Oνειρεύομαι μια τηλεόραση με τους ανθρώπους της να έχουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους, με θεματολογίες που μας αφορούν πραγματικά-κι ας κατανοώ την ανάγκη της εποχής για την μόδα και την γαστρονομία, εμένα προσωπικά μου λείπει μια Μαλβίνα Κάραλη από την τηλεόραση. Μου λείπει η εποχή του ‘90 που βλέπαμε πράγματα και λέγαμε «ουάου!». Δεν μπορώ να καταλάβω τι τσαγανό χάθηκε από το 1990 ως το 2020. Όσο για το θέμα του remake παλιών σειρών, τύπου Καφέ της Χαράς, με ενδιαφέρει να βλέπω αλήθεια μέσα σε κάτι, αν γίνεται μόνο για να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες, δεν με αφορά.

Σπούδασα υποκριτική στην Δήλο, της Δήμητρας Χατούπη. Αυτή την περίοδο, κάνω μαθήματα σεναριογραφίας στον Ant1. Οι άνθρωποι ανοίγουμε και κλείνουμε κύκλους στην ζωή μας συνέχεια. Εμένα είναι η στιγμή μου στα 35 μου, μετά από διαδρομή ως ηθοποιός την οποία εννοείται πως συνεχίζω, να δουλέψω και έναν άλλον τρόπο έκφρασης που με αφορά, την γραφή. Βρίσκω τρόπους να συμπληρώνουν το ένα το άλλο, εννοώ η γραφή και η υποκριτική. Δεν θέλω να αφήσω το ένα για να κάνω το άλλο, ούτε θεωρώ ότι ξαφνικά μια ιδέα μου θα γίνει σήριαλ στην τηλεόραση. Αν είναι «ανοιχτοί οι ουρανοί» όλα θα γίνουν…

Είχα το θράσος στα 17 μου να πάω να δώσω εξετάσεις με την Μήδεια. Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο του Ευριπίδη και η δυναμική αυτής της ηρωίδας. Σε αυτή την ηλικία, όμως, δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να σημαίνει μάνα και μητρότητα και όλα αυτά.

Αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά για την ευκαιρία που μου έχει δώσει ο Πέτρος Φιλιππίδης, εδώ και τρία χρόνια. Ψέμα στο Ψέμα πρώτα και, τώρα, Ψύλλοι στ’ Αυτιά. Μου αρέσει η κωμωδία και θέλω να γίνω μια πολύ καλή κωμική ηθοποιός-ίσως να μου ήταν ευκολότερο να κάνω την femme fatale, αλλά δεν είναι κάτι που επιλέγω. Είναι ξεκάθαρα δύσκολο είδος η κωμωδία: πρέπει να πετύχεις το timing της φάρσας, της αστείας συνθήκης να κάνει το γκελ στο κοινό. Θεατρικά είναι κάπως πιο άμεσο όλο αυτό, γιατί νιώθεις αμέσως την αντίδραση ή την μη αντίδραση.

Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βιοποριστεί κανείς αποκλειστικά από την υποκριτική. Βγάζει ίσως το νοίκι, τα σούπερ μάρκετ και δυο λογαριασμούς, αν είσαι τυχερός. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Είναι δύσκολη δουλειά. Η ζωή του ανθρώπου που είναι ηθοποιός δεν βγαίνει μόνο με το θέατρο ας πούμε, θέλει και μια δεύτερη δουλειά. Μια τηλεοπτική φήμη μπορεί να σε κάνει περιζήτητο θεατρικά για μια περίοδο, αλλά αν δεν μπορείς «να τα πεις» στο σανίδι, δεν λέει τίποτα καμία φήμη. Πάντως, ο Έλληνας ηθοποιός είναι πολύ τυχερός, κατά την άποψή μου, που μπορεί να κάνει και θέατρο και τηλεόραση και σινεμά-στο εξωτερικό δεν παίζει κάτι τέτοια, υπάρχει διαχωρισμός από τις εταιρείες παραγωγής.

Θα ήθελα πολύ να κάνω σινεμά, να παίξω σε μια ταινία. Δεν έχει έρθει μέχρι στιγμής. Βλέπω σινεμά και το απολαμβάνω. Θέατρο πηγαίνω δευτερότριτο που μου αρέσει πολύ! Αν έκανα κάτι υποκριτικά ή συγγραφικά δευτερότριτο θα φρόντιζα να είναι κάτι πολύ δυνατό, πολύ ξεχωριστό για να καταφέρω να σηκώσω τον κόσμο από τον καναπέ του το πρώτο βράδυ της καινούργιας εβδομάδας.

Δεν είμαι της άποψης ότι κάθε χώρος ενδείκνυται για θέατρο. Αυτή η άπλα που έχει δοθεί από το Υπουργείο δεν μου πολυαρέσει. Δεν γίνεται να θεωρείται θέατρο ένα δωματιάκι με πενήντα καρέκλες και, αν κάτι δεν πάει καλά, έχουμε και μια πόρτα στην άκρη για έξοδο κινδύνου. Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι και, όπως όλα τα παιχνίδια, χρειάζεται και αυτό να έχει τους κανόνες του. Όπως πρέπει να κλείνουμε τα κινητά μας και να σεβόμαστε τους ηθοποιούς -και εμείς οι ηθοποιοί τους θεατές-, έτσι πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές αρχές. Όπως ας πούμε ότι, όχι, δεν κάνουν όλα τα δωμάτια της Αθήνας για θέατρα! Φυσικά, έχω πάει σε εκπληκτικά, μικρά θέατρα και blackboxes και θα έκανα δουλειά σε κάποιο από αυτά, δεν έχω κατά νου να κάνω δουλειές αποκλειστικά σε μεγάλα και γνωστά θέατρα.

Δεν λέω ποτέ πια ποτέ. Η ζωή, και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά, μού έχει δείξει ότι δεν μπορείς να σταματήσεις τίποτα που είναι να έρθει. Όμως, πάντα υπάρχουν κάποια όρια. Δεν κάνω κάτι που δεν το έχω ψάξει πρώτα. Ή δεν το έχω σπουδάσει. Με ρωτάς για σκηνοθεσία… όχι, είναι η απάντηση, όχι μέχρι να ασχοληθώ σοβαρά μαζί της, αν κάποια στιγμή μού δημιουργηθεί η ανάγκη.

Με ενοχλούν οι ημιμαθείς άνθρωποι. Ακόμα και το ταλέντο θέλει μόρφωση και βάση από πίσω. Είμαι κάθετα αρνητική στην κατάργηση της άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος. Δεν μπορούμε να μην έχουμε σε κάποια επαγγέλματα εκεί έξω ένα θεμέλιο, μια μίνιμουμ εγγύηση πραγματικής κατάρτισης.

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι ονειρεύομαι, σε αυτήν την φάση της ζωής και της καριέρας μου, να κάνω ρεπερτόριο στο θέατρο. Ας πούμε, την Βιόλα, από την Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ.

Θεωρώ ότι το θέατρο είναι ένα είδος αυτόφωτο και επηρεάζεται μόνο από τον ίδιο του τον εαυτό, όχι από άλλα είδη, όπως η τηλεόραση ή οι πλατφόρμες τύπου Netflix.Το θέατρο το επηρεάζουν οι πολιτικές και οι οικονομικές συνθήκες του κοινού και των παραγωγών.

Πιστεύω πάρα πολύ στην χώρα μας, γιατί είμαστε φωτισμένα μυαλά, υπερταλαντούχοι, υπερδιαβασμένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες και πολυεργαλεία. Το μόνο από το οποίο κινδυνεύει το ελληνικό θέατρο είναι από το ψώνιο και από το χρήμα, από τίποτα άλλο. Φέτος, σε αντίθεση με πέρσι, είναι μια μέτρια θεατρική χρονιά, για λόγους που δεν είναι δυνατό να εντοπιστούν. Ήμουν, ας πούμε, σε παράσταση παιδική φέτος η οποία κατέβηκε πολύ άδοξα. Έχω, όμως, την τύχη να παίζω πέντε μέρες την εβδομάδα σε ένα πολύ κεντρικό θέατρο, μιλώ για το Μουσούρη, και είμαστε γεμάτοι. Ο Φιλιππίδης έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας; Το έργο που διάλεξε; Είναι ο θίασος καλός; Κάποιος συνδυασμός ίσως!

Δεν πηγαίνω στα μπουζούκια για να διασκεδάσω, μόνο αν τύχει. Όμως, δεν υπηρετώ κλισέ, γενικώς, του τύπου είμαι ηθοποιός και το μόνο που κάνω στην ζωή μου είναι να ασχολούμαι με πράγματα γύρω από αυτό. Ούτε όταν ήμουν στο καθημερινό σήριαλ «Η Ζωή της Άλλης» δεν υπηρετούσα κλισέ! Πήγαινα, μεν, σε κάποια καλέσματα που όφειλα να παρίσταμαι, αλλά ως εκεί. Έκανα πάντα την ζωή μου, ζω την ζωή μου όπως μου αρέσει και όπως με κάνει χαρούμενη.

Αγαπώ την γειτονιά μου, τα Εξάρχεια. Όταν με ρωτούν πού μένω και τους λέω, τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις είναι: «Μα δεν φοβάσαι; Πώς αντέχεις; Πω, πω!» και τα λοιπά.

Έχει αλλάξει ο αυθορμητισμός μου σε σχέση με αυτόν που είχα όταν πήγαινα σχολείο. Έχω μάθει να με μαζεύω λίγο όταν πρόκειται να πω μια αρνητική γνώμη, ας πούμε. Θέλω να είμαι μετρημένη και συγκρατημένη στην δουλειά μου, έχω κάνει μια προσομοίωση της Ευγενίας, για χάρη της δουλειάς και των συνεργασιών μου. Δεν μπορώ να γυρίσω να πω «καλά, γιατί αργείς κάθε μέρα τόσο πολύ στην πρόβα;», ας πούμε. Και ώρες ώρες θα ήθελα πολύ να το πω.

Δεν έχει αλλάξει ο τρόπος και η δύναμη με την οποία ονειρεύομαι. Μόνο που, να, ίσως τα όνειρα να είναι, στην πραγματικότητα, στόχοι. Γιατί, για να πραγματοποιηθεί ένα μεγάλο όνειρο, πρέπει να έχουν προηγηθεί πολλοί, μικροί στόχοι. Υπάρχει, πάντως, ακόμα στην ψυχή μου ένα πολύ μικρό δωματιάκι που έχει την δική του φωτεινή χαραμάδα και μέσα εκεί μπαίνω όταν θέλω να δραπετεύσω από την πραγματικότητα που μου έχουν επιβάλει.

Με βλέπω σε δέκα χρόνια να συνεχίζω να κάνω αυτήν την δουλειά. Να βρίσκομαι σε μια όμορφη τηλεόραση, σε ένα όμορφο θέατρο, σε περιβάλλοντα με αγάπη και με αλήθεια. Φοβάμαι τρομερά την δέσμευση, αλλά ονειρεύομαι με όλη μου την ψυχή να έχω αξιωθεί να γίνω μάνα, να έχω χτίσει μια υγιή σχέση με έναν άνθρωπο που θα κάνουμε ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο

Σας περιμένω (φέτος και όχι σε δέκα χρόνια!) στο Θέατρο Μουσούρη, για μια παράσταση που θα σας κερδίσει είτε είστε «θεατρικά εκπαιδευμένοι», είτε όχι! Είναι από τις λίγες παραστάσεις που συνδυάζει γέλιο, αλήθεια, πολλούς και καλούς ηθοποιούς και, φυσικά, την σκηνοθετική υπογραφή ενός θρύλου που ζει ανάμεσά μας. Κι έπειτα, αν θέλετε, πίνουμε όλοι μαζί ποτό στο Black Duck, που είναι ακριβώς απέναντι από το θέατρο…