Το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», κάνει πλέον τις βόλτες του στους δρόμους της Αθήνας, αράζει σε βιβλιοθήκες, συρτάρια, τραπεζάκια, τσακίζει, λερώνεται, ζει τέλος πάντων με τον τρόπο που ζούνε τα βιβλία: μέσα από χέρια και μάτια.
Εμείς «κλέβουμε» ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το εσωτερικό του και θα σας τα παρουσιάζουμε σιγά σιγά.
Ο Δημήτρης Φύσσας καταγράφει την αφήγηση του Λευτέρη Ξανθόπουλου, ο οποίος μεταφέρει μία σκηνή παλιάς Αθήνας. Στιγμιότυπο το οποίο σε καλεί να δημιουργήσεις πολλές δικές σου εικόνες, και σίγουρα μοσχοβολάει νεράντζι. Μας δίνει κι έναν παραπάνω λόγο να αγαπάμε αυτά τα οπωροφόρα της πόλης μας!
Κυψελάκι
Το μετονομασμένο σινεμά που πήρε τη θέση τού «Κυψέλη», Ζακύνθου 28.
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, με το χαρακτηριστικό του πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, που υποδηλώνει πάντα μια παρέα συμμετεχόντων, είπε: «Από τα πιο αγαπημένα μας μαζί με το παλιό «Αττικόν» της πλατείας. Η πρόσοψή του ήτανε ξύλινη, δεν ήτανε πέτρα, αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Υψηλό ξύλο όμως, δύο δυόμιση μέτρα, βαμμένο πράσινο. Το ξύλο είχε ρωγμές. Κι εμείς πηγαίναμε στις ρωγμές, τα παιδάκια, να κάνουμε μπανιστήρι στην ταινία. Ό,τι προλάβουμε, γιατί μας κυνηγούσανε. Αυτά, μιλάμε τώρα, δεκαετία του ’50. Μετά που άρχισαν να μας κυνηγάνε, ανεβαίναμε στις νεραντζιές στο απέναντι πεζοδρόμιο της και βλέπαμε ένα μέρος της οθόνης, όχι κανονικά όλη την ταινία, βλέπαμε όμως αρκετά. Ε, Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή ήμασταν στις νεραντζιές, ο καθένας στην δική του. Όσο αντέχαμε δηλαδή, γιατί ήτανε άβολα.
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» από εδώ.
