Το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», κάνει πλέον τις βόλτες του στους δρόμους της Αθήνας, αράζει σε βιβλιοθήκες, συρτάρια, τραπεζάκια, τσακίζει, λερώνεται, ζει τέλος πάντων με τον τρόπο που ζούνε τα βιβλία: μέσα από χέρια και μάτια.
Εμείς «κλέβουμε» ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το εσωτερικό του και θα σας τα παρουσιάζουμε σιγά σιγά.
Εγκαίνια με τον κινηματογράφο Αλκυονίς, όπου δύο έργα σεξ που προβλήθηκαν εκεί αναστάτωσαν τη χειμερινή Αθήνα του 1982 και έκαναν τα ονόματα του Γκουσκγκούνη, του Βέλτσου και του Ραφαηλίδη να βρεθούν πλάι πλάι.
Αλκυονίς | Αλκυονίδα αργότερα.
Ιουλιανού 42-46, Πλατεία Βικτωρίας.Χειμερινός εμβληματικός κινηματογράφος τέχνης, καλλιτεχνικό επαναστατικό φυτώριο, η απώλεια του οποίου στοίχισε πολύ στη γενιά μου και φυσικά σε μένα. Λειτούργησε από την άνοιξη του 1969 ως την άνοιξη του1992, παίζοντας καμιά φορά και καλοκαίρι με κλιματισμό.
Το χειμώνα του 1982 μια ομάδα κινηματογραφόφιλων της εποχής με την πομπώδη επωνυμία «Σινεβίωση» διοργάνωσε μια ριψοκίνδυνη προβολή: δύο έργα σεξ (ένα ξένο, ένα ελληνικό) στον κινηματογράφο «Αλκυονίς». Δεν θυμάμαι ποια ήταν η ξένη ταινία, θυμάμαι άριστα όμως την ελληνική: «Σεξ 13 μποφόρ», σε σκηνοθεσία Χρυσόστομου Λιάμπου, με τον Λυκούργο Καλλέργη σε ρόλο φαροφύλακα σε έρημο νησί να σερβίρει φρέσκο γάλα Έβγα(!) και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι(!) στην ωραία κόρη του, ώσπου να έρθει στο νησί με το πλεούμενό του ο σταρ της ελληνικής πορνογραφίας, ο Κώστας Γκουσγκούνης.31
Θυμάμαι, επίσης, ότι είχαν κληθεί και θα συζητούσαν μεταξύ τους, και με το κοινό, ο καθηγητής Γιώργος Βέλτσος, ο πολύ δημοφιλής εκείνη την περίοδο κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης και άλλοι.
Στις συνήθεις προβολές της, η «Σινεβίωση» συγκέντρωνε 50, άντε 100 θεατές. Αλλά εκείνο το βράδυ τα πράγματα ήταν αλλιώς. Την «Αλκυονίδα» κατέκλυσε μεγάλο πλήθος, με μέγα πάθος (κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή ορολογία της εποχής), έκλεισε η οδός Ιουλιανού… Οι διοργανωτές τρόμαξαν, η αίθουσα δεν μπορούσε να χωρέσει 2 με 3.000 θεατές, οι περίοικοι αναστατώθηκαν, ενώ οι προσελθόντες, διακατεχόμενοι από μια διάθεση χαβαλέ, άρχισαν από νωρίς τα συνθήματα. Κάποια στιγμή, κυρίως
λόγω του φόβου μη γίνει κανένα ατύχημα, ήρθε και η αστυνομία, με εντολή να μην μπουν στην αίθουσα περισσότεροι απ’ όσους χωράει. Κάτι που δεν το κατάφερε, αφού έγινε εισβολή και, τελικά, ο κόσμος κατέκλυσε το χώρο. Κι η αστυνομία, όταν βεβαιώθηκαν οι εκπρόσωποί της ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, έμεινε να επιτηρεί διακριτικά.Όμως δεν ήταν μια εκδήλωση για χαβαλέ, κι ας ηχούσαν ως παραδοξολογήματα πολλά απ’ όσα υποστήριζε δημοσίως, και στα μαθήματά του στην Πάντειο, ο Γιώργος Βέλτσος – που μάλιστα απαντήθηκε από το ουρανόμηκες σύνθημα εκείνης της βραδιάς: «Βέλτσο, άσ’ το δομισμό, πιάσε το σοδομισμό». Κατά τη γνώμη μου, ήταν μια εκδήλωση που, υπό το πρόσχημα της ακαδημαϊκότητας, απελευθέρωσε την ενοχική σχέση με την οποία, ιδίως τότε, αντιμετωπιζόταν η πορνογραφία: κλεισμένη σε κινηματογράφους γκέτο, αποκλειστικά για άντρες, οι πιο ευυπόληπτοι απ’ τους οποίους κρύβονταν στα διαλείμματα πίσω από την εφημερίδα, ενώ τα ανάλογα περιοδικά πουλιούνταν σε περίπτερα τα οποία επίσης δεν εξασφάλιζαν τη διακριτικότητα… Εκτός από το χαβαλέ, που περισσότερο ήταν ανάγκη εκτόνωσης της ενοχής, μετάθεσής της σε μια ελαφρότητα στο πλαίσιο μιας κοινότητας που «ήρθε από περιέργεια» και «για πλάκα», η εκδήλωση εκείνη της «Σινεβίωσης» επέτρεψε την προσέλευση όχι μόνο αρσενικών, που ήταν το βασικό κοινό της πορνογραφίας σε κάθε της εκδοχή, αλλά και γυναικών.
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» από εδώ.
