Η Νότια Κορέα είναι μακριά, πολύ μακριά. Οι νέοι άνθρωποι που χάθηκαν στο ναυάγιο μας την έφεραν κοντά, πολύ κοντά. Ποιος δεν έκανε προβολή στα παιδιά του, στους γνωστούς και τους φίλους του;
Η τραγικότητα προέρχεται και από την ηλικία και από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά κυρίως από το τρόπο που τόσοι άνθρωποι χάθηκαν. Υπάρχει όμως ακόμα μία πλευρά που είναι συνταρακτική και που κάνει τη Νότια Κορέα να φαντάζει όχι απλώς μακριά, αλλά από άλλο πλανήτη. Εκεί ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε, αφού πρώτα υπόμεινε τα κλάματα και τις κατηγορίες των συγγενών. Υπουργοί βρίσκονταν κοντά στους συγγενείς και στους διασώστες και δέχονταν επιθέσεις, κριτικές και αναθέματα. Και, τέλος, ο διευθυντής του μοιραίου σχολείου αυτοκτόνησε γιατί ένιωσε ότι κάτι έπρεπε να είχε κάνει για να αποτρέψει το μοιραίο.
Αυτός ο τόπος, οι άνθρωποι και αυτή η κουλτούρα είναι τόσο μακριά από εμάς. Εδώ, στην Ελλάδα, δεν συνηθίζονται κάτι τέτοια “ξενέρωτα” και “δειλά πράγματα”. Εδώ αντέχουν. Υπουργοί, πρωθυπουργοί, δήμαρχοι, υπεύθυνοι αντέχουν και δεν παραιτούνται, πόσο μάλλον να αυτοκτονήσουν! Οι δικηγόροι τους, οι σύμβουλοί τους, οι εκπρόσωποί τους εμφανίζονται συντετριμμένοι στα κανάλια, αλλά ταυτόχρονα διατυπώνουν ένα μεγάλο “ναι μεν, αλλά…” και συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα… Είτε πρόκειται για εκατόμβες νεκρών, είτε για διάλυση μιας χώρας, είτε για το χαμό ενός πιτσιρικά. Εδώ αυτοκτονούν και μαραζώνουν οι συγγενείς των θυμάτων, όχι οι υπεύθυνοι. Εδώ είμαστε πολύ σκληροί και ανθεκτικοί.
Εδώ είμαστε για γέλια! ;
Αφιέρωση πρώτη. Στις γυναίκες που αντέχουν περισσότερο από τους άντρες μέσα στην κρίση.
Αφιέρωση δεύτερη. Στη Χριστίνα με τις καλύτερες ευχές μας. Και στον Σταύρο να ’ναι τυχερός όλο το τρίμηνο!
Αφιέρωση τρίτη. Στις αντοχές ανθρώπων, συναισθημάτων, σχέσεων.