαμε  να κάνουμε μια σύντομη και ουσιαστική κουβέντα με τον M. Sc. Ψυχολόγο Ελευθέριο Ελευθεριάδη.

Ας μιλήσουμε για την στιγμή που έχουμε την υποψία ή γνωρίζουμε ότι ένα οικείο μας πρόσωπο είναι φορέας και πρέπει να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα. Αισθάνομαι όμως ντροπή να το πω. Φοβάμαι. Πώς πρέπει να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση;

Ξέρεις, θυμάμαι τη γιαγιά μου που μια ζωή μας έλεγε: ’’Παιδάκια μου. Ό,τι δεν είναι αμαρτία επιτρέπεται. Μόνο από αυτό να ντρέπεστε. Μόνο από την αμαρτία. Από τίποτα άλλο’’. Και νομίζω ότι αυτά τα λόγια της γιαγιάς ταιριάζουν απόλυτα εδώ. Να ντρέπεται κάποιος που έχει τον ιό γιατί; Το ήθελε και κόλλησε; Το κυνήγησε; Καμία ντροπή και καμία δεύτερη σκέψη. Είτε πρόκειται για μας, είτε για κάποιον δικό μας άνθρωπο.
Ένας καρκινοπαθής… Πρέπει να ντρέπεται για το σταυρό που κουβαλάει; Ένας άνθρωπος με κάποια αναπηρία. Πρέπει να ντρέπεται για αυτό;  Γιατί λοιπόν ένας άνθρωπος ο οποίος κόλλησε έναν ιό, μια ασθένεια να ντραπεί; Γιατί να κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις;  Κάναμε τόσους αγώνες σαν κοινωνία να απενοχοποιήσουμε, τέτοιου τύπου αντιλήψεις… Ας μην επιτρέψουμε για κανέναν λόγο να επανέλθουν στο προσκήνιο.

Πώς συμπεριφερόμαστε για να απενοχοποιήσουμε το άτομο που έχει προσβληθεί; Ξέρετε, ειδικά στην επαρχία αρχίζει το γαϊτανάκι ποιος κόλλησε ποιον.

Υπάρχει μια φράση κάπου μέσα στο Ευαγγέλιο που λέει: ‘’Εκ του περισσεύματος της καρδίας μιλά κανείς…’’.  Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;  Ότι καθένας βγάζει στους γύρω του, ό,τι έχει μέσα στη καρδιά του. Ό,τι ξεχειλίζει από την καρδιά μας αυτό βγάζουμε και στους άλλους.  Καθένας που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη λοιπόν δύο πράγματα μπορεί να κάνει. Από τη μια να μην κατακρίνει κανέναν διπλανό του και από την άλλη, εάν νοσήσει, να πάει κόντρα στη ντροπή και να φερθεί φυσιολογικά.

Ο/η σύζυγος μου ανήκει σε ευπαθή ομάδα, εγώ είμαι σε θέση να κάνω τις απαραίτητες μετακινήσεις για τις υποχρεώσεις, αισθάνομαι όμως ένα τρομερό βάρος μήπως, άθελά μου, μεταφέρω τον ιό στο σπίτι. Αυτό μου προκαλεί τεράστιο στρες: “Αν πάθει κάτι εξαιτίας μου”.

Να μην αφήνουμε το μυαλό να τρέχει. Να το μαζεύουμε το μυαλό. Να τη μαζεύουμε τη σκέψη. Όσο μπορούμε. Οι σκέψεις είναι σαν τους απρόσκλητους επισκέπτες. Χτυπάν τη πόρτα μας… Εμείς απλά δε πρέπει να τους ανοίγουμε. Πρέπει να τις αφήνουμε από έξω.  Ξέρω… Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη.
Παρόλα αυτά πρέπει να προσπαθήσουμε. Να προσπαθήσουμε να μη δίνουμε χώρο και αέρα σε τέτοιου τύπου σκέψεις. Προσέχουμε όσο μπορούμε, ναι, αλλά ως εκεί…

Έχω βιώσει απώλεια αγαπημένου προσώπου, οι ώρες στο σπίτι είναι αβάσταχτες. Ο πόνος μου μεγαλώνει κάθε μέρα πιο πολύ. Δεν έχω διάθεση να μιλήσω σε κανέναν ειδικό, σε κανέναν που δεν καταλαβαίνει.

Μπροστά στην απώλεια, δεν έχει έξυπνες συμβουλές.  Μόνο σιωπή και προσευχή. Αυτό. Παρόλα αυτά, αν ο άνθρωπος νιώσει ότι το θέλει, υπάρχουν ειδικοί, υπάρχουν επαγγελματίες, οι οποίοι μπορεί μεν να μην καταλαβαίνουν τον πόνο, παρόλα αυτά μπορούν να σε βοηθήσουν να περάσεις με ασφάλεια από τη διαδικασία του πένθους.

Με τον/την σύντροφο μου έχουμε απομακρυνθεί. Δεν έχει διάθεση ούτε στο τηλέφωνο να μιλάμε. Πώς να παλέψω να διατηρήσω τη σχέση;

Μια σχέση είναι σαν ένα λουλούδι. Αν δεν το ποτίζεις καθημερινά, αν δεν το φροντίζεις καθημερινά, μαραίνεται. Δεν ασχολείσαι με το λουλούδι μόνο όταν έχεις όρεξη. Δεν το φροντίζεις μόνο, όταν όλα πάνε καλά. Έτσι και με τη σχέση. Αν θέλεις να έχει διάρκεια η σχέση σου, τότε θέλει καθημερινή φροντίδα… Απλά τα πράγματα…

Τέλος, ένα παιχνίδι ή κάτι ευχάριστο που μπορώ να κάνω για να νιώσω λίγο καλύτερα;

Οτιδήποτε κάνει το μυαλό να δουλεύει. Διάβασμα, δουλειά, χειρωνακτικές εργασίες, γυμναστική, επικοινωνία έστω και διαδικτυακά ή τηλεφωνικά, προσευχή… Είναι πολύ σημαντικό, να μην αφήσουμε το μυαλό μας να ατροφήσει. Είναι πολύ σημαντικό να μην χλιαρέψουμε. Να μην παραιτηθούμε…

Καλή δύναμη εύχομαι στον καθένα και στην καθεμιά χωριστά.
Καλή δύναμη, καλή Ανάσταση και η Παναγιά μαζί μας…

M.Sc. Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος . Είναι κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος της Κλινικής και Κοινοτικής Ψυχολογίας του University of East London. Είναι κάτοχος Άδειας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ψυχολόγου. Από το 2012 εργάζεται ιδιωτικά ως Ψυχολόγος. Συγγραφέας τριών βιβλίων, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. ( “Πριν νυχτώσει”, “Από καρδιάς” “Πάλι απ’ την αρχή”

Τα κείμενα που δημοσιεύει μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ