Για κάποιον λόγο -που δεν έχω καταλάβει ποιος είναι- άκουσα πρώτη φορά τα κομμάτια του Άνσερ πριν λίγο καιρό. Μπορεί το χιπ -χοπ να μην είναι πρώτο στην λίστα των επιλογών μου/σου αλλά πίστεψε με αν ακούσεις τα κομμάτια του θα κολλήσεις! Έχει ξεχωρίσει για το ταχύτερο flow  (11 συλλαβές στο δευτερόλεπτο)_ αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνουν όσοι ξέρουν τι σημαίνει ραπ_ αλλά κυρίως γιατί  στα κομμάτια  του οι λέξεις, που φαίνονται σαν “ατάκτως εριμμένες”, συνθέτουν μία ξεκάθαρη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Άκουσα τα τραγούδια, διάβασα συνεντεύξεις του και εντυπωσιάστηκα με τα σχόλια όλων των φαν του, όπως: “Τα κομμάτια του Άνσερ θα πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία!” Θα μπορούσε να είναι τίτλος συνέντευξης! Και ναι! Δέχτηκε να κάνουμε την συνέντευξη. Παίζει να είναι η πιο μεγάλη συνέντευξη του Άνσερ. 

Η συζήτηση μας ξεκίνησε με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Αμερική, (δολοφονία του Φλόυντ). Σύντομα θα ξεκινούσε η δίκη της Χ.Α  για ένα έγκλημα που πολύς κόσμος δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ή δεν έχει κατανοήσει πώς και γιατί έγινε. Πριν λίγα χρόνια καλλιτέχνες της χιπ- χοπ σκηνής θέλησαν να δώσουν ένα μήνυμα και να συσπειρωθούν για χάρη του Παύλου…Είδαμε ότι στην συγκέντρωση που έγινε στην ΕΣΗΕΑ υπήρχε μία διάθεση να αφήσετε στην άκρη τα μεταξύ σας, προκειμένου να συσπειρωθείτε και όλο αυτό με αφορμή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Από ́κει και πέρα έγινε κάτι άλλο;

Ουσιαστικά δεν έγινε κάτι. Θεωρώ ότι το να κάνεις μία συνάντηση με αφορμή αυτό το γεγονός και να συζητάς αν έχεις διαφορές ή όχι, δεν έχει κανένα νόημα και δεν ενδιαφέρει και κανέναν. Κι όπως και το είδαμε δεν έγινε κάτι παραπάνω. Μια πιο μαζική κίνηση έγινε μετά την εισαγγελική αγόρευση στην δίκη της Χ.Α. Μαζευτήκαμε όλοι οι χιπ-χοπ καλλιτέχνες και υπογράψαμε ένα συγκεκριμένο κείμενο. Αυτό ήταν μία συμβολική κίνηση.

Τι διαφορές έχετε μεταξύ σας οι ράπερ;

Δεν θεωρώ ότι το χιπ-χοπ είναι διαχωρισμένο, ούτε ότι θα έπρεπε να είναι ενωμένο.

Πιστεύεις ότι υπάρχει κόσμος που δεν έχει καταλάβει την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα;

Ναι, το πιστεύω. Έχω ακούσει φοβερά πράγματα γι’ αυτή την ιστορία. Έχει να κάνει με την οπτική του
καθενός. Όταν ζούσα στην Αθήνα η Χ.Α ήταν μια μικρή ομάδα. Δεν υπήρχε η λέξη φασισμός στο λεξιλόγιο μας με τη συχνότητα που υπάρχει σήμερα. Με την άνοδο της (σ.σ Χ.Α) άλλαξαν τα πράγματα. Φάνηκε ότι δεν υπήρχε ιδεολογία με το που έγινε η δίκη, με το που βγήκαν εκτός βουλής διαλύθηκε το κόμμα. Βρίσκονταν εκεί για άλλους λόγους και γίνεται ξεκάθαρο τώρα. Όταν βλέπεις ένα βασικό μέλος να φεύγει στα δύσκολα για να δημιουργήσει ένα άλλο κόμμα καταλαβαίνεις ότι όλα όσα έλεγε ήταν ένα ψέμα και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν απλά να έχει μια θέση στο τραπέζι που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Ήταν ένα κίβδηλο πράγμα όπως οι περισσότερες πολιτικές παρατάξεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πολιτεύονται δεν έχουν καμία ιδεολογία, κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής.

Οι καλλιτέχνες γιατί κρατούν  απολιτίκ στάση;

Είναι έτσι σαν άνθρωποι οι περισσότεροι, δεν το κάνουν επίτηδες. Για παράδειγμα, εγώ στα τραγούδια μου ξεδιπλώνω όλες τις πτυχές της ζωής μου είτε θέλω να μιλήσω για πολιτική είτε για να μιλήσω για κάτι προσωπικό. Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο και κάνουν μουσική με εμπορικά κριτήρια. Δεν θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης χρειάζεται να γράφει τα πολιτικά του πιστεύω, όταν όμως έρθει η ώρα που θα του ζητηθεί να πάρει θέση εκτός μουσικής και να τοποθετηθεί δημόσια, εκεί οφείλει να το κάνει.

Γιατί πιστεύεις ότι «επέλεξαν» τον Παύλο;

Γιατί ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος που με το που έβγαινε στη σκηνή έλεγε: «Δεν δέχομαι να υπάρχουν φασίστες στη γειτονιά μου». Ήταν ο μοναδικός που το έλεγε και το υποστήριζε με τέτοιο πάθος. Ο Παύλος αυτό που έλεγε το υποστήριξε στην πράξη. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Θεωρώ ότι ήταν ένας από αυτούς που ήθελαν να φιμώσουν.

Έχετε τεράστιο κοινό που σας ακολουθεί. Αντιλαμβάνεστε την επιρροή που ασκείτε στους νέους ανθρώπους, στους ακροατές σας;

Γνωρίζεις ότι ασκείς επιρροή, δεν μπορείς να ξέρεις το μέγεθος. Προσωπικά, το καταλαβαίνω όταν μου στέλνουν μηνύματα και μου μιλάνε για συγκεκριμένες καταστάσεις. Δεν μπορείς να ξέρεις ένα τραγούδι σου πού έχει ταξιδέψει, ποιος το έχει ακούσει και τι έχει περάσει με αυτό.

Το μαγικό που συμβαίνει είναι ότι ο ακροατής τη μία στιγμή είναι μόνο αυτό και την άλλη είναι ο κρυφός πρωταγωνιστής σε αυτό που εσύ τραγουδάς…

Το έχω ζήσει και το ζω κι εγώ, ως ακροατής. Γιατί, πρώτα είμαι ακροατής και μετά είμαι δημιουργός της μουσικής. Έχω ταυτιστεί με πολλά κομμάτια· κι αυτή την περίοδο έχω ένα συγκεκριμένο που, το τραγουδά ένα παιδί δεκαεννιά χρονών, το ακούω συνέχεια. Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει ότι μέσα από την πληθώρα των καλλιτεχνών κάθομαι κι ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι, στο συγκεκριμένο σημείο,τριάντα φορές. Αυτό είναι η μαγεία της μουσικής. Υπήρχαν άνθρωποι που μου έχουν πει: «Αν δεν υπήρχε αυτό το κομμάτι θα είχα αυτοκτονήσει στη σκοπιά μου». Αυτό δεν μπορείς να το συλλάβεις.

Αναλογίζεστε τι μηνύματα περνάτε με τα τραγούδια σας; Καλά ή κακά;

Θυμάμαι κάποια στιγμή τον κολλητό μου- τον οποίο έχασα- να μου μεταφέρει κομμάτι που απενοχοποιούσε διάφορα. Και για το καλό και για το κακό ποτέ δε μπορείς να ξέρεις την ευθύνη. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ, τώρα που το πράγμα έχει μεγαλώσει, προσέχω. Όταν γράφεις ένα κομμάτι και το ακούν χιλιάδες άνθρωποι δεν ξέρεις ούτε πώς το νιώθουν, ούτε πώς το καταλαβαίνουν. Στο κομμάτι μου «Το ταγκό της» ας πούμε μιλάω για ένα προσωπικό βίωμα, αλλά ο καθένας το καταλαβαίνει εντελώς διαφορετικά. Άλλος πίστευε ότι μιλάει για γυναίκα, άλλος για ναρκωτικά. Εγώ μιλούσα για την εξάρτηση από οτιδήποτε και πώς η συνάντηση σου με έναν άνθρωπο σε οδηγεί αλλού.

‘Ανσερ, πιστεύεις ότι το κοινό δίνει σημασία στον στίχο;

Εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν, κι άλλοι που δίνουν πολύ. Οι περισσότεροι δεν δίνουν, κι από μία ηλικία και μετά η μάζα δεν ακούει μουσική. Αυτοί που άκουγαν στα δεκαοχτώ μέταλ θα σου πουν στα σαράντα τους «α, εγώ άκουγα μέταλ». Δεν έχουν ενημερωθεί, δεν ξέρουν τι γίνεται την παρούσα στιγμή και πως έχει εξελιχθεί η μουσική.

Ακούς κι άλλα είδη μουσικής;

Εννοείται. Δεν ξεχωρίζω τη μουσική σε είδη, είναι όλα μουσική.

Μιας και έχεις σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες… Πόσο σημαντική είναι η γνώση ώστε να μην “καταπίνεις αμάσητη τροφή”;

Το πανεπιστήμιο σού δίνει μια διαπίστευση ότι γνωρίζεις ένα αντικείμενο… σε βάζει σε έναν τρόπο σκέψης. Σου δίνει γνώσεις για να αποκτήσεις μια κριτική ικανότητα, να μάθεις πράγματα και αυτά να τα φέρεις στην προσωπική σου ζωή είτε να τα χρησιμοποιήσεις στην εργασία σου, είτε για να φιλτράρεις. Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι που τελειώνουν ένα πανεπιστήμιο και είναι πιο άδειοι από κάποιον που δεν πήγε ποτέ σχολείο. Άλλο το πανεπιστήμιο κι άλλο η μόρφωση.

Υπάρχει λίγο το πρότυπο, «δεν έχω βγάλει το σχολείο αλλά έχω φράγκα και είμαι ο.κ»…

Αυτό το πρότυπο υπήρχε πάντα, απλά τώρα γίνεται με πιο ενοχλητικό και εξόφθαλμο τρόπο. Γίνεται ακραία, όπως αυτά που ζητάει η εποχή. Γιατί κάποτε μπορεί να τα είχες όλα αυτά, αλλά δεν τα παρουσίαζες με τέτοιο τρόπο. Ζούμε στην εποχή της εικόνας.

Υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα μια τάση των δισκογραφιών να ασχοληθούν με την ραπ μουσική.

Υπάρχει, αλλά τώρα πια δεν τους έχει ανάγκη κανένας. Η δισκογραφική ήταν ο μεσάζοντας για να σε φέρει σε επαφή με τον κόσμο. Από την στιγμή που αυτό γίνεται με το y-tube δεν έχει πια νόημα. Ειδικά για ανθρώπους που έχουν ήδη μια πορεία.

Η δισκογραφία φαίνεται να ανοίγει προς την χιπ-χοπ. Αυτό πιστεύεις ότι θα επηρεάσει το αποτέλεσμα ή την εικόνα, δεδομένου του ότι οι εταιρείες έχουν και ένα άλλο σύστημα;

Στην δική μου γενιά δεν είχαμε καμία σχέση με εταιρείες. Την παραγωγή και όλα τα κάναμε μόνοι μας. Το 2006, όταν ξεκινήσαμε, υπήρχαν δισκογραφικές που ακόμα μεσουρανούσαν κι αυτός –ίσως ήταν τότε ένας τρόπος να φτάσω στα αυτιά κάποιου άλλου. Πλέον με το διαδίκτυο και το y-tube όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία. Δεν έχουμε κάποιον από πίσω να μας γυρίσει ένα βίντεο, να μας το πληρώσει για να παίξει στα κανάλια. Παρόλα αυτά ξεκινάω από την ίδια αφετηρία με κάποιον που έχει μια ομάδα δισκογραφικής.

…Τα νέα δεδομένα, πιστεύεις, θα επηρεάσουν την εικόνα των ράπερ; Εννοώ σε όλο το στήσιμο και τον τρόπο παρουσίασης, χάνοντας όμως λίγο την αυθεντικότητα του.

Τα μεγαλύτερα ονόματα στο χιπ –χοπ είναι αυτόνομα, οπότε δεν επηρεάζονται από κανέναν. Μόνο από
τις προσωπικές επιλογές τους.

Υπάρχουν χώροι να υποστηρίξουν την χιπ- χοπ φάση;

Τα τελευταία χρόνια το χιπ-χοπ έχει μπει στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές. Την τελευταία διετία έχουν ανοίξει πάρα πολύ- ως προς το χιπ- χοπ γιατί είδαν ότι οι καλλιτέχνες αυτού του είδους, τις γεμίζουν.

Σκεφτόμουν ότι η ραπ μουσική -ακριβώς λόγω της καταβολής της- θα έπρεπε να έχει ένα πιο ενωτικό χαρακτήρα και να μην έχει τόση επίθεση και λεκτική βία.

Υπάρχουν πολλές υποκατηγορίες… μέχρι και χριστιανική ραπ. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει – αρκεί να μην εκφράζει ακροδεξιές αντιλήψεις – όλα τα άλλα είναι δεκτά. Μουσική είναι, ο καθένας λέει αυτό που θέλει και κρίνεται γι’ αυτό.

Είναι ανδρική υπόθεση το ραπ;

Υπάρχουν γυναίκες στον χώρο και μάλιστα αξιόλογες. Η Dogmother, η Mi55t, η Sadahzinia. Απλά για κάποιον λόγο ακόμα δεν έχει εδραιωθεί απόλυτα κάποια. Πιστεύω πως στο μέλλον θα συμβεί και αυτό.

Τι προϋποθέτει το να είναι μια γυναίκα καλή ράπερ;

Να τα λέει καλά και να γράφει ωραία.

Θα έδινες κομμάτι σου;

Δεν θα έγραφα ποτέ για κανέναν. Ούτε για άνδρα, ούτε γυναίκα. Το ραπ είναι πολύ προσωπικό κι εγώ αυτά τα δύο (σ.σ. λόγια και τραγούδι) τα έχω μαζί. Δεν μπορώ να σκεφτώ να δίνω τα λόγια μου σε κάποιον άλλον, γιατί δεν έχει νόημα. Το ραπ αυτό είναι: Ο καθένας συστήνεται με τους στίχους του. Βγαίνει και λέει «γεια σας, αυτός είμαι εγώ». Το ραπ είναι βιωματικό δεν είναι έντεχνο.

Υπάρχει ένα θέμα στο ραπ, λένε ή πιστεύουν κάποιοι ότι «κι ένας ηθοποιός υποδύεται κάτι, οπότε γιατί να μην το κάνω κι εγώ και να πω κάτι φανταστικό;»  Δηλαδή η μόνιμη ενασχόληση κάποιων στα λόγια τους είναι για ναρκωτικά, μάσα και λεφτά αλλά δεν τα έχουν. Κι ένας ηθοποιός στο Hollywood σκοτώνει στις ταινίες του.

Η διαφορά ποια είναι; Ότι ο Σβαρτσενέγκερ και ο Σταλόνε βγαίνουν στην κανονική τους ζωή, στέκονται μπροστά στις κάμερες και λένε ότι δεν είμαι ο ρόλος μου. Οι άλλοι και στην πραγματική τους ζωή προσπαθούν να πείσουν ότι είναι όπως περιγράφουν στα κομμάτια τους. Θες να γράψεις κάτι το οποίο είναι φανταστικό; Γράψ’ το αλλά πες το: «Παιδιά είναι φανταστικό αυτό που γράφω, δεν είμαι γκάνγκστερ».

Διακρίνουμε σε πολλά κομμάτια τον σεξισμό ή την λεκτική βία προς τις γυναίκες… Δεν πιστεύεις ότι αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση;

Ναι, ισχύει. Υπάρχουν κομμάτια στο χιπ- χοπ που έχουν πολύ σεξισμό, και ειδικά στα εμπορικά κομμάτια. Υπάρχει η εικόνα η οποία είναι προσβλητική και πολλά παιδιά λαμβάνουν λάθος μηνύματα για το τι είναι μια γυναίκα. Είναι και αυτό στο πλαίσιο της ατομικής ευθύνης. Κάποια άτομα για να τραβήξουν την προσοχή και να «πουλήσει» η δουλειά τους δεν σκέφτονται τι προβάλλουν μέσα από τη μουσική. Ωστόσο, δεν μπορούμε να λογοκρίνουμε την αργκό. Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία και να μην υπερβάλλουμε προς καμία κατεύθυνση. Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο και στο τέλος δεν μπορούμε να μιλήσουμε.

Αυτό που δεν δέχομαι με τίποτα είναι οι ακραίες φωνές. Αυτή την κουβέντα την κάνω συχνά με πολλούς ανθρώπους. Εκτιμώ όλους εκείνους με τα φιλοζωικά αισθήματα, τους ανθρώπους που διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, του ωμοφάγου… όμως ενίοτε αισθάνομαι ότι το φτάνουν στα άκρα. Προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα με το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του, αλλά δεν μπορώ να μου επιβάλλει ότι αυτό που θεωρεί, πρέπει ή είμαι υποχρεωμένος να το υιοθετήσω. Αυτό για ‘μένα είναι το άλλο άκρο. Γίνεσαι ίδιος με αυτό που κατηγορείς.

Η επαφή σου με τη γη έχει διαμορφώσει τον τρόπο σκέψης σου;

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να βλέπει την φύση, την θάλασσα, το βουνό. Σε ό,τι παρεμβαίνει το ανθρώπινο χέρι κάπου μπάζει. Και αυτό ισχύει για όλα. Δόγματα, θρησκείες, κανόνες. Αν παρατηρήσεις την φύση θα λάβεις πολλές απαντήσεις. Οι απαντήσεις είναι εκεί.

Γιατί επέλεξες να φύγεις από την Αθήνα και να επιστρέψεις στην Σπάρτη;

Μου αρέσει σαν πόλη η Αθήνα, αλλά δεν μου αρέσει αυτό το απρόσωπο, το να μην έχω την γειτονιά μου. Ένιωθα ξένος. Θεωρώ την Αθήνα μία από τις ωραιότερες πόλεις. Όμως και σε επίπεδο χώρας θεωρώ ότι ζούμε σε μία από τις ωραιότερες χώρες. Αν ήμασταν λίγο πιο οργανωμένοι ως πολίτες, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Είμαστε ευλογημένοι που ζούμε σε αυτή την χώρα. Όμως για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις, πρέπει να γνωρίζεις τι έχεις. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Δεν ψάχνουν την Ελλάδα, δεν ταξιδεύουν για να ανακαλύψουν νέα μέρη και άλλον τρόπο ζωής. Πολλοί μου λένε: «τι ωραία που είσαι εκεί»(σ.σ στη Σπάρτη) αλλά οι ίδιοι δεν τολμούν. Στην ζωή χρειάζεται ισορροπία.

Πώς είναι όταν από την μία ανεβαίνεις στην σκηνή και αποθεώνεσαι από χιλιάδες και μετά επιστρέφεις στην Σπάρτη και σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής;

Αυτό έχει να κάνει με την ισορροπία. Ας πούμε, Σάββατο βράδυ κάνω μια συναυλία και φεύγω βιαστικά γιατί την Δευτέρα πρέπει να είμαι από το χάραμα, με άλλους στη δουλειά μου. Θεωρώ, ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να δουλεύει εκτός της τέχνης του, γιατί αυτό σου δίνει καινούριες εικόνες, σε βάζει μέσα στην κοινωνία.

Το να είσαι καλλιτέχνης, να κάνεις παρέα με πέντε φίλους σου ομότεχνους και να συζητάτε όλη μέρα γι’ αυτό, κάποτε οδηγεί στο τέλμα. Είσαι στον μικρόκοσμο σου και αισθάνεσαι ότι όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα, κι όταν βρεθείς εκτός αντιλαμβάνεσαι ότι για κάποιους είσαι «ο κανένας». Όταν εγώ φεύγω από μία συναυλία –που είμαι «κάτι» εκεί- και γυρίζω στην εργασία μου , με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την ιδιότητά μου , αυτό με κρατάει πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Στην περιφέρεια οι γηγενείς συνυπάρχουν με πρόσφυγες ή  μετανάστες και σε πολλές περιπτώσεις συνεργάζονται.Τελικά, είμαστε ή όχι ρατσιστές;

Πολλοί μιλούν για τον ρατσισμό και δηλώνουν αντίθετοι, όταν όμως έρθει η ώρα να συναναστραφούν
εκεί φαίνεται ο σεβασμός και η αποδοχή. Οι πράξεις μάς δείχνουν αν είμαστε ή όχι ρατσιστές, όχι ένα
status στο facebook. Νιώθω ότι ο Έλληνας δεν είναι ρατσιστής· είναι άνθρωπος που βοηθάει, θα ανοίξει και το σπίτι του. Το «πρόβλημα» για κάποιους, ξεκινάει όταν οι πρόσφυγες διεκδικήσουν την ισότητα. Δεν είναι φυλετικός ο ρατσισμός, αλλά κοινωνικός και οικονομικός.

Υπάρχει κάποιο κομμάτι που να έχεις γράψει υπό την “επήρεια” του έρωτα;

Δεν έχω γράψει ποτέ ερωτικό κομμάτι. Έχω αναφορές αλλά δεν έχω γράψει ολόκληρο κομμάτι.

Στα κομμάτια σου, με έναν τρόπο, ευχαριστείς τους δικούς σου ανθρώπους. Αναφέρεσαι σε αυτούς. Τελικά, όσο σημαντικός και αν είναι κάποιος κοινωνικά πάντα επιζητά την επιβεβαίωση των οικείων του;

Όποιος και να είσαι στο τέλος της ημέρας θα γυρίσεις στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, στο περιβάλλον σου. Ό,τι κάνεις το κάνεις και γι’ αυτούς.

Έντεκα συλλαβές το δευτερόλεπτο. Πώς γίνεται αυτό; (Μιλάμε για το flow του Άνσερ…)

Με λίγη εξάσκηση γίνεται.

Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το χιπ-χοπ;

Να μην επηρεάζονται από κανέναν. Εγώ δεν κοίταξα ποτέ τι κάνουν στο εξωτερικό για να κάνω το ίδιο,
ούτε ακολουθούσα το στιλ που κυριαρχούσε σε κάθε εποχή. Έκανα κάτι διαφορετικό, γιατί για ‘μένα ήταν
αγνή έκφραση! Δεν με ενδιέφερε να γίνω γνωστός. Έτυχε αυτό που κάνω να είναι καλό… Στα δεκαοχτώ
μου αναρωτιόμουν: “Πώς θα καταφέρω στα τριάντα μου να έχω και την δουλειά μου αλλά να κάνω και
αυτό που θέλω;” Χαίρομαι που είμαι σε αυτό το επίπεδο, αλλά δεν το επεδίωξα. Ήθελα απλά αυτό που
κάνω να το κάνω καλά, όχι με σκοπό να γίνω διάσημος.

Έχεις βιώσει δύσκολες στιγμές στην πορεία σου ως ράπερ;

Έχω βιώσει πολύ άσχημες μέρες στην μουσική… Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις εύκολα το εγκαταλείπεις.

Φοβάσαι μήπως άθελά σου γράψεις κάτι που έχεις ακούσει;

Πολλές φορές. Έχω γκουγκλάρει πολλές φορές για να δω αν από κάπου το έχω ακούσει, γιατί κάτι μου θυμίζει.

Ολοκληρώνοντας την συζήτησή μας θα ήθελα να σε ρωτήσω με ποια αφορμή έγραψες το «Αυτοάνοσο»;

Το «Αυτοάνοσο» είναι από τα τελευταία κομμάτια που γράφτηκαν για το «Άδυτο». Το τραγούδι αυτό μιλά
για τους ανθρώπους που ζουν με αυτοάνοσο και δεν αφορά μία συγκεκριμένη ιστορία ή έναν άνθρωπο.
Είναι ένας συνδυασμός από ιστορίες που έχω ακούσει και από κάποια πράγματα που έχω διαβάσει. Έχω
ανθρώπους στο περιβάλλον μου που το ζουν και βλέπω πόσο γενναία το αντιμετωπίζουν και τους
θαυμάζω γι’ αυτό!

* Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το Σκάζη στο Παγκράτι